Graduation Speech Σύντομος

Φωτογραφία από την Τελετή Αποφοίτησης Προπτυχιακών Φοιτητών του 2012.

Αγαπητοί καλεσμένοι, κύριε Πρύτανη, καθηγήτριες και καθηγητές,

ονειρευόμουν αυτή την ομιλία από το τέλος του πρώτου μου χρόνου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου γιατί σε αυτή τη χώρα τα πάντα έχουν να κάνουν με τον καθωσπρεπισμό. Αν όντως έκανα αυτή την ομιλία πιθανότητα θα ήμουν ο καλύτερος φοιτητής του Πανεπιστημίου και ούτε και εγώ δεν ξέρω πόσα χάπια μνήμης θα έπρεπε να έπαιρνα ή πόσες ώρες ζωής θα έπρεπε να θυσίαζα για να είχα σε όλα τα μαθήματα στρογγυλά δεκάρια. Αλλά δεν είμαι ο καλύτερος φοιτητής του Πανεπιστημίου.

Έχω “χάσει” το Άριστα κατά 0,2 και τώρα θα κυκλοφορώ με ένα χαρτί -που μέχρι να βρούμε άλλο χρηστικό όνομα το λέμε Πτυχίο- που θα γράφει πάνω Λίαν Καλώς. Αν και για τα δεδομένα της αγοράς και του Πανεπιστημίου του ίδιου θα έπρεπε να γράφει “Όχι αρκετά καλά”. Βλέπετε, τα πράγματα έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Για το ίδιο διόλου ευκαταφρόνητο αριθμό “έχασα” την θέση στην πρώτη σχολή της επιλογής μου.

Από το Λύκειο και εξής, αν και τώρα νομίζω πως ξεκινά από το Γυμνάσιο, όλοι έλεγαν πως το μέλλον μας θα παιχτεί στον αριθμό και να που είχαν δίκαιο. Η βαθμοθηρία για κακή μου τύχη δεν έπαψε να υφίσταται και στο Πανεπιστήμιο, την τόσο Ανώτατη και τόσο διαφορετική σχολή από τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δεν θα μιλήσω για την ματαιότητα της κατάστασης... Αν ήθελα να χαλάσω τη διάθεσή σας θα σας έβαζα να δείτε ειδήσεις, θα μιλήσω απλά για να θυμηθούμε όλοι την βασική λειτουργία της γλώσσας. Την Επικοινωνία, την ανταλλαγή πληροφοριών.

Δυο είναι τα βασικά μου ερωτήματα για απόψε. Τι θα κάνω μετά το πανεπιστήμιο και γιατί τα καπέλα μας δεν είναι τετράγωνα και ελαφριά όπως είναι και σε άλλα πανεπιστήμια; Το πρώτο ερώτημα θα μείνει μάλλον αναπάντητο προς το παρόν. Όσον αφορά στο καπέλο τώρα, το καπέλο, και ειδικά κάτι περίπλοκο σαν κι αυτό, είναι ένδειξη πλούτου και ευημερίας, τα κατώτερα στρώματα φορούσαν περίπου-καπέλα για προστασία και μόνο προστασία αρχικά, ενώ αργότερα -όταν χωρίστηκαν κάπως αυτά τα κατώτερα και ανώτερα στρώματα- διαδόθηκε και στα ευρύτερα. Απτό παράδειγμα η Αγγλία, όπου κυράτσες και ευγενείς απ' όλο το Βασίλειο, το τόσο Ενωμένο, μοστράρουν τις καπελαδούρες τους κατά τους Βασιλικούς Ιππόδρομους στο Άσκοτ του Μπερκσάιαρ.

Εμένα προσωπικά αυτό εδώ το καπέλο μου θυμίζει εικόνες από γραμματιζούμενους της Αναγέννησης, κυρίως από την Ιταλία, αλλά δεν ξέρω με σιγουριά τι είναι αυτά τα καπέλα ή αν υπήρχε αυτό το καπέλο. Όπως δεν ξέρω τίποτα πια με σιγουριά, ούτε καν τι θα κάνω μετά το πανεπιστήμιο...

Αγαπητοί καλεσμένοι,

αυτά τα καπέλα που φοράμε δεν είναι απλά κακόγουστα για μερικούς ή άβολα για τους φοιτητές. Τα καπέλα αυτά σηματοδοτούν το τέλος της φοιτητικής μας ζωής ή υποχρέωσης και την αρχή της ζωής μας, είμαστε ενήλικες και δεν μπορούμε πια να υπεκφεύγουμε. Και ποιος καλύτερος τρόπος υπάρχει άραγε εκτός από το να ρίξουμε τα καπέλα αυτά στον αέρα με το τέλος της αποψινής τελετής αποφοίτησης. Όταν όμως ρίξουμε στον αέρα τα καπέλα μας θα επιστρέψουν έχοντας πια τα ασήκωτα βάρη της οικονομίας, της κοινωνίας μας και της προσωπικής μας ζωής.

Τα τετράγωνα καπέλα ήταν αυτό που θα θέλαμε γιατί αυτά βλέπαμε στις κάρτες, στο διαδίκτυο, από τους φίλους μας που αποφοίτησαν νωρίτερα από μας στο εξωτερικό. Βλέπετε άλλα περιμένουμε και άλλα βρίσκουμε. Κάποτε μπορούσαμε άφοβα πια να ονειρευόμαστε και τώρα το πιο “συμφέρον” για μας είναι να αφήσουμε τα όνειρα και να πιάσουμε τον σχεδιασμό.

Αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε δουλειά που δεν μας αρέσει, που δεν θα έχει σχέση με αυτό που κάναμε τα τελευταία 4 ή παραπάνω χρόνια, θα δουλεύουμε πολύ και θα πληρωνόμαστε λίγο. Θα φτάνουν στους υπολογιστές μας emails με καλοκαιρινές τοποθετήσεις σε χώρους που ίσως μας ενδιέφερε να δουλέψουμε αλλά όλα αυτά είναι αμισθί. Θα ακούσουμε 100 φορές από το ίδιο άτομο να γραφτούμε σε εκείνο το πρόγραμμα για ανέργους μπας και κάνουμε τίποτα με τη ζωή μας και θα απορριφθούμε άλλες τόσες για την απειρία μας. Και μετά μου λέτε ότι η αρχή είναι δύσκολη...

Αδυνατώ να δώσω συμβουλές στους γονιούς, αν ήξερα θα συμβούλευα και τους δικούς μου γονείς, για το τι να πράξουν με το παιδί τους... Και δεν θέλω να γίνω κλισέ. Βάλαμε στη ζωή μας τα λεφτά με έναν άρρωστο τρόπο και τώρα πληρώνουμε λάθη αλλονών... Ό,τι και αν γράφει το Πανεπιστήμιο Κύπρου και άλλα πανεπιστήμια διεθνούς εμβέλειας στους οδηγούς σπουδών τους είναι ωραιοποιημένες εκφράσεις για τα σημερινά δεδομένα. Σκοπός του Πανεπιστημίου αγαπητοί έπρεπε να είναι να παράγει και όχι να αναπαράγει. Τα προβλήματα του Πανεπιστημίου Κύπρου μπορούν να σας τα υποδείξουν όχι μόνο οι υφιστάμενοι φοιτητές αλλά και οι απόφοιτοι, και δεν είναι ώρα για αυτά.

Αλλάξαμε λοιπόν. Και τα Πανεπιστήμια μας άλλαξαν, επειδή άλλαξε και η κοινωνία μας... Σήμερα η εποχή μας αναγκάζει να εστιάσουμε στην αρνητική σημασία της αλλαγής. Εν κατακλείδι... Περιθώρια για βελτίωση υπάρχουν. Απλά χρειάζεται να προσπαθήσουμε μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα, διότι αλλαγή μπορεί να σημαίνει και κάτι καλό.

Καλό Καλοκαίρι σε όλους.

AL-ERT

Να μιλήσω ή να μη μιλήσω για την ΕΡΤ, την Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, την κρατική τηλεόραση της Ελλάδας... Θα μιλήσω γιατί όταν άνοιξα την τηλεόραση την Τρίτη και πάτησα 9, θέση για το ΕΡΤ-world και είδα μαύρο κράτησα το κεφάλι μου και δεν το πίστευα.

Είναι αυτά τα μικρά σοκ -της καθημερινότητας πια- που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως μια νέα εποχή έχει ξεκινήσει. Με απόφαση της η κυβέρνηση διέταξε το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Βασικό είναι να λέμε από την αρχή ότι δεν κλείνει απλά η κρατική τηλεόραση. (Υποκείμενο: Αυτοί της κυβέρνησης) Κλείνουν 5 κανάλια, 29 ραδιοφωνικούς σταθμούς, τοπικούς, περιφερειακούς και πανελλήνιας εμβέλειας, 2 μουσικά σύνολα, την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα και την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής, 1 έντυπο μέσο, την ιστοσελίδα και το αρχείο της ΕΡΤ.

Αποτροπιασμός. Το λιγότερο.

Με μια απλή ανακοίνωση και με παπαγαλίστικο -διόλου δημοσιογραφικό- ύφος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σίμος Κεδίκογλου ανακοίνωσε τη διαταγή της κυβέρνησης για παύση εκπομπής του σήματος της ΕΡΤ και όλων των καναλιών της. Αυτή είναι η νέα εποχή κατά την οποία ενημερωνόμαστε για αποφάσεις που ήδη πάρθηκαν ώρες μόνο πριν την εφαρμογή τους και τα μέτρα περνάνε χωρίς διαβούλευση.

Η Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών καλεί τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, ο οποίος κατά τ΄ άλλα δηλώνει δημοσιογράφος (sic), Σίμο Κεδίκογλου να παραδώσει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα και να παραιτηθεί από μέλος της Ένωσης. Αυτό θα ήταν η ύψιστη προσβολή αν ο ίδιος ο κύριος Κεδίκογλου σεβόταν το επάγγελμα και κατεχόταν από μια δημοσιογραφική δεοντολογία, κάτι που προφανώς και δεν συμβαίνει. Όταν θεωρείς τον εαυτό σου δημοσιογράφο και βγαίνεις δίχως τύψεις να μιλήσεις τόσο απαξιωτικά για την δημόσια τηλεόραση η οποία σε σπούδασε που σου πρόσφερε δουλειά, που κάποτε υποστήριζες στο κόκαλο με δηλώσεις σου, τότε απαξιώνεις και ακυρώνεις τον ίδιο τον εαυτό σου.

Χθες άκουσα τον Άδωνι -κατά κόσμον Μπουμπούκος- της Νέας Δημοκρατίας να μιλά με ένα απίστευτο τουπέ και να αμολάει εκ στόματος... ας πούμε άστοχες κουβέντες. Άλλο ρωτούσαν οι δημοσιογράφοι άλλο απαντούσε, ουσιαστικά δεν απαντούσε, μονολογούσε χωρίς λόγο. Αν η κυβέρνηση ήθελε εξυγίανση της δημόσιας τηλεόρασης μπορούσε να το κάνει εδώ και ένα χρόνο που είναι στην εξουσία, πρωτίστως. Δεύτερον δεν ρίχνεις μαύρο, πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει, έβερ. Και τέλος είναι αδιανόητο χώρα να μην έχει δημόσια τηλεόραση, αδιανόητο. Επιπλέον η ΕΡΤ ήταν ο μόνος σταθμός με νόμιμη άδεια λειτουργίας, και η κυβέρνηση αποφασίζει να την κλείσει την ίδια ώρα που άλλα κανάλια δεν πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στην Αρχή Ραδιοτηλεόρασης.

Μου είναι αδύνατον να μην κάνω τις συγκρίσεις με τα Κυπριακά δεδομένα. Η δημόσια τηλεόραση, το Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου, υποβαθμίζεται νοητά -και νομικά- εδώ και χρόνια. Δεν θα είναι σοκ αν υπάρξει απόφαση να ιδιωτικοποιηθεί το ΡΙΚ θα είναι σοκ αν το κάνουν. Δεσμεύεται ο Πρόεδρας ότι δεν θα ξεπουληθεί το ΡΙΚ, ο Υπουργός συζητά εξυγίανση... και σήμερα διαβάζω άλλα στις εφημερίδες.

Πιο τράτζικ πεθαίνεις.

Τώρα βλέπω τουλάχιστον 2 ώρες ΝΕΤ που ευτυχώς εκπέμπει το δορυφορικό κανάλι. Και πάλι κρατάω το κεφάλι μου και ακόμη δεν το πιστεύω, 4 μέρες μετά.

Υ.Γ. Και παρά τις αντίξοες συνθήκες “εργασίας” υπάρχει διερμηνεία σε Νοηματική Γλώσσα! Αυτό είναι υπόδειγμα δημοσιογραφικής δεοντολογίας και πολιτισμού. Σε αντίθεση με τα δικά μας.

Θεακρίνος: Ράους (Ουστ απ' εδώ)

Πολλά θέατρα και θεατρικά σχήματα ανεβάζουν έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου, ενός εξαιρετικού και εμπορικού συγγραφικού διδύμου. Έχουμε δει παραγωγές στο Σατιρικό σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπεμπεδέλη -με την “Μύγα Τσε-τσε” να ξεχωρίζει απ' όλες κατ' εμέ- και στο Διόνυσο τους “Μπαμπάδες με ρούμι” σε Κυπριακή εκδοχή του Χάρη Πισία. Το θέατρο Ένα επέλεξε και αυτό την οδό του “εμπορικού” θεάτρου και επέλεξε να ανεβάσει για 4ο έργο -λόγω των 25χρονων του θεάτρου φέτος ανέβηκαν 4 παραγωγές και όχι 3- το “Ράους”.

Το “Ράους” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου και αυτό δίνει ένα προτέρημα, ένα προβάδισμα ως προς το αποτέλεσμα. Κάποιος που έχει παρακολουθήσει πάνω από 3 παραστάσεις με έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου μπορεί άνετα να καταλάβει τον τρόπο γραφής τους και τα μοτίβα τα οποία είναι σταθερά. Όμως το “Ράους” δεν είναι τόσο απόλυτα σύμφωνο με τα υπόλοιπα γιατί είναι το πιο επίκαιρο. Ήταν η σωστή επιλογή για να το πούμε ξάστερα.

Ας δούμε την πλοκή: τρεις “τυπικοί” τύποι (οι δυο είναι ζευγάρι με τις ατασθαλίες του) κληρονομούν ένα νεοκλασσικό στην Αθήνα το οποίο είναι μπουρδέλο. Αν και δήθεν ηθικολόγοι μόλις μυριστούν το χρήμα και τα πιθανά κέρδη από την διαχείριση του οίκου ανοχής αλλάζουν χαρακτήρα και μπαίνουν στο πνεύμα της “αισχροκέρδειας” αιτούνται μάλιστα για χορηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί όπως φαίνεται σε αυτό το αρχοντικό έζησε ο μεγάλος ποιητής Άγγελος Σικελιανός για ένα χρονικό διάστημα και στα χαρτιά φαίνεται πως το σπίτι φιλοξενεί έναν Σύλλογο υπό την επωνυμία του ποιητή.

Το κείμενο μπορούσε να συρρικνωθεί σε κάποια σημεία γιατί υπήρχαν στιγμές που γελούσαμε δίχως σταματημό, ούτε καν ανάσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε, και μετά στιγμές που τα πρόσωπα μας ήταν ανέκφραστα. Φυσικά αυτό σημαίνει πως ο σκηνοθέτης αντιμετώπισε και προσέγγισε το κείμενο καλοπροαίρετα και μόνον καλοπροαίρετα. Το βασικό σε αυτή την παράσταση ήταν πως τίποτα δεν ήταν παρατραβηγμένο, από τα σκηνικά, στην υποκριτική σπιρτάδα των ηθοποιών και από τις έξυπνες ατάκες που προστέθηκαν, στον φωτισμό. Ίσως η υπερβολή στο σκηνικό να είχε κάποιο θετικό-τερο αποτέλεσμα (π.χ. ο πίνακας δίπλα από την πόρτα δεν ήταν καθόλου αποκρουστικός)

Δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω από τους ηθοποιούς υποκριτικά την Έρικα Μπεγέτη και την Χριστίνα Κωνσταντίνου ενώ οι ατάκες των χαρακτήρων των Μεστάνα και Μακρή απογείωσαν κυριολεκτικά το έργο.

Είμαι σίγουρος πως ο σκηνοθέτης Ανδρέας Αραούζος ή όποιος έριξε την ιδέα στο τραπέζι δεν θα είχε την παραμικρή ιδέα πως αυτό το έργο θα ήταν ακόμη πιο επίκαιρο μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Να και ένα καλό! Γελάμε!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Γιάννου

Φωτισμοί: Τζόζεφ Χριστοδουλίδης

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Έρικα Μπεγέτη, Μανώλης Μιχαηλίδης, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Πέννυ Φοινίρη, Σωτήρης Μεστάνας, Μαριέλλα Σαββίδου, Αντρέας Μακρής και Μάνος Γαλανής.

Θεακρίνος: Ινκόγκνιτο

Είναι η περίοδος που τα θέατρα αρχίζουν να προετοιμάζονται για καλοκαιρινές παραγωγές και συνήθως η περίοδος αυτή είναι θεατρικά αδρανής. Στον ΘΟΚ ακόμα μαζεύουν τα σπασμένα, όχι από τους υαλοπίνακες, αλλά από την ακύρωση του Ματωμένου γάμου: η Φιλονικία από παραγωγή Νέας Σκηνής έγινε παραγωγή Κεντρικής και η Νέα Σκηνή έμεινε άδεια, κενό που ήρθε να καλύψει η Γεθσημανή. Παράλληλα πυρετώδεις οι προετοιμασίες για την Επιδαυριανή Σαμία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ο οποίος καταφθάνει στο νησί μια βδομάδα πριν την επίσημη πρεμιέρα, κρατούν αρκετούς ηθοποιούς, συμπεριλαμβανομένης της Στέλας Φυρογένη, απασχολημένους.

Παρόλα αυτά ο ΘΟΚ υποδέχεται το καλοκαίρι με μια επίσης γνώριμη παράσταση, το Ινκόγκνιτο. Το Ινκόγκνιτο είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην παγκόσμια ημέρα θεάτρου, στις 27 Μαρτίου 2009 και ήταν παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής ΘΟΚ, η οποία καταργήθηκε στην αρχή της τρέχουσας σεζόν. Η παράσταση με την Φυρογένη και τον Γιώργο Χριστοδουλίδη είχε λάβει διθυραμβικές κριτικές και αν θυμάμαι καλά έληξε “άδοξα” με “ασθένεια ενός από τους συντελεστές” όπως μου είπαν χαρακτηριστικά από το τηλεφωνικό κέντρο του ΘΟΚ για να μου πουν ότι η παράσταση στην οποία είχα κράτηση ακυρώθηκε.

Είπα ότι είναι σημάδι, ότι κάποιος -ο ΘΟΚ συγκεκριμένα, τίποτα μεταφυσικό- μου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και είπα να πάω γιατί ήθελα και μια απόδειξη ότι η δημιουργικότητα και η καινοτομία δεν είναι νεκρές. Μπήκαμε στο κτίριο πλαγίοθεν και κάτσαμε στην Κεντρική σκηνή (αν και το έργο ανεβαίνει για Νέα) περιμετρικά ενός νοητού ορθογωνίου. Η είσοδος της Φυρογένη στη σκηνή ήταν το προλόγισμα για το τι θα ακολουθούσε. 

Στην μια άκρη της σκηνής ο ταλαντούχος μουσικός Χριστοδουλίδης (που τελευταία τον είδαμε και στην Γεθσημανή) και στην άλλη η Φυρογένη αποτελούσαν δυο άκρα, την στάση και την κίνηση, την “ησυχία” και τον “θόρυβο” αντίστοιχα, αλλά ήταν παράλληλα δυο άκρα που έκλειναν ένα κύκλωμα και -τεχνολογικό hint- η λάμπα άναψε. Η χημεία της ηθοποιού με τον μουσικό επί σκηνής ήταν απόλυτη και εμφανής.

Το εκτόπισμα της Φυρογένης στη σκηνή ήταν επιβλητικό. Και έχεις τον φωτισμό να σου το τονίζει. Τα ιδιαίτερα εφέ στον φωτισμό, δεν κάλυπταν την Φυρογένη, της έδιναν το προβάδισμα να χαθεί σε αυτά και να αναδειχθεί με την ιδιαίτερη φωνή της και ένα τρομερό χάρισμα να λέει μια “απαγορευμένη” λέξη χωρίς να σε κάνει να νιώθεις άσχημα, ακομπλεξάριστη θα την έλεγα θαρρώ. Γέλιο, νοσταλγία, σκέψη και λατρεία. Η ηθοποιός με τη βοήθεια πάντα του μουσικού επί σκηνής είναι φάρος και οδηγεί τα συναισθήματά μας και αυτό το ταξίδι γίνεται Incognito, δεν είναι actually η υποκριτική και η μουσική αλλά είναι οι ιστορίες και τα τραγούδια που σε μαγεύουν και σε προκαλούν να αισθανθείς.

Χωρίς να πολυλογώ, η παραγωγή αυτή είναι κάτι για το οποίο έπρεπε να είναι όλοι περήφανοι, υπάρχει λόγος. Αυτό είναι θέατρο. Σε αντίθεση με την Σαμία, αυτή η αναβίωση λειτουργεί συμπληρωματικά (περίπου το εν τρίτο της παράστασης είναι καινούργιο υλικό) αλλά δεν ακυρώνει την ύπαρξη της, η λειτουργία του ηθοποιού και της παράστασης ως ταξίδι δια μέσου συναισθημάτων και μάλιστα υπό κάλυψην (Ινκόγκνιτο) συνέχισαν να υφίστανται. Δεν επρόκειτο για μια “αναβίωση”, μια “επανάληψη” όπως επρόκειτο -και πρόκειται- για τη Σαμία, πρόκειται για ένα έργο που ανανεώνεται και επαναπροσφέρεται στο κοινό, ίσως στο ίδιο αλλά βασικά στο καινούργιο κοινό.

Ταυτότητα της παράστασης:

Έρευνα-επιμέλεια κειμένων/Επιμέλεια παραγωγής: Στέλα ΦυρογένηΜουσική επιμέλεια-Διασκευή τραγουδιών/Σύνθεση:
Γιώργος Χριστοδουλίδης, Στέλα ΦυρογένηPerformers επί σκηνής: Στέλα Φυρογένη, Γιώργος ΧριστοδουλίδηςVideo Art: Νικολέτα ΚαλαθάΣχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς

ΘΟΚ: τα πάνω και τα κάτω

Το κτίριο

+ Το κτίριο είναι εντυπωσιακό οφείλουμε να παραδεκτούμε.

- Μικρός χώρος στάθμευσης για το προσωπικό, τους τεχνικούς και τους ηθοποιούς. Και απορώ γιατί ο δήμος Λευκωσίας θέλει να κάνει το διπλανό parking πάρκο, ήθελα να ξερα που θα πρέπει να παρκάρουμε οτ-ΑΝ γίνουν όλα αυτά για να δούμε και εμείς μια παράσταση.

+ Επιτέλους μετά από χρόνια το κρατικό θέατρο απέκτησε στέγη και δεν τρέχουμε στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών για να δούμε παράσταση.

- Δεν μπορούμε να μην ακούμε από την άλλη τους τεχνικούς: τεχνικά προβλήματα με τον εξοπλισμό ή και με το ίδιο το κτίριο όπως για παράδειγμα για την κεντρική σκηνή τα καμαρίνια βρίσκονται δυο ορόφους μακριά κτλ. Τελευταίο τεχνικό πρόβλημα ήταν το σπάσιμο δυο υαλοπινάκων στο φουαγιέ του κτιρίου λόγω... διαστολής.

Ρεπερτόριο και θίασος:

+ Η επιλογή των έργων ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ήταν μια καλή αρχή για το κρατικό θέατρο, έδωσε ώθηση και χάρηκα που έβλεπα γεμάτες αίθουσες. Έξυπνες επιλογές και πρωτότυπες.

- Η ακύρωση ενός “μεγάλου” έργου από το ρεπερτόριο δεν ήταν τόσο απογοητευτικός για το θεατρικό κοινό αλλά ήταν περισσότερο παράγοντας πρόκλησης χάους στον προγραμματισμό του θεάτρου. Ο λόγος για τον “Ματωμένο γάμο” σε σκηνοθεσία του κ. Νεόφυτου Ταλιώτη τον οποίο απ' ότι φαίνεται δεν θα δούμε ούτε την επόμενη σεζόν. Για το κενό που δημιουργήθηκε ανεβάστηκε άρον-άρον η παράσταση “Γεθσημανή” (για την οποία την κριτική μου θα βρείτε εδώ) και η “Φιλονικία” του Μαριβώ σε σκηνοθεσία κ. Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη προήχθη σε έργο Κεντρικής Σκηνής (από Νέας Σκηνής) καταλαμβάνοντας περίτρανα τη θέση του Γάμου που δεν έγινε ποτέ.

+ Τα έργα που είδαμε φέτος από τον ΘΟΚ, τυχαία ή μη, ήταν πάντα στα πλαίσια των σκοπών και στόχων του οργανισμού όπως αυτοί διατυπώθηκαν στην εναρκτήρια συνέντευξη τύπου.

- Η ξαφνική “απόλυση” των Λούρα και Μουαΐμη. Αναγκαίο κακό ισχυρίζεται ο πρόεδρος του ΘΟΚ κάτι που αναιρέθηκε αν μη τι άλλο από την ίδια τη σεζόν, ο Σταύρος Λούρας επέστρεψε στον ρόλο του Μαγείρου στη “Σαμία” μετά από πιέσεις του σκηνοθέτη της παράστασης. Επίσης ο Γιώργος Μουαΐμης σκηνοθέτησε την παραγωγή “Το μπουφάν της Χάρλεϊ ή Πάλι καλά” της Νέας Σκηνής. Παράλληλα ο ηθοποιός Χάρης Κκολός έμεινε “ανενεργός” για όλη τη σεζόν αλλά ανανεώθηκε το συμβόλαιό του.

+ Η συμμετοχή της Κύπρου μετά από 2 χρόνια απουσίας στο Φεστιβάλ της Επιδαύρου...

- ... με τη Σαμία

+ Μια πρώτη σειρά μέτρων του ΘΟΚ όπως μείωση του εισιτηρίου για παιδικές παραστάσεις από 3 σε 2 ευρώ. Είθε να μην είναι η τελευταία.

- Η κατάργηση της Πειραματικής νομίζω θα κοστίσει στον ΘΟΚ, όχι χρηματικά. Θα έχει τελοσπάντων πνευματικές απώλειες. Η Πειραματική Σκηνή φιλοξένησε παραγωγές όπως η Διαβολιάδα (2011-12), Λίγο ακόμα (2010-11) και Ινκόγκνιτο (2008-9) που είχαν αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές. Ο εξαιρετικά ενδιαφέρον χώρος της Δημοτικής Αγοράς Αγίου Ανδρέα είναι -λέμε τώρα εδώ και 3 χρόνια- υπό κατασκευή από τον Δήμο Λευκωσίας.

Το ρεπερτόριο του ΘΟΚ για το 2012-13 σε διαφημιστικό έντυπο του καλοκαιριού του 2012. Δεν ανέβηκε τελικά ο "Ματωμένος Γάμος", "Η φιλονικία" πήρε τη θέση του και η "Γεθσημανή" τη θέση της "Φιλονικίας" και ανέβηκαν 3 έξτρα παραγωγές: "Το μπουφάν της Χάρλεϊ ή Πάλι καλά", "Καλι-Καντζάρ και Σια" και "Ινκόγκνιτό".

Schoolin' Life

Φαντάζομαι την χαρά που κάνουν οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Σκέφτονται, αχ τι ωραία, μεγαλώνουν και τους στέλνουμε κάπου να μάθουν κάποια πράγματα! Και πάντα σκέφτονται το σχολείο ως το κατεξοχήν παράδειγμα του “το τερπνόν μετά του ωφελίμου” όπου τα παιδιά εκτός από γνώση κερδίζουν κοινωνικές δεξιότητες αφού έρχονται σε επαφή με κόσμο, παιδιά της ηλικίας τους και καθηγητές. Λάβλυ, ίζενιτ;

Και τώρα διακόπτουμε την κανονική ροή με τα πουλάκια και τους παραδεισένιους ήχους και τις χαρούμενες εικόνες που σχηματίσατε στο μυαλουδάκι σας και ας πάμε σε μια άλλη όψη της πραγματικότητας, την πραγματικότητα. Τα χρόνια του σχολείου δεν είναι για όλους τόσο ωραία, και δεν αναφέρομαι στα μαθήματα. Τα δύσκολα μαθήματα ήταν το πιο εύκολο κομμάτι της καθημερινότητας μου στο σχολείο... Το σχολείο για μένα ήταν μια ζούγκλα, όχι κόλαση, απλά ζούγκλα.

Δημοτικό... Τα μαθήματα ήταν παντελώς βαρετά, η καθηγήτρια της Ιστορίας εκτός από απαράδεκτη κουπ είχε και απαράδεκτο τουπέ. Αλλά τάχατες ήταν όλα βασικά... Και τα θρησκευτικά! Λέμε τώρα... Που μεταξύ μας προτείνω να αλλάξουμε τίτλο γιατί είναι παραπλανητικός και να το κάνουμε “Η Ορθόδοξη πίστη: show must go on”. Στην πέμπτη τάξη χάρηκα πάρα πολύ που η δασκάλα μας έμεινε έγκυος και είχαμε αντικαταστάτρια και στην έκτη τάξη νευρίασα πολύ όταν ο δάσκαλος δεν μου έβαλε αστεράκι επειδή έγραφα τον αριθμό ένα “με επίσημο τρόπο” (sic) 1 και όχι μια γραμμή κάθετη.

Τουλάχιστον τα παιδιά θα ήταν αθώα ε; Όχι... Ξέρεις τα παιδιά μπορεί να μιλούν με ειλικρίνεια χωρίς τόσες τύψεις έτσι όταν με κορόιδευαν ήταν ειλικρινείς και ταυτόχρονα δεν ένιωθαν τύψεις. Δεν θεωρούσαν κακό να με φωνάζουν με το αντίστοιχο θηλυκό του ονόματος μου, αντιθέτως το θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό επειδή δεν έπαιζα μπάλα. Ήταν αποτέλεσμα της υπέρμετρης βλακείας και χαζομάρας των γονέων που μάθαιναν στα παιδιά τους ότι τα αγόρια παίζουν μπάλα και τα κορίτσια σχοινάκι.

Στο Γυμνάσιο κατόρθωσα να “προφυλαχτώ” από την νέα ζούγκλα που με περίμενε έξω με το να... μην βγαίνω έξω. Σοφότατη επιλογή! Υπήρξαν μαθήματα που τα πήγαινα καλά και υπήρξαν μαθήματα στα οποία ήμουν μπάζο, λογικόν. Και φτάσαμε στο Λύκειο το οποίο είχε την φήμη της μεγαλύτερης ζούγκλας έβερ, όντως, ακόμα και αν τα παιδάκια του Δημοτικού ήταν ένα στάδιο πριν την ενηλικίωση... Την πρώτη τάξη την έβγαλα... μέσα στην τάξη, την δεύτερη όμως άρχισα να βγαίνω από την τάξη και καλά έκανα. Αλλά τελικά υπήρχαν έξω παιδιά που άνοιγαν το στόμα τους και έλεγαν ότι ήθελαν.

Δυστυχώς δεν μπορώ να επιρρίπτω ευθύνες πια στους γονιούς σας, τι να σας κάνω, μαντράχαλοι γίνατε και νου δε βάλατε. Είστε σχεδόν ενήλικες και αδυνατώ να σας δικαιολογώ ναι μεν για τα λάθη των γονιών σας αλλά αλίμονο αν δεν έχετε αναπτύξει μέχρι τώρα προσωπικότητα. Πριν ναι, ήσασταν παιδιά που λέγατε κάτι με ειλικρίνεια και δεν νιώθατε τύψεις γιατί εκεί έφτανε το IQ σας. Τώρα όμως έχετε και κοτζάμ όνομα, δικό σας, bullys, λέτε κάτι τάχατες με ειλικρίνεια και πάλι δεν νιώθετε τύψεις γιατί μέχρι εκεί φτάνει το IQ-ραδIQ σας (που δεν μεταβλήθηκε θετικώς από τότε που σας ξέρω, που ήσασταν με το ζόρι μισό μέτρο).

Μπορώ να απαριθμήσω πάμπολλες εκφράσεις, ατάκες και ανέκδοτα αλλά δεν το κάνω γιατί τώρα δεν έχει νόημα. Επανέρχομαι στο σήμερα, στην μετα-πανεπιστημιακή εποχή που έχουν το θράσος μερικοί-μερικοί να με κάνουν add στο φατσοβιβλίο. Το μόνο που κάνω είναι να πατάω Delete Request, το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Συγγνώμες δε θέλω, δεν τις έχω ανάγκη. Μπορεί η μάνα μου να ξέρει ότι γίνονταν όλα αυτά στο σχολείο και να είχε την στερεοτυπική αντίληψη για το καλό σχολείο που προστατεύει τις προσωπικότητες του μαθητή (my ass) αλλά ξέρω εγώ και μου είναι αρκετό.

Οι bullys είναι επικίνδυνοι και δεν έχουν χώρο στα σχολεία!

Α, και πριν το ξεχάσω. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Ζώα, ε ζώα!