Θεακρίνος: Faust

Προσπαθώ εδώ και ώρα να κάνω μια συνοπτική περίληψη του Φάουστ του Γκαίτε και δεν τα καταφέρνω. Με τις περιλήψεις ποτέ δεν είχα καλή σχέση... Το πρώτο βιβλίο-μέρος του Φάουστ κυκλοφόρησε στις αρχές του 19ου αιώνα και βασίζεται στον μύθο του Δόκτορα Φάουστ, ενός υπαρκτού προσώπου του 15ου-16ου αιώνα, ο οποίος πούλησε τη ζωή του στον διάβολο. Υπήρξαν αρκετές διαφορές της παράστασης σε σχέση με το έργο, όμως στο πρόγραμμα της παράστασης αναγράφεται ξεκάθαρα “ελεύθερα βασισμένο στο πρώτο μέρος της τραγωδίας του Γ.Β. φον Γκαίτε”.

Υπάρχει ένας πρόλογος στο κείμενο με τρία πρόσωπα: τον σκηνοθέτη, τον θεατρικό συγγραφέα και ένα “αστείο” πρόσωπο. Ο πρόλογος αυτός ήταν η εν σκηνή προετοιμασία των ηθοποιών, κατά την προσέλευση του κοινού; Όπως και να 'χει η σκηνή ήταν χωρίς λόγια. Μετά έχουμε την εμφάνιση του Μεφιστοφελή, όπου ηγείται μιας αόρατης συμφωνικής ορχήστρας και έπειτα, όταν εμφανίζεται στην σκηνή ο Φάουστ, γίνεται η σκιά του Φάουστ. Πάλι χωρίς λόγια. Η σκηνή απόγνωσης του Φάουστ και η απογοήτευση του από την γνώση, την επιστήμη (πτώση των βιβλίων) ήταν επίσης χωρίς λόγια.

Από την παράσταση απουσιάζει η αίσθηση της “συμφωνίας” του Φάουστ με τον Διάβολο, στο έργο ο Φάουστ υπογράφει με τον διάβολο μια συμφωνία: ο Μεφιστοφελής να υπηρετεί για όσο ζει τον ίδιο με αντάλλαγμα την ψυχή του. Στην παράσταση δόθηκε η αίσθηση της συμμόρφωσης.

Στη συνέχεια είναι η -άλογη και πάλι- σκηνή του κελαριού. Στο έργο ο Φάουστ εκφράζει την απαρέσκεια του για τους μεθυσμένους πελάτες του κελαριού, κάτι που γίνεται και στην παράσταση με την μη-συμμετοχή του στα όσα εκτυλίσσονται. Δεν υπάρχει όμως ο χαρακτήρας της ευγενούς κυρίας. Ο Μεφιστοφελής κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν ζωά, ενστικτωδώς, εξού και η παρατεταμένη σκηνή σεξ και εναλλαγής συναισθημάτων (απουσία ηθικής).

Η απουσία λόγου και πλοκής (αλλά και κουρτίνας, ειδικά πριν την έναρξη) προκαλούν κάποιου είδους νευρικότητα στους θεατές -εκτός κι αν το 'χουν ξαναδεί το έργο- αλλά και στους ηθοποιούς. Τα πρώτα 30 λεπτά ήταν σχεδόν βασανιστικά, φορτικά. Όταν ο λόγος υπεισέρχεται στην παράσταση γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να δοθεί η αίσθηση ότι το έργο δεν είναι ένα λαϊκό ανάγνωσμα ή ανάγνωσμα για την παραλία. Το έργο έχει μια βαρύτητα και στην παράσταση η βαρύτητα δόθηκε στο “κείμενο”, στην ομιλία (η διπλή επανάληψη του “Γεια!” από τον Φάουστ και την Μαργαρίτα, η απάντηση-μονόλογος του Φάουστ στην ερώτηση του Μεφιστοφελή). Το τρίπτυχο κίνηση-φωτισμός-ομιλία με παραπέμπουν σε παραστάσεις του Robert Wilson.

Η παράσταση αυτή φαίνεται να είναι μια επικών διαστάσεων "εικαστίκ" απόδοση του Φάουστ του Γκαίτε. Χρειαζόταν ή όχι μια πιο έντονη φιλοσοφική νύξη; Δεν ξέρω, αυτό εναπόκειται στον θεατή. Ο Φάουστ είναι ο μέσος άνθρωπος, ο λογικός που διψά για γνώση, ο ιδεαλιστής (εραστής της πραγματικότητας) αλλά και ο ανικανοποίητος. Δεν είναι ο Μεφιστοφελής το alter ego του Φάουστ; Είναι ο μηδενιστής εαυτός μας, με αυτοκαταστροφικές τάσεις και σε καμία περίπτωση δεν έχει θεολογικό χαρακτήρα διαβόλου. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί σκηνοθέτες επιλέγουν τον Μεφιστοφελή να έχει κέρατα ή να κουτσαίνει, στην παράσταση αυτή όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, δόθηκε αντιθέτως έμφαση στην “ανθρώπινη” πλευρά του Μεφιστοφελή.

Με λιγότερη αμφιβολία μπορώ να πω ότι θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη έμφαση στην τραγωδία της Μαργαρίτας. Το έργο του Γκαίτε είναι χωρισμένο σε δυο βασικά μέρη: στην Τραγωδία του Φάουστ και στην Τραγωδία της Μαργαρίτας. Η Μαργαρίτα είναι μια γυναίκα, αυτήν που επιθυμεί ο Φάουστ. Αυτός ο έρωτας είναι πηγή κακών. Μένει έγκυος, ο Φάουστ σε μια μονομαχία με τον αδερφό της τον σκοτώνει, δηλητηριάζεται η μητέρα της, η Μαργαρίτα σκοτώνει το παιδί της και τελικά πεθαίνει. Κατ' εμέ πάντα τα κακά που βρήκαν την Μαργαρίτα ίσως να πέρασαν γρήγορα... δραματουργικά 

 

Ερμηνευτικά δεν υπήρχε συμβιβασμός με τίποτα λιγότερο από το πολύ καλό και άριστο. Άνετη και συγχρονισμένη κίνηση επί σκηνής σημαίνει τέλεια συνεργασία (ειδικά στην σκηνή όπου συναντώνται Μεφιστοφελής και Φάουστ). Όλοι οι κύριοι ηθοποιοί είχαν τους δικούς τους “μανιερισμούς” χωρίς όμως υπερβολές: συγκρατημένος σαν χαρακτήρας και ερμηνευτικά ο Χριστόδουλος Μαρτάς, η αιθέρια μορφή της Μαργαρίτας αποδόθηκε από την Τζωρτζίνα Τάτση, ο Νεκτάριος Θεοδώρου ήταν άνετος επί σκηνής και φαινόταν effortless, το ιντερμέδιο της Μαρίνας Βροντή ήταν αξιαγάπητο και απλά ευχάριστο και ο Προκόπης Αγαθοκλέους που φαίνεται να ξεδιπλώθηκε αρκετά για να φτάσει στο Μεφιστοφελή. Ήταν, συνοπτικά, μια αριστουργηματική υλοποίηση της σύλληψης του έργου.

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Στέφανος Δρουσιώτης

Σύνθεση κειμένου: Στέφανος Δρουσιώτης, Κωνσταντίνος Μελίδης

Δραματουργία: Κωνσταντίνος Μελίδης

Σκηνικά: Κωνσταντίνα Ανδρέου

Κοστούμια – ενδυματολογία: Αντρέας Ζεν

Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης

Εικαστική επιμέλεια: Κύνθια Λιβανίου

Μουσική επιμέλεια: Στέφανος Δρουσιώτης

Επιμέλεια κίνησης: Αριάνα Μαρκουλίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Βροντή

Διεύθυνση φωτογραφίας: Μάριος Στυλιανού

Μοντάζ: Ζωή Αλεξάνδρου

Animation: Ευγενία Μαδιάνου

Επεξεργασία ήχου: Χάρης Νικολάου

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:

Χριστόδουλος Μαρτάς, Προκόπης Αγαθοκλέους, Τζωρτζίνα Τάτση, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μαρίνα Βροντή, Μαρίνα Αργυρίδου, Αριάνα Μαρκουλίδου, Έλενα Αντωνίου, Αλέξανδρος Αχτάρ

Πλήθος: Ανδρονίκου Ειρήνη, Αντωνίου Γιώτα, Αντωνίου Σταυριάνα, Αριστοτέλους Δήμητρα, Αστραίου Ζέτα, Βάλβη Μαρία, Δημητρίου Μελίνα, Ευσταθίου Βίκυ, Καραγιώργη Ειρήνη, Κριστ Αλεξάνδρα, Κυριάκου Κατερίνα, Κωνσταντίνου Ντία, Λιβέρδος Χριστόφορος, Μεστάνας Φειδίας, Νικολάου Κωνσταντίνα, Νικολάου Σαββίνα, Noyer Benedicte, Παναγιώτου Ελευθερία, Παπαντωνίου Κυβέλη, Παντελή Ειρήνη, Παύλου Αντρέας, Πιερίδου Ηλιάνα, Σάββα Πολυξένη, Σουρμελής Θεόδωρος, Σωκράτους Ευαγγελία, Φιλίππου Κωνσταντίνα, Χριστοδούλου Λουκάς, Χριστοφή Βαρβάρα, Χριστοφίδη Δανάη.

Θεακρίνος: Παρεξήγησις γλυκείας χώρας Κύπρου

Κάτι αλλάζει φέτος στα Κύπρια, και απ' ότι φαίνεται δεν θα είναι η τελευταία φορά που αλλάζουν τα δεδομένα για το διεθνές αυτό φεστιβάλ ύψιστης πολιτισμικής σημασίας. Φέτος αποφασίστηκε όπως τούδε και στο εξής οι διοργανώσεις να διέπονται από μια θεματολογία και η φετινή διοργάνωση έχει ως θέμα Μυθολογία, Μύθοι και Ιστορία ως πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η πρώτη θεατρική παράσταση του φεστιβάλ ήταν η παραγωγή του Κύρου Παπαβασιλείου: Παρεξήγησις γλυκείας χώρας Κύπρου.

Όταν άκουσα τον τίτλο φοβήθηκα. Νόμιζα πως πρόκεται για μια αναπαράσταση του Χρονικού ή για μια επικαιροποίηση του. Ο τίτλος όμως είναι παράφραση του μεσαιωνικού χρονικού του Λεόντιου Μαχαιρά, Εξήγησις – Παρεξήγησις, άρα αποκλείεται από τον τίτλο η αναπαράσταση των γεγονότων. Η παράσταση είναι όντως βασισμένη στο μεσαιωνικό χρονικό του μοναχού το οποίο είναι γνωστό περισσότερο για το γλωσσικό του ύφος και την γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.

Όμως το περιεχόμενο της παράστασης ήρθε και έδεσε με τη θεματολογία της φετινής διοργάνωσης. Με αφορμή τα γραφόμενα του Μαχαιρά για τον Βασιλιά Ιανό (βασιλιάς της Κύπρου 1398-1432) και τα όσα εξελίχθησαν στην πολιορκία της Αμμοχώστου και στην επανάσταση του Ρε-Αλέξη, οι συντελεστές μας οδήγησαν στα άδυτα της “Ιστορίας και του μύθου”. Η παράσταση ήταν χωρισμένη σε τρία μέρη: το Χρονικό, την ανάκριση του συγγραφέα και την πραγματικότητα. Δηλαδή το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στην γραπτή ιστορία, την καταγραφή της Ιστορίας (Χρονικό), τι αφήνει στην απ' έξω η Ιστορία (ανάκριση, στην οποία μαθαίνουμε ότι ο αδερφός του Λεόντιου ήταν σύμμαχος του Ιανού) και τι τελικά εκλαμβάνουμε εμείς σαν ιστορία. Είναι αδύνατον να μην κάνεις τις συνδέσεις.

Με τα ελάχιστα σχόλια στο πρώτο και δεύτερο μέρος μπορεί να περάσει από το μυαλό σου ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ένα κλισέ θέμα αλλά έγινε σε αυτήν την παράσταση με έναν αξιοπερίεργο τρόπο. Το τρίτο μέρος ήταν συγκινησιακά φορτισμένο, αφού νοουμένου προηγήθηκε η ομαλή μετάβαση της σκέψης από τα τρία μέρη-άξονες της παράστασης. Η αναφορά σε πρόσφατα ιστορικά γεγονότα προκαλούσε τη συζήτηση και η σκέψη του τι τελικά είναι Ιστορία και για ποιον είναι σημαντικό ή όχι; Βρισκόμαστε άλλωστε σαν λαός σε μια τόσο δύσκολη θέση.

Πίσω από κάθε ιστορία και πίσω από την Ιστορία ολόκληρη υπάρχουν άνθρωποι. Για αυτό λέμε την Ιστορία εμείς την κάνουμε. Το ίδιο με τα ρούχα, τα ρούχα εσύ τα φοράς, δεν σε φοράνε αυτά. Φαντάζομαι είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε ένα αόριστο σκηνικό χωρίς φαινομενική σημασία. Φιλοσοφικά λοιπόν μ' άρεσε το concept της παράστασης, τεχνικά την εξέλαβα ως μια πειραματική παράσταση που έχει μέσα πολλές θεατρικές “πρακτικές” και φόρμες όμως δεν έχει την μορφή θεάτρου. Είναι όμως μια καλή βάση και το θεώρησα έργο εν εξελίξει. Τέλος την βρήκα ερμηνευτικά φτωχή.

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Κύρος Παπαβασιλείου
Δραματουργία: Κύρος Παπαβασιλείου, Γιώργος Βαλαής
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Μαρία Βαρνακκίδου, Μαρία Καρασούλα, Θοδωρής Πεντίδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Σόσε Εσκιτζιάν
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Όθωνος
Επιμέλεια Κίνησης: Θοδωρής Πεντίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Βαρνακκίδου
Επιμέλεια Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά
Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου

Θεακρίνος: Ελένη

Το φετινό Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος είχε απ' όλα, εκτός Αριστοφάνη. Το Φεστιβάλ έκλεινε με τη Μήδεια του Built-up Area στην Λευκωσία και την Ελένη από το Αμφίκτιο Θέατρο στην Πάφο. Δε θα αναφερθώ στους λόγους που γράφω με τόση καθυστέρηση (και μετά από μια κριτική και μια απάντηση στην κριτική) την κριτική μου για την Ελένη. Πάει ο πρόλογος.

Όλοι ξέρουμε τον μύθο της Ωραίας Ελένης πως αυτή απήχθη από τον Πάρη και πως μια γυναίκα ήταν η αιτία ενός πολέμου. Επίσης οι περισσότεροι ξέρουν τον στίχο ενός ποιήματος του Σεφέρη “για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη” (“Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 1985). Αξιοσημείωτο για αυτούς είναι ότι το ποίημα “προλογίζεται” με στίχους του Ευριπίδη στην προμετωπίδα. Επομένως όλοι έχουμε ακουστά έναν άλλον μύθο... ο μύθος αυτός θέλει την Ελένη να μην πάτησε καν το πόδι της στην Τροία.

Εδώ έρχεται ο Ευριπίδης, με την Ελένη. Φιλολογικά, ίσως “εδώ” να έρχεται πρώτος ο Γοργίας, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος... Φιλολογικά και πάλι υπάρχει ένα άλλο ερώτημα -θυμάμαι το άκουγα από το σχολείο- αν η Ελένη είναι τραγωδία ή κωμωδία.. Αδυνατώ να κατανοήσω το δίλημμα. Η Ελένη του Ευριπίδη είναι γραμμένη γύρω στα 412 π.Χ και είναι -κατ' εμέ αναμφισβήτητα- μια τραγωδία και μάλιστα πολιτική.

Αυτή η παραγωγή πέρασε λίγο στο φλου. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν αναγράφονται οι γυναίκες ηθοποιοί του Χορού, αναγράφεται (ακόμα και σήμερα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ) “12 κορίτσια από την Σχολή του Σατιρικού Θεάτρου”, λες και η Σχολή και οι κοπέλες δεν έχουν όνομα. Επιπλέον η σκηνογράφος, Μαρίζα Παρτζίλη, απεχώρησε από την παραγωγή χωρίς επίσημη ανακοίνωση από μεριάς διοργανωτών (αμφοτέρων, του φεστιβάλ και της παραγωγής). Παρόλα αυτά τεχνικά η παραγωγή δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες.

Ο Νίκος Χαραλάμπους έρχεται αντιμέτωπος με την Ελένη για δεύτερη φορά, η πρώτη φορά ήταν το καλοκαίρι του 1992 στον ΘΟΚ, σε μετάφραση και πάλι Ζενάκου. Επομένως ο σκηνοθέτης φαίνεται να έχει μια εμπειρία με το κείμενο, το έργο και τη σημασία.

Η αρχή του έργου, απότομη και ξενική. Ακόμα με ταλανίζει η αιώρηση της Ελένης με την έναρξη του Προλόγου. Και όπως συνεχίζει το έργο κάποιοι φόβοι επαληθεύονται. Θα σταθώ στον Χορό, γιατί νιώθω ότι εκεί δόθηκε η μεγαλύτερη έμφαση σκηνοθετικά. Ο Χορός ήταν ένα αεικίνητο πλήθος. Συχνές, βίαιες στο μάτι και ασυντόνιστες μετακινήσεις. Ο Χορός δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι αυτό που προστάζει το κείμενο: Ελληνίδες δούλες, αιχμάλωτες, ακόλουθες της Ελένης.

Που είναι η λειτουργική σημασία του Χορού; Στο δεύτερο μισό ίσως και να λαμβάνω “vibes” πως συμπονεί την Ελένη, αλλά ήταν περισσότερο Βάκχες παρά δούλες. Αυτός ο Χορός ήταν αδόκιμος. Θεωρώ επίσης αδόκιμο το να ονομάσεις Κορυφαίες τέσσερις γυναίκες που δεν είχαν καμία σχέση ή επαφή με τον Χορό. Όπως και να 'χει οι Κορυφαίες ήταν ίσως το πιο κοντινό στον Χορό που οραματίστηκε ο Ευριπίδης. Ο Χορός πρέπει να κάλυψε όλη την έκταση του θεάτρου (από την ορχήστρα μέχρι τα διαζώματα και τους διαδρόμους) πράγμα που αποκλείει τον θεατή από το να έχει σταθερό βλέμμα. Δεν μπορούσα να συγκεντρώσω το βλέμμα μου στο εκάστοτε σημείο πλοκής. Οι μετακινήσεις αυτές “στοίχησαν” πάρα πολύ στον θεατή ειδικά με το άναμμα των φωτών της πλατείας.

Ερμηνευτικά δεν ξεχώρισε κανείς. Κανείς εκτός ο Μάνος Γαλανής. Μόνο κατά την Έξοδο (διάλογος Θεοκλύμενου-Αγγελιαφόρου) φάνηκε ότι η τραγωδία αυτή του Ευριπίδη δεν είναι η απόλυτη τραγωδία, αυτό που λέει και ο σκηνοθέτης στο σημείωμα του. Αλλά ερμηνευτικά μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι συμφωνούμε με τον σκηνοθέτη ότι η Ελένη δεν είναι σε καμία περίπτωση κωμωδία. Ναι μεν οι ερμηνείες ήταν όλες τραγικές (δηλ. που έχουν σχέση με την τραγωδία) αλλά ήταν τόσο αταίριαστες όσο και τα κοστούμια.

Πέραν των αψυχολόγητων αποκοπών του κειμένου, η παράσταση έπασχε... συναισθηματικά. Με την αποκοπή των χορικών χάνεται η επαφή του κοινού με το πρωτότυπο κείμενο, ένα Αρχαίο Ελληνικό δράμα (και κωμωδία και τραγωδία) δεν αποτελείται μόνο από διαλόγους! Όταν ο Ευριπίδης παρουσίασε την Ελένη το έργο μπορούσε να θεωρείτο και μεταμοντέρνο, γιατί υπήρξε το πριν με τους κανόνες του και το τώρα με τις συνθήκες του, ο συγγραφέας αμφισβήτησε υπό τις κατάλληλες συνθήκες τις τότε σύγχρονες πρακτικές. Αυτό δεν ίσχυε για την παράσταση αυτή.

Η παράσταση του Αμφίκτιου θεάτρου ήταν πολλαπλά πολυσύνθετη (sic), ίσως υπερβολικά σύνθετη...

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Λεωνίδας Ζενάκος
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Χαραλάμπους
Μουσική: Λουκάς Ερωτοκρίτου
Κίνηση: Νάταλι Αμμάν
Βοηθός Σκηνοθέτις: Χριστιάνα Μούζουρα
Διεύθυνση Παραγωγής: Κώστας Χατζησταύρου

Ερμηνεύουν: Κύνθια Παυλίδου, Χάρης Κκολός, Σκεύος Πολυκάρπου, Βασιλική Διαλυνά, Νάτια Χαραλάμπους, Μάνος Γαλανής, Μάριος Κακουλλής, Μάριος Στυλιανού, Μάρκος –Ιούλιος Δρουσιώτης.
Κορυφαίες: Ειρήνη Ανδρονίκου, Έφη Χαραλάμπους, Ειρένα Ιωαννίδου, Έλενα Χειλέτη

Χορός: Βασιλική Ανδρέου, Ξάνθια Αργυρού, Χριστίνα Βραχίμη, Δέσποινα Κατσαντώνη, Μαρία Κονή, Μαρία Κωνσταντίνου, Άντρια Νικολάου, Θέμιδα Νικολάου, Έλενα Παπαμιχαήλ, Θέμις Ππόλου, Ειρήνη Σαλάτα, Μαρία Χριστοφόρου.

Τὸ γλωσσικὸν ζήτημαν ζεῖ;

Δεν πίστευα στα αυτιά μου και στα μάτια μου όταν έβλεπα ειδήσεις και όταν διάβαζα άρθρα για τις δηλώσεις της κυρίας Ρεπούση από το βήμα της Βουλής για τα αρχαία ελληνικά (ΑΕ) -γιατί για τα λατινικά χεστήκανε οι εθνικόφρονες φιλόλογοι. Χαίρομαι όμως που βλέπω ξεσπάσματα λογικής μέσα στην τόση παραφροσύνη των ΜΜΕ και διάφορων ιστότοπων που την είδαν Διαφωτισταί της πατρίδος και δεν μαζεύονται... Όχι η κα. Ρεπούση δεν εισηγήθηκε κατάργηση κανενός μαθήματος -ούτε καν των Θρησκευτικών- πρότεινε όπως τα ΑΕ και λατινικά να γίνουν προαιρετικά για τους μαθητές των Λυκείων στην Ελλάδα για την Β' και Γ' Λυκείου. Στην Κύπρο, αυτό ισχύει.

Αν υπάρχει Φιλόλογος, σπουδαγμένος που παρακολούθησε βασικά μαθήματα Γλωσσολογίας, που λέει ότι τα ΑΕ δεν είναι νεκρή γλώσσα, κάτι πάει στραβά. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή... στραβός είναι ο γιαλός! Δεν θέλω να το συζητήσω περισσότερο αυτό... Οι ορισμοί υπάρχουν στα βιβλία που οι Φιλόλογοι έπρεπε να είχαν υπόψη τουλάχιστον και υπάρχουν και στο ίντερνετ για μας τα πετεινά. Τα ΑΕ είναι νεκρή γλώσσα, τέλος.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η επίδειξη ισχύος-κενολογία του Δρ. Μπαμπινιώτη γραμμένη σε μπαρόκ ελληνικά... Άκου φληναφήματα! Ποιος ξανάκουσε αυτή τη λέξη; Με την ίδια λογική -τη μηδενική- ο Πανιερώτατος Χρυσόστομος ο Δεύτερος εξέδωσε εγκύκλιο για τα αναλυτικά προγράμματα (ΑΠ) των νέων ελληνικών. Στην συνοδική εγκύκλιο ο Μακαριώτατος εκφράζει τους φόβους του για αναγωγή της τοπικής διαλέκτου, της κυπριακής, σε επίσημη γλώσσα του κράτους επειδή τα ΑΠ υποβαθμίζουν την ελληνική γλώσσα. Ο Παναγιότατος μάλιστα στρέφει τα πυρά του κατά του κριτικού γραμματισμού.

Δεν με ξενίζει η κίνηση αυτή. Ούτε του δόκτορα ούτε του κληρικού. Ο... Δεύτερος αναφέρει ευθαρσώς στην εγκύκλιο του “Χρειαζόμαστε μια κοινωνία με ταυτότητα. Κι αυτή η ταυτότητα δε μπορεί να είναι άλλη από την ελληνική και την ορθόδοξη”. Και στην ίδια εγκύκλιο τονίζει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν πρέπει να γίνει θρησκειολογικό μάθημα. Τώρα κατανοούμε όλοι πόσο υπέρμαχος είναι ο Αρχιεπίσκοπος του κριτικού γραμματισμού που -όπως γράφουν τα ΑΠ- ως στόχο έχει:

“να διαμορφώσει, κατ’ επέκταση, ενεργούς πολίτες, δηλαδή πολίτες που να λειτουργούν με ισονομία, να διεκδικούν με δημοκρατικό τρόπο τα δικαιώματά τους και να πολεμούν κάθε μορφής κοινωνικό αποκλεισμό (λόγω καταγωγής, διαφορετικού γλωσσικού και πολιτισμικού υπόβαθρου, φύλου, σεξουαλικότητας, αναπηρίας, είτε λόγω οποιασδήποτε άλλης, κατασκευασμένης από την ηγεμονική κουλτούρα, έννοιας της «διαφορετικότητας»).” ΝΑΠ, Νέα Ελληνική Γλώσσα

Σε ένα πράγμα συμφωνώ με τις πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιποιμένα: "Έχουμε δημοκρατία και πρέπει να την περιφρουρήσουμε και δεν θα κάνει ο καθένας ότι θέλει". Με μια μικρη-μικρή αντίθεση: εγώ εκλαμβάνω και τον Αρχιεπίσκοπο ως τον "καθένα" και όντως δεν γίνεται να κάνει ό,τι θέλει.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη ψευδείς κινδυνολογίες στις οποίες βρίσκουν άλλοθι υπολείμματα πολιτικής να επωμίζονται το βάρος της εξαφάνισης του έθνους και να κάνουν ό,τι κάνουν, ρωτήστε τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Ιωνά Νικολάου ποιους εννοώ, προχτές έμαθε ότι υπάρχουν. Η γλώσσα, όπως και η κοινωνία, συνεχώς μεταβάλλεται και καλά κάνετε να το χωνέψετε. Λυπάμαι επίσης προκαταβολικά για την ανακοίνωση του Υπουργού Παιδείας κ. Κυριάκου Κενεβέζου στην οποία εκφράζει την ευαρέσκειά του για το ζωηρό και συνεχές ενδιαφέρον (sic) της Εκκλησίας της Κύπρου για θέματα παιδείας.

ΥΓ. Ακόμη περισσότερο λυπάμαι για τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς και ακαδημαϊκούς που ΔΕΝ απάντησαν.

Σεπτέμβριος at last

Μετά από ένα ήρεμο καλοκαίρι να 'σου και η επόμενη ανάρτηση... Αυτή η ηρεμία είναι ίσως και εκνευριστική. Μετά από ένα εκνευριστικό λοιπόν καλοκαίρι, βρεθήκαμε με ένα πτυχίο στο χέρι -η λαϊκή ρήση άλλο λέει στο χέρι. Α και τώρα το χαρτί είναι στο συρτάρι, αφού δεν φαίνεται να μας χρησιμεύει κάπου. Μπήκαμε και σε μια λίστα, τον Φλεβάρη θα έρθει λέει ένας τετραψήφιος αριθμός που θα σου λέει πόσο μακριά είσαι από το όνειρο που είχες παιδί: να μαθαίνεις εσύ, μεγάλος πια, άλλα παιδιά.

Φύγαν και 2-3 emails με το βιογραφικό μου, καμία -θετική- απάντηση. Στην καφετέρια ήθελαν κορίτσι τελικά και από την ψησταριά καμία απάντηση λες και ποτέ δεν έκανα αίτηση για την θέση “Εξυπηρέτηση πελατών”. Στην άλλη δουλειά -ίσως στην πιο... δουλειά απ' όλες- ήθελαν πείρα, την οποία ακόμη απορώ που θα την βρω... Αυτή η πείρα και πού βρίσκεται είναι υπαρξιακό ερώτημα πια στον ίδιο βαθμό με το “Τι υπάρχει πέρα από τον γαλαξία μας;”.

Τα νέα σχέδια που αναμένεται να ανακοινώσει το Υπουργείο Εργασίας με αφήνουν παγερά αδιάφορο... παγερά όμως. Είδαμε και τα προηγούμενα σχέδια... Η ανεργία καλπάζει ακόμα. Η Βανδή με τον Λεμπέση θαρρώ τα λέγανε τόσα χρόνια “Ουυυ, κι ανεβαινει” αλλά εμείς τίποτα. Καλέ δεν λέγαμε πρωτύτερα ότι θα 'ρθουν κάτι Κινέζοι να μας σώσουν; Μετάνιωσαν; Δεν βρήκαν απευθείας πτήση Πεκίνο-Λάρνακα και προτίμησαν άλλον προορισμό; Τους έκατσαν πολλά τα ναύλα του αεροδρομίου; Κάτι πρέπει να έγινε. Εισηγούμαι να κάνουμε ερευνητική επιτροπή και για αυτό!

Το δήλωσα στη μάνα μου: “Σερβιτόρος δεν γίνομαι”. Στην ανάγκη ναι, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός! Και μου λένε συγγενείς και φίλοι να μην παραπονιέμαι. Καλά μωρέ, είστε σοβαροί; Από όταν ήμουν ενάμιση μέτρο παρά κάτι εκατοστά σου λέω θέλω να γίνω καθηγητής και θα πάω τώρα σερβιτόρος; Τέτοια υποτίμηση δεν έχει κάνει ο οίκος αξιολόγησης στα πιο τρελά του όνειρα! Πας δουλειά, παίρνεις ψωρολεφτά με καθυστέρηση τουλάχιστον 10 μέρες και θα είσαι και ευχαριστημένος; Όχι! Αρνούμαι.

Καταρχάς παράγουμε ψευδή στατιστικά στοιχεία. Θυμάμαι σε μάθημα Εργασιακής ψυχολογίας λέγαμε πως σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι λένε πως νιώθουν ικανοποιημένοι από την εργασία τους (επαγγελματική ικανοποίηση) απλά και μόνο επειδή έχουν δουλειά, ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει. Και είναι απολύτως λογικό, σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης οι εργαζόμενοι έχουνε μεγαλύτερες απαιτήσεις από την εργασία τους. Κατάλαβες τώρα γιατί παραπονιέμαι; Για χάρη της επιστήμης της Στατιστικής.

Όπως και να 'χει ο Σεπτέμβρης έκανε την είσοδό του. Πως κάνει είσοδο η Πάολα στη σκηνή, καμία σχέση! Προσπαθώ να σκεφτώ τι άλλαξε και δεν βρίσκω τίποτα... Η θερμοκρασία άλλαξε. Τα υπόλοιπα όπως τα ξέραμε είναι και άντε βρε... και καλά να 'μαστε.

Θεα(σ)τρωθείτε 2013-14

Αν και η σεζόν πρόκειται να ξεκινήσει σύντομα, λίγα μόνο θεατρικά σχήματα έχουν ανακοινώσει ολοκληρωμένο ρεπερτόριο της σεζόν. Το θέατρο Ανεμώνα γιορτάζει τα 30 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς με την παραγωγή Λεωφορείο ο Πόθος σε σκηνοθεσία Αντρέα Τηλεμάχου, ο οποίος κατέχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο... της Μπλανς Ντουμπουά. Μια δόση γκλαμουριάς θα έχουν τα κοστούμια τα οποία φέρουν την υπογραφή του κύπριου σχεδιαστή μόδας Γρηγόρη Εγγλέζου.

Το Θέατρο Διόνυσος αποφάσισε δυο έργα για την επόμενη σεζόν. Αρχή θα γίνει με το γνωστό για το θέατρο Διόνυσος ...Από έρωτα του Θοδωρή Αθερίδη, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου, το οποίο ξανανέβηκε λίγα μόλις χρόνια πριν με τον Χριστόδουλο Μαρτά στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεύτερο έργο το Bedside Manners του Ντέρεκ Μπένφιλντ, τα στοιχεία για την παραγωγή αυτή θα ανακοινωθούν αργότερα.

Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ)

Πρεμιέρα κάνει η Κεντρική Σκηνή με το μουσικό έργο Όπερα της Πεντάρας των Κουρτ Βέιλ και Μπρέχτολ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία του Στέφανου Κοτσίκου (Φήμες, Νηλ Σάιμον, Κεντρική Σκηνή, 2009-10). Το έργο εξηγεί σε απλά... ελληνικά τι είναι καπιταλισμός πριν καν φανεί ότι το σύστημα αυτό δεν δουλεύει, πρωτοανεβάστηκε το 1928 ένα σχεδόν χρόνο πριν την πρώτη Παγκόσμια Οικονομική κρίση και έρχεται και για δεύτερη φορά στον ΘΟΚ (πρώτη παραγωγή 1983) όταν αυτή μπαίνει πια στο πετσί μας. Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 27 Οκτωβρίου.

Η αφίσα της παραγωγής του ίδιου έργου το 1983, από το αρχείο ΘΟΚ

Το επόμενο έργο της Κεντρικής Σκηνής θα είναι η κωμωδία του Γιώργου Τζαβέλλα Μια ζωή την έχουμε όπως την είδαμε από την Φίνος Φιλμ. Η πλοκή σχετικά απλή: ένας τραπεζίτης ανακαλύπτει ένα πλεονάζον ποσό το οποίο και το καταχράζεται και βλέπουμε πως αλλάζει η ζωή του. Η σκηνοθεσία περίεργη ήδη από το άκουσμα του ονόματος του σκηνοθέτη. Σκηνοθέτης λοιπόν ο, πολυπράγμων, Κωνσταντίνος Ρήγος. Τρίτη και τελευταία παραγωγή Ο εχθρός του λαού του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία του Σέρβου σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Γραμμένο στα 1882 το έργο διαδραματίζεται σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Νορβηγίας όπου ένας γιατρός ανακαλύπτει μια μόλυνση στα νερά της περιοχής και προσπαθεί να πάρει με το μέρος του, συμπολίτες και φίλους του. Ένα έργο με έντονη πολιτική χροιά θα προσπαθήσει να μας υποβάλει το ερώτημα “Ποιός είναι τελοσπάντων ο εχθρός του λαού;”

Άκρως ενδιαφέρον το ρεπερτόριο της Νέας Σκηνής η οποία κατ' εμέ θα κλέψει κυριολεκτικά τις παραστάσεις. Οι Αστερισμοί του Νικ Πέιν ανεβαίνουν ταυτόχρονα στην Νέα Σκηνή ΘΟΚ και στο Θέατρο Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το έργο του 29χρονου συγγραφέα βραβεύθηκε με το βραβείο Καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς στο Λονδίνο όπου και ανέβηκε και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το έργο ανακαλύπτει έννοιες όπως φιλία, ελεύθερη βούληση και αγάπη με φόντο την κβαντική φυσική.

Πανελλήνια πρώτη για την Νέα Σκηνή με την Πέτρα του Γερμανού δραματουργού Μάριους Φον Μάγιενμπεργκ σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Ξενίδου (Κουτί με τις σκιές, Νέα Σκηνή, 2007-8). Τέλος για πρώτη φορά στην ιστορία του το Κρατικό θέατρο παρουσιάζει δραματοποιημένη Κυπριακή Ποίηση υπό την σκηνοθεσία του Άδωνι Φλωρίδη και πενταμελούς ομάδας δραματουργίας.

Η Παιδική Σκηνή, ή όπως τώρα ονομάζεται Σκηνή 0-18 παρουσιάζει το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο το οποίο κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια. Το έργο σκηνοθετεί ο Ελλαδίτης σκηνοθέτης Κώστας Γάκης και δεύτερη παραγωγή της Σκηνής 0-18 είναι Οι μπλε ιστορίες της κόκκινης καρδίας του Κύπριου συγγραφέα Λουκά Πραστίτη σε σκηνοθεσία Αίγλης Σπυριδάκη.

Επιστροφές, η συνέχεια.

Τρελαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου και το μιούζικαλ τζέπης Καλι-Καντζαρ και Σια των Λέας Μαλένη, Χριστίνας Κωνσταντίνου και Βαλεντίνου Κόκκινου σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη επιστρέφουν για ακόμη ένα κύκλο παραστάσεων.

Μεγάλη επιστροφή και για την Στέλα Φυρογένη η οποία επαναφέρει το Ιγκόκνιτο για λίγες μόνο παραστάσεις, 20 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας, 24 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας και 18 και 19 Σεπτεμβρίου, 02, 03, 10 και 11 Οκτωβρίου στις Αποθήκες ΘΟΚ (Παλιά Νέα Σκηνή, Λατσιά).

Θέατρο Ένα

Με μια επιστροφή ανοίγει και το Θέατρο ένα την φετινή σεζόν. Το Ράους των Ρέππα-Παπαθανασίου επιστρέφει για λίγες παραστάσεις στη Λευκωσία.

Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν και το Θέατρο ένα υπόσχεται και φέτος πολλά, και η αρχή γίνεται στις 18 Οκτωβρίου με το Πάθος του Δράκουλα, μια μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Σωτήρης Μεστάνας. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων θα απολαύσουμε το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι σε σκηνοθεσία του Αντρέα Χριστοδουλίδη. Και τη σεζόν θα κλείσει η ανεπανάληπτη Έρικα Μπεγέτη με το λατρεμένο έργο του Δημήτρη Ψαθά Μαντάμ Σουσού!

Σατιρικό Θέατρο

Η βρετανική μαύρη κωμωδία The Ladykillers του Ουίλιαμ Ρος ζωντανεύει στη Κεντρική σκηνή του Σατιρικού με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο γυρίστηκε σε ταινία δυο φορές: η πρώτη το 1955 σε σκηνοθεσία Αλεξάντερ Μακέντρικ, βραβευμένη με 1 Όσκαρ και 2 BAFTA, και η δεύτερη το 2004 με τον Τομ Χανκς η οποία βραβεύθηκε από την Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Κανών. Σκηνοθεσία: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Γιώργος Μουαΐμης, Στέλιος Καυκαρίδης, Πόπη Αβραάμ, Μαριάννα Καυκαρίδου, Σπύρος Γεωργίου, Βασίλης Μιχαήλ, Ανδρέας Ρόζου και Μιχάλης Κορναράκης. 

Η δεύτερη παραγωγή της Κεντρικής σκηνής ορίστηκε για τις αρχές του 2014, έτος -για το Σατιρικό τουλάχιστον- μνήμης για τα 40 χρόνια από τα γεγονότα του 1974. Κυπριακό έργο Λήδρας και Ρηγαίνης του Ανδρέα Κουκκίδη, έργο το οποίο εκτυλίσσεται στα μπαρ των ιστορικών οδών Λήδρας και Ρηγαίνης στης Λευκωσίας και επαναφέρει μνήμες πολέμου και πραξικοπήματος.

Η Πάνω Σκηνή κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2014 με το έργο Ο κόσμος της καρδιάς του Ντέιβιντ Έλτριντζ, βραβευμένο στο Λονδίνο με βραβείο Καλύτερου Θεατρικού έργου, και η Κάτω Σκηνή τον Δεκέμβριο με το έργο Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εν ρολ και με δεύτερη παραγωγή την άνοιξη του 2014 τον Νάσο του Ανδρέα Θωμόπουλου

Η Παιδική Σκηνή κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο και ανοίγει την σεζόν με τον Μορμόλη του Χάχφλεντ (αγαπημένο από την Παιδική Σκηνή ΘΟΚ το 1978 και 1985)! Ενώ δεύτερο έργο της Σκηνής κουκλοθεάτρου θα είναι η Πίπη Φακιδομύτη.

Μην ξεχνάμε τις ανεξάρτητες παραγωγές... Η Pravan Proactions παρουσιάζει το Παλτό βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκογκόλ μόνο τον Οκτώβριο για περιορισμένες παραστάσεις στο πλαίσιο του Project Nicosia. Παραστάσεις θα δοθούν στο πρώην cafe Da Capo στην λεωφόρο Μακαρίου στην Λευκωσία στις 6, 9, 11-13, 18-20, 23, 25 και 26 Οκτωβρίου. Μια πλειάδα ηθοποιών και σκηνοθετών υπογράφουν τη σκηνοθεσία του έργου, με τους Νεκτάριο Θεοδώρου, Μάριο Μεττή και Ελένη Σιδερά να έχουν τους κύριους ρόλους, τον Φώτη Νικολάου να υπογράφει τις χορογραφίες και τον Αντώνη Αντωνίου τη μουσική.

Αυτά κι άλλα πολλά... Καλή θέαση

Κύπρια 2013: Θέατρο

Τρέμαν χέρια, έψαχνα παλαιότερες παραγωγές, είδα τα ρεπερτόρια για την νέα σεζόν... με λίγα λόγια, θεατρικοστερητικό σύνδρομο. Βλέπεις ο Αύγουστος είναι νεκρός μήνας, θεατρικά, αλλά ο Σεπτέμβριος κάτι έχει να μας πει. Πριν δούμε το θεατρικό ρεπερτόριο της νέας σεζόν, Οκτώβρη και μετά, θα δούμε τι μας επιφυλάσσει ο Σεπτέμβριος. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια και φέτος μαζί μας, όπως το ξέραμε τόσα χρόνια. Φυσικά φέτος έχει καλλιτεχνικό διευθυντή, μειωμένο προϋπολογισμό και φτηνότερα εισιτήρια! Άλλα αυτά! Το Φεστιβάλ ξεκίνησε στις 3 Σεπτεμβρίου και θα τελειώσει στις 20 Οκτωβρίου και περιλαμβάνει μουσικές, χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις.

Στο θέμα μας τώρα. Αρχή θα γίνει με το Παρεξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου. Ο τίτλος είναι φυσικά παράφραση (Εξήγηση ή Παρεξήγηση;) του χρονικού του Λεοντίου Μαχαιρά και διέπει το πνεύμα της παραγωγής την οποία υπογράφει σκηνοθετικά ο Κύρος Παπαβασιλείου. Ο σκηνοθέτης τονίζει πως δεν πρόκειται να δούμε μια αναπαράσταση του Χρονικού καθεαυτού αλλά το Χρονικό αποσπασματικά σχεδόν, συνδυασμένο με θεατρικά “παιχνίδια” (και παιχνίδια μυαλού, γιατί και αυτό το έχει το θέατρο) έτσι ώστε το έργο να γίνει “σύγχρονο”. Στους ρόλους θα δούμε τους: Γιώργο Βαλαή, Μαρία Βαρνακκίδου, Μαρία Καρασούλα και Θοδωρή Πεντίδη. Σκηνικά και κοστούμια φέρουν την υπογραφή της Σόσε Εσκιτζιάν και οι φωτισμοί του Κωνσταντίνου Όθωνος.

Δεύτερη θεατρική παραγωγή για τα Κύπρια ο Φάουστ του Γκαίτε. Το μνημειώδες αυτό έργο της Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας επέλεξε ο Στέφανος Δρουσιώτης να παρουσιάσει στο Κυπριακό -και όχι μόνο- κοινό. Και αυτή η παραγωγή υπόσχεται να φέρει κάτι σύγχρονο στην θεματολογία, μιας και έχουν περάσει τόσα χρόνια από την συγγραφή και δημοσίευση του έργου (το πρώτο μέρος εκδόθηκε το 1808 και το έργο στην ολότητά του εκδόθηκε μετά τον θάνατο του, το 1832) και πολλά έχουν αλλάξει -αλλά ίσως παραμένουν κάποια πράγματα τα ίδια βλπ άρθρο των Financial Times. Την εικαστική επιμέλεια του έργου υπογράφει η Κύνθια Λιβανίου, τα σκηνικά η Κωνσταντίνα Ανδρέου, τα κοστούμια ο Αντρέας Ζεν και τους φωτισμούς ο Παναγιώτης Μανούσης. Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: Προκόπης Αγαθοκλέους, Μαρίνα Αργυρίδου, Μαρίνα Βροντή, Νεκτάριος Θεοδώρου, Αριάνα Μαρκουλίδου, Χριστόδουλος Μαρτάς και Τζωρτζίνα Τατσή.

Δυο επιπλέον παραστάσεις ακολουθούν, η μεικτή παράσταση Η γοργόνα του Πόρτο-Μπέλλο και η αμιγώς θεατρική Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο. Η πρώτη παραγωγή βασίζεται στην ιστορία της Γοργόνας, αδερφής του Μέγα Αλέξανδρου, η οποία μεταμορφώνεται σε άνθρωπος για να βρει την πηγή του αθάνατου νερού. Υπό την αφήγηση της Στέλας Φυρογένη η χορευτική ομάδα του London School of Ballet (με τις: Ελεωνόρα Κλεάνθους, Μαρία Τσίγκη, Κάλια Σφηκουρή, Μαρία Σάββα, Ερασμία Μιχαήλ, Μαριάννα Μαυρίδου, Στυλιάνα Καπιτζή, Δέσπω Θεμιστοκλέους, Μαρία Παύλου) στήνουν ένα “σόου” υπό την σκηνοθετική επιμέλεια Γιώργου Παπαγεωργίου και χορογραφίες της Βικτώριας Αγαπίου. Η δεύτερη βασίζεται στο έργο του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, και είναι κάτι σαν ζωντανός διάλογος των -δυο- ηθοποιών και των σκέψεων τους με το κείμενο, επομένως Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο. Κώστας Γάκης στην σκηνοθεσία και Μαρίνα Αργυρίδου και ο Γιώργος Κισσανδράκης στους ρόλους. Οι ηθοποιοί σε αυτή την παράσταση έχουν και την ιδιότητα των performers. Αν και θεωρητικά οι δυο αυτές παραστάσεις ανεβαίνουν για παιδιά, δεν απαγορεύουν στους ενήλικες να τις παρακολουθήσουν αλλά αντίθετα δηλώνουν ότι είναι για παιδιά από 8 μέχρι... 108.

Πρόγραμμα Θεατρικών Παραστάσεων:

Παρεξήγησις γλυκείας χώρας Κύπρου

18 ΣΕΠ, Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών, Λευκωσία

21 ΣΕΠ, Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο, Λάρνακα

23 ΣΕΠ, Δημοτικό Κηποθέατρο, Λεμεσός

Φάουστ

26 και 27 ΣΕΠ, Κεντρική Σκηνή ΘΟΚ, Λευκωσία

29 ΣΕΠ, Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός

Η γοργόνα του Πόρτο-Μπέλλο

30 ΣΕΠ, Δημοτικό Θέατρο, Λάρνακα

04 ΟΚΤ, Κεντρική Σκηνή ΘΟΚ, Λευκωσία

07 ΟΚΤ, Δημοτικό Κηποθέατρο, Λεμεσός

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο

03, 05, 06, 09, 10 ΟΚΤ, Νέα Σκηνή ΘΟΚ, Λευκωσία

11 ΟΚΤ, Αίθουσα Εκδηλώσεων Δήμου Σωτήρας

12 ΟΚΤ, Παλιά Δημοτική Αγορά – Θέατρο Ένα, Λεμεσός

Το πλήρες πρόγραμμα του Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια δείτε το εδώ.

Όλες οι παραστάσεις ξεκινάνε στις 20:30 και εισιτήρια πωλούνται στα περίπτερα Soeasy παγκυπρίως, στο περίπτερο Timeout στην Πάφο και διαδικτυακά στο soldoutticketbox.com προς 10 και 5 ευρώ, κανονικό και μειωμένο αντίστοιχα.