Θεακρίνος: La Belote

Συνήθως όταν γράφω τα... δικά μου ξεκινώ με την υπόθεση του έργου, τον συγγραφέα, με κάτι εξω-κειμενικό, εξω-θεατρικό. Σε αυτή την περίπτωση δεν έχω να πω προλογικά μιας και το έργο είναι πρωτότυπο. Δεν έχω δει άλλα έργα του Αντώνη Γεωργίου, συγγραφέα του La Belote, και όταν το εν λόγω έργο παρουσιάστηκε σε μορφή αναλογίου στο PLAY δεν έτυχε να το δω. 

 

Και τώρα στο ψητό. Ωμά. Όπως ωμό είναι το κείμενο. Ιδιότητα του κειμένου που μεταφέρθηκε στην σκηνή ως πραγματικότητα... Ναι, αυτή είναι η Κύπρος, ναι, αυτή είναι η κοινωνία και ναι, αυτοί είμαστε εμείς. Μια παρέα συναντιέται για να παίξει χαρτιά, πιλότα συγκεκριμένα, γαλλιστί belote. Ναι, μιλάμε για ένα παιχνίδι χαρτιών που ακούγεται κυπριακό έως και χωριάτικο αλλά τελικά είναι ένα εξευγενισμένο παιχνίδι εξ Ευρώπης, ειδική μνεία στο Παρίσι παρακαλώ.

Ακούγεται “ανάλαφρο” όλο αυτό αλλά δεν είναι. Η παρέα συναντιέται και 12 χρόνια μετά... Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα, αναρωτιέται κανείς. Εδώ, τα τελευταία δυο χρόνια έχουν αλλάξει τόσα πολλά, σκεφτείτε μια ντουζίνα χρόνια πως μας έχουν κάνει. Συνειδητοποίηση. Αν έπρεπε να περιγράψω με μια λέξη την παράσταση, θα έλεγα συνειδητοποίηση. Και θεωρητικά και πρακτικά. Όταν έσπασε η φούσκα του Χρηματιστηρίου Αξιών Κύπρου (ΧΑΚ) ήμουν παιδί, πολύ παιδί, αλλά ξέρω πως αυτή η φούσκα έσπασε τα μούτρα πολλών ανθρώπων ενώ άλλοι την ίδια ώρα έμειναν αλώβητοι και η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Ναι το έργο είναι και πολιτικό. Το 'λεγε ο Αριστοτέλης, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό, αλλά τί ξέρουμε εμείς στην Κύπρο για τον Αριστοτέλη; Το έργο είναι επιπλέον φιλοσοφικό, όπως και η πολιτική είναι θέμα φιλοσοφικό. Ποιες είναι οι δυνατότητες του ανθρώπου; Ποια είναι τα όρια του ανθρώπου; Ένας καθηγητής φιλοσοφίας θυμάμαι μας έλεγε πως δεν είναι δουλειά της φιλοσοφίας να απαντά ερωτήματα. Αυτά τα ερωτήματα οφείλουν να μείνουν αναπάντητα. Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την απληστία από την επιθυμία;

Τότε, με την φούσκα του Χρηματιστηρίου, αλλά και τώρα, με την κρίση και τα μοδάτα κουρέματα, αναρωτιόμαστε όσο ποτέ άλλοτε φιλοσοφικά και εγκλωβιζόμαστε στην παραφιλολογία της κρίσης και των τόσο ειδικών οικονομολόγων -με ή χωρίς Νόμπελ το ίδιο πράγμα. Σήμερα σκεφτόμαστε πως ο άνθρωπος είναι άπληστο ον και ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί φταίμε -άκουσον!- όλοι. Αστείο. Ή τραγικό.

Υπάρχει όμως “η ώρα που σπάζει το πλάσμαν” όπως λέει και στο κείμενο. Αυτή η ώρα ήταν καθοριστική, γιατί σε εκείνη την ώρα γράφτηκε το έργο. Το ευρηματικότατο έργο του Αντώνη Γεωργίου είναι mind-blowing, που λένε και στο χωριό μου. Όλοι είμαστε τελικά εν δυνάμει... άνθρωποι! Τα όνειρα που είχε η γενιά πριν το ΧΑΚ τώρα είναι σκουπίδια, τα όνειρα που έκανε η γενιά μου πριν το κούρεμα είναι και πάλι σκουπιδια. Τίποτα δεν είναι δεδομένο... Και εμείς το μάθαμε με τον σκληρό τρόπο: τα λεφτά δεν είναι δεδομένα. Ούτε οι σχέσεις, ούτε οι φιλίες, ούτε η θάλασσα (βλπ. σκηνικό). Κι όμως, ο μέσος Κύπριος μπορεί να γουστάρει το Παρίσι, όπως ένας χαρακτήρας του έργου, χωρίς καν να πάει! Αλλά για την Κύπρο δεν σκέφτεται έτσι.

Η σκηνοθεσία ήταν ακριβής. Δεν υπήρχε τίποτα μετέωρο, όλα εξηγημένα (μετά ο θεατής θα αναλογιστεί, με παρέα ή μόνος). Εξαιρετική και η χρήση του μήλου, του αρχετυπικού συμβόλου ηθικής, άλλοτε γυαλιστερό και φρέσκο κι άλλοτε σκουληκιασμένο... Τα σκηνικά ήταν εύστοχα. Αυτό το τραπέζι, αυτές τις καρέκλες όλοι τα έχουμε ξαναδεί, αλλά δεν τα είδαμε έτσι. Το χώμα στο πάτωμα και ο τοίχος, που μόνο τοίχος δεν ήταν τελικά, ήταν οι εικαστικές πινελιές που έδωσαν κι άλλο βάθος -στην εικόνα ναι- στο έργο καθεαυτό. Η μουσική χωρίς να υπερβαίνει το μέτρο, χωρίς να ενοχλεί, συγχρονίζει την όραση και την ακοή στην κατανόηση του έργου.

Υποκριτικά τώρα. Κάποιους από τους ηθοποιούς τους έχουμε ξαναδεί, σε κάτι άλλο, σε κάτι παρόμοιο ίσως... αλλά ήταν σαν να τους βλέπαμε σαν ηθοποιούς για πρώτη φορά. Φαντάζομαι αυτό οφείλεται εν μέρει και στον σκηνοθέτη αλλά οι ίδιοι ξέχασαν καλούπια, ξέχασαν τι συνήθιζαν να κάνουν, δεν έδωσαν έμφαση στις αδυναμίες τους και απλώθηκαν στην σκηνή. Μεγάλο κατόρθωμα! Οι ομαδικές σκηνές ήταν άρτια δουλεμένες με την σκηνή αναπαράστασης του τηλεφωνήματος να σε αφήνει με το στόμα ανοικτό.

Μια εξαιρετικά καλή δουλειά! Μπράβο!

Ταυτότητα παράστασης:

Συγγραφέας: Αντώνης Γεωργίου
Σκηνοθεσία: Ευριπίδης Δίκαιος
Σκηνικά / Κοστούμια: Γιώργος Γιάννου
Πρωτότυπη μουσική / Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Κολιάς
Φωτισμοί: Ευριπιδης Δίκαιος

Ερμηνεύουν: Νικόλας Αρκαδίου, Ζαχαρίας Ιορδανίδης, Μάριος Κακουλλή, Χρίστος Κωνσταντινίδης, Μαρία Παπακώστα & Μάριος Στυλιανού

Γράμμα στην Δ.

Τα πράγματα έχουν ως εξής. Είμαι κουρασμένος ψυχολογικά, την σωματική κούραση να την χέσω. Μακάρι τα προβλήματά μας να 'ταν μόνο σωματικά.

Πάμε σε δουλειές που δεν θέλουμε, σχολές που δεν γουστάρουμε, καφεστιατόρια που δεν μας αρέσουνε... Είμαστε κενοί;

Γιατί δεν κάνουμε την ζωή μας ευκολότερη ήθελα να 'ξερα, έτσι θα 'ταν και οι ζωές των άλλων ευκολότερες. Τώρα μόνο παράπονα, τώρα μόνο προβλήματα, και η ζωή συνεχίζεται...

Αναρωτιόμουν αν η ζωή έχει βαθύτερα νοήματα, αλλά αν δεν βρήκαμε το πιο απλό νόημα, τι να τα κάνω τα βαθύτερα, όχι πες μου!

Άλλος κι εσύ. Δεν μιλάς. Μια μύγα στην μάζα και μπορεί να το χαίρεσαι κιόλας. Όχι δεν θέλω να υποφέρεις, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν υποφέρει τυχαία και κανείς νοήμων δεν θέλει τους άλλους να υποφέρουν. Είναι τελικά πολλά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και ακόμη περισσότερα αυτά που δεν κάνουμε τον κόπο να καταλάβουμε.

Κοίτα, δεν ζητώ κατανόηση, ζητώ να γίνουμε ξανά άνθρωποι... όχι ανθρωπάκια, άνθρωποι...

Το φεγγάρι έφτασε στη μέση τ' ουρανού κι εμείς ακόμα κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα.

Γεια σου αγαπημένε,

ίσως σε μια άλλη πρεμιέρα μιας σκέψης να τα πούμε.

Εγκαρδίως,

Ω.

Θεακρίνος: Το Τρίτο Στεφάνι

Ποιός να μας το λεγε... Το 1963 ένας νεαρός συγγραφέας, μετά τις απανωτές απορρίψεις από εκδοτικούς οίκους, πληρώνει όλα τα έξοδα έκδοσης ενός δικού του έργου. Για τα πρώτα χρόνια κανείς δεν φαίνεται να το συμπάθησε, ούτε κριτικοί, ούτε φιλόλογοι και επομένως ούτε το κοινό. Στα χρόνια της Δικτατορίας όμως αυτό το έργο γνώρισε μεγάλη επιτυχία... το 1972 ένας εκδοτικός οίκος αναλαμβάνει την επανέκδοση του. Από τότε ακούστηκε από το ραδιόφωνο, ειδώθηκε από την τηλεόραση και ανέβηκε στο θέατρο, δις στην Ελλάδα. 

Σε λιγότερο από τριακόσιες σελίδες αυτός ο συγγραφέας καταφέρνει να κάνει τόσες υπερβάσεις όσο κανείς άλλος μέχρι τότε (ή και τώρα). Ο Κώστας Ταχτσής είναι ένας από τους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς λογοτέχνες της Ελλάδας. Το Τρίτο Στεφάνι είναι ένα έργο βαθιά συμβολικό αλλά επί της ουσίας απλό! Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε μερικές από τις υπερβάσεις του για να δούμε αν αυτές ακολουθήθηκαν στο ανέβασμα της παράστασης του έργου.

Ο λόγος. Ο Ταχτσής αποποιείται την δήθεν λογοτεχνικότητα της γλώσσας. Δεν αρέσκεται στην καθαρεύουσα, ακόμα και εμείς σήμερα νομίζουμε ότι με το να χρησιμοποιήσουμε έναν περίπλοκο τύπο ενός ρήματος θεωρούμε ότι ομιλούμεν υψηλώς. Αυτό το ελληνικό... μπαρόκ ο Ταχτσής το χρησιμοποιεί μόνο σε ιδιαίτερες περιστάσεις (δικηγόροι, αστυφύλακας κ.ά.). Δεν είναι όμως μόνο οι διάλογοι των ηρώων του στην ομιλουμένη Κοινή αλλά και η αφήγηση. Εδώ είναι το ζουμί της υπόθεσης. Δεν θέλει να “καλλιγραφεί” αλλά ούτε να προχειρολογεί. Η γλώσσα του δεν είναι καθημερινή, δεν είναι απλή απομαγνητοφώνηση.

Το ψυχογράφημα. Έχουν γραφτεί πολλά για αυτό το κομμάτι του μυθιστορήματος. Ο συγγραφέας ήταν βαθιά φιλοσοφημένος και εξηγημένος, ντούρος και τύπος ελεύθερος. Έτσι και οι βασικοί του χαρακτήρες, οι γυναίκες που του χάραξαν την ζωή, η Νίνα και η Εκάβη. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι άνθρωποι που υπήρξαν, όχι αυτοβιογραφικά -και αυτό δεν πρέπει να μας αφορά- αλλά θεωρητικά. Οι “τύποι” ανθρώπων στο μυθιστόρημα αυτό υπάρχουν μέχρι σήμερα, υπάρχουν εκεί έξω, τους έχουμε ξαναδεί, είναι οικείοι.

Τολμηρότητα. Συνδυάζοντας τα όσα έχω γράψει πιο πάνω αναδύεται η τολμηρότητα του Ταχτσή. Ο συγγραφέας ουδέποτε ήθελε να ευχαριστήσει τους φιλολόγους και τους κριτικούς της εποχής του, δεν τον ενδιέφεραν αυτά. Βγαίνει εκτός “κανόνα” και δημιουργεί. Είναι ένας Καλλιτέχνης με κεφαλαίο Κ, κάτι που για την εποχή του δεν ήταν δεδομένο. Τι το γλωσσικό ζήτημα, τι τα εθνικά προβλήματα, τι το ένα τι το άλλο... ο Ταχτσής όμως κάνει Λογοτεχνία, κάνει Τέχνη. Περιγράφει την Ελλάδα μεταπολεμικά, την κοινωνία, την ζωή και ταυτόχρονα την εξιδανικεύει! Απίστευτο. Τολμά και δεν το κοροϊδεύει, παρά το καυστικό του χιούμορ.

Όλα αυτά λήφθηκαν υπόψη κατά τη δημιουργία της παράστασης. Ως προς την δραματοποίηση ακολουθήθηκε πιστά το κείμενο, ο καθημερινός λόγος παρέμεινε ζωντανός. Φυσικά το δεύτερο μέρος ήταν λιγότερο... συναισθηματικό από το πρώτο, το δεύτερο μέρος υστερούσε ως προς τη δομή του αλλά δεν του έλειπαν τα συναισθήματα και οι κορυφώσεις. Ο αφηγηματικός λόγος κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού και επέτρεψε στους ηθοποιούς επί σκηνής να δημιουργήσουν κάτι ξεχωριστό. Και το καλύτερο απ' όλα, οι ατμόσφαιρες του έργου.

Τα σκηνικά -αχ αυτή η τεχνολογία- “εμφανίζονταν” μπροστά μας, όπως όταν διαβάζεις το βιβλίο έρχονται και φεύγουν εικόνες στο μυαλό σου. Το κοστούμια συμπλήρωναν το παζλ των εικόνων... Τα φώτα ήταν λες και ήταν φυσικά, λες και δεν υπήρχε ούτε ένας γλόμπος παραπάνω. Η μουσική ήταν παρούσα και φυσούσε, πονούσε, αγαπούσε και ένιωθε. Το σύνολο των ηθοποιών επί σκηνής, οι κινησιολογικές τους συνευρέσεις, έδωσαν βάθος και ουσία. Αξέχαστες οι εικόνες του καραβιού και του συσσιτίου! Σκηνικά, φωτισμοί, μουσική και το σύνολο των ηθοποιών δημιούργησαν ένα μαγνητισμό. Για αυτό μην ανησυχείτε για την διάρκεια, δεν θα το καταλάβετε καν.

Η σκηνοθεσία ήταν ακριβής. Το έργο σκηνοθετικά ήταν διαρθρωμένο σε δυο κόσμους -σύμπαντα- αυτόν της Εκάβης και αυτόν της Νίνας. Κάποτε αυτοί οι κόσμοι συναντώνται, κάποτε αυτοί οι κόσμοι συγκρούονται... Πως θα τα κατάφερνε όμως ο σκηνοθέτης αν δεν είχε δυο άριστες ηθοποιούς; Και όχι μόνο αυτές τις ηθοποιούς αλλά και όλους τους υπόλοιπους που δοκιμάστηκαν, τσαλακώθηκαν και ξεδιπλώθηκαν. Οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο μια πλευρά, μας το δείχνουν οι ίδιοι σπάνια, μας το λέει ο Ταχτσής, μας το αποδεικνύει η ζωή. Κανείς δεν είναι καθωσπρέπει πάντα, όλοι έχουμε στιγμές τρέλας... Αυτό που κάνει ο Ταχτσής, να δείχνει την καλή και την κακή πλευρά των ανθρώπων, υπήρξε στη σκηνή. Κανείς δεν είναι ή καλός ή κακός, όλοι είμαστε και καλοί και κακοί, και όλοι έχουμε το δικαίωμα να ξεσπούμε που και που.

Θυμάμαι ακόμα την είσοδο του Ανδρέα Τσέλεπου στη σκηνή, πόσο γεμάτη... επίτηδες, πριν κλείσουν όλα τα φώτα, επίτηδες για να μην καταλάβουμε ποιος είναι, επίτηδες για να καταλάβουμε ότι ο Ταχτσής δεν είναι απλός. Ερμηνευτικά δεν έλειψαν οι εκπλήξεις... η Πολυξένη Σάββα στον ρόλο της υπηρέτριας, η Ερμίνα Κυριαζή ως η κουτσομπόλα πλην τίμια Ντόμνα, η άνετη Ελένη από την Κρίστυ Παπαδοπούλου, η χαμηλών τόνων Πολυξένη, Νιόβη Χαραλάμπους. Έχω ξεχωρίσει τους γυναικείους ρόλους, ίσως λόγω... Ταχτσή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξεχώρισαν και άνδρες ηθοποιοί της παράστασης. Δεν μπορώ να μιλήσω πολύ για τις δυο πρωταγωνίστριες. Δεν θέλω να μαρτυρήσω τίποτα... Η Στέλα Φυρογένη ήταν τόσο απλή, λιτή, τόσο διαφορετική και ειλικρινής ως Νίνα που δεν χωράνε άλλα λόγια. Και η Αννίτα Σαντοριναίου... μια χειμαρρώδης Εκάβη, μια τεράστια Εκάβη, μια τεράστια Ελληνίδα. Τεράστια!

Θυμάμαι πήγα να δω μια φορά την Φόνισσα του Παπαδιαμάντη στο θέατρο, μόλις τελείωσε είπα “ωχ, έχω πολλές άγνωστες λέξεις, θα το διαβάσω ξανά”. Όταν τελείωσε το Τρίτο Στεφάνι στον ΘΟΚ είπα απλά... “θέλω κι άλλο”. Χωρίς να θέλω να υπερβάλλω, το Τρίτο Στεφάνι είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις του ΘΟΚ και μια από τις καλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων.

Υπέροχοι. Υπέροχο. Θέατρο.

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Δραματοποίηση: Σάββας Κυριακίδης
Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου
Κοστούμια: Λάκης Γενεθλής
Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
Κινησιολογία: Λία Χαράκη
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γεώργιος Κουκουμάς
Μουσική Επιμέλεια/Σύνθεση Ήχων: Γιώργος Κολιάς
Στίχοι τραγουδιού: Θοδωρής Γκόνης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάκης Μεζόπουλος
Βοηθός Σκηνογράφου: Θέλμα Κασουλίδου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Νάταλυ Κυρμίζη
Κομμώσεις/Περούκες: Βίκυ Ευσταθίου

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης):
Ανδρέας Τσέλεπος, Στέλα Φυρογένη, Ιωάννα Σιαφκάλη, Αντωνία Χαραλάμπους, Ηρόδοτος Μιλτιάδους, Θέα Χριστοδουλίδου, Σώτος Σταυράκης, Δημήτρης Αντωνίου, Ζωή Κυπριανού, Ντίνος Λύρας, Πολυξένη Σάββα, Αννίτα Σαντοριναίου, Λουκάς Ζήκος, Έλενα Δημητρίου, Κύνθια Παυλίδου, Χριστίνα Χριστόφια, Ερμίνα Κυριαζή, Παναγιώτης Λάρκου, Κρίστη Παπαδοπούλου, Νιόβη Χαραλάμπους, Γιώργος Κυριάκου.

Θεακρίνος: Ρινόκερος

Έχουμε μια παραπλανητική εικόνα για το θέατρο του Παραλόγου. Τα έργα του θεάτρου του Παραλόγου, χωρίς να έχω εντρυφήσει αρκετά σ' αυτό, δεν έχουν δεδομένες χωρο-χρονικές συνθήκες αλλά δεν είναι αυτό που τα κάνει “παράλογα”. Οι άνθρωποι σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, πάσχουμε από την ασθένεια της λογικής, γνωστή σε όλους μας... λογική! Θέλουμε όλα να έχουν μια τέλεια, ορθή και αδιάψευστη λογική εξήγηση. Γίναμε πολλαπλά μονοδιάστατοι τύποι... Και η Λογική είναι επιστήμη -πια. Έτσι και στο θέατρο: θέλουμε να κατανοούμε μέχρι αηδίας. Κανείς όμως δεν παραπονέθηκε για τον λόγο του Σωκράτη στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, ρωτώντας πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε το θηλυκό και αρσενικό πουλί αφού το πουλί (η λέξη) είναι ουδέτερο. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει με την συζήτηση του επαγγελματία ορθολογιστή και του γηραιού κυρίου, δεν υπάρχει (κα)μια λογική εξήγηση. 

Όταν εμφανίζεται ο πρώτος Ρινόκερος ο Μπερανζέ δηλώνει... περίτρανα ότι σήκωσε σκόνη. Κύπρος. Μετά εμφανίζεται ο δεύτερος, δυσπιστία. Κύπρος. Κάποιοι την είδαν επαναστάτες -με ή χωρίς αιτία δεν έχει λόγο στο πρώτο μέρος του έργου- και προσπαθούν (μάταια;) να προκαλέσουν τους άλλους να ξεσηκωθούν. Κύπρος. Αναβλητικότητα. Κύπρος. Είναι μάταιο να μην κάνει κανείς τις συνδέσεις και αυτό γιατί το έργο ανήκει στην σχολή του Παραλόγου και δυστυχώς -για μας- τείνει να γίνει Κλασικό. Σε μια χώρα που επουλώνει ακόμα από τις πληγές ενός πολέμου, όπως οι πρώην-Ναζιστικές τότε, και οι πρώην-Σοβιετικές τώρα και όπως η Κύπρος του '74 και η Κύπρος του κουρέματος, τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ο Δεύτερος, κατά κόσμον ο περιβόητος Βήτα, Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο μεγαλύτερος πόλεμος στην Ιστορία του Ανθρωπίνου είδους. Σύμφωνα με κάποιους αυτός ο πόλεμος συνεχίστηκε, όπως ένας σεισμός ακολουθείται από μετασεισμούς. Βεβαίως αναφέρομαι στον Ψυχρό Πόλεμο. Παρένθεση 1: Η εισβολή του '74 πρέπει να θεωρείται έκφανση του Ψυχρού Πολέμου. Όπως και η Παγκόσμια Οικονομική Κρίση, η Κύπρος δεν είναι εξαίρεση του κανόνα και το κούρεμα είναι έκφανση ενός νέου -και πάλι άυλου- πολέμου της νέας γενιάς των νεο-Ρινόκερων, των γκρίζων κυρίων, των Τραπεζιτών (προσοχή, όχι των τραπεζιτικών). Και είναι ένα πράγμα να κατανοείς ένα φαινόμενο σαν τα παραπάνω και είναι πολύ διαφορετικό να το δικαιολογείς. Η κατανόηση μπορεί να οδηγήσει στην αντίσταση, αλλά η δικαιολόγηση ενός φαινόμενου σαν τον φασισμό ή την τραπεζοκρατία οδηγεί το λιγότερο στην ανοχή.

Είναι αδιανόητο εάν κάποιος δεν κάνει τις συγκρίσεις. Η δήλωση του Μπερναζέ, για τον Ρινόκερο, είναι ταυτόχρονα ΑΚΕΛική και Συναγερμική -τραγικότατη ειρωνεία. Οι μεν πρώτοι νομίζουν ότι αποφεύγουν τον κίνδυνο του αναδυόμενου φασισμού με το να τον αγνοούν και οι δεύτεροι, με βασιλιά τον Υπουργό Δικαιοσύνης, να μην βλέπουν καν τις επιθέσεις του ΕΛΑΜ (σ.σ. “Σύμφωνα με την πληροφόρηση που λαμβάνουμε από την Αστυνομία, δεν δύναται να τεκμηριωθεί η σύνδεση οποιασδήποτε οργάνωσης στην Κύπρο με ρατσιστική ή και ξενοφοβική δράση και δεν έχουν εξασφαλιστεί οποιαδήποτε στοιχεία μέχρι σήμερα που να καταδεικνύουν ότι, οι δραστηριότητες οποιασδήποτε οργάνωσης ή κινήματος προωθούν την ξενοφοβία και τον ρατσισμό ή διακατέχονται από άκρατο εθνικισμό” Ιωνάς Νικολάου, 17/09/2013)

Φυσικά όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο ενός και μόνο συστήματος, του Καπιταλισμού, βλπ. εργασιακό περιβάλλον στην δεύτερη πράξη του έργου. Ένας νέος δογματισμός, ο οποίος σε αντίθεση με τα απολυταρχικά καθεστώτα έχει καμουφλαρισμένες ελευθερίες. Οι άνθρωποι σήμερα με τον Καπιταλισμό, ακόμα και σε μια προεδρευόμενη δημοκρατία, δεν είναι παρά μόνο ψήφοι, στατιστικά, ποσοστά, και η Δημοκρατία δεν είναι το αντίθετο της Ολιγαρχίας, αλλά η εξέλιξη της. Στο έργο όπως και στην ιστορία οι Ρινόκεροι ήταν οι περισσότεροι... αλλά αυτός ο κόσμος δεν έχει μόνο Ρινόκερους. “Απλά” οι Ρινόκεροι είναι η επικρατούσα τάση... Οι Ρινόκεροι είναι "προς το παρόν" της... μοδός. Είναι η κανονικότητα.

Ο Ιονέσκο ήταν γεννημένος στην Ρουμανία και μεγαλωμένος στην Γαλλία, και η κανονικότητα του αυτοσχολιάζεται στον μονόλογο του Μπερναζέ για την γλώσσα που μιλά. Βλέπετε στον Ρινόκερο ο Ιονέσκο καταπιάνεται με πολύπλευρα ζητήματα, δεν ασχολείται απλά με τον Φασισμό όπως λανθασμένα διαδίδεται. Παρένθεση 2: Ο Ελύτης μπροστά στον Ιονέσκο φαντάζει σωβινιστής... Ας συγκρίνουν οι μαθητές των σχολείων μας το απόσπασμα του Άξιον εστί του Ελύτη (“Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική”) και τον μονόλογο του Μπερναζέ από τον Ρινόκερο και θα δούμε ποιοι είναι δυνάμει Ρινόκεροι σήμερα. Θαύμασα Ιονέσκο με το έργο, γιατί παρά την τετράγωνη λογική που κουβαλώ κατάφερα να απαρνηθώ τις συμβάσεις και να δω τον ήρωα και τον συγγραφέα. Μπροστά στην αγανάκτηση, μπροστά στην επανάσταση ο ήρωας έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει πανικό! Αυτό που δεν έχω καταλάβει είναι αν αυτό το κατάφερε η σκηνοθεσία ή ο ίδιος ο συγγραφέας.

Ο σκηνοθέτης έχει δει το έργο και το έχει μελετήσει, φαίνεται. Έχει εντρυφήσει σε κάθε θεωρητικό υπόβαθρο του κειμένου, ναι. Αλλά μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο έργο ίσως να ένιωσε και αυτός πανικό, όπως ο Μπερναζέ (Ανδρέας Τσουρής), όπως ο Ιονέσκο, όπως και εγώ, ο θεατής. Το πρώτο μέρος της παράστασης ήταν, ναι, υποστηριζόμενο από την σκηνοθεσία, το δεύτερο μέρος όχι και τόσο. Ακολουθήθηκε ένας ρεαλιστικός, μη-Ιονεσκικός, τρόπος σκηνοθεσίας στο δεύτερο μέρος με κορύφωση το... “κενό” του φινάλε. Το τέλος δεν με ικανοποίησε καθόλου, γιατί σκηνοθετικά φάνηκε η μη-επιλογή του ήρωα, λες και όλα ήταν προδιαγεγραμμένα. Όσο Ιονεσκικό ήταν το πρώτο μέρος τόσο αναμενόμενο ήταν το δεύτερο...

Αυτή η “κυριολεκτική” σκηνοθεσία ακολουθήθηκε -δυστυχώς;- από ένα κυριολεκτικό σκηνικό... Από την άλλη -ευτυχώς- το σκηνικό δεν εξυπηρέτησε την λογική. Το καφενείο δεν ήταν καφενείο στην δεύτερη και τρίτη πράξη. Οι είσοδοι δεν ήταν πάντα είσοδοι κ.ά. Τα κινούμενα μέρη του σκηνικού και τα κοστούμια από την άλλη ήταν μια εύθυμη νότα παράλογου. Και οι μάσκες θα μπορούσαν να λείπουν... γιατί ο Ρινόκερος δεν είναι παρά μόνο ένα σύμβολο, ο Χίτλερ δεν ήταν γκρίζος, δεν ήταν ζώο, είχε κι αυτός την μορφή ενός “κανονικού” ανθρώπου. Όμως ο σκηνοθέτης το πήρε κυριολεκτικά κι αυτό, έτσι δεν διστάζει να εμφανίσει έναν ολόκληρο Ρινόκερο επί σκηνής με την κυρία Μπεφ (Άννα Γιαγκιώζη) – εξαιρετική στιγμή παρεμπιπτόντως.

Υποκριτικά η σκηνή μεταμόρφωσης του Ντυτάρ (Νεοκλής Νεοκλέους) ήταν πιο γεμάτη -υποκριτικά- και λιγότερο σκηνοθετημένη από την -απογοητευτική- σκηνή της Νταίζη (Μαργαρίτα Ζαχαρίου) ενώ η σκηνή μεταμόρφωσης του Ζαν (Φίλιππος Σοφιανός) ήταν ναι μεν βίαια αλλά με έναν ενδιαφέροντα καλπάζοντα ρυθμό. Ο πανικός του Μπερναζέ (Ανδρέας Τσουρής) στο τέλος ήταν απαλλαγμένος από μανιερισμούς και ειδικά στο φινάλε ο ηθοποιός μας “χάρισε” μια σπάνια ερμηνεία. Κωμικότητα έδωσαν άκοπα ο καθόλου-Γηραιός Βαλεντίνος Κόκκινος, η Άννα Γιαγκιώζη ως κυρία Μπεφ και Καφετζού, η νοικοκυρά... Προκόπης Αγαθοκλέους και η “περαστική” Μιχαέλλα Σιάτη.

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Χρίστος Σιοπαχάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Στέφανος Αθηαινίτης

Μουσική: Ανδρέας Μουστούκης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Τάρταρης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Μιχαέλλα Σιάτη

Βοηθός Σκηνογράφου: Αργύρης Αργυρίδης

Ειδικές Κατασκευές: Χριστόφορος Χρίστου

Εμηνεύουν:

Ανδρέας Τσουρής, Φίλιππος Σοφιανός, Νεοκλής Νεοκλέους, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Προκόπης Αγαθοκλέους, Άννα Γιαγκιώζη, Βαλεντίνος Κόκκινος, Μιχαέλλα Σιάτη.

ΥΓ. Ευχαριστώ την Μαρία Σ. για τις διορθώσεις

Θεακρίνος: Ο Μικρός Πρίγκιπας

Πολλοί φίλοι μου συχνά μιλούν για τον Μικρό Πρίγκιπα ή αναφέρονται στο βιβλίο προσθέτοντας στις κουβέντες τους -για πρεστίζ- μια ατάκα από αυτό... Όταν όμως μου λένε “Να, σαν εκείνο το σημείο που η αλεπού...” εγώ δηλώνω περίτρανα -χωρίς ντροπή κιόλας- ότι δεν το έχω διαβάσει ποτέ. Πέφτουν από τα σύννεφα και αρχίζουν τα “Όχι μωρέ”, “Ντροπή” και πάει λέγοντας. Ουδέποτε κατάλαβα προς τι η τόση φασαρία γύρω από ένα αλληγορικό παιδικό βιβλίο...

Πριν την παράσταση θέλησα να μάθω περισσότερα για αυτό το περιβόητο βιβλίο. Ήξερα πως είναι από τα πρώτα βιβλία σε πωλήσεις παγκοσμίως, αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, για μένα, από μόνο του. Ένας Γάλλος πιλότος φτάνει την δεκαετία του '40 στην Αμερική, εξορίζεται. Μέσα στην φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, του μεγαλύτερου πολέμου της Ιστορίας, αυτός ο άνθρωπος γράφει αυτή την νουβέλα.

Έχω μια τάση να εκτιμώ έργα που γράφτηκαν αυτή την περίοδο... Ίσως η ιδέα ο Αντουάν Σαιντ Εξιπερί να γράψει αυτήν την νουβέλα σε μορφή παιδικού παραμυθιού να μην ήταν δική του, αλλά το έκανε. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι μια νουβέλα με... ευαισθησίες. Αυτός ο άνθρωπος δεν έζησε απλά τον πόλεμο, αυτός ο άνθρωπος έζησε την μοναξιά, τον χαμό, την φθορά και την πτώση -κυριολεκτικά και μεταφορικά- και για αυτά έγραψε.

Με την ίδια ευαισθησία προσεγγίστηκε το έργο, ως προς την διασκευή του. Όταν διάβασα την πλοκή του έργου σκέφτηκα πως θα χρειαζόταν πολλούς ηθοποιούς και θα ήταν εφιάλτης για τον σκηνογράφο... αμ δεν! Δεν ακολούθησαν την πεπατημένη οι φίλοι της Alpha Square και White Angel Company και όμως κατάφεραν να ανεβάσουν μια πετυχημένη και τρομερά εύστοχη και πλούσια παράσταση. Απλά σκηνικά, τα οποία η -ενίοτε άτιμη- τεχνολογία ήρθε για να τονώσει, απλά μεν, όμορφα δε video χρωμάτισαν τα σκηνικά και μας ταξίδεψαν σε άλλους πλανήτες. 

Το ταξίδι όμως δεν θα 'ταν το ίδιο χωρίς το πιάνο και τον μουσικό του! Όμορφη μουσική ίσον όμορφο ταξίδι. Η μουσική δεν υπερκάλυψε κάτι, αλλά δεν ήταν μόνο η μουσική... Ήταν και οι τρεις ηθοποιοί. Μόνο τρεις; Και εγώ αυτό σκεφτόμουν, ειδικά όταν ο ένας θα ήταν αναγκαστικά ο Μικρός Πρίγκιπας... αλλά να που το έκαναν και όχι μόνο πέτυχε αλλά ήταν μετρημένο και αισθητικά ωραίο, και επιπλέον δεν νομίζω οι μικροί μας φίλοι να συγχύστηκαν καθόλου. Ο Μικρός Πρίγκιπας (Μαρίνα Αργυρίδου) προσεγμένος από το μαλλί μέχρι το περπάτημά του, με ένα όντως ωραίο γέλιο γνώρισε -ξεχωρίζω εδώ- ένα αστείο λουλούδι και έναν αστείο επιχειρηματία που νομίζει ότι τα αστέρια του ανήκουν (Αλεξία Παρασκευά) και ένα -πάρα πολύ- σαγηνευτικό φίδι και τον αγαπημένο φαναρανάφτη (Μάριο Κωνσταντίνου).

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το τέλος... Και εδώ βασίζεται η άποψη μου ότι αυτό το βιβλίο είναι ένα αντιπολεμικό-υπαρξιακό καμουφλαρισμένο ως παιδικό. Δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί που διάβασαν τον Μικρό Πρίγκιπα -εκατομμύρια ολόκληρα- καταλαβαίνουν τι συμβολίζει ή τι εννοεί. Αλλά είμαι σίγουρος ότι τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από αυτά που νομίζουμε... Αν τα αφήσουμε φυσικά. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, πιθανότατα το ίδιο να έλεγε και ο Σαιντ Εξιπερί την εποχή του, για αυτό αφήστε τα παιδιά να... καταλάβουν. Ίσως το ξαναδιαβάσουν το βιβλίο κάποτε, τότε θα καταλάβουν κι άλλα πράγματα.

Έτσι και τα παιδιά...

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Μελίνα Καρακώστα

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Σκηνικά – Κοστούμια: Κρίστη Πολυδώρου

Video Animations: Αιμίλιος Αβραάμ

Σύνθεση μουσικής – Μουσικός: Γιάννης Χατζηλοΐζου

Στίχοι τραγουδιών: Σταύρος Σταύρου

Σχεδιασμός φωτισμού: Γρηγόρης Παπαγεωργίου

Κινησιολογία: Μαρία Μέση

Ερμηνεύουν: Μαρίνα Αργυρίδου, Μάριος Κωνσταντίνου, Αλεξία Παρασκευά.

Θεακρίνος: Δωδέκατη νύχτα

Όταν θεατρικά σχήματα ανεβάζουν Σαίξπηρ έχουν την τάση να τον ανεβάζουν σε μπαρόκ ελληνικά, με πολλά στολίδια και απόλυτη σοβαρότητα. Έτσι όμως αρνούνται να αναμετρηθούν με τον ίδιο τον Σαίξπηρ. Θυμάμαι στην ανοικτή συζήτηση μετά την παράσταση του ΘΟΚ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο, το κοινό στάθηκε πολύ στο χιούμορ της παράστασης και όλοι συνεχώς ρωτούσαν αν ήταν προσθήκες του σκηνοθέτη ή του μεταφραστή ή αν όντως έτσι είναι το κείμενο. Το σοβαρότερο πρόβλημα του να ανεβάσει κάποιος Σαίξπηρ σήμερα είναι η υπέρμετρη σοβαρότητα που του αποδίδουμε.

Δεν λέω ότι ο Σαίξπηρ έγραφε βλακείες και ούτε αυτό τον κάνει λιγότερο σημαντικό. Ο Σαίξπηρ είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του κλασικού θεάτρου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τον αποδομήσουμε... Ανέφερα προηγουμένως την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο, έργο που κατατάσσεται στις τραγωδίες που έγραψε ο Σαίξπηρ. Αυτός ίσως να ήταν ο προβληματισμός γύρω από το χιούμορ, το ότι κατατάσσεται στις τραγωδίες του, σε κάτι “σοβαρό”. Από την άλλη αν και η Δωδέκατη νύχτα κατατάσσεται στις κωμωδίες ο κόσμος αγνοεί ότι ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά θέματα.

Ξεκινώ από την σκηνοθεσία γιατί η “καινοτομία” της παράστασης βασίζεται σ' αυτή... Η σκηνοθεσία έρχεται να φέρει μια νέα “θεώρηση” για το έργο, απαλλαγμένο από σοβαροφάνεια και θεατρικά κλισέ. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με το σύνολο των ηθοποιών να σπάσει τα όρια του “ακαδημαϊκού” Σαίξπηρ και μας δείξουν τελικά την άλλη πλευρά του νομίσματος (ή την ίδια αλλά δεν την ξέραμε). Το όραμα της Δωδέκατης Νύχτας στο Υπόγειο του Σατιρικού θεάτρου είναι αυθόρμητο και αυθεντικό, όπως ακριβώς και οι δημιουργοί του.

Η απουσία κοστουμιών εποχής ή “βασιλικών” σκηνικών από μόνα τους τοποθετούν την παράσταση στο σήμερα (ή και όχι) και μας φέρνουν πιο κοντά στην θεατρική σύμβαση -και παίζοντας με άλλες συμβάσεις (βλπ. έναρξη) το δεδομένο είναι ότι βλέπουμε θέατρο. Η Δωδέκατη νύχτα είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων, και οι παρεξηγήσεις αυτές βασίζονται στις μεταμφιέσεις των ηρώων της, όπως ακριβώς και το θέατρο -πολύ χονδρικά- βασίζεται στην μεταμφίεση. Η παράσταση είχε δόσεις φαντασίας και φρεσκάδας χωρίς φειδώ και για αυτόν τον λόγο η παρεξήγηση... πέτυχε.

Είμαστε κάπου μεταξύ αυτού του κόσμου και ενός φανταστικού και τι μπορεί να βοηθήσει περισσότερο να αναδειχθεί αυτό από το θέατρο το ίδιο; Βρισκόμαστε ή όχι στην Ιλλυρία; Βρισκόμαστε ή όχι στο υπόγειο του Σατιρικού; Υπήρξαν στιγμές, ειδικά οι στιγμές που όλοι οι ερμηνευτές ήταν επί σκηνής, οι οποίες εικαστικά ήταν έξοχες, αναφέρω χαρακτηριστικά την έναρξη με την φουρτούνα.

Η ομάδα των 15 ηθοποιών επί σκηνής έχει δουλέψει σκληρά και αυτό φαίνεται. Κανείς δεν ξεχωρίζει ερμηνευτικά παρά μόνο ο Φέστε (Αθηνά Σάββα), ο οποίος σαν σαλτιμπάγκος φέρνει όλο το θεωρητικό υπόβαθρο (ερωτήματα όπως αυτά της προηγούμενης παραγράφου) επί σκηνής. Και παρά την περιπλοκότητα του έργου καταφέρνουν να μας δώσουν όλα τα θέματα του έργου: το love story, την μεταμφίεση, τα ζητήματα φύλου, την -σεξουαλική- έλξη, τον έρωτα, χωρίς βέβαια να ξεχάσουν το πιο βασικό: ότι κάνουμε θέατρο και πως κάνουμε θέατρο. Συγχαρητήρια σε όλους!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Λέανδρος Ταλιώτης

Ιδέα Σκηνικού: Λέανδρος Ταλιώτης, Χάρης Καυκαρίδης

Μουσική: Γιώργος Κολιάς

Ενδυματολογία – Κατασκευές: Άνδρια Ευαγόρου

Μακιγιάζ: Γιώργος Βαβανός

Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:

Ανδρέας Σιαμαρής, Γρηγόρης Πετρή, Ήβη Νικολαΐδου, Ανδρέας Καρούμπας, Κωνσταντίνα Μενοίκου, Μαριλένα Ιωάννου, Πάνος Ζαμπακκίδης, Αθηνά Σάββα, Τερέζα Ευριπίδου, Ειρήνη Κογκορόζη, Άνδρια Ευαγόρου, Λήδα Καραγιάννη, Πωλίνα Ματθαίου, Ειρήνη Καραγιώργη, Μαρία Ζίττη, Ιφιγένεια Αβραάμ

#Συγχαρητήρια

Τα καλλιστεία, το AIDS και οι φερόμενοι ως δημοσιογράφοι #wow

 

Απλή παράθεση γεγονότων

Παρουσιάστρια- Πληροφορείσαι, Νάταλι μου, ότι κάποιος γνωστός σου είναι φορέας του AIDS. Ποια είναι η αντίδρασή σου σε αυτή την ανακοίνωση και ποια η στάση σου απέναντι του;

Μοντέλο – Καταρχάς το να βοηθάς τον άλλον, προσωπικά για μένα, είναι πάρα πολύ σημαντικό, έτσι όταν θα άκουγα ότι θα ήταν ένας φορέας του AIDS θα τον... Καταρχάς, θα του έλεγα συγχαρητήρια, μπράβο, και ότι είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος γιατί όταν βοηθάς τους άλλους, κερδίζεις.

Ολοκληρωμένη παράθεση γεγονότων

Παρουσιάστρια- Πληροφορείσαι, Νάταλι μου, ότι κάποιος γνωστός σου είναι φορέας του AIDS. Ποια είναι η αντίδρασή σου σε αυτή την ανακοίνωση και ποια η στάση σου απέναντι του;

Μοντέλο – Ε, καταρχάς...

Παρουσιάστρια – Λίγο πιο κοντά το μικρόφωνο...

Μοντέλο – Ε... καταρχάς το να βοηθάς τον άλλον, προσωπικά για μένα, είναι πάρα πολύ σημαντικό, έτσι όταν θα άκουγα ότι θα ήταν ένας φορέας του AIDS θα τον... Καταρχάς, θα του έλεγα συγχαρητήρια, μπράβο, και ότι είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος γιατί όταν βοηθάς τους άλλους, κερδίζεις.

Παρουσιάστρια – Τι ακριβώς θα του έλεγες, πως το εννοείς αυτό που είπες ότι θα του έλεγες;

Μοντέλο – Τι εννοείτε;

Παρουσιάστρια – Είπες ότι θα του έλεγες συγχαρητήρια και μπράβο

Μοντέλο – Ναι

Παρουσιάστρια – Πως ακριβώς το εννοείς;

Μοντέλο – Να το δείξω;

Κριτής (Α.Γ) – (over) Μπορεί να σε έδερνε φυσικά αν του 'λεγες συγχαρητήρια...

Μοντέλο – Θα ενθουσιαζόμουν, θα... ε... τι εννοείτε;

Παρουσιάστρια – Περίμενε...

Κριτής (Κ.Ε) – (over) Την ερώτηση δεν κατάλαβες...

Παρουσιάστρια – Έρχεται ένας φίλος σου και σου λέει...

Κριτής (Α.Γ) – (over) Δεν κατάλαβε την ερώτηση

Παρουσιάστρια – ...είμαι φορέας του AIDS

Μοντέλο – Ναι

Κριτής (Α.Γ) – (over) Βοηθήστε το παιδί

Παρουσιάστρια – Εσύ τι θα του έλεγες;

Κριτής (Α.Γ) – (over) Μύριελ μην γελάς

Μοντέλο – Ότι έκανε πάρα πολύ καλά... Θα τον ενθάρρυνα να το ξανακάνει...

Παρουσιάστρια – Περίμενε...

Κριτής (Α.Γ) – Χριστιάνα μου, να σου πω κάτι...

Παρουσιάστρια – (over) Περίμενε Νάταλι μου...

Κριτής (Α.Γ) – Να σου πω κάτι πάρα πολύ βασικό γιατί κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικούς κώδικες και χρησιμοποιεί διαφορετικά τις λέξεις σαν κλειδί

Παρουσιάστρια – (over) Συμφωνώ

Μοντέλο – Τι εννοείτε φορέα; Εννοείτε... φορέας... να...

Κριτής (Α.Γ) – Αυτό. Προσέξτε τώρα. Ότι έχει AIDS παιδί μου, ότι είναι άρρωστος ο άνθρωπος.

Μοντέλο – Αν έχει AIDS... α... όι ότι... θα βοηθούσε...

Κριτής – Όχι ότι βοηθάει

Μοντέλο – Όχι ότι θα εδιούσεν...

Παρουσιάστρια – Όχι! Όχι! Όταν λέμε φορέας..

Μοντέλο – Εντάξει! Απολογούμαι

Κριτής (Α.Γ) – Άλλο φορέας, άλλο αμφορέας.

Μοντέλο – Οκ, δεν κατάλαβα σωστά

Κριτής (Α.Γ) – (over) Ωραία...

Παρουσιάστρια – Τώρα που κατάλαβες Νάταλι μου ακριβώς την ερώτηση

Μοντέλο – (over) Ωραία... Ε... Ότι αυτά υπάρχουν στην ζωή... Ότι να προσπαθεί για την κάθε μέρα, φυσικά θα ήμουν δίπλα του, θα τον στήριζα και θα ήμουν... θα το... του έλεγα ότι αυτά είναι πράγματα συμβαίνουν (sic) μέσα στη ζωή και ότι την κάθε μέρα να την απολαμβάνει όσο μπορεί και ότι για όλους μας... Δηλαδή... για παράδειγμα μπορεί ο ίδιος να έχει AIDS αλλά κάποιος μπορεί να χάσει την ζωή του από απλά έναν ατύχημα. Θα του έφερνα άλλα παραδείγματα για να του δείξω ότι είναι κάτι συγκλονιστικό που πρέπει να τα παρατήσει.

Παρουσιάστρια – Νάταλι μου, έχεις ολοκληρώσει την απάντηση σου;

Μοντέλο – Ναι πιστεύω πως ναι.

Παρουσιάστρια – Θα ήθελα να κάνω ένα μικρό σχόλιο, σε ότι έχει να κάνει στο κομμάτι που είμαστε αυτή τη στιγμή που είναι οι ερωτήσεις. Επειδή είναι το πιο εύκολο να ακούμε την απάντηση κάποιου άλλου και να... αντιδράσουμε με τον τρόπο που θα αντιδράσουμε σ' αυτό που θα ακούσουμε. Είναι ειλικρινά το πιο δύσκολο κομμάτι σε ότι έχει να κάνει με τα κορίτσια στη διαδικασία του διαγωνισμού. Ζώντας και εγώ αυτήν την εμπειρία, εκείνη την στιγμή από το άγχος σου ούτε ακούς, ούτε αντιλαμβάνεσαι ακριβώς τι γίνεται και το λέω ειλικρινά μέσα από την δική μου εμπειρία. Εγώ προσωπικά δεν είχα ακούσει την δική μου την ερώτηση και στην τύχη απάντησα και τυχαία έπεσα μέσα, την χρονιά μου το 2001.

Κριτής (Κ.Ε) – Πάλι καλά, εσύ έπεσες, εδώ δεν έπεσαν...

Κριτής (Α.Γ) – (over) Γι' αυτό μ' αρέσεις...

Παρουσιάστρια – (over) Όχι, ειλικρινά το λέω Αχιλλέα μου...

Κριτής (Α.Γ) – Για αυτό μ' αρέσεις, γιατί προσπαθείς να στηρίξεις μια κατάσταση που δημιουργήθηκε, με τόσο Αριστοτέλειο τρόπο... Λοιπόν...

Παρουσιάστρια – Είναι η αλήθεια αυτή...

Κριτής (Κ.Ε) – Είναι η αλήθεια, έχει δίκαιο

Κριτής (Α.Γ) – Ναι το καταλαβαίνω απόλυτα,

Κριτής (Κ.Ε) – (over) Είναι αλήθεια

Κριτής (Α.Γ) – Κάτω από το στρες και από όλη αυτή τη... αυτό που δημιουργείται, είναι λογικό ένα παιδί στην ηλικία της Νάταλης, να μπερδέψει τη σειρά... ακόμη και μιας πρότασης. Η κοπέλα πίστευε ότι αναφέρεται σε κάποιον που είναι εθελοντής, κάποιος προσφέρει

Παρουσιάστρια – (over) Κάποιος που προσφέρει

Κριτής (Α.Γ) – Για αυτό του είπε συγχαρητήρια και μπράβο σου.

Παρουσιάστρια – Ναι! Άκουσα το συγχαρητήρια και μπράβο σου και...

Κριτής (Α.Γ) – Λοιπόν αυτό...

Παρουσιάστρια – Κωνσταντίνα μου σε ακούμε για την Νάταλι

Κριτής (Κ.Ε) – Ναι... ντάξει... Νάταλι μου καταλαβαίνουμε το άγχος, καταλαβαίνουμε όλο αυτό, βεβαίως πρέπει να κρίνουμε την απάντησή σου έτσι εδώ που φτάσαμε. Εγώ θα 'λεγα Αχιλλέα μου, μετά από κάποια lives και από κάποιες δοκιμασίες που έχουν περάσει τα κορίτσια και τόση προβολή θα.. θα έπρεπε να ήταν λίγο πιο... εμ...

Κριτής (Α.Γ) – Συγκεντρωμένες και πιο...

Κριτής (Κ.Ε) – Όχι μόνο συγκεντρωμένες να ήταν λίγο πιο ανοιχτές... εμ...

Κριτής (Α.Γ) – Εξοικειωμένες! (over) Εξοικειωμένες!

Κριτής (Κ.Ε) – ...εξοικειωμένες και πιο χαλαρές...

Μοντέλο – (over) Μα δεν είχα

Κριτής (Κ.Ε) – ...μπροστά στις κάμερες...

Παρουσιάστρια – Νάταλι μου για πες

Μοντέλο – Sorry που διακο... απλά δεν είχα άγχος, απλά δεν κατάλαβα το θέμα...

Κριτής (Κ.Ε) – Δεν κατάλαβες την ερώτηση ακριβώς. Ωραία... Θα βάλω ένα πέντε γιατί το καλύψαμε στο τέλος και ακόμη θα περίμενα να ακούσω έτσι... λίγο περισσότερα για αυτό το τεράστιο πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι συνανθρώποι μας και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων νομίζω πως είναι η κοινωνική ε... η... ε... κοινωνική απόκλιση από τον υπόλοιπο κόσμο και η απομόνωση από τους γύρω τους. Γιατί σχεδόν οι πάντες που είναι γύρω τους φοβούνται μην κολλήσουνε! Έτσι; Οι περισσότεροι όταν έχουν μπροστά τους ή δίπλα τους έναν φορέα του AIDS. Αυτό είναι νομίζω το μεγαλύτερο που βιώνουν ειδικά στην ψυχολογία τους αυτοί οι φορείς

Παρουσιάστρια – Να πούμε ότι τα κορίτσια την Παρασκευή που μας πέρασε συμμετείχαν σε φιλανθρωπικό fashion show για να...

Κριτής (Κ.Ε) – Μπράβο!

Παρουσιάστρια – ... στηρίξουν ακριβώς τους φορείς του AIDS

Μοντέλο – Να προσθέσω κάτι; Δεν γνώριζα... Δεν γνωρίζω, όταν κάποιος έχει AIDS...

Κριτής (Α.Γ) – (over) Την ορολογία

Μοντέλο – Τι συνέπειες έχει...

Κριτής (Κ.Ε) – Μάλιστα

Παρουσιάστρια – (over) Εντάξει

Κριτής (Α.Γ) – Πας σε ελληνικό σχολείο ή σε αγγλικό;

Μοντέλο – Σε Ελληνικό. Επήγαινα...

Γλωσσολογία και καλλιστεία

Επειδή ο διάλογος ήταν έντονος αρκέστηκα σε μερικά (over) όταν οι ομιλητές καβαλούσαν τους άλλους και όπου ήταν δυνατόν κατέγραψα αυτά που άκουγα. Τα μουρμουρητά δεν τα σημείωσα γιατί πολύ απλά τα αυτιά μου δεν είναι βιονικά. Παρακάμπτω τα γλωσσολογικά σχόλια του τύπου “είναι λογικό σε αυτή την ηλικία να μπερδεύεις τις λέξεις”... Ή μάλλον να το σχολιάσω και αυτό. Τι πάει να πει σε αυτή την ηλικία; Και από που και ως που να γίνεται μια τέτοια δήλωση σε καλλιστεία; Τι στο καλό; Νευρογλωσσολόγος είναι ο κριτής; Και στο σχόλιο της παρουσιάστριας ότι είναι εύκολο να κρίνουμε τους άλλους ένα έχω να πω, ναι είναι εύκολο να κρίνουμε τους άλλους γιατί δεν πρόκειται για μια σχολική παράσταση... δεν πρόκειται για μια σχολική εκδήλωση για την 28η Οκτωβρίου... είναι για κάτι άλλο. Το να είσαι μοντέλο δεν σημαίνει απλά να είσαι ένα ζωντανό ή περιφερόμενο μανεκέν. Όλα τα μοντέλα είναι άνθρωποι με μυαλό. Απλό.

Ακόμα και στην Αμερική ή στα παγκόσμια καλλιστεία δηλώσεις όπως αυτές της κυρίας Ευριπίδου που υπερασπίζονται το τρίσημο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια (προτίμηση θρησκευτικού γάμου και συμπεριφορές “Θα τα παρατήσω όλα για να γίνω μάνα”) κρίνονται αλλιώς και όχι με ολοστρόγγυλα δεκάρια. Δεν λέμε απλά την άποψη μας για όλα και όποιον πάρει ο Χάρος, θυμίζω την Μιςς Καρολίνα, στον διαγωνισμό Μιςς ΗΠΑ 2009 η οποία έχασε τον τίτλο για την απάντηση της στην ερώτηση του Περέζ Χίλτον και η οποία έκτοτε έχει κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με τα απομνημονεύματά της “Η ανείπωτη ιστορία της μάχης μου με το κουτσομπολιό, το μίσος και τις πολιτικές επιθέσεις”.

Άγνοια και ειλικρίνεια

Η ειλικρίνεια είναι εκτιμητέα, η άγνοια όχι και τόσο. Τα πράγματα δεν είναι περίπλοκα... Όταν δεν ξέρεις καλύτερα να μην μιλάς. Το μοντέλο, η Νάταλι Ριαρ, δήλωσε πως ΔΕΝ ήταν αγχωμένη και πως δεν κατάλαβε, έπειτα δήλωσε πως ΔΕΝ ξέρει τι σημαίνει να έχεις AIDS. Το τραγικότερο πάντων είναι πως η παρουσιάστρια έ(μ)πλεξε το εγκώμιο της διοργάνωσης δηλώνοντας πολλάκις την συμμετοχή των κοριτσιών σε μια επίδειξη μόδας με φιλανθρωπικό σκοπό, για στήριξη των φορέων του AIDS. Πόσο πιο απλό και ανθρώπινο θα ήταν αν πριν αυτήν την επίδειξη, προηγείτο μια ενημέρωση από τους διοργανωτές. Αλλά έτσι κι αλλιώς η φιλανθρωπία σ' αυτό τον τόπο είναι επιφανειακή (δε θέλετε να μιλήσω για τον Ραδιομαραθώνιο τώρα).

Η κοινωνία και το AIDS

Το επεισόδιο αυτό -ας πούμε επεισόδιο- δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα... Είναι ο κανόνας. Πολλοί νέοι δεν ξέρουν τι είναι HIV/AIDS και αγνοούν τους κινδύνους ή, ακόμη χειρότερα, θεωρούν ότι είναι αδύνατον να προσβληθούν από αυτόν τον ιό, γιατί για ιό πρόκειται και όχι αρρώστια ή κάτι άλλο. Αν ρωτήσεις νέα παιδιά για το AIDS θα σου πουν τα χιλιοειπωμένα “η αρρώστια των γκέι”, “μια αρρώστια από το σεξ”, “αν δεν προσέχεις” κ.ά. ευφάνταστα και μη. Η Νάταλι δεν είναι ηλίθια, η Νάταλι δεν ξέρει, είναι θύμα ελλιπούς εκπαίδευσης και σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Μην τα ρίχνουμε όλα στα σχολεία (κύριε Γραμματικόπουλε μου) που μεταξύ μας ναι, κάτι δεν πάει καλά, αυτό το βλέπουμε περισσότερο από τα Ελληνικά των κοριτσιών παρά από τα πιστεύω τους. Και εγώ έχω τελειώσει δημόσιο σχολείο, όπως και η Νάταλι και τα περισσότερα, φαντάζομαι, κορίτσια, αλλά τα Ελληνικά μου δεν είναι ετοιμοθάνατα και οι απόψεις μου δεν είναι αβάσιμες. Υπάρχει και η οικογένεια και ο εαυτός μας.

Υ.Γ. Γνωστό μηνιαίο περιοδικό μου έστειλε πίσω άρθρο που είχα γράψει σχετικά με το AIDS, αρνούμενο να το δημοσιεύσει, λέγοντας ότι απορρίπτεται γιατί δεν είναι... εύθυμο! #Συγχαρητήρια #Νατοξανακάνεις

Αστερισμοί, αντί Θεακρίνου

Έχω σβήσει και έχω ξαναγράψει αυτό το κείμενο ούτε εγώ ξέρω πόσες φορές και ποτέ δεν έγραψα την ίδια πρόταση δυο φορές. Αυτό εξηγείται με μια θεωρία στη φυσική: οι ίδιες αρχικές συνθήκες δεν δίνουν πάντα το ίδιο αποτέλεσμα. Δηλαδή η επιθυμία μου να μιλήσω για την εμπειρία μου στους Αστερισμούς στον ΘΟΚ κάθε φορά με οδηγεί στο να γράφω κάτι άλλο. Μόνο αυτό πρέπει να ξέρει κάποιος πριν δει αυτή την παράσταση, την θεωρία της αβεβαιότητας.

Αυτή την στιγμή διαβάζεις αυτό το κείμενο. Αυτό το κείμενο θα αναρτηθεί και ίσως μοιραστεί κάποιες φορές και θα διαβαστεί -ελπίζω- άλλες τόσες. Αυτά που διαβάζεις δεν είναι αυτά που έχω γράψει αλλά αυτά που γράφω τώρα.

Ξέρεις ότι το φως που εκπέμπει ο ήλιος χρειάζεται 8 λεπτά να φτάσει στην γη; Ναι, έτσι είναι. Άρα το φως που είδες το πρωί ήταν αυτό που εξέπεμψε ο ήλιος πριν 8 λεπτά. Έτσι και το κείμενο αυτό. Αυτή τη στιγμή διαβάζεις αυτό το κείμενο. Επίσης αυτή την στιγμή το γράφω. Βλέπω τον κέρσορα στον υπολογιστή να προχωρεί και να εμφανίζονται ένα-ένα τα γράμματα των λέξεων.... και εσύ τώρα διαβάζεις τις λέξεις μια-μια!

Πολύς κόσμος φοβάται όταν του μιλάς για την θεωρία των παράλληλων συμπάντων ή το απορρίπτει χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ξέρω γιατί. Γιατί δεν είναι τόσο οικείες; Γιατί δεν είναι ακόμη τόσο mainstream; Ναι, και σε μένα στην αρχή όλα αυτά ακούγονταν κουλά γιατί δεν είχα ιδέα περί τίνος επρόκειτο. Έπειτα μετά από καιρό δοκίμασα να παρακολουθήσω -ανεπιτυχώς- ειδικά ντοκιμαντέρ. Αλλά αφορμή να το ψάξω λιγότερο στάθηκε η γνωριμία μου με την Μάριαν και τον Ρόλαντ.

Η Μάριαν είναι καθηγήτρια θεωρητικής φυσικής στο πανεπιστήμιου του Σάσεξ και ο Ρόλαντ είναι ένας -σχεδόν πάντα- άτσαλος άντρας, μελισσοκόμος στο επάγγελμα. Είναι και οι δυο χαρακτήρες ενός θεατρικού έργου, των Αστερισμών του Νικ Πέιν. Και τους γνώρισα δυο φορές... Η πρώτη ήταν διαβάζοντας το έργο, είχα παραγγείλει το βιβλίο -εκδόσεις Θεάτρου Νέου Κόσμου- υπό την επήρεια ενός ενστίκτου. Η δεύτερη φορά ήταν στις πρόβες στον 2ο όροφο του ΘΟΚ.

Υπάρχουν πάμπολλες θεωρίες που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα και ότι όλα όσα βλέπουμε είναι ολογράμματα, γνωστά και ως matrix. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό, ούτε με απλά ούτε με μπαρόκ ελληνικά γιατί δεν το κατέχω. Αλλά να πως εξηγείται από την ματιά μου. Οι άνθρωποι στα θεατρικά έργα δεν υπάρχουν αλλά μπορούμε να τους αντιληφθούμε μέσω των matrix τους, των ηθοποιών που τους ενσαρκώνουν. Έτσι γνώρισα την Μάριαν και τον Ρόλαντ, μέσω της Στέλας και του Νεοκλή.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα διάβαζα φυσική για ένα θεατρικό, ποτέ δεν πίστευα ότι θα μάθαινα φυσική από ένα θεατρικό! Αλλά το θέατρο είναι τελικά λίγο... φυσική και μαθηματικά. Ο κόσμος του θεατρικού έργου είναι ένας κόσμος ξέχωρος από τον δικό μας, δηλαδή αυτόν που αντιλαμβανόμαστε. Οι ήρωες ενός θεατρικού υπάρχουν (στο χαρτί αν αγαπάτε) και ζωντανεύουν για λίγο, μετά χάνουν το matrix τους. Ένα είναι το σίγουρο, δεν πεθαίνουν! -Για μια ιδέα σαν κι αυτή έγραψε ο Νικ Πέιν το έργο άλλωστε.

Οι άνθρωποι είμαστε βιολογικοί υπολογιστές. Αντιλαμβανόμαστε πράγματα μόνο στο πλαίσιο των αισθήσεων μας... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός και πηγαίναμε στο αεροδρόμιο της Λάρνακας γιατί μου άρεσε να κοιτάμε τα αεροπλάνα που απογειωνόταν. Είχα κάνει μόνο ένα ταξίδι τότε και δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν αυτό το αεροπλάνο. Ήξερα όμως ότι το έβλεπα, το αντιλαμβανόμουν. Όταν όμως χανόταν στον ορίζοντα εγώ νόμιζα πως το αεροπλάνο εξαφανιζόταν, γιατί πολύ απλά δεν ήταν πια στο οπτικό μου πεδίο.

Έτσι αυτό το θεατρικό έργο στάθηκε για μένα ευκαιρία να ανοίξω τους ορίζοντες μου σε αρκετά επίπεδα. Ξέρω ότι δεν μπορώ να δω, να αντιληφθώ, τον έρωτα τώρα αλλά ξέρω με σιγουριά ότι δεν χάθηκε σαν ένα αεροπλάνο κάπου... Αν μη τι άλλο αυτό το έργο σου δίνει ελπίδες. Η ιστορία της Μάριαν και του Ρόλαντ, το θεατρικό του Νικ Πέιν είναι η ιστορία όλου του έρωτα και της ανθρώπινης ζωής... του έρωτα χωρίς ανταπόκριση, του ανεκπλήρωτου, του πρώτου, του τελευταίου, του παθιασμένου, του τυχαίου, του μοιραίου, του άτυχου, του απόλυτου, του ρομαντικού ή και του άπιστου ακόμη έρωτα. Και αυτό επιτεύχθηκε με την ενσωμάτωση θεωριών της κβαντικής μηχανικής και θεωρητικής φυσικής.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συνέβαλαν στην παράσταση αυτή... Για άνοιξη την περιμέναμε, φθινόπωρο μας ήρθε... Έστω. Ήθελα να ευχαριστήσω ειδικότερα την Στέλα και τον Νεοκλή -ή τα matrix τους;- για την συνεργασία και την όμορφη και υποδειγματική δουλειά τους. Ανταλλάξαμε ρόλους μαθητή-δασκάλου τόσες φορές, ίσως και άθελα, και ελπίζω να το χάρηκαν όσο και εγώ. Ήταν μια εμπειρία μοναδική! Σας ευχαριστώ.

Λίγα για την παράσταση:

Το σκηνικό είναι άσπρο, ουσιαστικά είναι το απόλυτο άσπρο... το άσπρο του εργαστηρίου, το αποστειρωμένο από κάθε τι περιττό. Κάθε συνθήκη και ένα χρώμα. Κάθε θεματική του έρωτα και ένα βίντεο. Κάθε πιθανότητα και μια ερμηνεία υποκριτικά. Ο θεατής έτσι νιώθει σαν ένας κβαντικός φυσικός που εξετάζει υπό το ειδικό μικροσκόπιο του δύο άτομα (και με τις δυο έννοιες της λέξης). Αυτό καταφέρνει το έργο του Νικ Πέιν με ένα αριστουργηματικό σχεδόν τρόπο. Είπαμε πως ο άνθρωπος είναι ένας βιολογικός υπολογιστής και κατανοεί μόνο πράγματα μέσα από τις αισθήσεις του, αλλά κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει με τις αισθήσεις την θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Ο Νικ Πέιν έγραψε τους Αστερισμούς σε μια απλή γλώσσα... -βιολογικών- υπολογιστών όχι ακριβώς για να εξηγήσει την θεωρία των παράλληλων συμπάντων αλλά για να εξηγήσει το αστείρευτο των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων του έρωτα.

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Βίντεο/Σκηνικό περιβάλλον/Κοστούμια: Παντελής Μάκκας
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Κίνηση: Έλενα Αντωνίου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γεώργιος Κουκουμάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Χριστόφια
Ερμηνεύουν:
Στέλα Φυρογένη, Νεοκλής Νεοκλέους

ALS Ice Bucket Callenge

Το αυτομπουγέλωμα, η Αφρική, το ALS και η Κύπρος

Το ότι η Κύπρος είναι χρόνια πίσω το ξέρω, δεν χρειάζεται να το γράψει κάποιος, μου το επιβεβαιώνουν αυτά που βλέπουν τα ματάκια μου -και ενίοτε αυτά που ακούνε τα αυτάκια μου. Ότι (παροδικό) συλλογικό τρόπο διασκέδασης, σκέψης, συμπεριφοράς κτλ -κατά κόσμον μόδα- βλέπουμε το φέρνουμε εδώ και το αποτελειώνουμε. Στο μάτι του κυκλώνα της κοινωνίας μας -από την... “υψηλή” εν προκειμένω- βρέθηκε και το ALS Ice bucket challenge.

Το... αυτομπουγέλωμα

Τί είναι αυτό το πράγμα; Το Ice Bucket Challenge είναι αυτό που λένε οι λέξεις, φυσικά πρέπει να το κάνεις spelling σωστά για να το καταλάβεις. Το Ice Bucket Challenge είναι ένα παιχνίδι-δοκιμασία όπου προκαλείς τρία άτομα να λουστούν ένα κουβά με νερό με πάγο και να το βιντεογραφήσουν. Στην Αμερική όποιος δεν τολμά να το κάνει πρέπει να πληρώσει ένα ποσό, αντίτιμο, ως εισφορά στον Σύνδεσμο Παθόντων ALS.

Τι είναι το ALS;

ALS, η Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση είναι μια νευρομυϊκή πάθηση η οποία προκαλεί ατροφία των μυών. Ανήκει στις νευροεκφυλιστικές παθήσεις, όπως και το Αλτσχάιμερ, που και πάλι όπως το λέει η λέξη (νευρο- και εκφυλίζω) τα νεύρα, οι κινητικοί νευρόνες συγκεκριμένα, χάνουν σταδιακά τη δομή και τη λειτουργία τους μέχρι και την ολική απώλεια ελέγχου. Ο κοσμολόγος Στήβεν Χώκινς, πάσχει από αυτή την πάθηση. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι προκαλεί την πάθηση αυτή και κατ' επέκταση δεν είναι γνωστή η θεραπεία, τα φάρμακα που χορηγούνται σε παθόντες δεν αναστρέφουν την κατάσταση τους.

Stephen Hawkings

Σε αυτό το πλαίσιο ξεκίνησε το ALS Ice Bucket Challenge για την δωρεά στο Ινστιτούτο ALS στην Αμερική για συνέχιση των ερευνών. Μέχρι τώρα έχουν μαζευτεί περισσότερα από 40 εκατομμύρια δολάρια.

Η Αφρική και το μπουγέλωμα

Φυσικά και οι καλοσυνάτοι Κύπριοι που αγαπάνε να μισούν κάθε τι ξενικό έβγαλαν το φαρμάκι τους για το Ice Bucket Challenge και προώθησαν μια εικόνα που στην μισή απεικονίζεται ένα τσούρμο άνθρωποι να μπουγελώνονται και στην άλλη μισή ένα μωρό στην Αφρική να πίνει νερό από καπάκι μπουκάλας. Λες και η λύση στο πρόβλημα του νερού στην Αφρική είναι να σταματήσει το Ice Bucket Challenge.

Παρόλα αυτά...

Έχω δει κάποια video με διάσημους -εννοώ διάσημους του Χόλυγουντ- να δέχονται την πρόκληση. Είναι άδικο που προτιμούν να λουστούν νερό παρά να πληρώσουν; Όχι. Και η νικήτρια της Eurovision, Conchita Wurst, κλήθηκε να λάβει μέρος στην παγκόσμια -πια- πρόκληση. Στην αρχή φαινόταν ότι θα το έκανε αλλά μετά αρνήθηκε λανσάροντας ουσιαστικά ακόμα μια τάση στο Ice Bucket Challenge, Donate twice instead of ice, δηλαδή Δώρισε διπλά, παρά πάγο. Το νόημα αυτής της πρόκλησης είναι και να ευαισθητοποιηθεί το κοινό, να μάθει τι είναι το ALS και αν μπορεί να κάνει μια δωρεά. Και αυτό έγινε, πολλοί άνθρωποι -όπως και εγώ- δεν ήξεραν τι είναι το ALS, αλλά είμαστε εδώ για να μάθουμε και αν μπορούμε γιατί όχι και να βοηθήσουμε.

Φυσικά είναι και ένα άλλο βίντεο το οποίο με ενέπνευσε να δω την άλλη μεριά του νομίσματος. Το ALS μπορεί να μην μας αφορά άμεσα, δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για την Κύπρο ενώ ο σύνδεσμος ασθενών με Αμυοτροφική Πλευκρική Σκλήρυνση στην Ελλάδα έκλεισε. Αλλά το ALS είναι εδώ, μπορεί όχι δίπλα μας, αλλά υπάρχει. Ένας νέος με το όνομα Antony Carbajal ανέβασε το δικό του πρωτότυπο βίντεο λίγο καιρό αφού διαγνώστηκε και ο ίδιος με τον ALS. Το βασικό είναι να διασκεδάσουμε με αυτό που κάνουμε και να το κάνουμε για καλό σκοπό.

Καλώ όλους μου τους φίλους να μαζέψουμε όσα λεφτά μπορούμε τα οποία θα σταλούν, κατόπιν συνεννοήσης, στον Σύνδεσμο ALS, η μοναδική μη-κυβερνητική οργάνωση στην Αμερική για τo ALS, στο Ινστιτούτο Ανάπτυξης Θεραπείας ALS, μια μη-κερδοσκοπική βιοτεχνολογική οργάνωση που ψάχνει αποτελεσματικούς τρόπους θεραπείας του ALS και στον Σύνδεσμο Μυοπαθών Κύπρου. Φυσικά όσοι θέλουν μπορούν να κάνουν το βίντεο με ή χωρίς μπουγέλωμα, με εναλλακτικό ή κοινότυπο μπουγέλωμα!

Περισσότερες πληροφορίες:

Σύνδεσμος Μυοπαθών Κύπρου

www.mdacyprus.org

Μπορείτε να ενημερωθείτε για το ALS και άλλες νευρομυϊκές παθήσεις.

ALS Association

www.ALSa.org

ALS Therapy Development Institute

www.ALS.net

Heartbreaker

Καθόμασταν σε γνωστό καφέ της Φανερωμένης και ένας τυπάς πίσω μας, ο τυπικός -πια- Κύπριος, (ήτοι η νέα Αγία Τριάς: γένια, μύες και αποτρίχωση) καυχιόταν για τις διακοπές του σε γνωστή τριτοκοσμική περιοχή της Κύπρου γνωστή απλά για την υπερηχητική μετάδοση Σεξουαλικών Μεταδιδόμενων Νοσημάτων. Δεν ήταν απλά σεξιστής ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν αυτό που λέμε “τόππουζος” και οι φίλοι του άκουγαν με τόση προσοχή αυτά που έλεγε. Γνώρισε δυο κοπέλες, έκανε κονέ και με τις δυο και μετά, κατά τα λεγόμενά του, πήδηξε την μια και τους έδειξε και φωτογραφία της τύπισσας... γυμνή!

Και μετά έχουμε πρόβλημα αν δυο άντρες κρατάνε χεράκια. Βρε άστα διάλα! Ο σαβουρογάμης πίσω μου να λέει τα αναίσχυντα και περιμένουμε να δούμε προκοπή; Δεν είναι μόνο αυτός! Αν όλη η παρέα του -η αντροπαρέα- δεν έχει φέρει ένσταση σε αυτά που λέει σημαίνει ότι πολύ πιθανόν να τα κάνουν και αυτοί! Οι ίδιοι του οι φίλοι επιβράβευσαν ουσιαστικά τις πράξεις του τύπου, με το να γουρλώνουν μάτια και να περιμένουν να δουν κι άλλες φωτογραφίες της νεαράς έτσι όπως την γέννησε η μάνα της... Δεν θα παραθέσω αυτούσια τα ευφάνταστα επιφωνήματα των συν-τοππούζων πέρα από το “Αμμάναμου ιντα shi&@ο$”. Μερσί.

Και επειδή εμένα το μυαλό μου τρέχει με ταχύτητα φωτός δεν μπορούσα να κρατηθώ από το να διατυπώσω τις σκέψεις μου...

Ερωτευόμαστε το άγνωστο. Βλέπουμε κάποιον που δεν ξέρουμε και νομίζουμε ότι τον ξέρουμε αιώνες... Από βιασύνη μάλλον γίνεται αυτό. Επειδή έχουμε όλοι, λίγο ή πολύ, εκείνη την λύσσα κακιά να κάνουμε μια σχέση. Καλά τώρα, σχέση... Αυτές οι σχέσεις -με την άδεια του κυρίου Μπαμπινιώτη και λοιπών λεξικολόγων ας τις λέμε σχέσεις- διαρκούν για λίγο. Δεν γνωρίζουμε τον άλλον, δεν ξέρουμε ποιος πραγματικά είναι και αφού χωρίσουμε ή πάει στραβά μας φταίνε για παράδειγμα όλοι οι άντρες που είναι Λέοντες στο ζώδιο. Κοινώς πνιγόμαστε από προκαταλήψεις! Άρα στο τέλος της ημέρας παθαίνουμε ανοσία και δεν μπορούμε να ερωτευτούμε.

Ένα άλλο “κοινό” λάθος είναι ότι κηρύξαμε την πολυγαμία ως διασκεδαστική -κοινώς fun- και την μονογαμία ως κάτι ξενέρωτο και βαρετό. Εδώ, πολυγαμία και μονογαμία με το δεύτερο συνθετικό το ρήμα γαμώ το κυπριακό, as in fuck, και όχι το αρχαιοελληνικό που σημαίνει την σύναψη γάμου. Φτάσαμε σε ένα στάδιο να βλέπουμε σαν εξωγήινους αυτούς που δεν πηδούν ή πηδιούνται κάθε μέρα και με κάτι άλλο. Δεν λέω ότι το σεξ είναι κακό πράγμα, δεν είμαι παιδί του κατηχητικού, τουναντίον. Βγάλτε τα μάτια σας, αλλά με μέτρο. Δεν ξέρω αν σας έχουν ενημερώσει για την επόμενη υποτιθέμενη καταστροφή του κόσμου αλλά έτσι κάνετε όλοι, σεξ λες και θα πεθάνουμε όλοι αύριο.

Είμαστε ένας λαός συναισθηματικά ανάπηρος! Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Δεν ξέρουμε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας και δεν μας νοιάζουν τα συναισθήματα των άλλων. Δεν καλλιεργούμε με κανένα τρόπο το πνεύμα μας και αυτά παθαίνουμε... Είναι λες και ζούμε την εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης χωρίς να έχουμε περάσει μια εποχή καταπίεσης. Και μην μου πείτε ότι υπήρχε καταπίεση τόσα χρόνια... θα σας μαλώσω!

Μια μέρα μετά. Σκέφτομαι ότι υπερβάλλω... Αλλά έτσι νιώθω. Ή έτσι... δεν νιώθω.

Θεακρίνος: Φιλοκτήτης

Ο Φιλοκτήτης είναι ένα έργο του Σοφοκλή το οποίο διδάχθηκε το 409 π.Χ. και έλαβε το πρώτο βραβείο στους δραματικούς αγώνες. Ο Φιλοκτήτης είναι ένας Έλληνας πολεμιστής τον οποίον εγκατέλειψαν οι ίδιοι οι Έλληνες στο δρόμο τους προς την Τροία, επειδή από ένα δάγκωμα φιδιού μαύρισε το πόδι του και μύριζε άσχημα. Ο Φιλοκτήτης ζει δέκα χρόνια στην Λήμνο, μόνος και παρατημένος από τους Έλληνες.

Ο Οδυσσέας ο οποίος ανέλαβε να ξεφορτωθεί τον Φιλοκτήτη βρίσκεται τώρα στην ανάγκη του. Ένας χρησμός λέει πως οι Έλληνες θα νικήσουν τον Τρωικό Πόλεμο μόνο αν ο Φιλοκτήτης πάει στην Τροία με τα όπλα του Ηρακλή. Ο Οδυσσέας ξεγελά τον Νεοπτόλεμο, γιο του Αχιλλέα, και τον αναγκάζει να σκαρφιστεί μια ιστορία για να πάρει το τόξο χωρίς να ξέρει όμως την αλήθεια.

Πολλά από αυτά τα πράγματα δεν έγιναν κατανοητά στην παράσταση. Σίγουρα δεν ήταν πρόβλημα της μετάφρασης, η μετάφραση αν μη τι άλλο ήταν το κόσμημα της παράστασης αυτής. Απλός λόγος, προσεγμένος και καθόλου κουραστικός για το αυτί. Που εντοπίζω τα κενά ως προς την κατανόηση του έργου; Σε κάποιες, ας πούμε, ατοπίες με πρώτη και καλύτερη την παρουσία του Χορού. Δεν ξέρω αν είναι ατόπημα του σκηνοθέτη ή θέση του μεταφραστή, αλλά ο Χορός στην παράσταση ήταν κάτι μεταξύ προσφύγων και εκδιωγμένων. Στο έργο του Σοφοκλή ο Χορός αποτελείται από ναύτες του Ελληνικού στόλου, συνοδούς του Νεοπτόλεμου.

Ας τονίσουμε εδώ ότι η παράσταση τοποθετήθηκε ξεκάθαρα ιστορικά και με την συμβολή του σκηνογράφου. Βρισκόμαστε στην Λήμνο, το οποίο δεν είναι ένα ερημονήσι τώρα αλλά ένα νησί της μετεμφυλιακής Ελλάδας όπου εξορίζονται οι αντιφρονούντες. Σίγουρα υπήρχαν και τεχνικά ατοπήματα ως προς την παρουσία του Χορού. Ο Χορός στην αρχαία Ελληνική τραγωδία είναι “ένα σώμα” αλλά στην παράσταση αυτή ο Χορός αποτελείτο ουσιαστικά από δυο ομάδες: τον Χορό -για το υποκριτικό κομμάτι- και τους μουσικούς, αν και ενίοτε λειτουργούσαν ως ένα σύνολο. Η δουλειά που έγινε όμως και στα δυο αυτά μέρη δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη.

Κυρίαρχα θέματα της τραγωδίας αυτής του Σοφοκλή είναι η ηθική και το τι είναι σωστό για τον άνθρωπο και το όλον. Με την παρουσία όμως του Χορού ως συν-αντιφρονούντες των πολεμοχαρών Ελλήνων αποδυναμώνεται το δράμα του Νεοπτολέμου, ο οποίος αδυνατεί να επιλέξει τι είναι ηθικά σωστό να κάνει -ναι μεν πρέπει να βοηθήσει τους Έλληνες να νικήσουν στην Τροία αλλά δεν μπορεί να ξεγελάσει τον αδικημένο Φιλοκτήτη και να του κλέψει το όπλο. Αλλά αυτό το αγνοεί ακόμη και το σκηνοθετικό σημείωμα! Επιπλέον το περιβόητο όπλο του Ηρακλή -κατά κόσμον τόξο του Ηρακλή- “υλοποιήθηκε” επί σκηνής με βιβλία, παραδοσιακές στολές και γενικά έργα πολιτισμικής κληρονομίας. Με αυτό δυσκολεύθηκε υποκριτικά ο Νεοπτόλεμος -ο απλός και μετρημένος Κωνσταντίνος Γαβριήλ- να αναδείξει την αμφιταλάντευση που προανέφερα.

Ο Νεοπτόλεμος -η προσωποποίηση της πειθούς- έρχεται σε σύγκρουση με τον Οδυσσέα -προσωποποίηση της βίας- και αρνείται να οδηγήσει τον Φιλοκτήτη χωρίς την δική του συγκατάθεση στην Τροία. Αφού έχει εξαντλήσει όλα τα μέσα να πείσει τον Φιλοκτήτη, ο Σοφοκλής φέρνει τον νεκρό Ηρακλή, ως από μηχανής θεό, για να δώσει λύση στο αδιέξοδο του ήρωα. Την θέση του Ηρακλή στην παράσταση παίρνουν ποιήματα Ελλήνων -αριστερών- διανοούμενων όπως Ρίτσος, Αναγνωστάκης, Βάρναλης, Πατρίκιος, Λειβαδίτης κ.ά.

Ο Φιλοκτήτης είναι αναμφισβήτητα πολιτικό έργο. Κάθε Αρχαίο Δράμα -συμπεριλαμβανομένων των κωμωδιών- κρύβει πίσω του ένα πολιτικό για μας θέμα. Οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό στο αρχαίο Ελληνικό δράμα ως θεατρικό είδος. Η πρόθεση του σκηνοθέτη να αναδείξει την πολιτική πλευρά του έργου ήταν ξεκάθαρη αλλά το αποτέλεσμα μάλλον όχι και τόσο. Η λειτουργία του Χορού για χάρην... της χάρης της παράστασης δημιούργησε κάποια κενά κατανόησης στο κοινό και χρέωσε ατοπήματα στην παραγωγή συγχύζοντας νοήματα και μηνύματα.

Τέλος, το τέλος της παράστασης ήταν η μεγαλύτερη παραδοξότητα. Ο Σοφοκλής κρατά τον Φιλοκτήτη ζωντανό, διότι αν ο Φιλοκτήτης αρνείτο να πάει στην Τροία, αυτό θα σήμαινε ότι οι χρησμοί δεν θα επαληθεύονταν, ο κ. Τίγκιλης όμως τον σκοτώνει... Αυτό έρχεται -κατ' εμέ πάντα- σε κάθετη ρήξη πρώτον με την έννοια του τραγικού στις αρχαίες Ελληνικές τραγωδίες και δεν συνάδει με το πνεύμα της χρονικής τοποθέτησης της παράστασης.

Αν δεχτούμε ότι είναι ένα αντιπολεμικό μήνυμα -ο Φιλοκτήτης αυτοκτονεί γιατί οι Έλληνες δεν είχαν κανέναν πραγματικό λόγο να πολεμούν τους ξένους- η τοποχρονική τοποθέτηση της παράστασης το αναιρεί -οι Έλληνες του 13ου αι. π.Χ. πολεμούσαν ναι τους Τρώες, η Χούντα όμως πολεμούσε τους ίδιους τους Έλληνες. Ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε γιατί ζούσε στα χρόνια της διάψευσης, στα μαύρα χρόνια των επιπτώσεων της Μικρασιατικής καταστροφής. Ο Αναγνωστάκης όμως και οι άλλοι αριστεροί ποιητές είχαν πείσμα, τόσο όσο ποτέ άλλοτε, να ζήσουν, να γράψουν και να αντισταθούν. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, ο ήρωας του Σοφοκλή έγινε αμέσως, με την αυτοκτονία του, αντιήρωας. Και μετά;

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθεσία: Μηνάς Τίγκιλης
Σκηνικά/Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Σχεδιασμοί Φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης
Μουσική Σύνθεση: Γιώργος Κολιάς
Κίνηση: Χλόη Μελίδου
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαγεωργίου & Έλενα Μελετίου
Βοηθός Σκηνογράφου: Θέλμα Κασουλίδου
Μουσική Διδασκαλία Χορού: Νίκος Βήχας (χορωδία Αμμοχώστου)

Διανομή
Φιλοκτήτης: Ευτύχιος Πουλλαΐδης
Οδυσσέας: Κώστας Καζάκας
Νεοπτόλεμος: Κωνσταντίνος Γαβριήλ
Ναυτικός: Αλέξανδρος Παρίσης

Χορός:
Κορυφαίος Α: Γιάννος Αντωνίου,
Κορυφαία Β: Παναγιώτα Παπαγεωργίου,
Κορυφαίος Γ: Μιχάλης Χρήστου
Ευριπίδης Δίκαιος,Στέφανη Νέρου, , Ζαχαρίας Ιορδανίδης, Αντρέας Δανιήλ

Μουσικός: Θεόδωρος Πολυκάρπου

Συμμετέχουν: Χρίστος Χριστοφίδης, Κώστας Μπάφας, Ιάκωβος Καντούνας, Γιώργος Διαμαντίδης (Χορωδία«Μοντέρνοι Καιροί») και Άγγελος Γκουτοσίδης, Άννα Αντωνίου (εθελοντές)

Θεακρίνος: Μήδεια

Μια σπουδαία παράσταση παρακολουθήσαμε στο Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών, την Μήδεια μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου Κροατίας στο Ζάγκρεμπ, των Pandur Theaters της Σλοβενίας και του Καλοκαιρινού Φεστιβάλ Dubronvik της Κροατίας. Μια σπουδαία παράσταση που προσέγγισε την Μήδεια -σαν μύθο και όχι τόσο σαν έργο- τόσο εικαστικά όσο και δραματουργικά. Ο σκηνοθέτης επέλεξε να “αλλάξει” την τραγωδία και να επέμβει με τόλμη στην πλοκή, όπως ακριβώς έκανε και ο Ευριπίδης με τους μύθους.

Πρώτον ο Χορός δεν αποτελείται από γυναίκες της Κορίνθου αλλά από άντρες, Αργοναύτες! Έτσι η Μήδεια βρίσκεται στο απόγειο της συμφοράς της, είναι περικυκλωμένη από άντρες και αντρικά μυαλά, είναι η μοναδική γυναίκα επί σκηνής. Αυτό την κάνει να ξεχωρίζει, όπως ξεχώρισε ως βάρβαρη μάντισσα στην Ελλάδα, όμως τώρα ως η μόνη γυναίκα στη σκηνή την κάνει και μοναδική.

Η Μήδεια ανάχθηκε στον μέγιστο συμβολισμό. Δεν τίθεται θέμα αν η Μήδεια είναι θύμα ή ήρωας, ερωτήματα που είχα στις περσινές Μήδειες. Η Μήδεια δεν είχε άλλη επιλογή από το να σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά και να αποχωρήσει ταπεινωμένη και μόνη από μια χώρα η οποία κρίθηκε ανίκανη να την σεβαστεί και να την δεχτεί. Η Μήδεια περικυκλωμένη από το -φαινομενικά- ισχυρό ανδρικό στοιχείο γίνεται κι αυτή άντρας, κοινωνικά τουλάχιστον, και μόνο για αυτόν τον λόγο οι πράξεις της έχουν επενέργεια στον Ιάσονα.

Η εμφάνιση του Ιάσονα και η ερμηνεία του αποδεικνύουν περίτρανα την θέση αυτή. Ο Ιάσονας εμφανίζεται όχι στερεοτυπικός αλλά θεμιτός για την εποχή του άντρας. Είναι ευθύς, όπως και η Μήδεια. Και σε αυτή την παράσταση Ιάσονας και Μήδεια ήταν ίσος προς ίσο. Η σκηνική φόρμα, η στάση του σώματος, οι χειρονομίες και τα σκηνοθετικά τρικ με το τσιγάρο κάνουν τους δυο συγκρουόμενους χαρακτήρες ίσους αλλά η ζυγαριά κλίνει τελικά προς την Μήδεια γιατί είναι η μόνη που κατανοεί πραγματικά τη δύναμή της.

Η ερμηνεία της Μήδειας, από την άλλη, ξεπέρασε κάθε άλλη Μήδεια. Ένας χαρακτήρας με ένα συνονθύλευμα αντιθετικών και συγκρουόμενων στοιχείων. Η καλή και στοργική μάνα, η αδίστακτη και απόλυτη μάνα, η εραστής και η γυναίκα, η καθωσπρέπει σύζυγος και η αχαλίνωτη γυναίκα, η πονόψυχη και αποφασισμένη. Δεν τίθεται θέμα αν είναι θύμα ή ήρωας ή φονιάς, τα παιδιά της ήταν δίπλα της σε κάθε στιγμή και τον φόνο τον έκανα μαζί, και οι τρεις τους.

Το δεύτερο σκηνοθετικό τόλμημα του σκηνοθέτη είναι η παρουσία των δυο γιων της Μήδειας και του Ιάσονα, του Φέρη και του Μέρμερου, οι οποίοι δεν είναι βωβοί χαρακτήρες, έχουν λόγια και είναι σπαραχτικοί χαρακτήρες. Αποχωρίζονται την μητέρα τους σε κάθε σκηνή, εκτός την τελευταία σκηνή, αυτήν της δολοφονίας τους. Η δολοφονία επί σκηνής ήταν και αυτό τόλμημα, ποτέ δεν βλέπουμε φόνο επί σκηνής σε αρχαίο δράμα. Αυτός ο φόνος όμως δεν ήταν καθόλου βίαιος. Με τις χάρτινες σακούλες, με τις οποίες συνεπάγεται μόνο θάνατος από ασφυξία, ο φόνος γίνεται εν μέρει με τη συγκατάθεση των ίδιων των παιδιών της. Αυτό κάνει την Μήδεια λιγότερο ένοχη και περισσότερο περίπλοκη.

Η χρήση της μουσικής λειτούργησε υπέρ της απουσίας αυτούσιων κομματιών των χορικών ενώ η αρχή ανέδειξε τις επικοινωνιακές ικανότητες του Χορού και επιβεβαιώνοντας ξανά πόσο μικρό μπορεί να είναι το γλωσσικό εμπόδιο στο θέατρο. Τέλος ευρηματική έως και αριστουργηματική η χρήση του video-wall με ένα πρωτότυπο και εξαιρετικό concept. Η χρήση του νερού δένει την ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος, οι Αργοναύτες ήταν ναύτες, έφθασαν με τον Ιάσονα και την Μήδεια στην Κόρινθο, τώρα δεν έχουν δουλειά αλλά είναι ακόμη εδώ, ίσως ένα νέο ταξίδι τους περιμένει;

Ταυτότητα της παράστασης:

Διασκευή: Ντάρκο Λούκιτς
Μετάφραση: Λάντα Καστέλαν
Σκηνοθεσία: Τομάζ Παντούρ
Screen play: Τομάζ Παντούρ, Λίβιγια Παντούρ
Δραματουργία: Λίβιγια Παντούρ
Σχεδιασμός σκηνικών: Σβεν Γιόνκε για NUMEN
Σχεδιασμός κοστουμιών: Ντάνιτσα Ντέντιγερ
Μουσική: SILENCE
Σχεδιασμός βίντεο: Ντόριγιαν Κολούντζιγια/ Γκαλέριγια 12+
Σχεδιασμός φωτισμού: Αντρέϊ Χαγιντινάκ
Σύμβουλος γλωσσικών θεμάτων: Τζούρτζα Σκάβιτς
Φωτογραφία: Άλιόσα Ρεμπόλ
Βοηθός σκηνοθέτης: Πάολο Τίσλιαριτς
Βοηθός δραματουργός: Μίρνα Ρουστέμοβιτς
Βοηθός σχεδιασμού κοστουμιών: Ζιένα Γκλαμότσανιν
Διεύθυνση σκηνής: Ρόκο Γκρμπιν

Παίζουν οι ηθοποιοί
Μήδεια: Άλμα Πρίτσα
Ιάσονας: Μπόγιαν Ναβόγιετς
Φύλακας του Χρυσόμαλλου Δέρατος: Λίβιο Μπαντούρινα
Φέρης: Ίβαν Γκλοβάτσκι
Μέρμερος: Ρομάνο Νίκολιτς
Αιγέας: Ντάμιρ Μαρκόβινα

Χορός - Αργοναύτες: Κρίστιγιαν Ποτότσκι, Άντρεϊ Ντόϊκιτς, Πέταρ Τσβίριν, Τόμισλαβ Κρστάνοβιτς, Γιούρε Ράντνιτς, Ίβαν Μάγκουντ, Άντριαν Πεζντίρτς, Ίβαν Όζέγκοβιτς.