Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Θεακρίνος: The 39 steps

Πολλές φορές αναρωτιέμαι που ξεκινά και που τελειώνει η δουλειά του ηθοποιού. Νοουμένου ότι υπάρχει ένα κείμενο, η πλοκή, και ο σκηνοθέτης με την σκηνοθετική γραμμή του. Ακόμα και μερικοί επαγγελματίες ηθοποιοί βρίσκονται σε μια “φιλοσοφική” αναζήτηση της φύσης της δουλειάς τους, και όχι τυχαία. Γιατί όλοι βλέπουμε και κρίνουμε το αποτέλεσμα, μια παράσταση, αλλά η δουλειά του ηθοποιού δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα όσο η διαδικασία. Τώρα αν αυτή η διαδικασία είναι επίπονη μερικές φορές είναι άλλο ζήτημα.

Υπό αυτό το πλαίσιο κάποιοι μπορούν να σκεφτούν ότι ο ηθοποιός είναι περιορισμένος, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και παραστάσεις σαν και το 39 Steps για να διαψεύδουν κάποιους και να δίνουν ελπίδες σε κάποιους άλλους. Στην παράσταση αυτή η φαντασία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό και συστατικό. Όχι μόνο η φαντασία των ηθοποιών κατά τη διαδικασία αλλά και αυτή του κοινού κατά το... αποτέλεσμα.

Αν και είδαμε όλοι την παράσταση ο κάθε θεατής είδε κάτι διαφορετικό. Κάποιοι θεωρητικοί της λογοτεχνίας λένε πως ένας αναγνώστης ίσον μια ανάγνωση και αυτό θεωρώ πως αντιπροσωπεύει και το θέατρο. Όμως οι “αναγνώσεις” του κοινού στον Διόνυσο δεν είχαν αισθητικές αποκλίσεις, η πρόταση ήταν ξεκάθαρη, οι εικόνες φτιάχτηκαν πρώτα με την φαντασία των ηθοποιών -ο σκηνοθέτης εν προκειμένω άνηκε και στην ομάδα των ηθοποιών- κατά την διάρκεια των προβών και ξαναφτιάχτηκαν με την φαντασία των θεατών κατά την διάρκεια της παράστασης.

Εντυπωσιάστηκα από το κοινό. Κυριακή, 9 το βράδυ και το θέατρο σχεδόν γεμάτο, οι περισσότεροι από αυτούς δουλεύουν αύριο κι όμως είναι στο θέατρο! Τέσσερις νέοι ηθοποιοί, ένα έργο άγνωστο για τους περισσότερους και ένα εισιτήριο 15 ευρώ δεν στάθηκαν εμπόδια στο να γεμίσει το θέατρο. Και έχω να πω πως άξιζε, άξιζε για πολλούς λόγους!

Η μίνιμαλ σκηνογραφικά παράσταση ακολουθεί την δομή της διασκευής του έργου, την οποία -μεγάλη παρένθεση- οφείλουμε στον Πάτρικ Μπάρλοου η οποία με τη σειρά της οφείλεται στην θεατρική ανακατασκευή της ταινίας του Χίτσκοκ που βασίζεται στην ομώνυμη νουβέλα του Μπούκαν από τους Σάιμον Κόρμπλ και Νόμπυ Ντίμον. Η διασκευή αυτή έγινε το 2005 και από τότε το έργο γνωρίζει τεράστια επιτυχία ανά το παγκόσμιο. Τα σκηνικά και τα κοστούμια φέρουν τη υπογραφή της Μαρίνας Χατζηλουκά, σκηνογράφος που έχει παρόμοια πείρα από την παράσταση “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο”. Η σκηνογράφος λοιπόν φρόντισε να κάνει την δουλειά των ηθοποιών εύκολη ακολουθώντας και το πνεύμα της παράστασης. Οφείλω να παραδεχτώ πως τα κοστούμια ήταν πιο ενδιαφέροντα όσο τα σκηνικά, αλλά κάποια από αυτά έκλεψαν την παράσταση (βλπ. τζάκι, αεροπλάνο και σάντουιτς).



4 ηθοποιοί -και τι ηθοποιοί- καλούνται να δημιουργήσουν 100 και -εκχέμ- 39 αντικείμενα και χαρακτήρες. Οι τέσσερις ταλαντούχοι ηθοποιοί Μαρίνα Αργυρίδου, Μάριος Μεττής, Νεκτάριος Θεοδώρου και Χριστόδουλος Μαρτάς έδωσαν ψυχή τε και σώματι στο σανίδι. Τονίζω αυτό το και σώματι γιατί ήταν τόση η προσπάθεια που έκαναν αλλά μόνο έτσι κατάφεραν να δώσουν στο έργο ενέργεια και ρυθμό. Όσο προχωρούσε η παράσταση τόσο περισσότερο γελούσες και ενδιαφερόσουν. Και η μουσική έκανε το θαύμα της, πρωτότυπος σχεδιασμός μουσικής από τον Λευτέρη Μουμτζή που έντυσε καλλιτεχνικά την παράσταση.

Ταυτότητα παράστασης:
ΜετάφρασηΣκηνοθεσία: Μάριος Μεττής
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Δημητρίου
ΣκηνικάΚοστούμια: Μαρίνα Χατζηλουκά
Φωτισμοί: Egor Dubensky
Μουσική: Λευτέρης Μουμτζής
Ερμηνεύουν: Χριστόδουλος Μαρτάς, Μαρίνα Αργυρίδου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μάριος Μεττής
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Χρήστος Γιάγκου