#Προτεραιότητες

Δυσκολεύομαι να γράψω, ακόμα και τώρα που ξέρω πως δεν θα βαθμολογηθεί η αυτή η... έκθεση ιδεών μου.

Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου εμφανίστηκε στο φόντο πρώτος, δειλά-δειλά, με μια επιστολή, αμφιλεγόμενη. Έπειτα αυτό το γελοίο σχέδιο του Υπουργ(ει)ού. Όντως, το Πανεπιστήμιο Κύπρου (ΠΚ) έχει χάσει πρεστίζ και το επίπεδο έχει πέσει. Αλλά αναρωτιέμαι με ποιά αφορμή ξεπετάχτηκε αυτή η επιστολή... Αναρωτιέμαι ποιά στατιστικά, ποιανού τμήματος έχει δει για να γράψει αυτή την επιστολή. Επειδή ο Πρύτανης είναι Φυσικός, με τελευταίες σπουδές την δεκαετία του '80, απορώ τί κατάφερε να του κινήσει την περιέργεια; Φυσικά τώρα είναι πολύ ήρεμος αφού το ηλιακό πάρκο στην Πανεπιστημιούπολη είναι γεγονός...

Η ανθρώπινη ιδιοφυΐα είναι πλουσιότερη και πιο δυναμική από ότι μας κάνει να πιστεύουμε η επίσημη ακαδημαϊκή εκπαίδευση - Σερ Κεν Ρόμπινσον

Χρειαζόμαστε ανθρώπους με όραμα όχι ανθρώπους με θέσεις.

Πρώτα ο Πρύτανης, μετά ο... Υπουργός, κατά κόσμον κάποιος-που-και-καλά-έχει-όραμα. Έχω δει πολλές Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες μέχρι σήμερα αλλά τέτοιο παίξιμο δεν έχω ξαναδεί! Και οι δυο είναι υποψήφιοι για την χειρότερη Κασσάνδρα όλων των εποχών, χωρίς να υποτιμώ φυσικά τον πρώην Υπουργό, βλπ. Κενεβέζος, ο οποίος τώρα ζει και εργάζεται ειρωνικά πάντα στην χώρα του Αριστοτέλη.

Η Φαντασία είναι πιο σημαντική από την γνώση - Άλμπερτ Άινσταϊν

Αφού διαλύσαμε την Ειδική Εκπαίδευση είπαμε να κάνουμε κάτι και με την Μέση. Φυσικά οι υπεύθυνοι δεν θεωρούν ότι διέλυσαν την Ειδική Εκπαίδευση αλλά προέβηκαν σε ριζικές αλλαγές. Ποιες είναι αυτές; Θα σας πω εν τάχει. Τα παιδιά με σοβαρές και βαριάς μορφής αναπηρίες τα κλείσαμε σε υποστελεχωμένα -λόγω κρίσης- και ακατάλληλα σχολεία που μοιάζουν με ιδρύματα ή φυλακές (γιατί κάποιος είπε πως δεν “μαθαίνουν”) και τα παιδιά με ελαφράς μορφής αναπηρίες τα κλείσαμε στα “κανονικά” σχολεία για χάριν της “κοινωνικοποίησης” και “ενσωμάτωσης”.

Το λάδι στη φωτιά το έβαλε για μένα ο Πρόεδρος -που τελευταία τουλάχιστον αποφεύγει τη χρήση της λέξης δεσμεύομαι, να του το αναγνωρίσουμε αυτό- άθελά του ψες με την ομιλία του στα Βραβεία Θεάτρου. Συνήθως όταν έρχεται η σειρά για αυτές τις ομιλίες αλλάζουμε κανάλι. Όχι πια, εγώ δεν το κάνω, σε αυτά ακούγονται ωραίες κουβέντες, κατάλληλες για ανταπόκριση από το twitter και άλλες κατάλληλες για την προετοιμασία μας για το μέλλον. Εκεί κρύβονται μυστικά νοήματα τύπου Κώδικας Ντα Βίντσι...Υπονοούμενα για τον ΘΟΚ, υπονοούμενα για τα αναλυτικά προγράμματα και πάει λέγοντας.

Το κατά... λάθος σύστημα

Τα παιδιά είχαν ένα χαρακτηριστικό: να μην ντρέπονται όταν κάνουν λάθος. Και τους το αφαιρέσαμε κι αυτό! Στα σχολεία σήμερα καλύτερα να μην μιλάς αν δεν ξέρεις την σωστή απάντηση, καλύτερα να μην γράφεις την άποψη σου αν αυτή δεν είναι η ίδια με αυτή του καθηγητή ή των οδηγιών διόρθωσης γραπτών/εξετάσεων/Παγκυπρίων κ.ά. Στα σχολεία μας σήμερα αφαιρέσαμε το δικαίωμα του μαθητή να κάνει λάθος και για αυτό οι βαθμοί πέφτουν, για αυτό η αναγωγή είναι στο απόγειο της καριέρας της, για αυτό και τα σχολεία δεν παράγουν έργο, για αυτό τα παιδιά μας δεν είναι δημιουργικά, για αυτό τα παιδιά μας είναι απλά καλοί διεκπεραιωτές.

Αν δεν είσαι προετοιμασμένος να κάνεις λάθος, τότε δεν θα σκεφτείς τίποτα πρωτότυπο - Σερ Κεν Ρόμπινσον

Τα σχολεία, ως προς τον τρόπο δομής τους -και της διακόσμησης- είναι κακά παραδείγματα για την κοινωνία. Τα σχολεία σήμερα, όπως είπε και ο Καμύ, μας προετοιμάζουν για ένα κόσμο που δεν υπάρχει. Στα σχολεία σήμερα πρέπει όλα να είναι ομοιόμορφα: από την εμφάνιση (“Μην φοράς παιδί μου αυτά” ή “Μάμα, θέλω να αγοράσω τούτο γιατί το έχει η διπλανή μου”) μέχρι τους βαθμούς (αναγωγή, μεικτά τμήματα πολλαπλών ταχυτήτων κ.ά.). Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό όπως και ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός από τον άλλον.

Κοιτάξτε, τα πράγματα είναι απλά και όσο πάνε γίνονται όλο και πιο απλά, ως προς τις απαιτήσεις της εποχής. Δεν θα μπω καν στον κόπο να υπονοήσω ότι υπάρχουν μαθήματα πιο σημαντικά από άλλα. Η Εκπαίδευση οφείλει να δίνει ίση βαρύτητα στις Τέχνες, στην Σωματική εξάσκηση, στις Ανθρωπιστικές και Θετικές επιστήμες. Αυτό που γίνεται στην Κύπρο -και σε άλλες χώρες φυσικά- είναι ακριβώς το αντίθετο... δίνουμε βαρύτητα σε ένα από αυτά. Στις θετικές επιστήμες. Και από αυτές στα μαθηματικά. Επιστημονικά τα παιδιά μαθαίνουν ευκολότερα από έναν ενήλικα. Άρα θεωρώ πως η ίση κατανομή μαθημάτων πρέπει να ξεκινήσει από το Δημοτικό, όταν τα παιδιά έχουν ακόμη αυτό το μυαλό που δουλεύει τόσο αποτελεσματικά όσο η πιο απορροφητική βιλέτα σφουγγαρίστρα.

Δεν είναι μόνο οι μαθητές που υπομένουν το σύστημα, είναι και οι καθηγητές... Οι καθηγητές πρέπει να είναι περισσότερο δημιουργικοί από τα παιδιά. Αλλά αφού όπως προείπα το σχολείο ευνουχίζει την δημιουργία σου, τα παιδιά που μεγάλωσαν και έγιναν εκπαιδευτικοί θα αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες. Χωρίς να εννοώ ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα. Εκπαίδευση δεν είναι να διδάσκεις, είναι και να μαθαίνει ο άλλος. Και επανέρχομαι στο ζήτημα της αύξησης των ωρών διδασκαλίας των Νέων Ελληνικών. Αγαπούλες μου, όσες ώρες και να διδάσκουμε στα παιδιά Νέα Ελληνικά με αυτόν τον τρόπο, ορθογραφία δεν θα μάθουν, ούτε θα αλλάξει ο τρόπος που μιλούν! Δεν είναι οι ώρες το πρόβλημα, δεν είναι τα παιδιά το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ότι δεν μαθαίνουν γιατί δεν υπάρχει κατάλληλος τρόπος να μεταφερθούν οι γνώσεις.

Τελευταία και καταϊδρωμένη η Τέχνη

Μίλησε ο Πρύτανης του ΠΚ για τις Τέχνες; Όχι φυσικά! Γιατί αν το ΠΚ ήθελε την Σχολή Τεχνών δεν θα την είχε τώρα το Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο. Μίλησε ο Υπουργός για τις Τέχνες; Όχι φυσικά! Γιατί πρέπει να επαναφέρουμε τις δέσμες και καταργούμε τα μαθήματα ενδιαφέροντος έτσι ώστε τα παιδιά να πλήξουν περισσότερο στην τάξη. Μίλησε ο Πρόεδρος για τις τέχνες; Ναι! Μίλησε και είπε: “Είναι γνωστό ότι η Παιδεία, οι Τέχνες και ο Πολιτισμός ευδοκιμούν σε συνθήκες ελευθερίας, ανεξαρτησίας και οικονομικής επάρκειας” άρα για αυτό δεν ευδοκιμούν αυτά, γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες...

Η έμπνευση υπάρχει, αλλά πρέπει να βρει δουλεύοντας - Πάμπλο Πικάσο

Υ.Γ. Κάποιος να φέρει τον Sir Ken Robinson!!!

Βραβεία Θεάτρου ΘΕΣΠΙΣ 2013-2014

Αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, αγαπητοί φίλοι,

αυτή είναι η ετήσια ανάρτηση απονομής των διαδικτυακών βραβείων θεάτρου.

Αυτή θα ήταν μια πολύ κλισέ εισαγωγή, τύπου Μαντάμ Φλυαρώ. Τις εισαγωγές για το θέμα τις κάναμε στην προηγούμενη ανάρτηση και ακόμα με προβληματίζουν πράγματα. Έτσι, γιατί μπορώ. Με μότο την λατινική ρήση “De gustibus non est disputandum”, που κάποιος Ρωμαίος σοφός θα ξεστόμισε αφήνοντας τους άλλους κάγκελο, σε αυτή την ανάρτηση θα ξεχωρίσω σε δεύτερο επίπεδο συντελεστές από παραστάσεις που παρακολούθησα την προηγούμενη σεζόν.

Από τις 42 συνολικά παραστάσεις γύρω στις 25 παραγωγές είχαν ξεχωρίσει για μένα σε περισσότερες από 10 κατηγορίες. Σήμερα από αυτές θα “βραβευθούν” μερικές μόνο. Υποψηφιότητες διεκδίκησαν παραστάσεις από θεατρικά σχήματα και οργανισμούς που παρουσιάστηκαν στην Κύπρο από τον Σεπτέμβριο του 2013 μέχρι τον Σεπτέμβριο της περασμένης χρονιάς. Μερικές παραγωγές εξ Ελλάδος, όπως το Εγώ είμαι ένας άλλος με τον Γιάννη Στάνκογλου και η Οδύσσεια του Λιβαθινού, μένουν εκτός διαγωνισμού αφού δεν εμπίπτουν σε καμιά κατηγορία. Κανείς από τους υποψηφίους δεν είναι συγγενής μου, σε κανένα βαθμό.

Το βραβείο όπως και πέρσι είναι εικονικό, αν είχα προϋπολογισμό θα το τύπωνα τουλάχιστον και θα το μοίραζα. Φιλοτεχνημένο από εμένα και τα προγράμματα επεξεργασίας εικόνων στον υπολογιστή μου -χρυσές δουλειές αυτό το Paint- το βραβείο έχει την μορφή νομίσματος και απεικονίζει στην μια του όψη τον Θέσπη, του πρώτου ηθοποιού, από χαρακτικό προτομής αρχαιολογικού ευρήματος από το Ερκολάνο της Ιταλίας, και στην άλλη του όψη μια μάσκα τραγωδίας και ανάγλυφο το όνομα του Θέσπη.

Πριν να ξεκινήσω να “απονέμω” ή να ξεχωρίζω, όπως αγαπάτε, μπορείτε για αποφυγή... παρεξηγήσεων να αντικαταστήσετε την έκφραση “Το βραβείο απονέμεται...” με το “Κατ' εμέ αυτός/ή/οί που ξεχώρισε/σαν ήταν...”. Δείτε το κάτι σαν το δικό μου ψηφοδέλτιο σε βραβεία κοινού, εγώ έτσι το βλέπω.

Προηγήθηκε κλήρωση για την σειρά ανακοίνωσης των κατηγοριών -γιατί μιλάμε για οργανωμένη τρέλα εδώ- και θα ξεκινήσουμε χωρίς καθυστέρηση. Πρώτη κατηγορίας για σήμερα:

Μετά το πρώτο ξέσπασμα της κρίσης, βλπ. κούρεμα, το οποίο επισκίασε και τον καλλιτεχνικό χώρο κάποια θέατρα, σχήματα αναλώνονται στα ίδια έργα προσπαθώντας -μάταια πολλές φορές- να βρουν μια ισορροπία. Με χαρά όμως ανακαλύπτεις ότι κάποιοι άλλοι τολμούν και δημιουργούν κάτι καινούργιο, όπως ο Θανάσης Θεολόγη, ο Κώστας Μαννούρης και η Λέα Μαλένη με την Χριστίνα Κωνσταντίνου και τον Βαλεντίνο Κόκκινο. Ενώ άλλοι τολμούν να διασκευάσουν κλασικά έργα, Σαιξπηρικά και τα δυο κατά σύμπτωση, τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα και τον Μάκμπεθ, και ήταν λες και έγραψαν κάτι καινούργιο.

Το Βραβείο Καλύτερου Διασκευασμένου ή Πρωτότυπου έργου απονέμεται στους Κώστα Γάκη, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή για την διασκευή του έργου του Σαίξπηρ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Δεν ήταν απλά φιλόδοξο, πέτυχε κιόλας. Ανέδειξαν πτυχές του Σαίξπηρ που κάποιοι αγνοούσαμε, ανέδειξαν τη σημασία του χιούμορ στα έργα της εποχής αυτής και παράλληλα με απόλυτο σεβασμό στο έργο και στις προεκτάσεις του δημιούργησαν κάτι καινούργιο και αμιγώς θεατρικό.

Θα έκανα μια σύγκριση της περασμένης σεζόν με την τρέχουσα αλλά θα το αποφύγω. Είναι πιο καλό να κρίνεις όταν έχει την ολική εικόνα της σεζόν... Η περασμένη σεζόν πάντως με εξέπληξε από την γκάμα των σκηνοθεσιών και των σκηνοθετικών γραμμών. Δεν ξέρω αν φέτος είμαι πιο “παρατηρητικός” ή κάτι άλλο, αλλά η ανάγκη το θέατρο να ασχολείται με πράγματα που απασχολούν τον άνθρωπο και τις σκέψεις του επιβεβαιώθηκε πέρσι με τα έργα που ανέβηκαν στο σανίδι. Η εμβληματική Πέτρα του Marius Von Mayenburg ανέβηκε σε Πανελλήνια πρώτη από τον ΘΟΚ και άφησε πίσω του τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο πανανθρώπινος -δικός μας- Μανώλης του δικού μας Γιώργου Νεοφύτου και ο Εχθρός του Λαού του Ίψεν από τον Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς συμπλήρωσαν το παζλ των “πολιτικών” έργων. Έπειτα είχαμε το κλασικό έργο του Σαίξπηρ, μια τραγωδία που διασκευάστηκε όσο κανένα άλλο έργο, τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα, ένα συγκινησιακό έργο του Καταλανού Ζουρνέτ και τις δυο γυναίκες που χόρεψαν για την ζωή και την αγάπη και το “τραυματικό” και σκληρό Stallerhof που και πάλι ανέδειξε άλλες πανανθρώπινες αξίες.

Το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας απονέμεται στη Μαρία Κυριάκου για τη σκηνοθεσία του έργου Φρανς Ξαβιέ Κρετς. Με ακούραστο πνεύμα και χωρίς λιγότερη τόλμη από τον συγγραφέα του έργου η Μαρία Κυριακού ανέδειξε ένα έργο γραμμένο στην δεκαετία του '70 λες και γράφτηκε χθες. Είτε είναι κοντά στα δικά μας δεδομένα είτε όχι, παρακολουθώντας την παράσταση της ΕΘΑΛ και της ομάδας One/Off ο θεατής έφυγε γεμάτος. Κοινωνική ανισότητα, περιθωριοποίηση και εξαθλίωση πρέπει να αντιμετωπίζονται με απόλυτη σοβαρότητα στα θέατρα και αυτό έκανε, μας χάρισε μια “στιγμή” άψογης δουλειάς και σημαντικού έργου.

 Ο ηθοποιός δεν είναι ολοκληρώνει την δουλειά του αν δεν βρει και “κοστούμι”, την εμφάνιση του ρόλου του. Εικαστικά υπεύθυνοι για αυτό είναι σκηνογράφοι. Όμως πολλές φορές οι δουλειά που γίνεται στα σκηνικά είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που γίνεται στα κοστούμια. Η περίοδος είναι δύσκολη και κάποιοι δυσκολεύονται να “δημιουργήσουν”, παρ' όλα αυτά κάποιοι ξεχώρισαν με τον τρόπο τους και κατάφεραν να ζωντανέψουν τα σκίτσα τους και να τα κάνουν... ρούχα.

Το Βραβείο Καλύτερης Ενδυματολογίας απονέμεται στην Έλενα Κατσούρη για τα κοστούμια των τρισχαριτωμένων καλικαντζάρων στο έργο Καλι-καντζάρ και Σία. Κατάφερε να αποδώσει σε αυτά μια “χαριτωμένη” αθωότητα συνδυάζοντας φαντασία και δημιουργικότητα, ζωντανεύοντας τους μαγικούς χαρακτήρες που θαύμασαν μικροί και μεγάλοι στην Σκηνή 018 του ΘΟΚ.

Δεν χρειάζεσαι πάντα φανταχτερά και πανάκριβα σκηνικά για να αποδώσεις τον σκηνικό σου χώρο. Δεν είναι ανάγκη να κουβαλήσεις ένα δέντρο ολόκληρο, δεν είναι απαραίτητο να κτίσεις ένα σπίτι στην σκηνή, αλλά... απλά να ζωντανέψεις τη σκηνή. Πράγμα όχι και τόσο απλό πολλές φορές. Πέρσι είδαμε τρομερά σκηνικά... Τρεις κουζίνες, ένα τρένο, ένα σπίτι, μια παράγκα, μια διώροφη κατοικία και αφαιρετικά γεωμετρικά σκηνικά. Μια δύσκολη κατηγορία για φέτος.

Το Βραβείο Καλύτερης Σκηνογραφίας απονέμεται στον Γιώργο Γιάννου για τα σκηνικά στην παραγωγή Κουζίνες του Θεάτρου Ένα. Ένα έργο το οποίο απαιτούσε την αλλαγή του σκηνικού τρεις φορές σε ένα χώρο περιορισμένο. Μυστικά τρικς, γουστόζικα εναρμονισμένες αλλαγές και ζωντανά σκηνικά χαρίζουν στο έργο ουσία και σοβαρότητα.

Τώρα σειρά έχει ένα από τα δυο βραβεία ερμηνείας, αυτό της Ερμηνείας από άνδρα ηθοποιό. Οι υποψήφιοι στην κατηγορία αυτή είναι:

Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Μόνα (ανεξάρτητη παραγωγή)

Γιώργος Κισσανδράκης, Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο (ΘΟΚ)

Νεοκλής Νεοκλέους, Η Όπερα της Πεντάρας (ΘΟΚ)

Παναγιώτης Λάρκου, Τα ψέματα που λένε πάντα την αλήθεια (ΘΟΚ)

Χριστόδουλος Μαρτάς, Λαίδη Μάκμπεθ (Θέατρο Δέντρο)

Το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας από άνδρα ηθοποιό απονέμεται στον Χριστόδουλο Μαρτά για την ερμηνεία του στην παράσταση Λαίδη Μάκμπεθ. Ο χαρακτήρας του στην σκηνή, στις σκάλες και στα πλαϊνά πλαστικά σελοφάν της σκηνής ήταν μεστός, από την αλληλεπίδρασή του με τους άλλους δυο ηθοποιούς και στην ερμηνεία των τραγουδιών. Κατάφερε να συντονιστεί στο μεγάλο κατόρθωμα του σκηνοθέτη και διασκευαστή του έργου και να αποδώσει με πλήρη ευκρίνεια την πολλαπλότητα του ρόλου του χωρίς καμία “παραφωνία”

Πως μπορεί μια παράσταση να ενσωματώσει την χρήση πολυμέσων; Πολυμέσα δεν είναι απλά η προβολή εικόνων ή η παρουσίαση βίντεο. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια αμιγώς πολυμεσική παράσταση που να είδα αλλά μπορώ να σκεφτώ κάποιες παραστάσεις χωρίς την τεχνολογία του βίντεο, των γραφικών, του ήχου δεν θα ήταν τόσο έντονες.

Το Βραβείο Καλύτερης Χρήσης Πολυμέσων απονέμεται στην Άννα Φωτιάδου για το video art στην παράσταση η Πέτρα στην Νέα Σκηνή ΘΟΚ. Με συνεχή ροή και ζωντανές εικόνες το σκηνικό μεταμορφώθηκε σε ένα πειραματικό χώρο. Ο συνδυασμός των video με το κατάλευκο σκηνικό και τους καταλυτικούς φωτισμούς ανέδειξε κάτι εσώτερο από την απλότητα. Βρισκόμαστε σε κάτι που μοιάζει με απομόνωση και οι εικόνες του έξω κόσμου είναι στο πίσω μέρος, είναι το μυαλό, είναι ένα σπήλαιο, είναι ο κόσμος;

Πολλοί από εμάς περιμένουμε το καλοκαίρι για εξορμήσεις στην παραλία και για ξεκούραση. Κάποιοι άλλοι ή κάποιοι από αυτούς περιμένουμε και τις παραστάσεις Αρχαίου Ελληνικού Δράματος γιατί υπάρχει μια “παράδοση” αυτά τα έργα να παρουσιάζονται μόνο καλοκαίρι, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο. Πέρσι, όπως και κάθε χρόνο, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ενδιαφέρουσες παραστάσεις Αρχαίου Ελληνικού Δράματος στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Και από αυτές ξεχώρισα τρεις μονάχα, δυο τραγωδίες και μια κωμωδία.

Το Βραβείο Καλύτερης παραγωγής Αρχαίου Ελληνικού Δράματος απονέμεται στην συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου Κροατίας στο Ζάγκρεμπ, των Pandur Theaters και του Dubronvik Summer Festival για την παράσταση Μήδεια σε διασκευή Ντάρκο Λούκιτς και σηνοθεσία Τομάζ Παντούρ. Μήδειες είδαμε πολλές, τέτοια Μήδεια όμως όχι. Η παράσταση έσφυζε από ζωή και δημιουργία. Ήταν για τα δικά μας δεδομένα καινοτόμα. Η Μήδεια είναι ένα σύμβολο και ο διασκευαστής και ο σκηνοθέτης το αντιμετώπισαν με κάθε σοβαρότητα και απέφυγαν την κάθε “εύκολη” οδό. Ακόμα και το αρχέγονο στοιχείο του νερού χρησιμοποιήθηκε έντονα με το εξαιρετικό video art τόσο έντεχνα. Μόνο έτσι, με σοβαρή δουλειά, μελέτη και πίστη μπορείς να αποδώσεις με άρτιο τρόπο ένα τόσο μεγάλο έργο.

 

Μπορεί να μην κατανοούμε την έννοια του σχεδιασμού φωτισμού αλλά στο θέατρο είναι ανάγκη ακόμα και τα φώτα να είναι προσεγμένα έτσι ώστε υποσυνείδητα να δημιουργούνται οι σωστές ατμόσφαιρες και πάει λέγοντας. Ίσως να ήταν αμέλεια εκ μέρους μου που δεν είχα και τους φωτισμούς της Πέτρας του ΘΟΚ στις υποψηφιότητες (σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς) οφείλω να το παραδεχτώ. Αλλά πάμε για το βραβείο.

Το Βραβείο Καλύτερου Φωτισμού απονέμεται στον Βασίλη Πετεινάρη. Ένα έργο σκληρό αλλά αληθινό απαιτεί και τους ανάλογους φωτισμούς, σαν αχυρώνας τα φώτα έμπαιναν άλλοτε από τους σκελετούς των παραθύρων και άλλοτε φώτιζαν γωνιές απλά. Η σωστή ατμόσφαιρα, αυτό που είπα και πιο πάνω, αυτό που λένε άνθρωποι του θεάτρου, λειτούργησε με τη βοήθεια των φωτισμών.

 

Αυτή κι αν είναι δύσκολη κατηγορία... Σε μια μικρή κοινωνία όπως και η δική μας πολλοί έχουν τη τάση να επαναλαμβάνονται, μένουμε καθηλωμένοι στο γνωστό από φόβο του άγνωστου. Δεν θα αναλύσω τώρα ψυχαναλυτικές θεωρίες και δεν ξέρω πόσο έχουν αυτές αντίκρυσμα στο θέατρο. Έξι μαγικές ερμηνείες που απέφυγαν κάθε ίχνος κλισέ και επανάληψης, έξι γυναίκες που μεταμορφώθηκαν σε έξι διαφορετικούς ρόλους. Οι υποψήφιες είναι:

Άννα Γιαγκιώζη, Δυο γυναίκες χορεύουν (Θέατρο Διόνυσος)

Αννίτα Σαντοριναίου, Η Πέτρα (ΘΟΚ)

Ιωάννα Σιαφκάλη, Μανώλης (Θέατρο Εστία)

Μαρίνα Αργυρίδου, Στάλλερχοφ (ΕΘΑΛ)

Μαριάννα Καυκαρίδου, Ο Βιολιστής στη στέγη (Σατιρικό Θέατρο)

Μαρία Μιχαήλ, Οι Δούλες (Θέατρο Κράμα)

Το Βραβείο Καλύτερης Ερμηνείας από γυναίκα ηθοποιό απονέμεται στην Μαρίνα Αργυρίδου για τον ρόλο της Μπέππι στο Στάλλερχοφ του Φραντς Ξαβιέ Κρετς. Τα λόγια είναι περιττά. Δεν είναι απλά η τόλμη που χρειαζόταν ο ρόλος, δεν ήταν μόνο η φαινομενικά αβίαστη ευκολία που αναδείκνυε, δεν ήταν απλά η λεπτότητα με την οποία δημιούργησε τον χαρακτήρα της, ήταν όλα αυτά. Ήταν η βαρύτητα του έργου, ήταν η βαρύτητα της παραγωγής και σ' αυτό δοκιμάστηκε και πέτυχε. Μπορεί να μην στάθηκα όρθιος στο χειροκρότημα στην παράσταση στις Αποθήκες του ΘΟΚ αλλά θα θυμάμαι για καιρό εκείνη την Καθαρά Δευτέρα του 2014 και ένας λόγος ήταν αυτός, αυτή.

 

Πέρσι δεν είχαμε καν κατηγορία κινησιολογίας γιατί δεν είχα τους υποψήφιους, φέτος όμως που τους βρήκα δεν τους αφήνω. Η κινησιολογία δεν πρέπει να συγχέεται με την χορογραφία, για αρχή και έπειτα ένας ηθοποιός δεν στέκεται ή δεν μεταφέρει το σώμα του πάνω στη σκηνή αλλά κινείται σ' αυτήν. Μπορεί ένας ηθοποιός να είναι ακίνητος για μεγάλα χρονικά διαστήματα (βλπ. Πέτρα) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδρανοποιείται όσο δεν μιλά.

Το Βραβείο Καλύτερης Κίνησης απονέμεται στον Φώτη Νικολάου για την δουλειά του στην Όπερα της Πεντάρας. Οι σκηνές όπου όλος ο θίασος ήταν επί σκηνής και τραγουδούσε τα δημιουργήματα των Μπρεχτ και Βάιλ ήταν αυτό που κράτησε την παράσταση ζωντανή και ενιαία. Μπορεί η παράσταση να έπασχε για πολλούς λόγους αλλά κινησιολογικά δεν συνέβηκε κάτι τέτοιο. Ένα έργο ιδιαίτερα απαιτητικό και δομημένο με αυτόν τον -σκηνοθετικό- τρόπο δεν θα έλαμπε χωρίς την δουλειά του Φώτη Νικολάου.

Λέγεται πως το θέατρο εμπερικλείει όλες τις τέχνες. Η Μουσική είναι μια από τις τέχνες αυτές, σπάνια θα δεις παράσταση χωρίς μουσική, ποτέ δεν θα δεις ταινία χωρίς ήχο -ακόμα και οι βουβές ταινίες πια έχουν μουσική. Άλλοτε η μουσική για το θέατρο είναι πρωτότυπη και άλλοτε η παράσταση “επενδύεται” με μουσική. Και όταν λέμε μουσική δεν εννοούμε απλά τα τραγούδια... μπορεί να εννοούμε και “περίεργους”, απόκοσμους άλλες φορές, ήχους, αλλά εννοούμε και την ζωντανή εκτέλεση και τον σχεδιασμό μουσικής.

Το Βραβείο Καλύτερης Μουσικής απονέμεται στον Νίκο Βίττη για την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του για την παράσταση “Κάποιος θα 'ρθει” του Θεάτρου Versus. Ένα έργο, σε παγκύπρια πρώτη, με υπαρξιακό χαρακτήρα και βαθιά αινιγματικό θα χρειαζόταν μια ανάλογη μουσική. Αυτή η μουσική μπορεί να μην είχε ένα συμβατικό πεντάγραμμο αλλά αποδόθηκε και δημιουργήθηκε για την παράσταση αυτή. Κλιμακώσεις, ισορροπίες και εξωπραγματικά στοιχεία ακολουθήθηκαν τόσο στην σκηνοθεσία όσο και στην μουσική.

Ευχαριστώ εσάς που διαβάσατε την ανάρτηση μέχρι και το τέλος της ή έστω όσους διάβασαν μόνο τα bold. Αυτά είχαμε για φέτος! Ευχαριστώ θερμά τους ανθρώπους του θεάτρου και όσους δουλεύουν με αγάπη για αυτό που κάνουν και μας προσφέρουν όχι μόνο θέαμα αλλά τροφή για το μυαλό μας. Καλή συνέχεια σε όλους!