Εναλλακτικός
τίτλος ανάρτησης: Η σημασία του Καταλανικού
Θεάτρου
Πληθώρα έργων
Καταλανών συγγραφέων ανέβηκαν τα
τελευταία χρόνια σε Κυπριακές σκηνές.
Η Μέθοδος Γκρόνχολμ, του αείμνηστου
Διαγόρα Χρονόπουλου, από τον ΘΟΚ και
τρεις παραγωγές του Θεάτρου Διόνυσος:
το -αδικημένο-
Δέρμα στις Φλόγες σε σκηνοθεσία
Βαρνάβα Κυριαζή, Δυο γυναίκες χορεύουν
σε σκηνοθεσία Έντμοντ Νανούση και τώρα
το Nerium Park σε
σκηνοθεσία Λέανδρου Ταλιώτη.
Όλα τα παραπάνω έργα γραμμένα από
Καταλανούς συγγραφείς, τον Τζόρντι
Γκαλθεράν, τον Γκιλιέμ Κλούα, τον Ζουζέπ
Μαρία Μπενέτ-Ζουρνέτ και τον Ζουζέπ
Μαρία Μιρό αντίστοιχα.
Τα έργα αυτά
αναδεικνύουν μια ευστροφία. Ευστροφία
εκ μέρους των συγγραφέων τους καταρχάς,
οι οποίοι στέκονται μπροστά στις
εξελίξεις όπως πρέπει να στέκονται οι
καλλιτέχνες, με άποψη και δημιουργικότητα.
Γκαλθεράν, Κλούα, Μπενέτ-Ζουρνέτ και
Μιρό συνέγραψαν ο καθένας αρκετά θεατρικά
έργα τα οποία καταπιάνονται κυρίως με
την πολιτική και τους προβληματισμούς
του σύγχρονου ανθρώπου. Και έπειτα
ευστροφία εκ μέρους του ίδιου του
κειμένου, που γίνεται πεδίο εκμετάλλευσης
από τους συντελεστές της εκάστοτε
παραγωγής. Και το έργο πετυχαίνει τον
σκοπό του μόνο εάν οι συντελεστές της
παραγωγής έχουν μια ανάλογη (καλλιτεχνική,
πολιτική, κοινωνική κτλ) ευστροφία.
Το Nerium
Park αν και γράφτηκε το 2013 συνεχίζει
να είναι ένα έργο του σήμερα. Στο έργο
αυτό ακολουθούμε την ζωή δυο ανθρώπων,
δυο νέων ανθρώπων, ενός ζευγαριού. Το
ζευγάρι αυτό, που έχει μπροστά του ένα
λαμπρό μέλλον, αποφασίζει να αγοράσει
ένα διαμέρισμα σε ένα πολυτελές
συγκρότημα, το Nerium Park, στο
οποίο όμως δεν κατοικεί κανένας άλλος.
Είναι ένα ταξίδι νωπό, με κούτες να
προστατεύουν ακόμα μνήμες, ανάγκες και
όνειρα (βλπ. σκηνικά).
Το Nerium
Park είναι μια πολιτική δήλωση.
Το έργο αυτό ενδιαφέρει τόσο πολύ την
Κύπρο -ή και της δεύτερης μοίρας Ευρωπαϊκές
χώρες. Το νεαρό ζευγάρι είναι η αδικημένη
γενιά της εποχής μας που φαινομενικά
και μόνο έχει μπροστά της ένα λαμπρό
μέλλον γιατί το παρόν είναι πολύ...
σκούρο. Το παρόν αυτό είναι το ίδιο το
συγκρότημα, το Nerium Park, ο
Καπιταλισμός, τα διαμερίσματα του οποίου
είναι απούλητα, όπως και τα πολυτελή
παραθαλάσσια εξοχικά στην χώρα μας.
Το ταξίδι του
νέου ανθρώπου για να βρει κάτι καλύτερο
είναι κάπως μοιραίο στις μέρες μας (βλπ.
μουσική). Ο άνθρωπος στην αναζήτηση
της νέας του ταυτότητας τελικά χάνει
και αυτήν που είχε. Αυτοί που ανελίσσονται
(Μάρτα) αλλάζουν, αυτοί που ακολουθούν
μια πτωτική πορεία αλλάζουν πάλι (Ζεράρ),
και οι δυο προς το χειρότερο. Οι άνθρωποι
στα νέα εργασιακά δεδομένα -ευθυνοφοβία,
ανταγωνισμός, αλλαγή σχέσεων εξουσιαστών
και εξουσιαζομένων, εργοδοτών και
εργαζομένων- αποξενώνονται, δεν αλλάζουν
απλά.
Αυτό είναι το
χάος της εποχής μας. Θα μπορούσα να βάλω
στη “συζήτηση” αυτή ζητήματα όπως τα
σχέδια της ΑΝΑΔ και την πρόσφατη φιλονικία
στη βουλή για τις Κυριακές, δεν θα το
κάνω όμως. Τα λέει -ή τα υπονοεί- ο Μιρό
στο έργο του, με καυστικότητα. Το μοντέλο
της -και καλά- πολιτισμένης Δύσης έχει
αποτύχει, μας λέει, και οι νέοι δεν είναι
έτοιμοι να κάνουν αυτό το ταξίδι
αναζήτησης. Γιατί να πιέζουμε τους νέους
να βιώσουν... τις τράπεζες, τους εργοδότες
-κατά και την Μέθοδο Γκρόνχολμ, και κάθε
σάπιο σύστημα ή αξία όπως και η οικογένεια
του σήμερα;
Γιατί όλα αυτά
να είναι ταμπού ειδικά σήμερα;
Η παράσταση
είναι στημένη με πολύ συγκεκριμένη
μέθοδο. Προσγειωμένη πραγματικότητα
αλλά και υποκριτική ταυτόχρονα. Δυο
ερμηνευτές εφοδιασμένοι με γκάμα
τεχνικών καταφέρνουν να ζωντανέψουν
το έργο και να το κρατήσουν ζωντανό
μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Στο
τέλος η Μαρίνα Αργυρίδου μας εκμυστηρεύτηκε
ότι η παράσταση που είδαμε ήταν η καλύτερη
τους αλλά πιστεύω ότι οι επόμενες
παραστάσεις μπορούν να τα πάνε ακόμα
καλύτερα. Σωματικές ενέργειες, ψυχολογικό
υπόβαθρο και εσωτερικότητα. Η μεθοδολογία
του σκηνοθέτη δεν είναι άγνωστη για
μένα και δεν με ξενίζει, ίσως κάποιους
τους ξενίσει αλλά όχι σε τόσο βαθμό που
να μην καταλάβουν το έργο. Το κείμενο
έχει ζωντανέψει και μιλάει στο κοινό
χωρίς ταμπού, χωρίς αμφιβολίες. Έτσι
έπρεπε να ήταν τα πράγματα τώρα.
Ταυτότητα της
παράστασης:
Μετάφραση: Μαρία
Χατζηεμμανουήλ, Δημήτρης Ψαράς
Σκηνοθεσία: Λέανδρος
Ταλιώτης
Σκηνικά/Κοστούμια:
Θέλμα Κασουλίδου
Φωτισμοί: Σταύρος
Ευλαμπίου
Ερμηνεύουν:
Μαρίνα Αργυρίδου, Γιώργος Αναγιωτός