Η ανακήρυξη και οι ψευδο-ελληνάρες

Στις 20 του Ιούλη ένας Τουρκοκύπριος φίλος ήρθε για να πάμε μια βόλτα, να ξεσκάσουμε. Εγώ δεν ήθελα να δω σε επανάληψη όλα τα μαυρόασπρα ντοκιμαντέρ και αυτός δεν ήθελε να δει σε απευθείας μετάδοση την παρέλαση. Φύγαμε νωρίς το πρωί για τα βουνά και τα λαγκάδια και επιστρέψαμε το βράδυ στην πρωτεύουσα, μια απλή μέρα κι αυτή, κίνηση στο κέντρο, στην Μακαρίου τρεις κι ο κούκος. Πάω να τον αφήσω στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας και έκπληκτος βλέπω ότι έχει αντικατοχική (sic) εκδήλωση το Ελαμ. Πανικόβλητος γυρίζω το αυτοκίνητο και του λέω πως αποκλείεται να κατέβει θα τον λιντσάρουν.

Με ρωτά ο φτωχός ποιοι είναι αυτοί και γιατί κάνω έτσι. Κτήνη του λέω, beasts, μην ρωτάς. Προσπαθώ να αποβάλω την εικόνα... μέχρι πρόσφατα δεν είχα γνωστούς ΤΚ, αλλά να που τώρα ξέρω κάποιους και η εικόνα ότι κάποιος κάνει κακό σε κάποιον που ξέρω δεν μου είναι καθόλου ευχάριστη. Υπερβολικός μπορεί να είμαι, ναι, δεν αμφιβάλλω αλλά υπάρχουν γεγονότα τα οποία εγώ δεν μπορώ να αγνοήσω. Όταν φτάνουμε στο σημείο δημοσιογράφοι -ή έστω δημοσιογράφοι- να δίνουν ελαφρυντικά στο Ελάμ τα πράγματα είναι σκούρα. Υπάρχουν αποδείξεις ότι το Ελάμ είναι φασιστικό, ναζιστικό κόμμα. Δεν βρίζω κανένα δημοσιογράφο (προς το παρόν). Στοιχειώδη γνώση προϋποθέτει η όλη κατάσταση, γενικές γνώσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες και να έχεις μεταπτυχιακό για να μπορείς να ξέρεις αν κάποιος είναι ή δεν είναι ναζιστής και φασίστας.

Τί είναι φασισμός; Φασισμός είναι πολιτική ιδεολογία η οποία κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους με βιολογικά δεδομένα, όπως το χρώμα του δέρματος, το φύλο, η σεξουαλικότητα, με πολιτισμικά δεδομένα, όπως καταγωγή, ήθη και έθιμα, και με κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, όπως κοινωνική τάξη, οικονομική κατάσταση και πολιτικές πεποιθήσεις, και ξεχωρίζει μόνο ένα είδος ανθρώπου, το ανώτερο, ξανθό γένος, το καθαρό, το χριστιανικό. Ένα έθνος, ένα είδος ανθρώπων πρέπει να επικρατήσει στα υπόλοιπα είδη, τα κατώτερα. Αυτό είναι φασισμός. Ναζισμός είναι μια μορφή φασισμού, αναφερόμαστε στην ιδεολογία του Χίτλερ, υπάρχει το Γερμανικό έθνος, ανώτερο από τα υπόλοιπα το οποίο θα επιβληθεί σε αυτά τα κατώτερα έθνη.

Ένα απλό ρίσερτς, μια απλή έρευνα ελληνιστί, και μαθαίνει κανείς ότι δεν αρνούνται οι τύποι ότι είναι τέτοιοι. Μπορείς να το κρίνεις από τους ευφάνταστους τίτλους άρθρων τους του τύπου “Το Γένος και η Πατρίδα” ή “Η Φυλή και ο Αγώνας”, αν τα διαβάσεις κιόλας -δοκίμασε με άδειο στομάχι- θα το καταλάβεις. Οι ίδιοι τρολάρονται νομίζω όταν στην σελίδα τους πότε αναφέρονται στον εαυτό τους ως Ελάμ και πότε ως Χρυσή Αυγή.

Να το πάρουμε λίγο απ' την αρχή... Δηλαδή υπάρχει έστω ένα άτομο που ζει στην Κύπρο και θεωρεί ότι οι Έλληνες είναι η ανώτερη φυλή;... Κάτσε ρε Φοίνικα, Αράπη, μουζούρη, με τα μαύρα μαλλιά που το είδες Αρείος να πούμε! Αν είναι ποτέ δυνατόν! Ο άνθρωπος στην Κύπρο να ζει εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια αποδεδειγμένα (βλπ. κουζούθκια στο Αρχαιολογικό). Εξήγα μου τώρα ποιο Ελληνικό πιθηκο-ζεύγος εμφανίστηκε δια μαγείας στην άδεια Κύπρο και γέννησε όλους τους Κύπριους; Αυτό είναι λίγο Αδάμ και Εύα, αντιλαμβάνεσαι πόσο κουλό είναι. Δηλαδή έλεος, εξελιχθήκαμε αγάπη μου, βγήκαμε απ' τις σπηλιές! Παρτο χαμπάρι, και ο ήλιος μας είδε και οι Σαρακηνοί μας πήραν και όλοι περάσαν από δω. Σιγά μην είναι το DNA μας το ίδιο, βλάκα! Ε βλάκα!

Ας το δούμε το ζήτημα και από μια πολιτική πλευρά. Τί είναι οι σημαίες; Διακριτικά σύμβολα χωρών. Αν κρατάω μια ριγέ σημαία μπλε, άσπρο, κόκκινο είναι ή της Γαλλίας ή της Ολλανδίας. Αν κρατάς τη σημαία της Ελλάδας μιλάμε για το ελληνικό κράτος, ιδρυθέν εν έτει 1830. Η σημαία αυτή φιγουράρει σε κοσμοπολίτικα κέντρα από την εποχή της Επανάστασης του 1821. Η σημαία αυτή συμβολίζει το κράτος λοιπόν, το καθεστώς, την Ελλάδα με τους τριακόσιους βουλευτές, την πρωθυπουργάρα και τον πρόεδρο, ενίοτε και τον βασιλεύ. Η σημαία, όσο και να μας πονά, συμβολίζει και το καθεστώς εκείνο με τους στρατάρχες που το '67 κατέλαβαν την εξουσία με πραξικόπημα. Αυτό το καθεστώς, αυτό, που με τη βοήθεια κάθε Δεξιού και ακροδεξιού καθεστώτος (στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου, από φόβο μήπως και οι Σοβιετικοί εξαπλωθούν ως η τότε έμπολα της εποχής) κατέλαβαν το νησί τότε όταν ήτο ακόμα ακέραιο και προκάλεσαν την εισβολή του Τουρκικού κράτους στο νησί, της οποίας τα αποτελέσματα ζούμε (ή δεν ζούμε) μέχρι σήμερα. Πες μου τώρα γιατί να κουβαλήσω τούτη τη σημαία σε μια εκδήλωση που έχει να κάνει με την εισβολή. Αφού αυτή ήταν η αιτία.

Αγαπητοί ψευδο-ελληνάρες και λοιποί, μάθετε ότι όταν ο Φρύνιχος παρουσίασε στους δραματικούς αγώνες το έργο του Η άλωση της Μιλήτου το κοινό επέβαλε σ' αυτόν πρόστιμο χιλίων δραχμών γιατί το έργο προκάλεσε μεγάλη λύπη σ' αυτούς και του απαγορεύτηκε να ξαναπαιχτεί γιατί προσέβαλε την ευαισθησία τους.

Στην επιστροφή μας ήταν κάτι παιδάκια, παιδάκια όμως, που έφευγαν από την “διαδήλωση”. Και αναρωτιέμαι, γιατί; Κρατούσανε Ελληνικές σημαίες και φορούσαν μαύρα μπλουζάκια με τα συνθήματα και ένα τεράστιο “Ελάμ” στην πλάτη τους. Τα φοράνε επειδή νομίζουν ότι το Ελάμ είναι μια μάρκα, πως λέμε Ντόλτσε Καμπάνα ή... για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Γονείς δεν έχουν; Μάτια δεν έχουν να διαβάζουν; Αυτιά για να ακούνε έχουν προφανώς. Στόμα κι αν έχουν. Μυαλό δεν έχουν για να σκέφτονται;

Καρδιά μου στο Πα...

Είσαι τόσων χρονών όσοι και οι κύκλοι που έκανε η Γη γύρω από τον ήλιο από τη μέρα που γεννήθηκες. Δεν έχεις δει ποτέ το πρόσωπο σου εκτός από καθρέφτη ή κάποια άλλη αντανάκλαση. Καθημερινά βλέπεις ανθρώπους που δεν θα ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Σήμερα βρίσκουμε κάποια διασκέδαση στο να διαβάζουμε πράγματα περίεργα, που έχουν να κάνουν με τη ζωή μας κυρίως. Διασκεδάζουμε, με ποιά έννοια; Να διασκεδάζουμε όπως περνάμε καλά ή να διασκεδάζουμε όπως διασκορπίζουμε τους φόβους μας;

Χθες ήταν μια Παρασκευή. Ξυπνάω σήμερα και το ίντερνετ ήταν βομβαρδισμένο με ειδήσεις από την Γαλλία. Νεκροί, δηλώσεις, βαρύγδουπες ανακοινώσεις κυβερνήσεων, φαντασμαγορικές φωταγωγήσεις με τα χρώματα της Γαλλίας. Χθες έβλεπα την ταινία Χίλια εννιακόσια ογδόντα τέσσερα και σκεφτόμουν μήπως βλέπω εφιάλτη και θα ξυπνήσω; Δεν τσίμπησα τον εαυτό μου, είμαι ξύπνιος το ξέρω. Σήμερα ξύπνησα και είδα τον Μεγάλο Αδελφό της εποχής μας να προσπαθεί να με πείσει πόσο άδικο είναι αυτό το πράγμα. Είναι όντως άδικο, αλλά όχι μονομερώς.

Είδα πρόσφατα το Παλάτι του τέλους στον ΘΟΚ (σκηνοθεσία των Καλαθά, Κατσαρή, Σορόκου και Φυρογένη) έπειτα την Τρομοκρατία στο Σατιρικό (σκηνοθεσία Λ. Ταλιώτη) και σκέφτομαι μήπως είναι μια κάποια διαβολική σύμπτωση; Όχι, αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Τρομοκρατία, βία και θάνατος. Απλά εμείς κάνουμε λίγο τα στραβά μάτια; Ο κόσμος άλλαξε άρδην, όχι από τις 11 Σεπτεμβρίου, από τον Δεύτερο Παγκόσμιο που δεν πρόλαβε να τελειώσει και ξεκίνησε ένας άλλος.

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Και όσο και να το παίζουμε απολιτίκ και κουλ, τόσο πιο βλάκες φαινόμαστε. Δεν θα ξεκινήσω να μιλάω για τον -διάσημο πλέον επαναστάτη- καναπέ γιατί είναι κλισέ. Ιερός πόλεμος, στροφή στον Μεσαίωνα. Δεν υπάρχει θρησκεία ανώτερη ή κατώτερη από άλλην. Πρώτη σταθερά. Όσο και να διαφωνείς με την λαμπρατζιά, το ραμαζάνι, την περιτομή, το ξύρισμα της κεφαλής η θρησκεία που κατηγορείς δεν είναι ανώτερη/κατώτερη, καλύτερη/χειρότερη σε σχέση με μια άλλη. Η θρησκεία χρησιμοποιείται ως όπλο. Σταθερά δύο. Ο Τομ ο Βους “εδανείσθη” λεφτά από ενορία, κάποιος άλλος θυμήθηκε να κηρύξει ένα νέο Πόλεμο. Σταθερά τρίτη, κόντρα των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Όχι Σταυροφορίες ρε φίλε, τα περάσαμε αυτά τον 11ο αιώνα, τον 12ο, τον 13ο δηλαδή νυσάφι!

Ας ξεχάσουμε τελοσπάντων την Λήμνο, τη Λέσβο, τα παράλια της Μ. Ασία, ας ξεχάσουμε και την Συρία. Τώρα ας προσευχηθούμε (sic) για το Παρίσι. Μα γιατί; Όλα αυτά είναι ένα πράγμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι αν πρόκειται για μια Σταυροφορία ή για έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πού θα πάει αυτό το πράγμα; Ή... για να μιλήσω εγκάρδια, πότε θα τελειώσει όλο αυτό;

Καθημερινά βλέπεις ανθρώπους που δεν θα ξαναδείς ποτέ στη ζωή σου. Το συλλαμβάνεις;

Πτωχός θεακρίνος, Μαντάμ.

Με ενέπνευσε η παράσταση έπειτα η κριτική της... θείας, του Φώτη, και μιας και σήμερα είναι η τελευταία παράσταση της Alpha Square είχα μια φανταστική συζήτηση με την ομώνυμη Μαντάμ.

 

Μπονζούρ πτωχούλη, πως λέγεσαι του λόγου σου;

Πτωχός θεακρίνος, Μαντάμ.

Θεακρίνος, δεν μ' αρέσει τ' όνομά σου. Και απορώ πως γράφεις κριτικάς με αυτό το όνομα.

Πώς είπατε μαντάμ;

Το είπα και τελείωσε! Κάτσε!

Θα ήθελον σήμερον να σας μιλήσω με μερικήν καθυστέρησην για την παράσταση με τ' όνομά σας “Μανδάμ Σουσού”.

Δεν το προφέρεις ορθώς, πτωχέ! Μαντάμ, όχι Μανδάμ! Τελοσπάντων, ακούω.

Ψαθάς, Δημήτριος. Αν και τα θέατρα, τί θέατρα δηλαδή, αυτά εις το Παρίσι θα ονομάζονταν χωλς από ευγένεια και μόνον... Τί έλεγα; Α, ναι! Αν και τα θέατρα που ανέβασαν έργον του Ψαθά προσφάτως δεν έσκασαν στιγμή να λένε εις την οικουμένην πως ο συγγραφεύς είναι καίριος και διαχρονικός τελικώς, για κακήν μας τύχη. Τον συγγραφέα δεν τον έχουμε πολύ εις εκτίμηση θα έλεγε κανείς. Ούτε και εγώ τον είχα εις πολλήν εκτίμηση. Μετά την παράστασην της Άλφας εις τετράγωνον ήλλαξα την άποψήν μου. Μη βιαίως, ευπτυχώς.

Αυτή η φιγούρα της Μανδάμ Σουσού

Ω μον ντιε! Μαντάμ, πτωχέ! Μαντάμ!

Αυτή η φιγούρα της Μαντάμ Σουσούς, έλεγον, μου αφύπνισεν εικόνες τινές που είχον στον νου μου. Κυρίες και κύριοι, Κολωνακαίοι και Μπυθουλαίοι, η Μαντάμ Σουσού ΖΕΙ! Ξεύρετε πόσο δύσκολον είναι σήμερα να διαβιώνεις στον άτιμον αυτόν κόσμο; Διότι σήμερον ακόμη περισσότερον από ποτέ η σύγκρουση Κολωνακίου και Βούθουλα είναι μεγαλύτερη! Ήτοι η κρίσις αγαπητοί μου, ναι η κρίσις. Και εμείς πνιγμένοι σε ταύτας ασχολείες και στας ειδήσεις ξεχνάμεν ότι το ζήτημαν ήτο πάντα τοιουτοτρόπως πολιτικόν. Ω, με συγχωρείτε, η εξοχότης σας δεν επιθυμεί πολιτικάς συζητήσεις.

Και αλλάζομεν κλίμαν ώστε μη πέσει και μας πλακώσει. Το σκηνικόν απλόν, αυτό που λένε οι λαϊκοί τύποι “τη δουλειά του την έκαμε”

Άκου τι λέξεις που χρησιμοποιεί ένας κύριος εις μίαν κυρίαν καθωσπρέπει! Δια τους αμόρφωτους “την έκαμε”, δια τους μορφωμένους ήτο λειτουργικόν!

Μπαρδόν μαντάμ, αλλά εγώ θα προτιμούσα η χλιδή να είναι χλιδή.

Αριστούργημα ήτο ανόητε, που να καταλάβεις εσύ!

Και πάλιν μπαρδόν! Δεν εννόησα μαντάμ πως δεν ήτο καλό, είπα απλώς πως το φαντάστηκα άλλως. Κοστούμια υπέροχα, μουσικές ξένες μεν, διασκεδαστικές δε, σκηνοθεσία παιγνιώδης με όλον τον φωτισμόν και το σκηνικόν στο σύνολόν του.

Ω μετρ, νομίζω ότι χρειάζεστε λίγη παραμόφωση δια τα ανάλογα μαθήματα!

Η δε Σουσού αυτοπροσώπως... ήτο απόλαυσις. Απέφυγεν κάθε κλισεδάκι και δημιούργησεν μια Σουσού εκ του μηδενός. Δεν ξεύρω αν έλαβον υπόψιν άλλες Σουσούδες αλλά μου έδωσεν την εντύπωσην ότι ήθελον δημιουργήσει κάτι νέον και νεωτερικόν όσον της το επιτρέπουν τα πλαίσια. Είχε και εξαιρετικήν χημείαν με τον Παναγιωτάκη, τις υποκριτής εν ονόματι Στέλιος Ανδρονίκου. Απολαυστικοί ήτο και οι υπόλοιποι χαρακτήρας, γαργαλιστοί ρόλοι που έφεραν εις πέρας πάντες οι υποκριταί και αι ηθοποιαί. Α και δια να μην ξεχάσω, η κίνησις, η κινησιολογία, των υποκριτών ήτο προσεγμένη και προϊόν καταπληκτικόν.

Ήτο μια πανέμορφη παράστασις. Εμείς οι Αριστοκράτορες είμαστε λιγουλάκι σνομπαρίες, και καθ' ότι εγώ είμαι μεγάλη σνομπαρία δεν υπάρχει παρεξήγησις που άργησα να σας ομιλήσω δι' αυτό...

Άλε, αλέ πτωχούλη που ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Τεό, οδήγησε τον κύριο στην έξοδο. Αλεβουζάν Κρίνε, η σύζητηση θεωρείται λήξαν!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Γιάννου

Ενδυματολόγος: Ρέα Ολυμπίου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Καρολίνα Σπύρου

Κίνηση: Έλενα Χριστοδούλου

Ερμηνεύουν: Άννα Γιαγκιώζη, Θανάσης Δρακόπουλος, Στέλιος Ανδρονίκου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Αλεξία Παρασκευά, Μαρίνα Βρόντη, Γιώργος Αναγιωτός, Αντρέας Μακρής και Τάκης Γιαγκιώζης.

Θεακρίνος: Το παλάτι του τέλους

Ποιά είναι η αλήθεια; Ποιό είναι το αντίθετο της αλήθειας; Το ψέμα ή μια άλλη αλήθεια;

Τί έγινε στους Δίδυμους Πύργους; Ήταν απλά μια αφορμή; Έχει κάποιος εκδικητής άφεση αμαρτιών αν του σκοτώσεις τη μάνα;

Θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια; Όχι μόνο για το Ιράκ. Για τους άλλους πολέμους;

Το έργο πραγματεύεται όλα αυτά τα ερωτήματα. Τρεις χαρακτήρες, υπαρκτά πρόσωπα, μας λένε τη δική τους αλήθεια. Θέλουν να μας την πουν, την αλήθεια. Και οι τρεις βρίσκονται σε μια κρίση, μια κρίση αλήθειας. Παλεύουν με τον εαυτό τους και τις τύψεις τους και όχι τυχαία, τους ενώνει ένας πόλεμος τεραστίων διαστάσεων και ο πόλεμος μας κάνει διαφορετικούς ανθρώπους, μας βγάζει έναν άλλο εαυτό που αγνοούσαμε (κάποιοι). Το αμερικανικό τέρας -θύμα ενός συστήματος, το εγγλέζικο μαύρο πρόβατο -κατά τ' άλλα επιστήμονας- και η μουσουλμάνα-μάνα -μάνα τελεία.

Ο λόγος είναι προϊόν μιας εξαιρετικής πρώτης ύλης και μιας εξαιρετικής μετάφρασης. Η πένα της καναδής Τζούντιθ Τόμσον τσακίζει κόκαλα. Μέσα σ' αυτό το σκληρό θέμα η συγγραφέας φλερτάρει με το χιούμορ -στους δυο πρώτους μονολόγους τουλάχιστον. Το χιούμορ στην σκληρότερη στιγμή είναι η υπογραφή της, ειδικά στον πρώτο τον μονόλογο δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις, αν και το κείμενο σε προκαλεί πολύ, γιατί είναι το θέμα τέτοιο.

Το να σκηνοθετείς τον εαυτό σου δυσκολεύομαι να το καταλάβω, αλλά από την άλλη στην καθημερινότητά μας υποδυόμαστε πολλούς ρόλους και ο σκηνοθέτης μας είναι ο εαυτός μας, φυσικά. Καθημερινά λέμε ψέματα, μικρά ή μεγάλα, ταυτόχρονα αναζητάμε την αλήθεια. Αυτοί οι άνθρωποι βαρέθηκαν να λένε ψέματα, θέλουν να λένε μόνο αλήθειες και προβαίνουν στις πιο βαθιές εξομολογήσεις που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει. Ο κάθε ρόλος χτίστηκε με φροντίδα, με βάση το κείμενο της συγγραφέως και τα διάφορα άρθρα, δεν υπάρχει τίποτα επιπόλαιο. Ο κάθε χαρακτήρας έχει τα δικά του κουσούρια και τις δικές του ομορφιές.

Κάτι φοιτητές του πανεπιστημίου μιλούσαν για την -προβληματική- ψυχοσύνθεση της Λίντι Ίνγκλαντ (Σ. Φυρογένη), κάποιες φίλες μου για το πόσο έκλαψαν με τον Δρ. Κέλλυ (Α. Κατσαρής) και εγώ για το πόσο κράτησα μέσα μου την μάνα της Νάρζες Αλ Σαφάρ (Λ. Σορόκου). Πέραν του γούστου, και οι τρεις έχουν κάτι να σου πουν, να το φανταστείς, να το δεις μπροστά σου, να προβληματιστείς για αυτό. Ο λόγος που οφείλουμε όλοι να δούμε το έργο αυτό είναι αυτό ακριβώς.

Σε μια σχεδόν γυμνή σκηνή -άσε τον καθρέφτη και τους σωλήνες-αγωγούς- το κοινό καλείται να κάνει την πιο ουσιαστική δουλειά, αυτήν που κάνει έτσι κι αλλιώς σε όλες τις παραστάσεις. Τί εννοώ; Οι θεατές βλέπουν μια παράσταση αλλά σχηματίζουν στο μυαλό τους μια άλλη παράσταση. Το ότι ένα είδος θεάτρου ονομάζεται διαδραστικό δεν σημαίνει ότι στα υπόλοιπα είδη το κοινό είναι παθητικός δέκτης. Είναι το ίδιο όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο, ο καθένας έχει κάνει μια ανάγνωση. Εν προκειμένω οι θεατές είναι το κλειδί για να φανταστούν και να προβληματιστούν πάνω σ' αυτό.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η συγγραφέας παίρνει θέση σ' αυτά που γίνονται. Η μόνη θέση που πήρε είναι όταν ασχολήθηκε με αυτό και έγραψε αυτό το έργο. Η θέση της Τόμπσον -και εν μέρει και των ερμηνευτών-σκηνοθετών- είναι ότι η πραγματικότητα είναι μια πολύπλευρη αλήθεια και πως δεν υπάρχει μια, αλάνθαστη, οικουμενική αλήθεια. Αν το δούμε και πολιτικά είναι λυτρωτικό (για αυτά που έγιναν, για αυτά που θα γίνουν μάλλον βασανιστικό θα έλεγα) αλλά έχει κάτι επαναστατικό μέσα: αυτό θέλουμε; βρόμικους πολέμους και ψέματα; τί θέλουμε;

Φωτογραφία: Χρίστος Θεοδωρίδης

 Κλείνω με μερικούς στίχους μιας Ιρανής ποιήτριας και ακτιβίστριας, της Σιμίν Μπεχμπαχανί:

"Μπορεί να εύχεσαι να καώ, ή να αποφασίσεις να με λιθοβολήσεις,

μα στα χέρια σου το σπίρτο ή η πέτρα χάνουν την δύναμη τους να με βλάψουν"

(Σταματήστε να ρίχνετε την χώρα μου στον άνεμο, 2009)

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Νικολέτα Καλαθά, Στέλα Φυρογένη

Σκηνοθεσία: Αντώνης Κατσαρής, Νικολέτα Καλαθά, Λένια Σορόκου, Στέλα Φυρογένη

Σκηνικά – Κοστούμια: Λίζα Τσουλούπα

Μουσική: Αντώνης Αντωνίου

Video Art: Νικολέτα Καλαθά

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς

Σχεδιασμός Ήχου: Γιώργος Χριστοφή

Ερμηνεύουν: Αντώνης Κατσαρής, Λένια Σορόκου, Στέλα Φυρογένη