Θεακρίνος: Δαίμονες

Φεύγοντας από το θέατρο μια θεατής είπε: “Ωραίο έργο, αλλά δεν είναι καθημερινό. Δεν είναι για μας”. Δεν έχουν όλοι οι θεατές την ίδια δυνατότητα πρόσληψης φαντάζομαι... Το προσπέρασα εκείνη την ώρα αλλά τα λόγια της συνέχιζαν να έρχονται στο μυαλό μου. Δεν κατάλαβα γιατί έκανε αυτή τη λανθάνουσα διαπίστωση. Γιατί αυτό που είδα εγώ, είναι κάτι το οποίο αφορά όλους τους ανθρώπους, ακόμα και αν αυτό έγινε μ' έναν υπερβολικό σουρεαλιστικό ή σχεδόν παράλογο τρόπο, το ίδιο το θεατρικό έργο.

Το πώς καταφέρνει ο συγγραφέας να μιλήσει για αυτό το σύνολο θεμάτων τόσο απλά είναι αξιοπερίεργο. Γιατί είναι περίεργο; Γιατί το κάνει με ένα απλό τρόπο, κειμενικά (όσο απλό γίνεται να θεωρηθεί αυτό το έργο), αλλά στη σκηνή δεν μπορεί να μεταφερθεί με απλό τρόπο. Εδώ έγκειται η επιτυχία της σκηνοθεσίας. Το έργο ξεκινά πολύ απλά και φαινομενικά συνεχίζει να είναι απλό... κι όμως δεν είναι. Αυτοί που δεν το έχουν δει ίσως να μην καταλαβαίνουν ή ακόμη κι αυτοί που το είδαν το ίδιο. Μέσα σε αυτές τις δύο ώρες -εμένα μου φάνηκε πολύ λιγότερο- συγγραφέας μιλάει μέσω σκηνοθέτη και ο σκηνοθέτης με τη σειρά του μέσω των ηθοποιών, για όλα τα πιθανά θέματα που αφορούν τον άνθρωπο τον εαυτό του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Ο συγγραφέας αποφασίζει να ακολουθήσει έναν σκληρό τρόπο να τα περιγράψει κι ο σκηνοθέτης έναν άλλο τρόπο. Ή μήπως είναι ο ίδιος με ένα κάλυμμα απλότητας;

Τελικά υπάρχου σωστά ή λάθος πράγματα που μπορούμε να λέμε μετά τις παραστάσεις που βλέπουμε; Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, δηλαδή η κυρία που είπε αυτό το πράγμα δεν έκανε λάθος, δεν την υποτιμώ. Ας σκεφτούμε όμως γιατί μας αρέσει μία παράσταση. Μπορώ να βγω και να πω πώς μου άρεσε η παράσταση αν αυτά που είδα δεν μου άρεσαν ως ζωή; Τί εννοώ; Ξετρελαίνομαι με μία παράσταση η οποία έχει βία μέσα; Πώς μπορώ να το κάνω αυτό; Τελικά τί είναι αυτό που μας αρέσει στο θέατρο;
Η περιγραφή του έργου μπορεί να σε αποπροσανατολίσει, κάπως. Η υπόθεση μιλάει για δυο ζευγάρια που θα βρεθούν, την μέρα πριν τον ενταφιασμό της μητέρας ενός από τους πρωταγωνιστές. Η υπόθεση είναι τα δύο ζευγάρια; Ε, ποίοι είναι οι δαίμονες; Οι ίδιοι ίσως; Η τόση χαρά της Γιένα, η οποία βγαίνει έξω από το σπίτι μετά από τόσο καιρό καταλήγει στο πιο άρρωστο παιχνίδι, στο πιο δύσκολο κατόρθωμα της ανθρωπότητας που φαίνεται απλό αλλά δεν είναι: την συνύπαρξη. Η Γιένα βροντοφωνάζει “Θα συνυπάρξουμε”, λες και θα παίξουμε χαρτιά.

Φωτογραφίες από την σελίδα του event στο Facebook

Πραγματικά πόσο απλό είναι να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους; Οι τέσσερις ηθοποιοί -Τσέλεπος, Τάτση, Κουγιάλη, Ποιμενίδης- εξίσου υπέροχοι, απολαυστικοί και μαζεμένοι, το έκαναν να μοιάζει με παιχνίδι. Το έργο που είδαμε στη σκηνή είναι πολύ συμπυκνωμένο. Συμπυκνωμένο όσο και η ατάκα “Το εγώ μου είσαι εσύ”. Μαζεμένο. Όσο χρειάζεται. Και η επανάληψη, αυτή η τρομερή ρουτίνα, τσακίζει κόκαλα και νεύρα. Μια κατάσταση πότε ανυπόφορη, πότε αξία γέλιου. Κι όταν γελάσεις αναρωτιέσαι: έπρεπε να γελώ τώρα ή να κλαίω; Μας αφορά λοιπόν αγαπημένη μου κυρία το έργο. Κι εσάς κι... εμάς -όποιοι κι αν είμαστε οι εμείς κι οι εσείς. Ας συζητήσουμε λοιπόν ουσιαστικά, να μιλήσουμε για αυτούς του Δαίμονες.

Ας συνυπάρξουμε λοιπόν!

Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Σκηνοθεσία / Σκηνογραφία: Λέανδρος Ταλιώτης
Κοστούμια: Άνδρια Ευαγόρου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Σταύρος Ευλαμπίου
Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Τσέλεπος, Τζιωρτζίνα Τάτση, Μυρτώ Κουγιάλη, Γιάννης Ποιμενίδης