Πτωχός θεακρίνος, Μαντάμ.

Με ενέπνευσε η παράσταση έπειτα η κριτική της... θείας, του Φώτη, και μιας και σήμερα είναι η τελευταία παράσταση της Alpha Square είχα μια φανταστική συζήτηση με την ομώνυμη Μαντάμ.

 

Μπονζούρ πτωχούλη, πως λέγεσαι του λόγου σου;

Πτωχός θεακρίνος, Μαντάμ.

Θεακρίνος, δεν μ' αρέσει τ' όνομά σου. Και απορώ πως γράφεις κριτικάς με αυτό το όνομα.

Πώς είπατε μαντάμ;

Το είπα και τελείωσε! Κάτσε!

Θα ήθελον σήμερον να σας μιλήσω με μερικήν καθυστέρησην για την παράσταση με τ' όνομά σας “Μανδάμ Σουσού”.

Δεν το προφέρεις ορθώς, πτωχέ! Μαντάμ, όχι Μανδάμ! Τελοσπάντων, ακούω.

Ψαθάς, Δημήτριος. Αν και τα θέατρα, τί θέατρα δηλαδή, αυτά εις το Παρίσι θα ονομάζονταν χωλς από ευγένεια και μόνον... Τί έλεγα; Α, ναι! Αν και τα θέατρα που ανέβασαν έργον του Ψαθά προσφάτως δεν έσκασαν στιγμή να λένε εις την οικουμένην πως ο συγγραφεύς είναι καίριος και διαχρονικός τελικώς, για κακήν μας τύχη. Τον συγγραφέα δεν τον έχουμε πολύ εις εκτίμηση θα έλεγε κανείς. Ούτε και εγώ τον είχα εις πολλήν εκτίμηση. Μετά την παράστασην της Άλφας εις τετράγωνον ήλλαξα την άποψήν μου. Μη βιαίως, ευπτυχώς.

Αυτή η φιγούρα της Μανδάμ Σουσού

Ω μον ντιε! Μαντάμ, πτωχέ! Μαντάμ!

Αυτή η φιγούρα της Μαντάμ Σουσούς, έλεγον, μου αφύπνισεν εικόνες τινές που είχον στον νου μου. Κυρίες και κύριοι, Κολωνακαίοι και Μπυθουλαίοι, η Μαντάμ Σουσού ΖΕΙ! Ξεύρετε πόσο δύσκολον είναι σήμερα να διαβιώνεις στον άτιμον αυτόν κόσμο; Διότι σήμερον ακόμη περισσότερον από ποτέ η σύγκρουση Κολωνακίου και Βούθουλα είναι μεγαλύτερη! Ήτοι η κρίσις αγαπητοί μου, ναι η κρίσις. Και εμείς πνιγμένοι σε ταύτας ασχολείες και στας ειδήσεις ξεχνάμεν ότι το ζήτημαν ήτο πάντα τοιουτοτρόπως πολιτικόν. Ω, με συγχωρείτε, η εξοχότης σας δεν επιθυμεί πολιτικάς συζητήσεις.

Και αλλάζομεν κλίμαν ώστε μη πέσει και μας πλακώσει. Το σκηνικόν απλόν, αυτό που λένε οι λαϊκοί τύποι “τη δουλειά του την έκαμε”

Άκου τι λέξεις που χρησιμοποιεί ένας κύριος εις μίαν κυρίαν καθωσπρέπει! Δια τους αμόρφωτους “την έκαμε”, δια τους μορφωμένους ήτο λειτουργικόν!

Μπαρδόν μαντάμ, αλλά εγώ θα προτιμούσα η χλιδή να είναι χλιδή.

Αριστούργημα ήτο ανόητε, που να καταλάβεις εσύ!

Και πάλιν μπαρδόν! Δεν εννόησα μαντάμ πως δεν ήτο καλό, είπα απλώς πως το φαντάστηκα άλλως. Κοστούμια υπέροχα, μουσικές ξένες μεν, διασκεδαστικές δε, σκηνοθεσία παιγνιώδης με όλον τον φωτισμόν και το σκηνικόν στο σύνολόν του.

Ω μετρ, νομίζω ότι χρειάζεστε λίγη παραμόφωση δια τα ανάλογα μαθήματα!

Η δε Σουσού αυτοπροσώπως... ήτο απόλαυσις. Απέφυγεν κάθε κλισεδάκι και δημιούργησεν μια Σουσού εκ του μηδενός. Δεν ξεύρω αν έλαβον υπόψιν άλλες Σουσούδες αλλά μου έδωσεν την εντύπωσην ότι ήθελον δημιουργήσει κάτι νέον και νεωτερικόν όσον της το επιτρέπουν τα πλαίσια. Είχε και εξαιρετικήν χημείαν με τον Παναγιωτάκη, τις υποκριτής εν ονόματι Στέλιος Ανδρονίκου. Απολαυστικοί ήτο και οι υπόλοιποι χαρακτήρας, γαργαλιστοί ρόλοι που έφεραν εις πέρας πάντες οι υποκριταί και αι ηθοποιαί. Α και δια να μην ξεχάσω, η κίνησις, η κινησιολογία, των υποκριτών ήτο προσεγμένη και προϊόν καταπληκτικόν.

Ήτο μια πανέμορφη παράστασις. Εμείς οι Αριστοκράτορες είμαστε λιγουλάκι σνομπαρίες, και καθ' ότι εγώ είμαι μεγάλη σνομπαρία δεν υπάρχει παρεξήγησις που άργησα να σας ομιλήσω δι' αυτό...

Άλε, αλέ πτωχούλη που ψάχνεις ψύλλους στ' άχυρα. Τεό, οδήγησε τον κύριο στην έξοδο. Αλεβουζάν Κρίνε, η σύζητηση θεωρείται λήξαν!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Γιάννου

Ενδυματολόγος: Ρέα Ολυμπίου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Καρολίνα Σπύρου

Κίνηση: Έλενα Χριστοδούλου

Ερμηνεύουν: Άννα Γιαγκιώζη, Θανάσης Δρακόπουλος, Στέλιος Ανδρονίκου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Αλεξία Παρασκευά, Μαρίνα Βρόντη, Γιώργος Αναγιωτός, Αντρέας Μακρής και Τάκης Γιαγκιώζης.