Ορέστεια από τον Θεόδωρο Τερζόπουλο και το Εθνικό Θέατρο

Ο μύθος και ο άνθρωπος.

Η μόνη σωζόμενη τραγική τριλογία που λαμβάνει τόπο στο Άργος και όχι στις Μυκήνες, όπου βασίλευε ο Αγαμέμνονας. Πρέπει άραγε να μας προβληματίζει γιατί έγινε η μεταφορά του κέντρου της δρασης σε μια άλλη πόλη; Και που η τριλογία ολοκληρώνεται στην πόλη στην οποία και παρουσιάζεται το έργο, μακριά από μύθους αλλά με απτές ιστορία και χρόνο;

Αθήνα. 5ος αιώνας προ κοινής εποχής. Ο Αισχύλος πολέμησε στους Περσικούς Πολέμους, έζησε στο πετσί του το "εθνικό" αφήγημα. Η Αθήνα επιβάλλει, εκεί που βρίσκει εμπόδια, τον ηγεμονικό της ρόλο. Μέσα από βίαιες ανακατατάξεις και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις η αριστοκρατία αποδυναμώνεται, για να εγκαθιδρυθεί η πρωτο-δημοκρατία. Ο συγγραφέας των Περσών εντάσσει ξανά την ιστορία στον μύθο.

Αγαμέμνονας: Η κρατική βία.

Ο φύλακας, ο άνετος Τάσος Δήμας, που μοιάζει να περιμένει τον Γκοντό, μεταφέρει τα νέα για την άλωση της Τροίας. Η Κλυταιμνήστρα, μια επίσης άνετη και λιγότερο -σε σχέση με άλλους ερμηνευτές- φορμαλιστική Σοφία Χιλλ, σαρώνει την σκηνή ασκώντας βία στον Χορό, εκβιάζοντας και εκφοβίζοντας τους, για να υιοθετήσουν το δικό της αφήγημα και να κρατήσουν την γνώμη τους για τον εαυτό τους. Ο ηδονιστής ηγεμόνας Αγαμέμνονας, επιβλητικός Σάββας Στρούμπος, επιστρέφει με την Κασσάνδρα, την εξαίρετη Έβελυν Ασουάντ, ως λάφυρο για να θανατωθούν και οι δύο από την ανδρόβουλη Κλυταιμνήστρα. Ο Αίγισθος -που κρύβεται ως συνεργάτης- εμφανίζεται τελικά ως η νέα Κλυταιμνήστρα, ως ο... γυναικόβουλος και σκιώδης ηγέτης. Η Κλυταιμνήστρα έπειτα απογυμνώνει τα κίνητρα της και παρουσιάζει τον πραγματικό εαυτό της ξέροντας, μετά από όλα αυτά, ότι δεν θα συναντήσει αντίσταση.

Χοηφόρες: Η βία φέρνει αντιβία.

Δραματουργικά τολμηρότερο το δεύτερο μέρος της τριλογίας. Η εστίαση στην ενδεδειγμένη και αναμενόμενη εκδίκηση του Ορέστη σαφώς βοηθά την ροή. Η απόλυτα δοσμένη Νιόβη Χαραλαμπους, ως Ηλέκτρα, μετουσιώνει το αίσθημα της πόλης για τον φόνο των ηγεμόνων, του Χορού, που είναι ακόμα πιο φορμαλιστικός και εικονογραφικός. Ευρηματικός ο Πυλάδης που βοηθά τον Ορέστη να εκφράσει τις αμφιβολίες του, για να συνειδητοποιηθεί και να πράξει το αναπόφευκτο ως ιστορικό- κοινωνικό και ηθικό χρέος.

Ευμενίδες: Νέος φαύλος κύκλος;

Η Αθηνά στέκεται με το δίκτυ της Κλυταιμνήστρας, ως θεά για να φέρει την λύση ή ως θεά για να επιβάλει τη νέα βία; Οι Ερινύες δεν εξευμενίζονται κατά τον Τερζόπουλο, πέφτουν, γονατίζουν και μπαίνουν στο χώμα. Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος, ακόμα κι από τους θεούς που εφηύρε ο ίδιος, να υπακούει στην φαυλότητα. Τα ίδια λάθη, τα ίδια τραύματα δεν γίνονται μαθήματα για να προχωρήσουμε παρακάτω. Ο άνθρωπος μένει επί σκηνής στο τέλος, βομβαρδίζεται με ειδήσεις, όσο άλλοι βομβαρδίζονται πραγματικά, παλεύει με την επίκτητη ηθική του και τελικά καταρρέει αδύναμος να επιβληθεί στην "ιστορία".

Η Ορέστεια του Τερζόπουλου.

Ο Τερζόπουλος ξανά με μπρεχτική διάθεση (Βάκχες πέρσι, Τρωάδες το 2017) και μπεκετική ειρωνεία παραδίδει μια άλλη ανάγνωση της τριλογίας. Ο χώρος μετατρέπεται από το Άργος, τους Δελφούς και την Αθήνα, στο θέατρο, σε μια από σκηνής συζήτηση για τα πολλά "εδώ", τις πόλεις της Ελλάδας, της Κύπρου και εύχομαι και στο εξωτερικό, ο μύθος ξεφεύγει από το αρχαίο ελληνικό και αφορά στην ιστορική πραγματικότητα. Αφορά κάθε σύγχρονη λεγόμενη δημοκρατία, την αστική δημοκρατία κατά τα δυτικά πρότυπα, που ζει την αντίφαση στο πετσί της και που ίσως συμμαχεί με άλλες αστικές δημοκρατίες, τάχα για τα ίδια ιδανικά, και αναμένει την Μεγάλη Δύναμη, Αθηνά, να επιβάλει μια εκεχειρία, αντί την οριστική πολιτική, τολμηρή και ριζοσπαστική λύση.

 

 

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου

Σκηνοθεσία, Δραματουργική Επεξεργασία, Σκηνικά, Κοστούμια, Φωτισμοί: Θεόδωρος Τερζόπουλος

Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Σάββας Στρούμπος

Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Παναγιώτης Βελιανίτης

Σύμβουλος Δραματολόγος: Μαρία Σικιτάνο

Δραματολόγος Παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θεοδώρα Πατητή

Συνεργάτιδα Ενδυματολόγος: Παναγιώτα Κοκκορού

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Σωκράτης Παπαδόπουλος

Συνεργάτης Φωτιστής: Κωνσταντίνος Μπεθάνης

Καλλιτεχνική Συνεργάτιδα: Μαρία Βογιατζή

Σχεδιασμός Κομμώσεων: Κωνσταντίνος Κολιούσης

Σχεδιασμός Μακιγιάζ: Olga Faleichyk

Ερμηνεύουν (με σειρά εμφάνισης ρόλων):

Τάσος Δήμας (Φύλακας, Κορυφαίος, Προπομπός), Σοφία Χιλλ (Κλυταιμνήστρα και το Είδωλό της), Ντίνος Παπαγεωργίου (Κήρυκας), Σάββας Στρούμπος (Αγαμέμνονας), Έβελυν Ασουάντ (Κασσάνδρα), Δαυίδ Μαλτέζε (Αίγισθος), Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος (Ορέστης), Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Πυλάδης), Νιόβη Χαραλάμπους (Ηλέκτρα), Έλλη Ιγγιλίζ (Τροφός), Αλέξανδρος Τούντας (Οικέτης), Άννα Μαρκά Μπονισέλ (Προφήτισσα), Νίκος Ντάσης (Απόλλωνας), Αγλαΐα Παππά (Αθηνά)

 

Χορός (με αλφαβητική σειρά):

Μπάμπης Αλεφάντης, Έβελυν Ασουάντ, Ναταλία Γεωργοσοπούλου, Κατερίνα Δημάτη, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Πύρρος Θεοφανόπουλος, Έλλη Ιγγιλίζ, Βασιλίνα Κατερίνη, Θάνος Μαγκλάρας, Ελπινίδη Μαραπίδη, Άννα Μαρκά Μπονισέ, Λυγερή Μητροπούλου, Ρόζυ Μονάκη, Ασπασία Μπατατόλη, Νίκος Ντάσης, Βαγγέλης Παπαγιαννόπουλος, Σταύρος Παπαδόπουλος, Μυρτώ Ροζάκη, Γιάννης Σανιδάς, Αλέξανδρος Τούντας, Κατερίνα Χιλλ, Μιχάλης Ψαλίδας.

Ιππόλυτος από το Εθνικό Θέατρο Ελλάδας

 Θυμήθηκα όταν κάθε Κυριακή, κάποτε και κάποια Σάββατα, έγραφε κριτικές η Νόνα Μολέσκη. Μια φορά, ενώ περίμενα κριτική για μια παράσταση, διάβασα ένα άρθρο που μιλούσε για το σκηνοθετικό σημείωμα και πόσο βασικό είναι κάποτε στην «κατανόηση» μιας παράστασης. Αυτό ακριβώς μου ήρθε στο νου όταν τελείωσε ο Ιππόλυτος του Εθνικού και άνοιξα το πρόγραμμα, αλλά δεν βρήκα πουθενά το σκηνοθετικό σημείωμα. Υπήρχε το σημείωμα παραγωγής στο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ στο οποίο στάθηκα για την κριτική μου, πέρα και των όσων άκουσα ή διάβασα από συνεντεύξεις συντελεστών.

Η παράσταση παρουσιάζεται από την οπτική της Αφροδίτης, της θεάς του έρωτα, η οποία αποφασίζει να εκδικηθεί τον Ιππόλυτο, γιατί αυτός δεν την τιμά, την περιφρονεί και αντ’ αυτής προτιμά την Άρτεμη και όσα εκείνη πρεσβεύει. Η Αφροδίτη ήταν ο ενορχηστρωτής του σχεδίου καταστροφής του Ιππόλυτου, που μαζί του αναγκαστικά θα χανόταν και η Φαίδρα, όπως λέει η ίδια η θεά στον πρόλογο. Η εξέλιξη της παράστασης δεν δικαιώνει απόλυτα τον σκοπό, καθώς η επιβολή της Αφροδίτης πάνω στην εξέλιξη της πλοκής είναι αδύναμη, ειδικά μετά την είσοδο του Θησέα. Η Αφροδίτη λειτουργεί περισσότερο ως αισθητική σκηνοθέτρια, κάνοντας κοντινά σε λεπτομέρειες όπως εκφράσεις προσώπου και μικρές λεπτομέρειες σκηνικών ή αντικειμένων. Υπήρξαν όμως σημεία που επιβλήθηκε: όταν η Τροφός έκανε να ξεχνά τα λόγια της και λειτούργησε ως Υποβολέας και όταν χοροπηδούσε από χαρά στη μέση μιας τραγικής σκηνής.

Εκεί που δεν μπόρεσε να επιβληθεί ήταν στην σχέση της με τον Χορό, ο οποίος δεν είχε στιβαρή υπόσταση. Ο Χορός των γυναικών ήταν αρκετά πιο αποδυναμωμένος σε σύγκριση με τον ανδρικό Χορό, ακολούθων του Ιππόλυτου. Ακόμα και όταν έσμιξαν άνδρες και γυναίκες ο Χορός (η Πόλις, ο πολίτης, καίριο, ειδοποιό στοιχείο της τραγωδίας) ήταν εν πολλοίς αμέτοχος και άμοιρος ευθυνών ακόμα. Ακόμα και το μουσικό στινγκ της ηλεκτρικής μουσικής, που περνούσε σωματικά στους ηθοποιούς, αποστασιοποιούσε περισσότερο τον συμβολισμό και το νόημά του ίδιου του Χορού, αλλά και της παντοδύναμης θεάς.

Σκόρπια στοιχεία, κάποια ενδιαφέροντα, δεν ενισχύουν το ένα και όλον. Παράδειγμα, ο Θησέας επιστρέφει στο Παλάτι και σε έντονη σωματικά σκηνή, χωρίς λόγια, μαθαίνει ότι η γυναίκα του είναι νεκρή. Η Αφροδίτη παραδόξως, που είναι και η «σκηνοθέτρια», δεν λαμβάνει μέρος σε αυτό, δεν φαίνεται να ευθύνεται για αυτό. Πουθενά αλλού δεν αποδίδεται σωματικά η απουσία του κειμένου, ούτε κατά τον κομμένο Θεράποντα, ούτε κατά το κομμένο δεύτερο στάσιμο. Ίσως η μεγάλη –ηχηρή- απουσία του Χορού κατά την έξοδο να αποδίδει με έναν νέο αφαιρετικό, μηδενιστικό τρόπο «την ερημία της ανθρώπινης ύπαρξης» (όπως γράφει το σημείωμα παραγωγής). Μήπως αυτό το σκηνοθέτησε η Αφροδίτη; Ή την –κυριολεκτική- απογύμνωση; Δεν ξέρω. Δεν μου είναι δικαιολογημένο. Αφού η ανθρώπινη ύπαρξη είναι η ερημιά (του σκηνικού, της απουσίας) που στέκεται η θεϊκή υπόσταση (που υποβαθμίζεται σε απλή ονειρική);

Η απόδοση της Αρτέμης από την ίδια ερμηνεύτρια, χωρίς διαφοροποίηση πέραν του καύκαλου, μάλλον αναιρεί και την εξέλιξη και ύπαρξη του έργου ως πολυεπίπεδη και σύνθετη ιστορία. Το νόημα ερμηνεύεται ως απλοϊκό, ίσως οριακά προβληματικό. Ο Ευριπίδης φέρνει έξυπνα -και δηκτικά- μια από μηχανής θεά, την Άρτεμη, να λύσει το πρόβλημα που δημιούργησε μια άλλη θεά, η Αφροδίτη. Στην παράσταση τα δύο άκρα εξισώνονται σε ένα, κάνοντας τους θεούς ρηχούς αν όχι… ανύπαρκτους. Επομένως που είναι το ελεύθερο της ανθρώπινης βούλησης, πάνω στην οποία προβληματίζεται ο Ευριπίδης, αλλά και η παράσταση;

Επιπλέον, αν το έργο ήταν απλά η εκδίκηση της Αφροδίτης, η οποία ανοίγει, αλλά και κλείνει το έργο, δεν μιλάμε για τραγωδία, αλλά για ψυχογράφημα χαρακτήρων, θυμάτων, πιονιών, άβουλων πολιτών. Πού βρίσκουμε την σύγκρουση με το θεϊκό, με τον εαυτό, με την εξουσία; Αν όλα είναι τόσο πολύ προδιαγεγραμμένα τότε η σύγκρουση του Ιππόλυτου και του Θησέα δεν είναι απλά μάταιη, μια απλή σύγκρουση που όχι μόνο δεν αλλάζει τον ρου την ιστορίας, αλλά θα μπορούσε και να απουσιάζει. Τίθενται τα ερωτήματα, αλλά δεν υπάρχει τόλμη στις απαντήσεις. Όπως ατολμία υπήρχε στην πολιτική έκφραση του κειμένου.

Φωτογραφία από την υπόκλιση των συντελεστών.

 

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Κώστας Τοπούζης

Δραματουργική επεξεργασία/Διασκευή/Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια:Εύα Γουλάκου

Μουσική σύνθεση/Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος-Δράκος Κτιστάκης

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Χορογραφία: Αλέξανδρος Σταυρόπουλος

Σχεδιασμός βίντεο: Παντελής Μάκκας

Ηχητικός σχεδιασμός: Κώστας Παυλόπουλος

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Μπραουδάκης

Βοηθός σκηνογράφου: Κατερίνα Βλάχμπεη

Βοηθός ενδυματολόγου: Αλεξάνδρα-Αναστασία Φτούλη

Βοηθός φωτίστριας: Λάμπρος Παπούλιας

Βοηθός σχεδιαστή βίντεο: Ανθή Παρασκευά Βελουδογιάννη

Σχεδιασμός κομμώσεων: Κωνσταντίνος Κολιούσης

Διανομη:

Διαμαντής Αδαμαντίδης, Κόρα Καρβούνη, Δημήτρης Παπανικολάου, Μαρία Σκουλά, Έλενα Τοπαλίδου, Γιάννης Τσορτέκης, Ορέστης Χαλκιάς

Χορός Γυναικών: Δάφνη Κιουρκτσόγλου, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Ιωάννα Λέκκα, Αμαλία Νίνου, Μελίνα Πολυζώνη, Ηρώ Χαλκίδη

Χορός Κυνηγών: Διαμαντής Αδαμαντίδης, Γιώργος Βασιλόπουλος, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Νίκος Γονίδης, Νίκος Γρηγοριάδης, Χρήστος Διαμαντούδης, Μάριος Κρητικόπουλος, Ηρακλής Κωστάκης, Αλέξανδρος Πιεχόβιακ, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Μάριος Χατζηαντώνη, Νικόλας Χατζηβασιλειάδης

Μουσικοί επί σκηνής: Γιάννος Γιοβάνος (τσέλο), Γιάννης Παπαδόπουλος (keyboards), Βαγγέλης Παρασκευαΐδης (βιμπράφωνο, κρουστά), Σπύρος Πολυχρονόπουλος (electronics)

Βάκχες από το Εθνικό Θέατρο Ουγγαρίας

 

Το πώς προσεγγίζουμε την τραγωδία, ως προς τα αλλά δραματικά είδη, απασχολεί τους θεωρητικούς και πρακτικούς του θεάτρου από τότε που έκλεισε ο κύκλος του είδους, με την πτώση της αθηναϊκής πρωτο-δημοκρατίας. Άλλοι έμειναν πιστοί στο νεοκλασικό, μιμούμενοι την φόρμα, άλλοι μίλησαν για τον θάνατο της τραγωδίας, την αποξένωση του ανθρώπου από τις ορμές και τα ένστικτα του, την επικράτηση της λογικής, και άρα την αδυναμία ανασυγκρότησης και παράστασης του είδους.

Κάποιοι άλλοι θεωρητικοί και πρακτικοί όμως ήρθαν να καλύψουν αυτό το κενό της τραγωδίας του τότε και του θεάτρου του σήμερα, με μεθόδους και θεατρικές πρακτικές που μας φέρνουν πιο κοντά, τόσο στο είδος όσο και στον εαυτό μας, εξερευνώντας κυρίως τις απαρχές του θεάτρου, τις ιερές τελετές, και άρα την ανάγκη του ανθρώπου για θέατρο.

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος δημιούργησε την δική του μέθοδο, κτίζοντας πάνω σε θεωρίες για την τραγωδία. Η μέθοδος αυτή βασίζεται στην βασικότερη λειτουργία του ανθρώπου, την αναπνοή, η οποία και συντονίζει το σώμα μας αλλά και τις νοητικές μας ικανότητες. Μέσα από αυτή την σωματική άσκηση ο ηθοποιός ρίχνει τις άμυνες του (την λογική που «λογοκρίνει» τα συναισθήματα, τις ορμές και τις πράξεις μας) και καταφέρνει ο ηθοποιός να μην δρα αμιγώς εγκεφαλικά, αλλά οργανικά. Κάθε παράσταση του Τερζόπουλου -όσοι είχαν την εμπειρία και των Τρωάδων στην Πάφο το 2017 θα θυμούνται- είναι μια τελετουργία, οριακά μυητική.

Φωτογραφία από την παράσταση: Zsolt Eöri-Szabó

Η έκτη στη σειρά αναμέτρηση του σκηνοθέτη με την τραγωδία του Ευριπίδη καταφέρνει να αναδείξει το έργο ως ένα τολμηρό πολιτικό, υπαρξιακό και, τολμώ να πω, αντιπολεμικό έργο. Οι Τρωάδες, φύσει αντιπολεμικό έργο, ήταν μια πολυεθνική παραγωγή που υπέβαλλε και την πολιτική του χροιά. Στις Βάκχες όμως τα σχήματα και οι φόρμες επιτονίζουν την αφώτιστη πολιτική και την συγκυριακή αντιπολεμική πτυχή της συγκεκριμένης τραγωδίας: ηχητικά όπλων, σειρήνες, οι μπότες ως σκηνικό, το αίμα, ο "θρόνος", ο Πενθέας κομμάντο κτλ.

Η παράσταση αποκτά μεγαλύτερη σημασία και για όσους ξέρουν, νιώθουν ή αντιλαμβάνονται ότι ο Τερζόπουλος αναμετριέται με την ίδια του την θεωρία, την πάλη της λογικής και της έκστασης, έχοντας τον ίδιο τον Διόνυσο επί σκηνής, και κάνει την παράσταση ακόμα μια κατάθεση σε ένα οντολογικό, υπαρξιακό επίπεδο, μια παγκόσμια και όχι Θηβαϊκή, μια αρχέγονη και όχι ελληνική, μια συλλογική και όχι ατομική ιστορία. Αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Τερζόπουλος σκηνοθέτησε το έργο αυτό στην Ουγγαρία του Όρμπαν, κάνει την παράσταση ακόμα πιο τολμηρή.

Επιπλέον οι Βάκχες αυτές είχαν χιούμορ, παρόμοια με τις Τρωάδες. Ίσως στις Τρωάδες είναι ο Ευριπίδης που κλείνει το μάτι στον θεατή/πολίτη με τα λόγια της Ελένης, λόγου χάρη, όμως εδώ το χιούμορ υποβάλλεται: η τζαζ μουσική, το σκηνικό του αιμοδιψή άρχοντα, η συγκεκριμένη αμφίεση του Πενθέα κάτω από την στολή του κομάντο-βομβιστή κτλ.

Για τον Χορό, του οποίου το όνομα φέρει η τραγωδία, τώρα δύο λόγια. Οι Βάκχες δεν ήταν καταρχάς αποκλειστικά γυναίκες, ο Χορός -φοιτητές πανεπιστημιακών δραματικών σχολών- δεν μαινόταν επιφανειακά, δεν ήταν αυτό που έχουμε ξαναδεί σε άλλες παραστάσεις, είναι αυτό που έχουμε ξαναδεί όμως στις Τρωάδες. Σχεδόν όλο το έργο βασίζεται πάνω τους. Μέσω της μη-(ανα)παράστασης το έργο αποκτά κι ένα Μπρεχτικό χαρακτηριστικό θα έλεγε κανείς: το κεφάλι του Πενθέα δεν βρίσκεται πουθενά όταν η Αγαύη βγαίνει έξω, όμως δεν την κάνει λιγότερο τραγική. Αυτές οι Βάκχες δεν ήταν "Βάκχες", δεν χρειαζόταν κιόλας, αλλά ήταν Χορός (οι Τρωάδες από την άλλη ήταν ταυτόχρονα και πρόσφυγες από σύγχρονες μοιρασμένες πόλεις, η συναισθηματικότητα έμπαινε στα πόδια μας ως ένα βαθμό, όμως στις Βάκχες -ίσως και λόγω της γλώσσας- υπήρχε μια έξτρα αποστασιοποίηση).

Ο Τερζόπουλος καταφέρνει να "πείσει" τον Δραματουργό και τους ηθοποιούς να ακολουθήσουν την σκηνοθετική γραμμή -και μέθοδο- του. Ο ίδιος υπογράφει τη σκηνογραφία και τα φώτα, συνεργάστηκε με τον "οικείο" Βελιανίτη στη μουσική και με τον σταθερό του συνεργάτη Σάββα Στρούμπο. Αν και δεν επέλεξε ακριβώς τους ηθοποιούς της παράστασης, όπως ο ίδιος δήλωσε σε μια συνέντευξή του στο πλαίσιο των Ολυμπιακών Αγώνων Θεάτρου, φάνηκαν όλοι πειθαρχημένοι και δοσμένοι στην παράσταση, έτοιμοι για ένα πειθαρχημένο και πρόθυμο κοινό, παρά τα βεγγαλικά από απέναντι ή άλλη διάσπαση της προσοχής μας, να ζήσουν και αυτή την ξεχωριστή εμπειρία.

 

Φωτογραφία από την υπόκλιση συντελεστών στην παράσταση στην Λευκωσία.

Συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Gábor Devecseri

 Διασκευή/Δραματουργία: András Kozma

 Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος

 Σκηνική εγκατάσταση/Κοστούμια/Σχεδιασμός φωτισμών: Θεόδωρος Τερζόπουλος

 Μουσική σύνθεση: Παναγιώτης Βελιανίτης

 Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Σάββας Στρούμπος

 Βοηθός σκηνοθέτη: Gábor Vida

 Διερμηνέας: Παναγιώτα Λότσου

 Υποβολέας: Anikó Sütő

 Οδηγοί σκηνής: István Lencsés, Krisztián Ködmen

 Φωτογραφίες: Zsolt Eöri-Szabó

Διανομη:

 Διόνυσος: Roland Bordás

 Πενθέας: Péter Herczegh

 Αγαύη: Nelli Szűcs

 Κάδμος: Ádám Schnell

Τειρεσίας: József Szarvas

Αγγελιοφόρος Α’ (Βοσκός): Martin Mészáros

Αγγελιοφόρος Β’ (Φύλακας): József Varga

 Χορός, Γυναίκες του Παλατιού, Θρηνωδοί: (Φοιτητές υποκριτικής του Τμήματος Καλών τεχνών των Rippl-Rónai University και Szent István University) Battai Lili Lujza, Bognár Bence János, Duma Kata, Ionescu Raul Gabriel, Jakab Tamás, Juhász Péter, Kerék Benjámin Dominik, Kiss Anna Gizella, Krauter Dávid Róbert, Mikita Dorka Júlia, Polyák Anita, Puskás Balázs Ákos, Séra Dániel, Sipos Ilka, Soós Anett, Wettstein Márk, Winkler Tamás Ábel