Σεπτέμβριος at last

Μετά από ένα ήρεμο καλοκαίρι να 'σου και η επόμενη ανάρτηση... Αυτή η ηρεμία είναι ίσως και εκνευριστική. Μετά από ένα εκνευριστικό λοιπόν καλοκαίρι, βρεθήκαμε με ένα πτυχίο στο χέρι -η λαϊκή ρήση άλλο λέει στο χέρι. Α και τώρα το χαρτί είναι στο συρτάρι, αφού δεν φαίνεται να μας χρησιμεύει κάπου. Μπήκαμε και σε μια λίστα, τον Φλεβάρη θα έρθει λέει ένας τετραψήφιος αριθμός που θα σου λέει πόσο μακριά είσαι από το όνειρο που είχες παιδί: να μαθαίνεις εσύ, μεγάλος πια, άλλα παιδιά.

Φύγαν και 2-3 emails με το βιογραφικό μου, καμία -θετική- απάντηση. Στην καφετέρια ήθελαν κορίτσι τελικά και από την ψησταριά καμία απάντηση λες και ποτέ δεν έκανα αίτηση για την θέση “Εξυπηρέτηση πελατών”. Στην άλλη δουλειά -ίσως στην πιο... δουλειά απ' όλες- ήθελαν πείρα, την οποία ακόμη απορώ που θα την βρω... Αυτή η πείρα και πού βρίσκεται είναι υπαρξιακό ερώτημα πια στον ίδιο βαθμό με το “Τι υπάρχει πέρα από τον γαλαξία μας;”.

Τα νέα σχέδια που αναμένεται να ανακοινώσει το Υπουργείο Εργασίας με αφήνουν παγερά αδιάφορο... παγερά όμως. Είδαμε και τα προηγούμενα σχέδια... Η ανεργία καλπάζει ακόμα. Η Βανδή με τον Λεμπέση θαρρώ τα λέγανε τόσα χρόνια “Ουυυ, κι ανεβαινει” αλλά εμείς τίποτα. Καλέ δεν λέγαμε πρωτύτερα ότι θα 'ρθουν κάτι Κινέζοι να μας σώσουν; Μετάνιωσαν; Δεν βρήκαν απευθείας πτήση Πεκίνο-Λάρνακα και προτίμησαν άλλον προορισμό; Τους έκατσαν πολλά τα ναύλα του αεροδρομίου; Κάτι πρέπει να έγινε. Εισηγούμαι να κάνουμε ερευνητική επιτροπή και για αυτό!

Το δήλωσα στη μάνα μου: “Σερβιτόρος δεν γίνομαι”. Στην ανάγκη ναι, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός! Και μου λένε συγγενείς και φίλοι να μην παραπονιέμαι. Καλά μωρέ, είστε σοβαροί; Από όταν ήμουν ενάμιση μέτρο παρά κάτι εκατοστά σου λέω θέλω να γίνω καθηγητής και θα πάω τώρα σερβιτόρος; Τέτοια υποτίμηση δεν έχει κάνει ο οίκος αξιολόγησης στα πιο τρελά του όνειρα! Πας δουλειά, παίρνεις ψωρολεφτά με καθυστέρηση τουλάχιστον 10 μέρες και θα είσαι και ευχαριστημένος; Όχι! Αρνούμαι.

Καταρχάς παράγουμε ψευδή στατιστικά στοιχεία. Θυμάμαι σε μάθημα Εργασιακής ψυχολογίας λέγαμε πως σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι λένε πως νιώθουν ικανοποιημένοι από την εργασία τους (επαγγελματική ικανοποίηση) απλά και μόνο επειδή έχουν δουλειά, ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει. Και είναι απολύτως λογικό, σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης οι εργαζόμενοι έχουνε μεγαλύτερες απαιτήσεις από την εργασία τους. Κατάλαβες τώρα γιατί παραπονιέμαι; Για χάρη της επιστήμης της Στατιστικής.

Όπως και να 'χει ο Σεπτέμβρης έκανε την είσοδό του. Πως κάνει είσοδο η Πάολα στη σκηνή, καμία σχέση! Προσπαθώ να σκεφτώ τι άλλαξε και δεν βρίσκω τίποτα... Η θερμοκρασία άλλαξε. Τα υπόλοιπα όπως τα ξέραμε είναι και άντε βρε... και καλά να 'μαστε.