Θεακρίνος: Μόνα

Μετά το θέατρο επινόησης η Λέα Μαλένη ήρθε αντιμέτωπη με το... μιούζικαλ επινόησης. Από το Witsplit στους Καλικαντζάρ και από τους Καλικαντζάρ στην Μόνα. Η Μόνα είναι μια παραγωγή που ανακοινώθηκε ανεπίσημα στην προ-κουρέματος εποχή αλλά πήρε σάρκα και οστά μόλις τον περασμένο μήνα, τον Οκτώβριο. Η Μόνα είναι βασισμένη σε μια ιδέα της Μάρας Κωνσταντίνου και αφορά την ζωή μιας -νεαρής- γυναίκας και τις ερωτικές περιπέτειές της.

Και μπαίνω απευθείας στο ψητό, στην τεχνική υποστήριξη της παραγωγής. Όταν επιλέγεις έναν χώρο όπως το Αντωνάκης Bar θα έχεις δυο μεγάλα αλλά βασικά “προβλήματα”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο χώρος δεν ήταν θεατρικά φιλικός: το σκηνικό και γενικότερα την διαρρύθμιση χώρου και τον φωτισμό. Τα σκηνικά και η διαρρύθμιση δούλεψαν με επιτυχία και ο φωτισμός απέτυχε. Η διαρρύθμιση του χώρου (διαχωρισμός κοινού-σκηνής και τα επίπεδα σκηνής) ήταν ομολογουμένως ενδιαφέρουσα αν και σε ελάχιστες στιγμές δεν μπορούσαμε να δούμε ακριβώς τι εκτυλισσόταν στην σκηνή. Τα σκηνικά αλλά και τα κοστούμια ήταν ευφάνταστα, ρομαντικά και τρόπον τινά καλαίσθητα αταίριαστα. Ο φωτισμός είχε σοβαρά προβλήματα, πλην των σκηνών στην κεντρική σκηνή-καμαρίνι και στην πλαϊνή σκηνή.

Η φωνή της Μάρας Κωνσταντίνου είναι ναι επιβλητική και έχει μια γκάμα τόνων, δεδομένο. Ερμηνευτικά υπήρξαν όμως κάποιες δυσκολίες. Οι βίαια εναλασσόμενες σκηνές μαρτυρούν ή μια γενική σύλληψη ιδέας ή φτωχή δραματουργία. Δεν έχω μετρήσει τις αλλαγές της πρωταγωνίστριας επί σκηνής αλλά ξέρω ότι αν και αναγκαίες βάση του κειμένου μπορούσαν να μην είναι όλες ή οι περισσότερες... επί σκηνής. Επιπλέον 2-3 τραγούδια μπορούσαν να παραλείπονταν κάνοντας τη διάρκεια της παράστασης μικρότερη. Βάσει όλων αυτών λοιπών παρατήρησα μια ατίθαση ερμηνεία και -ανούσιους- αυτοσχεδιασμούς με ποτό στα ποτήρια.

Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν αυτή η ιστορία είναι βγαλμένη από την ζωή, αν είναι βιογραφική. Θα μπορούσε, αλλά όχι τώρα, είναι σε ένα πρώιμο στάδιο. Η αρχή ήταν δυναμική, και η χαρακτήρα τους έργου, η Μόνα, ήταν δυναμική στα όρια της επιθετικότητας. Ξεκίνησε ως μια femme fatal, μοιραία γυναίκα, η οποία στο τέλος εξελίχθηκε σε μια καταθλιμμένη νεαρή κοπέλα που ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη (λίγο Sex and the city). Προς το τέλος αναρωτήθηκα γιατί εμφανίστηκε μια κούκλα για showman την ώρα που ο Αντρέας ήταν πριν λίγα δευτερόλεπτα στη σκηνή με τα ίδια σχεδόν ρούχα.

Τα εύσημα της βραδιάς απονέμονται στην ζωντανή ορχήστρα και η έκπληξη της βραδιάς ήταν ο Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος ο οποίος με πολύ κέφι, χαρά αλλά και... σκέρτσο έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο του.

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Λέα Μαλένη

Δραματουργία: Λέα Μαλένη, Βαλεντίνος Κόκκινος

Σχεδιασμός φωτισμού: Σταύρος Τάρταρης

Σκηνικός χώρος – κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μελίντα Ιακωβίδου, Παναγιώτης Λοϊζίδης

Επιλογή τραγουδιών: Μάρα Κωνσταντίνου

Διασκευή και ενορχήστρωση τραγουδιών: Βασίλης Βουρβόπουλος

Ερμήνευσαν οι:  

Μάρα Κωνσταντίνου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Τζούλη Γρηγορίου, Παναγιώτης Λοϊζίδης

Μουσικοί επί σκηνής: 

Βασίλης Βουρβόπουλος, Χάρης Ιωάννου, Νίκος Ιωάννου, Μάριος Νικολάου