Θεακρίνος: Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο

Όταν ο Σαίξπηρ έγραφε τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα κάπου στον 16ο αιώνα δεν νομίζω να του περνούσε από το μυαλό ότι πέντε αιώνες μετά το έργο αυτό θα ήταν ένα από τα πιο γνωστά έργα του σε όλο τον κόσμο και πως θα ανέβαινε σε θεατρικές σκηνές τόσες πολλές φορές. Το κρατικό μας θέατρο λοιπόν ανέβασε φέτος για πρώτη φορά στην τριαντάχρονη του πορεία αυτό το έργο σε μια... αλλιώτικη μορφή.

Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ έχει γύρω στους 20 χαρακτήρες που αυτό θα σήμαινε πως όλος ο θίασος του ΘΟΚ θα έπρεπε να λάβει μέρος σε αυτή την παραγωγή, αλλά δεν. Η παραγωγή αυτή είχε μόνο δυο ηθοποιούς... εξ ου και ο τίτλος “για δύο” εξ ου και ο χαρακτηρισμός “διασκευή”. Στο πνεύμα λοιπόν της εποχής, της κρίσης, της λιτότητας και των περικοπών ένα τόσο “μεγάλο” έργο, ερμηνεύεται από δυο και μόνο ηθοποιούς.

Δεν μπορούσα να πω πως λάτρεψα το σκηνικό παρά μόνο όταν αυτό γύρισε και είδα την σκηνή της βεράντας. Η άλλη μεριά του σκηνικού -αυτή που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα- θύμιζε λίγο παιδική χαρά και με έβγαζε εκτός... συναισθήματος. Επιπλέον ο φωτισμός ήταν “στοιχειώδης” ήταν... “λίγος” για μια τέτοια παράσταση, έλειπε από την μια το χρώμα και από την άλλη η ποικιλία, είναι ένα έργο με 24 σκηνές και καλύφθηκε ελλιπώς από τον φωτισμό. Ο φωτισμός δεν διαδραμάτισε με την σειρά του την εναλλαγή συναισθημάτων.

Αυτό που λάτρεψα χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν τα κουδούνια... που δεν ήταν κουδούνια αλλά οι ίδιοι οι ηθοποιοί που μας έλεγαν ότι είναι φαντάσματα -άρα πέθαναν- και ότι θα μας εξιστορήσουν αυτήν την όμορφη ιστορία. Και μετά έπεσαν τα γραφικά, σε προβολή πάνω στο σκηνικό τα οποία θεωρώ ότι δεν είχαν την αισθητική συνοχή με την παράσταση και αυτό που θα βλέπαμε, έπρεπε να είχαν όλα μια πιο... κομικ-ή μορφή.

Αν και το έργο εκλαμβάνεται ως τραγωδία έχει μέσα πολλά κωμικά στοιχεία, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος και γι' αυτό μάλλον κορυφώνεται η τραγικότητα στο δεύτερο. Οι ηθοποιοί ερμηνευτικά ήταν απίστευτοι, χρειάζονταν ετοιμότητα και τρομερή πλαστικότητα για να αποδώσουν τους δέκα περίπου ρόλους έκαστος. Αγαπημένοι ρόλοι αυτοί της Νένας και του Μερκούτιου, από τον Κισσανδράκη και την Αργυρίδου αντίστοιχα! Καθώς προχωρούσε το έργο ανησυχούσα περισσότερο για τις σκηνές που έπονταν -όπως οι σκηνή της μάχης- αλλά τελικά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.

Ίσως το έργο έπρεπε να ονομαζόταν Ρωμαίος και Ιουλιέτα για τρεις, οι δυο είναι οι ηθοποιοί και ο τρίτος ο μουσικός επί σκηνής με το “θαυματουργό” του βιολί. Η αγωνία και η κορύφωση ήταν εν μέρει κατορθώματα και του μουσικού.

Δυο σκηνές αγάπησα και μια λάτρεψα. Αγάπησα την σκηνή που η Αργυρίδου κάνει με τη βοήθεια κάμερας ταυτόχρονα 3, τρεις ολογραφώς, ρόλους και την τελευταία σκηνή, την περίφημη σκηνή θανάτου και λάτρεψα τις κούνιες κάθε φορά που εμφανίζονταν στην σκηνή.  Ήταν μια παραγωγή με γέλιο και συγκίνηση, φαντασία και σκέψη... Ήταν μια παράσταση με μεγάλες ερμηνείες και πολλή αγάπη, αυτό το έργο άλλωστε είναι η πιο γνωστή ιστορία αγάπης.

Ταυτότητα της παράστασης:

Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης

Διασκευή: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Συνεργάτες σκηνοθέτη - Χορογραφίες: Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής

Σκηνογραφία: Μαρίνα Χατζηλουκά, Λυδία Μανδρίδου

Μουσική: Κώστας Γάκης, Κώστας Λώλος

Επιμέλεια Κίνησης: Αλεξία Νικολάου

Σχεδιασμός Φωτισμού: Σταύρος Τάρταρης

Video Art: Νικολέτα Καλαθά

Ερμηνεύουν: Μαρίνα Αργυρίδου, Γιώργος Κισσανδράκης

Μουσικός επί σκηνής: Κώστα Λώλος