Define θράσος και δεοντολογία

Απύθμενο θράσος και δεοντολογία. Περί γλωσσαρίου.

Ένα ανέκδοτο που πάει καιρό, σταματά να είναι αστείο.

Ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) έφτιαξε με την σύμπραξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκύπριων δημοσιογράφων ένα γλωσσάρι με ευαίσθητες εκφράσεις και ορολογίες. Ο εκπρόσωπος του Γραφείου για την Ελευθερία του Τύπου του ΟΑΣΕ δήλωσε πολλάκις, λόγω διαφόρων αντιδράσεων, ότι το εν λόγω εγχείρημα ΔΕΝ είναι δεσμευτικό, ΔΕΝ παρεμβαίνει στον τρόπο κάλυψης των ρεπορτάζ των δημοσιογράφων και ΔΕΝ θα επιβληθεί με κανέναν τρόπο σε κανένα.

Πράγματι, από τότε που βγήκε το γλωσσάρι, οι δημοσιογράφοι συνεχίζουν να αποκαλούν τον δημοκρατικά εκλεγμένο Μουσταφά Ακιντζί ως κατοχικό ηγέτη ή εγκάθετο χωρίς να παίρνουν ούτε ένα λαπόρτο! Όμως… Ναι υπάρχει ένα όμως. Μερικοί δημοσιογράφοι μας έκαναν τα αρχίδια πεπόνια με τίτλους όπως «Το γλωσσάρι της ντροπής». Όταν κοτζαμάν εταιρεία ενημέρωσης (αντί εκδοτικού οίκου) επιμένει ότι υπάρχει ελέφαντας στο δωμάτιο, τότε, φαντάζομαι ότι αυτό γίνεται γιατί υπάρχει μια σκοπιμότητα. 

Συμφεροντολογία, παπαρολογία, ένα και το αυτό

Η Ελένη Θεοχάρους, η Αλληλέγγυος της Λεμεσού, προκάλεσε το μεγαλύτερο κυκλοφοριακό κομφούζιο στην Βουλή, γιατί γνωρίζοντας πως δεν θα παραιτηθεί από τη θέση της Ευρωβουλευτού ακόμα και αν κέρδιζε στις βουλευτικές έβαλε anyhow υποψηφιότητα. Και φυσικά κέρδισε αρκετές ψήφους, αλλά πριν καν ορκιστεί (γιατί αυτό θα σήμαινε ότι πρέπει να παραιτηθεί από την Ευρωβουλή κ.ο.κ.) πάσαρε την θέση σε χαροκαμένο βουλευτή απ’ την ίδια παρτίδα. Αμφιβάλλουμε ότι έγινε έτσι; Όχι. Αλλά ποιος δημοσιογράφος το διατύπωσε τόσο απλά, ποιος δημοσιογράφος κράτησε την αλήθεια για την κενωθείσα θέση ή για το γλωσσάρι χωρίς κινδυνολογίες; Έχω δει κακοπαιγμένες Κασσάνδρες και σε θέατρο και στην τηλεόραση, αλλά τόσο χάλια πρώτη φορά.

Έστιν ουν δημοσιογραφία μίμησις πράξεως σπουδαίας

Και όλοι οι βουλευτές θυμήθηκαν το Σύνταγμα για να λύσουν την… παρεξήγηση! Μπα; Θυμηθήκαμε το Σύνταγμα; Θυμόμαστε άραγε πως η Βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας λειτουργεί κατά παράβαση και εξαίρεση τα τελευταία 54 χρόνια με αποκλειστικά ελληνοκύπριους βουλευτές; Μας έπνιξε ο πόνος για την 56^η έδρα και όχι για την πλήρωση και της 80^ης, της τελευταίας θέσης (Νόμος 124 του 1985). Πού θέλω να καταλήξω; Μας φλόμωσαν στην «αναγκαιότητα» των ελληνοκυπριακών χειρισμών (δηλ. δεν είναι δυνατόν να λειτουργούσε το κράτος με τόσους λίγους Βουλευτές) χωρίς να σκέφτονται και την αναγκαιότητα των τουρκοκυπριακών χειρισμών, ή όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά η Πετρούλα Αργυρού ψευδο-αναγκαιότητα (δηλ. την όσον το δυνατόν πιο εύρυθμη λειτουργεία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, η οποία αποκόπηκε από το οικονομικό, διοικητικό και πολιτικό κέντρο).

Γιατί το ψευδοκράτος δεν είναι ψεύτικο.

Είναι ανόητο έως και απάνθρωπο να μην αναγνωρίζει κανείς την ανθρώπινη ζωή των τελευταίων 44 χρονών. Το θέμα είναι πια ανθρωπιστικό. Σκέψου να γεννήθηκες στην Κερύνεια τον Νοέμβριο του 1974, οι γονείς σου είναι Κύπριοι. Τι έπρεπε να κάμει ο γονιός; Να βάλει το παιδί του, το κοπελούδιν του, στον θάλαμο σαν τον Ουόλτ Ντίσνεϊ ώσπου να βρεθεί η λύση; Να μην στείλει το παιδί του να σπουδάσει; Η ζωή δεν σταμάτησε μετά το 1974 ούτε στον Βορά ούτε στον Νότο. Τα παιδιά μεγάλωσαν και σπούδασαν. Δεν μπορείς να έρχεσαι εσύ τζαι να λαλείς ότι εν εσπουδάσαν. Τι ήταν τα τέσσερα χρόνια, τι ήταν το πτυχίο; Ψευδοσπουδή, ψευδοπτυχίο; Κάποτε πρέπει να σταματήσει η άρρωστη καταχρηστική χρήση της γλώσσας. Ποιος είσαι εσύ να βαφτίζεις τον άνθρωπο που εργάζεται όπως εσένα για να βγάλει το ψωμί του ψεύτικο άνθρωπο; Ποιος είσαι να «σβήνεις» ζωές επειδή εψήφισες τον Κληρίδη τζαι τον Σπύρο τζαι τωρά εθυμήθηκες ότι η Ομοσπονδία ενεν λύση;

Αν ένα πράγμα είναι ψεύτικο είναι η νέα στρατηγική του Παπαδόπουλου.

Έκανα ένα σχόλιο κάπου και έγραψα Βορράς αντί κατεχόμενα και κάποιος δεν το κατάλαβε. Ναι λέω Βοράς και Νότος και όχι κατεχόμενες και ελεύθερες περιοχές. Οι κατεχόμενες περιοχές είναι κατεχόμενες όχι από Τουρκοκυπρίους αλλά από τον Τουρκικό στρατό, άρα ας πούμε πως καταλαβαίνω αυτούς που χρησιμοποιούν τον όρο. Αλλά οι περίφημες «ελεύθερες» περιοχές, είναι ελεύθερες από τι ακριβώς; Μπήκαμε και στην Ευρώπη και έχουμε πιπίλα την «ελευθερία διακίνησης προσώπων». Κάτσε γιατί εννά πελλάνω. Εγώ είμαι ελληνοκύπριος και στα χαρτιά ορθόδοξος, άρα μπορώ να πω ότι είμαι στην προνομιούχα τάξη της Κύπρου. Για ποιο δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης μιλούμε όταν πρέπει να έχω μαζί μου σφραγισμένη άδεια Υπουργείου για να ταξιδέψω σε Ευρωπαϊκή ή και Τρίτη χώρα; Για ποια ελευθερία διακίνησης μιλούμε όταν με εγωνιάσαν στο αεροδρόμιο της Λάρνακας γιατί δεν είχα άδεια εξόδου του στρατού; Εκτός και αν θέλετε να μιλήσουμε για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, όταν επί μέρες ήταν κλειστές οι τράπεζες αλλά οι κουμπάροι βγάλαν τα λεφτά τους εκτός Κύπρου… Μόνο αν είσαι εκατομμυριούχος ή Ρώσος (ή και πλοιοκτήτης όπως μαθαίνω) δικαιούσαι να κάνεις ότι θέλεις στο χρυσοπράσινο φύλλο!

Οι βρισιές της Κυπριακής είναι τουρκικές

Και, αν μου επιτρέπουν οι αισίως 210 περίφημοι του ψευδο-Λεωνίδα, κλείνω με απόσπασμα από το ποιητικό έργο της συμπολίτισσας μου, Σκαλιώτισσας (τουρκοκύπριας κατά τ’ άλλα), ποιήτριας –ή θέλετε να πω ψευδοποιήτριας;- Φαιζέ Οζντεμιρτζιλέρ, Κύπρος. Πικράθηκα στην ελληνική, πληγώθηκα στην τουρκική:

«Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε

για τον θάνατο και τη ζωή για μια σημαία,

μη μου μιλάτε για κυριαρχία,

αφού δεν μπόρεσα για μια φορά να πω «πατρίδα»

στον τρόπο που γεννήθηκα.

(…) Κι εσείς, μέσα στο στεγνό πλήθος,

ένα απότιστο γεράνι σε νοθευμένα συλλαλητήρια.

Εγώ, αντάρτης γεννημένος από ένα χλωμό

και ανήθικο τριαντάφυλλο.

(…) Η γλώσσα είναι φοβερά επικίνδυνη.

Τα ποιήματά μας τουφεκίζονται.

Γιατί άνθρωποι με σαπισμένη γλώσσα

είναι αδιάκοπα μπρος στη σκηνή.»

(Μετάφραση:  Γιώργος Κρητικός, Μαρία Βασιλείου-Εξήντα, Κατερίνα Αντωνίου, Σωτήρης Παύλου, Τροοδία Σιακά, Σπύρος Παναγή, Μιχάλης Θεοδώρου. Επόπτης μετάφρασης: Νιαζί Κιζιλγιουρέκ)

Αυτοί που κατηγορούν το γλωσσάρι για δήθεν φίμωμα, αρνούνται μάλλον να δουν την αλήθεια, την ευαισθησία και τον προβληματισμό γύρω από το -ήδη ευαίσθητο και περίπλοκο- Κυπριακό πρόβλημα και θέλουν να πάμε πίσω σε ένα ουτοπικό 1960 ή ακόμα χειρότερα στο 1950. Να μας πουν τι θέλουν τότε αφού το γλωσσάρι δεν μας κάνει, να μιλάμε με όρους Κυπριακής Ιστορίας του σχολείου; Θέλουν να χρησιμοποιούμε όρους ρατσιστικούς και άτοπους και να διαιωνίζουμε την έχθρα, την διχόνοια και την άγνοια; Είναι ή δεν είναι υποκριτικό να λέμε πρόσφυγες και να αναφερόμαστε σε ελληνοκύπριους πρόσφυγες αποκλειστικά, να μην βλέπουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος; Είναι αδιανόητο αυτή, την ίδια, διαχρονική, αλαζονική, μισαλλόδοξη συμπεριφορά της πολιτικής ελληνοκυπριακής αστικής πολιτικής να την υιοθετούν οι δημοσιογράφοι, οι λειτουργοί της ενημέρωσης. Είναι αποκαρδιωτικό και λυπάμαι.

ΥΓ. Και έχουμε και το ΑΚΕΛ στην άκρη, να είναι στην κυβέρνηση ότι ήταν η Αλέκα Παπαρήγα στον Γιώργο Α. Παπανδρέου.

ΥΓ.2. Ζήτω η οριζόντια ψηφοφορία.