Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Εθελοκωφεύουν: Christmas Edition

Από την μια η μετά νόμου υποχρέωση των καναλιών και από την άλλη η απουσία λογικής της Αρχής Ραδιοτηλεόρασης με εξαγριώνουν για αυτά που βλέπω (ή που δεν βλέπω).

Έχω ξανακάνει λόγο για τα απογευματινά Δελτία ειδήσεων -τα γνωστά σε όλους Δελτία με Νοηματική- αλλά... αναγκάζομαι να ξαναμιλήσω για αυτά. Αυτή τη φορά αφορμή στάθηκε το απογευματινό Δελτίο ενός καναλιού την Τρίτη, 24 Δεκεμβρίου 2013. Το κανάλι επικαλέστηκε τεχνικά προβλήματα, τα οποία όντως ισχύουν, και είμαι σίγουρος ότι η Αρχή Ραδιοτηλεόρασης δεν πρόκειται να κάνει κάτι.

Δεν έχω σκοπό τη σημειολογική ανάλυση του Περί Ραδιοφωνικών και Τηλεοπτικών Σταθμών Νόμο (Τροποποιητικό Νόμο 84/I 2006) για αυτό παραβάλλω το άρθρο που μας ενδιαφέρει άμεσα και θα σχολιάσω παρακάτω.

Κάθε τηλεοπτικός σταθμός έχει υποχρέωση να μεταδίδει μεταξύ των ωρών 18.00 και 22.00 ειδικό δελτίο ειδήσεων καταληπτό από κωφά άτομα, διάρκειας τουλάχιστο πέντε λεπτών της ώρας: Νοείται ότι η προβολή του πιο πάνω αναφερόμενου ειδικού δελτίου ειδήσεων θα γίνεται τουλάχιστον στο ήμισυ της τηλεοπτικής οθόνης.

(α) Κάθε τηλεοπτικός σταθμός έχει υποχρέωση να μεταδίδει
Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Plus, Extra και Capital παρανομούν από την έναρξη της ψηφιακής μετάδοσης των τηλεοπτικών καναλιών. Από τα επτά κανάλια ενημερωτικού τύπου λοιπόν, τα 3 παρανομούν.

(β) μεταξύ των ωρών 18.00 και 22.00 ειδικό δελτίο ειδήσεων
Επομένως αν τεχνικής φύσεως προβλήματα εμπόδισαν το εν λόγω κανάλι να προβάλει δελτίο ειδήσεων στις 6 και κάτι με νοηματική μπορούσε να το μεταδώσει αργότερα (πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων για παράδειγμα).

(γ) τουλάχιστον στο ήμισυ της τηλεοπτικής οθόνης.
Τουλάχιστον την μισή οθόνη αφιερώνεται στον διερμηνέα νοηματικής. Αυτό σημαίνει την μισή ή ολόκληρη. Οι καναλάρχες όμως διαφωνούν, η δική τους λογική είναι “ή μισή ή καθόλου” και αυτό τους κάνει να παρανομούν διπλά.

Παρατράβηξε η υπόθεση αυτή και δεν κινητοποιείται κανείς. Ούτε καν απολογήθηκε κανείς, γιατί δεν κατανοούν ότι στερούν συστηματικά από τα άτομα με απώλεια ακοής την ενημέρωση! Κατά τ' άλλα καλές γιορτές.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

HIV-AIDS

  Σήμερα καταπιάνομαι με ένα θέμα που είναι η χαρά των εβδομαδιαίων και μηνιαίων περιοδικών για την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη. Και βρίσκω την ευκαιρία να το δημοσιοποιήσω αφού αυτό το κείμενο, ελαφρώς τροποποιημένο, πήρε κόκκινη κάρτα από ένα τέτοιο περιοδικό. Τράτζικ. Το να θυμάσαι μια μέρα, μια φορά, κάνει κακό στην ψυχολογία των άλλων και είναι αντίθετο στις αρχές του μάρκετινγκ. Κόκκινα κορδελάκια, φυλλάδια, ενημερωτικά, τρομαχτικές καμπάνιες και “μισές” εκστρατείες. 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια μέρα ενημέρωσης για το AIDS γνωστή και ως Παγκόσμια μέρα κατά του AIDS.

Σκέφτεται κάποιος μαθητής καθημερινά την Παγκόσμια μέρα Δασών; Σκέφτεται κανείς άνθρωπος μέρα παρά μέρα κάποια άλλη μέρα-ορόσημο; Θυμάται κανείς τουλάχιστον τις καθημερινές την Παγκόσμια μέρα χιονιού; Θυμάσαι μήπως εσύ; Οι μέρες μιας χρονιάς είναι 365, ή 366 ενίοτε... Μια μέρα περισσότερη για να σκεφτόμαστε! Εφιαλτικό θα έλεγε κανείς που έχει χαθεί στην σκέψη του. Κι όμως μερικά θέματα είναι τόσο σοβαρά...

Τι είναι AIDS; Είναι το Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας (Acquired Immunodeficiency Syndrome). Σε απλά ελληνικά, είναι ουσιαστικά ένα σύνδρομο που επιτίθεται και προκαλεί σοβαρά προβλήματα στο ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι σύνδρομο, επαναλαμβάνω. Αυτό σημαίνει πως είναι σύνολο και αποτέλεσμα συμπτωμάτων από μόλυνση από ιό και ασθένεια. Και αυτό το σύνδρομο εξαρτάται από τον ιό HIV (Human Immunodeficiency Virus), τον Ανθρώπινο Ιό Ανοσοεπάρκειας.

Ο ιός αυτός όπως και άλλοι οι ιοί προσβάλει κύτταρα και αφού τα καταλάβει αναπαράγεται όταν το ίδιο το κύτταρο αναπαράγεται. Και αυτό έχει να κάνει και με τους τρόπους μετάδοσης του ιού: μεταδίδεται με το αίμα σε μεγάλες ποσότητες συνήθως και όταν έρχεται σε επαφή με ανοιχτή πληγή, με το σπέρμα, τα κολπικά και τραχηλικά υγρά κατά την διάρκεια της ερωτικής επαφής, δηλαδή και κολπικής και πρωκτικής καθώς και στοματικής επαφής, και τέλος με τον τοκετό ή τον θηλασμό. Είναι όμως αδύνατο ο ιός αυτός να μεταδοθεί με το φτάρνισμα ή την χειραψία, την χρήση κοινών αποχωρητηρίων, από το ίδιο κουτάλι ή πιρούνι κ.ά.

Φυσικά ο ιός είναι ύπουλος, δεν έχει συγκεκριμένα συμπτώματα και για αυτό θα χρειαστεί κάποιος να κάνει εξετάσεις (αναλύσεις αίματος) και μάλιστα συχνές. Η επιστήμη στις μέρες μας είναι αρκετά εξελιγμένη, και με κάποια φάρμακα περιορίζεται η αναπαραγωγή και επέκταση του ιού και κατ' επέκταση της εμφάνισης του συνδρόμου. Και όσο πιο νωρίς πάρει κάποιος οροθετικός (κάποιος δηλαδή που διαγνώσθηκε σαν φορέας του ιού HIV) τα φάρμακα τόσο το καλύτερο.


Δεν είναι το τέλος του κόσμου! Αυτό είναι το σίγουρο... Υπάρχουν τόσοι οροθετικοί στον κόσμο, με τα φάρμακα ο κίνδυνος για εμφάνιση του AIDS εξαφανίζεται σιγά-σιγά και δεν θα υπάρχει τίποτα που να κρατάει κάποιον πίσω από την ζωή του! Ή σχεδόν τίποτα... άτιμη κοινωνία! Αλλά είμαστε σε καλό δρόμο.

Γιατί όμως αυτή η Παγκόσμια μέρα να είναι συνδεδεμένη τόσο πολύ με την ομοφυλοφιλία; Υπαρξιακό ερώτημα πρώτου βαθμού. Όντως αν δείτε τον ορισμό του AIDS, του HIV και τους παράγοντες κινδύνου ή τους τρόπους μετάδοσης δεν υποδεικνύεται ούτε εννοείται πως αυτά αφορούν μόνο τους ομοφυλόφιλους ή και τις λεσβίες. Είναι σαν ένα οποιοδήποτε άλλο μικρόβιο ή ιό, και οι ιοί δεν κάνουν διακρίσεις... δεν υπολογίζουν τους ανθρώπους σαν άνδρες, γυναίκες, transexual, ετεροφυλόφιλους, ομοφυλόφιλους και bisexual. Παραδειγματιστείτε από αυτούς!

Κίνδυνοι και εχθροί μας δεν είναι οι οροθετικοί, πραγματικοί κίνδυνοι και εχθροί μας είναι το AIDS και ο HIV.

Υ.Γ. Για όλους αυτούς που έχασαν την ζωή τους, ακόμη και την κοινωνική. Για αυτούς που περνάνε δύσκολα...


Ο HIV μεταδίδεται με:
  • σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλακτικό, είτε πρωκτική είτε κολπική
  • στοματικό έρωτα
  • κοινή χρήση βελονών ή αιχμηρών αντικειμένων

Ο HIV δεν μεταδίδεται με:
  • το να φας με το ίδιο πιρούνι
  • φιλιά
  • χειραψία
  • κοινόχρηστες τουαλέτες
  • φτάρνισμα
  • μασάζ
  • συγκατοίκηση
  • κουβέντα
  • ερωτήσεις κ.ά.

Play, boy... εκ του ασφαλούς... χρησιμοποιείτε προφυλακτικό!
Και του φρονίμου τα παιδιά... κάνουν συχνά εξετάσεις.

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Η Όπερα της Πεντάρας

Η Όπερα της Πεντάρας είναι ένα μουσικό έργο των Μπέρτολτ Μπρεχτ και Κουρτ Βάιλ βασισμένο σε μια όπερα του Τζόν Γκέι του 18ου αιώνα, την Όπερα του ζητιάνου, και πρωτοανεβάστηκε το 1928, λίγο πριν ξεσπάσει η πρώτη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση. Αυτό το έργο επιλέγει ο ΘΟΚ να ανεβάσει το 2013, αφού ξέσπασε μια άλλη παγκόσμια οικονομική κρίση που ταρακούνησε τους πάντες. Φυσικά ο ΘΟΚ το ανέβασε και πριν 30 χρόνια ακριβώς, το 1983.

Ας ξεκινήσουμε από την πλοκή που είναι κάπως απλή: Βρισκόμαστε στο Λονδίνο και συμβαίνουν πολλά πράγματα. Η έμφαση δίδεται στον υπόκοσμο έναν... “πλούσιο” κόσμο ο οποίος συγκρούεται με τον πάλαι δυνατό αστικό κόσμο -ο οποίος δεν είναι λιγότερο κακός από τον πρώτο. Είναι ένα έργο που προσεγγίζει πολλές αξίες ταυτόχρονα: η, αγαπημένη στον Μπρεχτ, ηθική, η φιλανθρωπία, η νομιμότητα, η διαφθορά, η υποκρισία κ.ά.

Λέμε πως το θέατρο υποβάλλει τον θεατή σε συναισθήματα ή και σκέψη από αυτό που βλέπει, αλλά ο Μπρεχτ δεν υποβάλλει, ποιητικά, δείχνει και σου μιλάει ξάστερα. Αυτό το έργο είναι μια χυλόπιτα (και μάλιστα πολιτική) την οποία τα θέατρα μέχρι σήμερα την ρίχνουν στα μούτρα μας και μας λένε “Να πως φτάσαμε ως εδώ!”.


Την προηγούμενη μέρα πήγα σε μια άλλη παράσταση με αρχή-μέση-τέλος, με συμβολισμούς και συμβάσεις. Όταν λοιπόν πήγα στην Όπερα και άνοιξαν τα φώτα πλατείας για το διάλειμμα χρειαζόμουν λίγη ώρα να αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι. Το έργο αυτό είναι μεγάλη πρόκληση και η παράσταση με τη σειρά της. Ήδη έχουν περάσει δυο βδομάδες απ' όταν την είδα και... “βασανίζομαι” με την κριτική αυτή ακόμη.

Σκηνοθετικά δόθηκε μια “επική”, αν μου επιτρέπετε, διάσταση. Το κείμενο προστάζει πολυπληθή θίασο και μουσική αλλά σκηνοθετικά προσεγγίστηκε και λαρτζ από κάθε πλευρά. Και πάλι δεν μπορώ να μην κάνω τη σύνδεση με παραγωγές του Robert Wilson, που παράγινε της “μόδας” (βλπ. Φάουστ του Στέφανου Δρουσιώτη). Η αίσθηση αυτή της πολυτέλειας τονίζεται φυσικά με τα σκηνικά και τα κοστούμια, τα οποία ήταν εντυπωσιακά.

Επιπλέον υπήρξε ενδιαφέρον σκηνοθετικά με την απουσία φροντιστηρίου. Δεν υπήρχαν αντικείμενα στην σκηνή πέρα από τα σκηνικά και το φλασκί της κυρίας Πίτσαμ. Αυτό συνάδει με την αισθητική Wilson φυσικά. Τέλος ήταν έντονο στοιχείο των σεξουαλικών υπονοούμενων, το έργο έχει να κάνει με την σεξουαλική εκμετάλλευση -ο Μακ διατηρεί μπουρδέλα- αλλά δεν μπορώ να κάνω άλλη σύνδεση. Η απουσία του φροντιστηρίου δεν με επηρέασε αλλά η απουσία σκηνοθετικού σημειώματος από το πρόγραμμα με επηρέασε, νιώθω λιγάκι χαμένος.

Ερμηνευτικά τώρα, οι καλύτερες σκηνές ήταν αυτές στις οποίες συμμετείχε όλος ο θίασος. Και αυτό γιατί η κινησιολογία, οι χορογραφίες, ήταν δουλεμένες στο έπακρο, τουλάχιστον αυτό φαινόταν. Κάποιοι ηθοποιοί ξεχώρισαν, και αυτό δεν είχε να κάνει με τους ρόλους. Υπήρξαν “τρίλεπτοι” ρόλοι με υπέροχη ερμηνεία και “μεγάλοι” ρόλοι με μέτρια ερμηνεία και πάει λέγοντας. Ξεχωρίζουν οι ηθοποιοί στους πρωταγωνιστικούς ρόλους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μικρότεροι ρόλοι δεν είχαν επιτυχία, όπως η συμμορία του Μακ που ήταν εκπληκτική.


ΥΓ. Για υστερόγραφο ήθελα να γράψω λιγάκι για τα δυο εμβόλιμα κείμενα, για τα οποία φαίνεται να έγινε μεγάλο σούσουρο στους κύκλους του θεάτρου ή των κριτικών αυτού. Τα κείμενα αυτά είναι του Καρλ Βάλεντιν, ενός συνεργάτη και δασκάλου του Μπρεχτ, ενός καλλιτέχνη-περφόρμερ βαριετέ. Το πρώτο ήταν ο Πτηνέμπορος και το δεύτερο έχει τον τίτλο Τσαπατσουλιές (ο μόνος που μετέφρασε κείμενα του Βάλεντιν στα ελληνικά είναι ο Πέτρος Μάρκαρης). Μπορεί να είναι λίγο ασύνδετα με την πλοκή αλλά είναι πολύ κοντά στον Μπρέχτ. Και για όσους κατακρίνουν τα εμβόλιμα αυτά κείμενα τους απαντώ με το ίδιο το κείμενο: “Όταν εσείς είσαστε τόσο τσαπατσούληδες και δε βρίσκετε το τσεκούρι σας, που 'ναι και το σπουδαιότερο σε μια εκτέλεση, τότε κι εγώ μπορώ να είμαι πεισματάρης”.

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Παύλος Μάτεσις
Σκηνοθεσία: Στέφανος Κοτσίκος
Σκηνικά – Κοστούμια: Χάρης Καυκαρίδης, Μελίτα Κούτα
Μουσική διδασκαλία – Μουσικός: Σάββας Σάββα
Κίνηση – Χορογραφία: Φώτης Νικολάου
Σχεδιασμός Φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς
Βοηθός σκηνοθέτη: Λέανδρος Ταλιώτης
Βοηθός σκηνογράφου: Θέλμα Κασουλίδου
Μακιγιάζ: Γιώργος Βαβανός
Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου

Ερμηνεύουν (με αλφαβητική σειρά):
Προκόπης Αγαθοκλέους, Δημήτρης Αντωνίου, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Λουκάς Ζήκος, Βαλεντίνος Κόκκινος, Γιώργος Κυριάκου, Παναγιώτης Λάρκου, Μαρίνα Μανδρή, Μιχάλης Μουστάκας, Νεοκλής Νεοκλέους, Έλενα Παπαδοπούλου, Σώτος Σταυράκης, Ανδρέας Τσέλεπος, Στέλα Φυρογένη, Αντωνία Χαραλάμπους, Νιόβη Χαραλάμπους, Θέα Χριστοδουλίδου, Χριστίνα Χριστόφια.

Επιθεωρησιακά κείμενα: Καρλ Βάλεντιν
Ερμηνεύουν: Αννίτα Σαντοριναίου και Βαρνάβας Κυριαζής

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο

Όταν ο Σαίξπηρ έγραφε τον Ρωμαίο και Ιουλιέτα κάπου στον 16ο αιώνα δεν νομίζω να του περνούσε από το μυαλό ότι πέντε αιώνες μετά το έργο αυτό θα ήταν ένα από τα πιο γνωστά έργα του σε όλο τον κόσμο και πως θα ανέβαινε σε θεατρικές σκηνές τόσες πολλές φορές. Το κρατικό μας θέατρο λοιπόν ανέβασε φέτος για πρώτη φορά στην τριαντάχρονη του πορεία αυτό το έργο σε μια... αλλιώτικη μορφή.

Το έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ έχει γύρω στους 20 χαρακτήρες που αυτό θα σήμαινε πως όλος ο θίασος του ΘΟΚ θα έπρεπε να λάβει μέρος σε αυτή την παραγωγή, αλλά δεν. Η παραγωγή αυτή είχε μόνο δυο ηθοποιούς... εξ ου και ο τίτλος “για δύο” εξ ου και ο χαρακτηρισμός “διασκευή”. Στο πνεύμα λοιπόν της εποχής, της κρίσης, της λιτότητας και των περικοπών ένα τόσο “μεγάλο” έργο, ερμηνεύεται από δυο και μόνο ηθοποιούς.

Δεν μπορούσα να πω πως λάτρεψα το σκηνικό παρά μόνο όταν αυτό γύρισε και είδα την σκηνή της βεράντας. Η άλλη μεριά του σκηνικού -αυτή που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα- θύμιζε λίγο παιδική χαρά και με έβγαζε εκτός... συναισθήματος. Επιπλέον ο φωτισμός ήταν “στοιχειώδης” ήταν... “λίγος” για μια τέτοια παράσταση, έλειπε από την μια το χρώμα και από την άλλη η ποικιλία, είναι ένα έργο με 24 σκηνές και καλύφθηκε ελλιπώς από τον φωτισμό. Ο φωτισμός δεν διαδραμάτισε με την σειρά του την εναλλαγή συναισθημάτων.


Αυτό που λάτρεψα χωρίς δεύτερη σκέψη ήταν τα κουδούνια... που δεν ήταν κουδούνια αλλά οι ίδιοι οι ηθοποιοί που μας έλεγαν ότι είναι φαντάσματα -άρα πέθαναν- και ότι θα μας εξιστορήσουν αυτήν την όμορφη ιστορία. Και μετά έπεσαν τα γραφικά, σε προβολή πάνω στο σκηνικό τα οποία θεωρώ ότι δεν είχαν την αισθητική συνοχή με την παράσταση και αυτό που θα βλέπαμε, έπρεπε να είχαν όλα μια πιο... κομικ-ή μορφή.

Αν και το έργο εκλαμβάνεται ως τραγωδία έχει μέσα πολλά κωμικά στοιχεία, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος και γι' αυτό μάλλον κορυφώνεται η τραγικότητα στο δεύτερο. Οι ηθοποιοί ερμηνευτικά ήταν απίστευτοι, χρειάζονταν ετοιμότητα και τρομερή πλαστικότητα για να αποδώσουν τους δέκα περίπου ρόλους έκαστος. Αγαπημένοι ρόλοι αυτοί της Νένας και του Μερκούτιου, από τον Κισσανδράκη και την Αργυρίδου αντίστοιχα! Καθώς προχωρούσε το έργο ανησυχούσα περισσότερο για τις σκηνές που έπονταν -όπως οι σκηνή της μάχης- αλλά τελικά δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας.


Ίσως το έργο έπρεπε να ονομαζόταν Ρωμαίος και Ιουλιέτα για τρεις, οι δυο είναι οι ηθοποιοί και ο τρίτος ο μουσικός επί σκηνής με το “θαυματουργό” του βιολί. Η αγωνία και η κορύφωση ήταν εν μέρει κατορθώματα και του μουσικού.

Δυο σκηνές αγάπησα και μια λάτρεψα. Αγάπησα την σκηνή που η Αργυρίδου κάνει με τη βοήθεια κάμερας ταυτόχρονα 3, τρεις ολογραφώς, ρόλους και την τελευταία σκηνή, την περίφημη σκηνή θανάτου και λάτρεψα τις κούνιες κάθε φορά που εμφανίζονταν στην σκηνή.  Ήταν μια παραγωγή με γέλιο και συγκίνηση, φαντασία και σκέψη... Ήταν μια παράσταση με μεγάλες ερμηνείες και πολλή αγάπη, αυτό το έργο άλλωστε είναι η πιο γνωστή ιστορία αγάπης.

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Διασκευή: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνος Μπιμπής
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Συνεργάτες σκηνοθέτη - Χορογραφίες: Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Σκηνογραφία: Μαρίνα Χατζηλουκά, Λυδία Μανδρίδου
Μουσική: Κώστας Γάκης, Κώστας Λώλος
Επιμέλεια Κίνησης: Αλεξία Νικολάου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σταύρος Τάρταρης
Video Art: Νικολέτα Καλαθά
Ερμηνεύουν: Μαρίνα Αργυρίδου, Γιώργος Κισσανδράκης
Μουσικός επί σκηνής: Κώστα Λώλος

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Μανώλη...!

Ένα εξαίρετο έργο της Κυπριακής θεατρικής παραγωγής ανέβηκε στον Πολυχώρο Εστία τον περασμένο μήνα. Το έργο Μανώλη...! του Γιώργου Νεοφύτου είναι γραμμένο στην δεκαετία του 80 και αφορά σε μια γκρίζα ζώνη της Κυπριακής Ιστορίας, το Πραξικόπημα, είναι μονόλογος και ερμηνεύτηκε από την Ιωάννα Σιαφκάλη υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Άγι Παΐκου.


Δεν θα μπορούσα να μιλήσω πολύ τεχνικά για την παράσταση για δυο λόγους: αφενός για την τεχνική δυσκολία της Εστίας και αφετέρου για το ίδιο το έργο, ένας αφοπλιστικός μονόλογος, ένα αριστούργημα λογοτεχνικής-θεατρικής παραγωγής. Παρόλα αυτά, η σκηνή του Πολυχώρου απέκτησε ένα τεράστιο ενδιαφέρον με την τεράστια τζαμαρία στο φόντο και τους χρωματισμούς από τα φώτα. Σκηνογραφικά φαίνεται ότι το έργο τοποθετείται στον 21ο αιώνα και βασίστηκε στην τυπική “κυπριακή” ασυμφωνία διακόσμησης, ή τουλάχιστον έτσι κατάλαβα εγώ.

Η ερμηνεία της Σιαφκάλη ήταν εξαιρετική. Είναι μια γυναίκα της διπλανής πόρτας, είναι η Κύπρια μάνα που ακόμα θρηνεί που ακόμη αγοράζει μαύρα ρούχα. Έχει έναν γάτο, τον Μανώλη, ο οποίος ζει αυτήν την γατίσια ζωή που πολλοί ζηλεύουν, και η Μαρία, η πρωταγωνίστρια, τον έχει σαν το παιδί της, το Μάνο. Η Μαρία είχε όνειρα, έβλεπε τον κήπο -ένα σύμβολο ζωής- γεμάτο παιδιά αλλά αλλιώς της ήρθε η Ιστορία (και όχι η Μοίρα). Είδε τον κήπο να ερημώνεται και να νεκρώνεται, είδε την καταστροφή, τον πόλεμο, τον θάνατο.

Η Μαρία φοράει μαύρα ακόμη, αλλά κάθε μέρα, εδώ και χρόνια αλλάζει για λίγο το φόρεμα της. Βάζει το φόρεμα που αγόρασε για να το φορέσει στον γάμο του γιου της και εξασκείται για έναν λόγο. Είναι η μόνη στιγμή της ζωής της που ξεπερνά τον εαυτό της και οι μοναδικές στιγμές χαράς μετά τον θάνατο του γιου της, γιατί η δικαιοσύνη την οποία αναζητά η μάνα ενός θύματος -όπως είναι ο Μανώλης ή όπως είναι ο Παύλος Φύσσας όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης στο σημείωμα του- είναι η μοναδική ανακούφιση. Η δικαιοσύνη και μετά ο θάνατος.

Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα τεχνικά σημεία της παράστασης κατά την διάρκεια της γιατί το κείμενο είναι εξαιρετικό και -δυστυχώς για μας- μιλάει για πράγματα τα οποία δεν ξεπεράσαμε. “Πριν τις 15 Αυγούστου ήρθε η 15 Ιουλίου”, αυτό λέει πολλά. Η λιτότητα της παράστασης έδωσε στο κείμενο τον θρόνο που του αξίζει και την βαρύτητα που πρέπει να αναλογεί στον θεατή. Η Ιωάννα Σιαφκάλη όπως και η Μαρία εξαγνίστηκαν επί σκηνής, ξεπέρασαν τον εαυτό τους μέσα από την εξάσκηση της ομιλίας για τη Δίκη της δολοφονίας του Μανώλη χωρίς ψευδο-κήρυγμα λέγοντας “Για να μην ξανάρθουν, κύριοι δικαστές. Για να μην ξανάρθουν!”

Δεν θα ξεχάσω τα λόγια της Μαρίας όταν τελείωσε η παράσταση και ανταλλάξαμε βλέμματα “Κι όμως ξανάρθαν”. Αυτό λέει ακόμα πιο πολλά.

Ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Άγις Παΐκος
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρίζα Παρτζίλη
Σχεδιασμός φωτισμού: Κωνσταντίνος Σταυρίδης
Σχεδιασμός ήχου: Σάββας Προδρόμου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Ελεωνόρα Σερένα, Μόνικα Μακρυγιάννη
Ερμήνευσε η ηθοποιός Ιωάννα Σιαφκάλη

Η αφίσα της παράστασης.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Βλαδίμηρος Καυκαρίδης

Σήμερα έχουμε την “πολυτέλεια” να βλέπουμε παραστάσεις μεγάλου βεληνεκούς. Για παράδειγμα, πέρσι είδαμε τον Καυκασιανό Κύκλο με κιμωλία και φέτος ανεβαίνει η Όπερα της Πεντάρας. Σήμερα θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα... Το -επαγγελματικό- θέατρο στην Κύπρο έκανε τα πρώτα βήματα του στην δεκαετία του 1950, λίγο μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης ήταν εκεί. Για αυτήν την μορφή του θεάτρου θα αναφερθώ σήμερα1, για έναν θεατράνθρωπο που έζησε το θέατρο από την αρχή του και που δυστυχώς έφυγε νωρίς.

Οι απαρχές, από την δεκαετία του 50 μέχρι τον ΟΘΑΚ
Ξεκίνησε γύρω στα 20 του χρόνια από την Κυπριακή Σκηνή, ένα βραχύβιο θίασο ιδρυμένο το 1952, και κατά τα 1952-56 ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης, από τους λιγοστούς αποκλειστικά επαγγελματίες ηθοποιούς, συμμετέχει και στον θίασο του Κυπριακού Θεάτρου, του μακροβιότερου θιάσου πριν την ίδρυση του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ). Το 1957 ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Ηνωμένων Καλλιτεχνών, ενός θιάσου-κινήματος, μιας ομάδας νέων ηθοποιών “που ένιωσαν την ανάγκη της ανανέωσης του θεάτρου μας”. Τα χρόνια εκείνα αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν χαλεποί καιροί.

Τον Οκτώβριο του 1960 συγκροτείται το Νέο Θέατρο και για πρώτη φορά τίθεται επί τάπητος το ζήτημα δημιουργίας ενός κρατικού θεάτρου και το καλοκαίρι του 1961 ιδρύθηκε η Νέα Σκηνή, όσο στα σκαριά ήταν η δημιουργία του Οργανισμού Θεατρικής Ανάπτυξης Κύπρου (ΟΘΑΚ). Και σε αυτές τις δυο “απόπειρες” ανανέωσης του Κυπριακού θεάτρου ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης κατείχε... πρωταγωνιστικό ρόλο. Ακόμα και με άρθρα του εκφράζει την πεποίθησή του πως αν ιδρυθεί και ένα σωματείο ηθοποιών οι Κύπριοι ηθοποιοί θα αποκτήσουν το κύρος “που ίσως μερικοί τους αρνούνται”.

Το 1961 ο Οργανισμός Θεατρικής Ανάπτυξης Κύπρου μετά από πιέσεις χορηγείται με προσωπική εισφορά του πρώτου προέδρου της Δημοκρατίας, αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ', και με εισφορά της Ελληνικής Κυβέρνησης, 5 χιλιάδες λίρες Κύπρου έκαστη! Για τον Βλαδίμηρο γράφονται διθυραμβικές κριτικές για τις ερμηνείες του στα έργα του ΟΘΑΚ, Η πινακοθήκη των ηλιθίων του Νίκου Τσιφόρου στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Μόνικας Χατζηβασιλείου (Δεκέμβριος 1961) και Επιθεωρητής του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Εύη Γαβριηλίδη (Απρίλιος 1962).

Σκηνοθετική καταξίωση και ΘΟΚ
Το 1962 ο Βλαδίμηρος αναχωρεί για σπουδές στη σκηνοθεσία στο Κρατικό Ινστιτούτο Θεατρικών Σπουδών της Μόσχας. Με την επιστροφή του ιδρύει μια Δραματική Σχολή και το Νέο Θέατρο (μετέπειτα Νέο Μουσικό Θέατρο και Οργανισμός Μουσικού Θεάτρου). Σκηνοθετεί σε Παγκύπρια πρώτη παράσταση την Λοκαντιέρα του Κάρλο Γκολντόνι, τον Μάιο του 1967 με την νεοεμφανιζόμενη τότε Δέσποινα Μπεμπεδέλη στον ρόλο της λοκαντιέρα Μιραντολίνας. Η μεγαλύτερη επιτυχία του θιάσου ήταν ο Νασρεντίν Χότζας του Γεράσιμου Σταύρου που έδωσε 118 παραστάσεις με 37μελή θίασο και λαμβάνει θερμά σχόλια.

Το 1969 ο θίασος ανεβάζει -για δεύτερη φορά παγκύπρια- μια Αρχαία Ελληνική Κωμωδία, την Ειρήνη του Αριστοφάνη σε μετάφραση Θεοδόση Πιερίδη και περιοδεύει στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας στην Αμμόχωστο, στο Κούριο της Λεμεσού και στο Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών στη Λευκωσία. Το 1970 ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης σκηνοθετεί τον Καπετάν Μιχάλη του Νίκου Καζαντζάκη σε διασκευή του Νίκου Ιγγλέση, με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Ολόκληρη η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε ως μια περίοδος σκηνοθετικής του τόλμης.

Αργότερα κατά την δεύτερη και τελευταία σεζόν του Θεάτρου του ΡΙΚ γίνεται μέλος του και σκηνοθετεί το τελευταίο έργο του θιάσου, τον Θείο Βάνια του Τσέχωφ, σε μια άλλη Παγκύπρια πρώτη παράσταση, τον Απρίλιο του 1971. Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο, τον Μάρτιο, είχε διοριστεί το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του ΘΟΚ, τον Οκτώβριο ψηφίστηκε ο νόμος περί ίδρυσης του Θεατρικού Οργανισμού και τον Νοέμβριο ο Βλαδίμηρος σκηνοθετεί την δεύτερη παραγωγή του νεοϊδρυθέντος κρατικού θεάτρου, τον Ποπολάρο του Γρηγόριου Ξενόπουλου.

Τον Φεβρουάριο του 1972 κάνει πρεμιέρα στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας η Αυλή των θαυμάτων του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία του Βλαδίμηρου Καυκαρίδη και αποτελεί την πρώτη μεγάλη επιτυχία του ΘΟΚ με 55 παραστάσεις και πέραν των 11 χιλιάδων θεατών. Στα τέλη του 1972 διορίζεται ως καλλιτεχνικός σύμβουλος και σκηνοθέτης του ΘΟΚ ο Σωκράτης Καραντινός, τον οποίο ο Βλαδίμηρος ονόμασε δάσκαλο και αναντικατάστατο ψυχωτή του ΘΟΚ, με τον οποίο είχαν μια εξαίρετη συνεργασία.

Από το 1973 ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης σκηνοθετεί μια σειρά από έργα ιδιαίτερα, ξεχωριστά, μνημονεύω μόνο δυο: τους Παλαιστές του Στρατή Καρρά με τον συγγραφέα να παρίσταται στην πρεμιέρα χαρακτηρίζοντας μετέπειτα την σκηνοθεσία “συγκλονιστική από κάθε πλευρά” και τους Ομήρους του Λουκή Ακρίτα, η πρώτη συνεργασία με τον αδελφό του Κώστα, που χαρακτηρίστηκε ως μια από τις καλύτερες δημιουργίες του ΘΟΚ. Στις 12 Ιουλίου 1974 κάνει πρεμιέρα ένα άλλο έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Παραμύθι χωρίς όνομα, στο Αμφιθέατρο Ακροπόλεως επίσης σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Καυκαρίδη αλλά οι παραστάσεις διακόπτονται εκείνη την μαύρη Δευτέρα όταν τα ημερολόγια έγραφαν 15 Ιουλίου.

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η πατρίδα μας το φθινόπωρο του ίδιου έτους άρχισε μια περιοδεία του ΘΟΚ στην Ελλάδα με δυο έργα σκηνοθετημένα από τον Βλαδίμηρο, τους Ομήρους και Το Νερόν του Δρόπη του Πασιαρδή, και τα έσοδα των παραστάσεων, γύρω στις 25 χιλιάδες λίρες Κύπρου, δόθηκαν στο Ταμείο Εκτοπισθέντων και Παθόντων. Παράλληλα ακολούθησε μια σειρά παραστάσεων στην Κύπρο με ελεύθερη είσοδο σε πρόσφυγες.


Η Παιδική Σκηνή και το Ελεύθερο Θέατρο
Το 1976 ο ΘΟΚ ιδρύει την Παιδική Σκηνή με το έργο του Μπράιαν Γουέι ο Παπουτσωμένος Γάτος. Συνολικά ο Βλαδίμηρος σκηνοθετεί 7 παιδικά έργα από τα 19 που ανέβασε η Παιδική Σκηνή μέχρι την αποχώρηση του από τον ΘΟΚ, το 19832. Τελευταίες του σκηνοθεσίες στον ΘΟΚ η θρυλική Λυσιστράτη σε μετάφραση και διασκευή Κώστα Μόντη, με την Λένια Σορόκου στον πρωταγωνιστικό ρόλο το 19813 και το Αυγουστιάτικο Φεγγάρι του Τζων Πάτρικ το 19834.

Τον Οκτώβριο του 1983 παίρνει την μεγάλη απόφαση να αποχωρήσει από το κρατικό θέατρο και να... επαναλειτουργήσει το Νέο Θέατρο, 3 χρόνια μετά θα μετονομαστεί σε Σατιρικό Θέατρο, το πρώτο επιχορηγούμενο ελεύθερο θέατρο5! Δυστυχώς 2 μήνες μετά την ίδρυση του προδόθηκε από την καρδιά του...6

Είμαστε εδώ -θεατρικά- σήμερα γιατί πολλοί πίστεψαν στον Βλαδίμηρο Καυκαρίδη. Το Πολιτιστικό Ίδρυμα έχει πια στέγη, μετά από πολλές, πολλές δυσκολίες. Επιπλέον, από το 1992 λειτουργεί και η πρώτη Δραματική Σχολή στην Κύπρο με το όνομά του, με διακεκριμένους καθηγητές να προσφέρουν υψηλού επιπέδου μόρφωση στους σπουδαστές της, αυτό ήταν άλλωστε ένα από τα οράματά του.

Αφίσα του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Αυλή των θαυμάτων που σκηνοθέτησε ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης στον ΘΟΚ το 1972. Από το αρχείο ΘΟΚ.
Το 1968 ο Βλαδίμηρος μιλούσε για “αντιθεατρικούς οδοστρωτήρες” και δυστυχώς αυτοί οι οδοστρωτήρες υπάρχουν μέχρι και σήμερα, με διαφορετικές και ίσως πιο τρομαχτικές μορφές. Πρέπει να πράξουμε όπως μας δίδαξε ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος των τεχνών, ο οποίος έδινε ιδιαίτερη σημασία στην παρουσία της ομάδας, αφού προτιμούσε και έδινε την ψυχή του σε πολυπρόσωπες παραγωγές. Ας αντισταθούμε σε αυτούς τους αντιθεατρικούς οδοστρωτήρες και ας προσφέρουμε θέατρο από τον λαό για τον λαό, με πολλή αγάπη, κατανόηση μα και γνώση και ίσως φτάσουμε στην δική του... Αυλή των θαυμάτων.

Αιωνία του η μνήμη.


1) Όλα τα στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο της Άντρης Χ. Κωνσταντίνου, Το θέατρο στην Κύπρο (1960-1974). Οι θίασοι, η κρατική πολιτική και τα πρώτα χρόνια του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, Εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2007, εκτός κι αν δηλωθεί η πηγή.
2) Από δική μου έρευνα από το αρχείο του ΘΟΚ. Ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης σκηνοθέτησε τις εξής παραγωγές: Τα δυο μαγεμένα δεντράκια (Οκτώβριος 1976), Το βαρελάκι με το μέλι (Φεβρουάριος 1977), Ο λαγός ο καυχησιάρης (Οκτώβριος 1980, σε δική του μετάφραση), Τα δυο αδέλφια και το μαύρο ποτάμι (Ιανουάριος 1981), Το παραμύθι για τους τετράδυμους αδερφούς (Φεβρουάριος 1982), Ο φίλος μου ο πίθηκος (Ιανουάριος 1983) και Το γαϊτανάκι (Απρίλιος 1983).
3) Αρχείο ΘΟΚ: http://www.thoc.org.cy/gr/archive/Production.aspx?ProductionID=92 (Ανάκτηση: 3/11/2013).
4) Αρχείο ΘΟΚ: http://www.thoc.org.cy/gr/archive/Production.aspx?ProductionID=103 (Ανάκτηση: 3/11/2013).
5) 5 Χρόνια Σατιρικό Θέατρο, Λευκωσία 1988.
6) Ιστορικό Σατιρικού Θεάτρου: http://www.satiriko.com/POLITISTIKOKENTRO.html (Ανάκτηση: 3/11/2013).

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Οι πρώτοι 8 μήνες του Υπουργού και 8 απορίες

Στον πρώτο απολογισμό προέβη ο -προσφάτως- νέος Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού χθες, παρουσιάζοντας τα πεπραγμένα του υπουργείου του σύμφωνα πάντα με τις κυβερνητικές -επίμαχες για μας- “δεσμεύσεις”. Σύντομες προτάσεις, απλός, ρεαλιστικός λόγος σε ένα λιτό 16σέλιδο μήνυμα. Μπας και μας πείσουν ότι όλα βαίνουν καλώς. Θα ήθελα να δώσω έμφαση στα λεγόμενα του Υπουργού για τον Πολιτισμό αλλά όταν ο ίδιος ο Υπουργός αφιερώνει μετά βίας 2 σελίδες για τις ενέργειες που έγιναν για τον Πολιτισμό αυτούς τους 8 μήνες, είναι κάπως δύσκολο.
Απορία πρώτη: Γιατί μόνο 2 σελίδες για τον Πολιτισμό;
Απορία δεύτερη: Γιατί δεν περίμενε ακόμα 4 μήνες να κάνει απολογισμό για τον πρώτο χρόνο;

Οι ενέργειες για ζητήματα Παιδείας καταλαμβάνουν την τιμητική 12σέλιδη έκταση της οκτάμηνης απολογίας του κύριου Κενεβέζου. Εγώ πάντως σκιάχτηκα παρά εντυπωσιάστηκα όταν διάβασα τον απολογισμό. Μίλησε για τους πέντε άξονες της κυβέρνησης: (α) Ανάπτυξη ανθρωπίνου δυναμικού της εκπαίδευσης, (β) Εκσυγχρονισμός διοικητικών και σχολικών μονάδων, (γ) Αναβάθμιση περιεχομένου και αποτελεσματικότητας της Εκπαίδευσης, (δ) Στήριξη και ενίσχυση εκπαιδευόμενου και (ε) Ενίσχυση και αναβάθμιση Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
Απορία τρίτη: Αφού 2 σελίδες είναι για τον Πολιτισμό και 12 για την Παιδεία, οι υπόλοιπες σε τι αναφέρονται;
Bonus απάντηση: 2 Πολιτισμός + 12 Παιδεία =14, ½ σελίδα χαιρετισμός, ½ σελίδα για τον Αθλητισμό, ½ σελίδα για την Νεολαία + ½ σελίδα επίλογος = 16 σελίδες.

Για τον πρώτο άξονα αναφέρθηκε εκτός των άλλων στην αναθεωρημένη εισήγησή του για αλλαγή του συστήματος διορισμού εκπαιδευτικών στην Δημόσια Εκπαιδευτική Υπηρεσία η οποία διασφαλίζει το αίσθημα της αξιοκρατίας και του αδιάβλητου των διαδικασιών (sic).
Απορία τέταρτη: Για την ίδια εισήγηση μιλάμε;

Κάπου στον τέταρτο άξονα, μετά την παράμετρο “Διαφοροποίηση της μαθησιακής διαδικασίας” αναφέρθηκε και στον -περίφημο- στόχο της φετινής χρονιάς “Γνωρίζω. Δεν ξεχνώ. Διεκδικώ” και δη και “Γνωρίζω” τον τόπο μου, “Δεν Ξεχνώ” την κατεχόμενη γη μου και “Διεκδικώ” την απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μου.
Απορία πέμπτη: Ναι. Δηλαδή;

Φυσικά ο Κενεβέζος δεν έκανε λόγο μόνο για ευχάριστα νέα (ή... παλιά) αλλά υπάρχουν και τα δυσάρεστα. Που-χου: “Το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών Κύπρου (ΙΚΥΚ) θα διακόψει την παροχή κρατικών επιχορηγήσεων”.
Απορία παρασ έκτη: Πως θα ονομάζεται το ΙΚΥΚ αφού δεν θα παρέχει Κρατικές Υποτροφίες;

Στον Πολιτισμό τώρα... επιδιώξεις του Υπουργείου είναι η διατήρηση και ανανέωση της παράδοσης μας, ανάδειξη των πνευματικών δημιουργών μας και διάχυση πολιτιστικών εκδηλώσεων και ανάπτυξη της πολιτιστικής ζωής για “να προσδώσουμε νόημα και ποιότητα στη ζωή των Κύπριων πολιτών”.
Απορία έβδομη: Πως ανανεώνεις την παράδοση του τόπου μας;
Να σας πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν κατάλαβα πως ένας υπουργός ή μια κυβέρνηση (σε 5 άντε σε 10 χρόνια) μπορεί να ανανεώσει την παράδοση. Ποτέ όμως! Με ξεπερνάει σε κάθε επίπεδο αυτή η δήλωση...

Μίλησε για την ανακήρυξη της Πάφου σε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2017 και δηλώνει για να ηρεμήσει τους πάντες: “Η Κυβέρνηση επενδύει έμπρακτα στον πολιτισμό (...) κάνοντας ότι (sic) είναι δυνατό για να διασφαλίσει την επιτυχία της μεγάλης αυτής προσπάθειας, παρέχοντας τους αναγκαίους πόρους, έχοντας όμως παράλληλα πλήρη επίγνωση των δυσκολιών (...) λόγω της οικονομικής κρίσης”. Μετέπειτα μίλησε για την αλλαγή κριτηρίων για επιλογή εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια που είχε ως στόχο την παροχή ευκαιριών “κατά το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, των Κυπρίων δημιουργών και κυπριακών καλλιτεχνικών σχημάτων”. Στο τέλος μίλησε για μια ενδεχόμενη κατάργηση των “πλάνων” ανέγερσης του Μεγάρου Πολιτισμού.
Απορία όγδοη: Άμα βάλουμε 9 κυπριακές παραγωγές στα Κύπρια και 2 από το εξωτερικό τότε γιατί να είναι Διεθνές το φεστιβάλ; Θα είναι ένα Παγκύπριο Φεστιβάλ με δυο guest stars.

Για ένα πράγμα μπορώ να παραδεχτώ τον κύριο Κενεβέζο πάντως, μιλάει απλά, δεν μιλάει σαν τον Υπουργό Συγκοινωνιών που την είδε... Μπαμπινιώτης! Άκουσ' εκεί: Θέλουμε να κάνουμε ένα μουσείο το οποίο να είναι τουλάχιστον εφάμιλλο του Μουσείου της Ακροπόλεως. (...) Είχε δημιουργηθεί ένα ειδικό ταμείο και τα λεφτά αυτά χάθηκαν μέσα στον πίθο των Δαναΐδων που είναι ο κρατικός κορβανάς” (διάβασε περισσότερα εδώ). Έπρεπε να ανοίξω λεξικό και κούγκολ για να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής με τη δήλωσή του. Ένιχαου κύριε Υπουργέ μου, για να σας βγάζω από τον κόπο για το τι θέλει να πει ο ποιητής με την ανάρτησή του: απολογισμούς δεν χρειαζόμαστε, ούτε απολογισμούς ούτε απολογίες... Χρειαζόμαστε έργα, εδώ και τώρα.

Γεια σας!

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Μόνα

Μετά το θέατρο επινόησης η Λέα Μαλένη ήρθε αντιμέτωπη με το... μιούζικαλ επινόησης. Από το Witsplit στους Καλικαντζάρ και από τους Καλικαντζάρ στην Μόνα. Η Μόνα είναι μια παραγωγή που ανακοινώθηκε ανεπίσημα στην προ-κουρέματος εποχή αλλά πήρε σάρκα και οστά μόλις τον περασμένο μήνα, τον Οκτώβριο. Η Μόνα είναι βασισμένη σε μια ιδέα της Μάρας Κωνσταντίνου και αφορά την ζωή μιας -νεαρής- γυναίκας και τις ερωτικές περιπέτειές της.


Και μπαίνω απευθείας στο ψητό, στην τεχνική υποστήριξη της παραγωγής. Όταν επιλέγεις έναν χώρο όπως το Αντωνάκης Bar θα έχεις δυο μεγάλα αλλά βασικά “προβλήματα”, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο χώρος δεν ήταν θεατρικά φιλικός: το σκηνικό και γενικότερα την διαρρύθμιση χώρου και τον φωτισμό. Τα σκηνικά και η διαρρύθμιση δούλεψαν με επιτυχία και ο φωτισμός απέτυχε. Η διαρρύθμιση του χώρου (διαχωρισμός κοινού-σκηνής και τα επίπεδα σκηνής) ήταν ομολογουμένως ενδιαφέρουσα αν και σε ελάχιστες στιγμές δεν μπορούσαμε να δούμε ακριβώς τι εκτυλισσόταν στην σκηνή. Τα σκηνικά αλλά και τα κοστούμια ήταν ευφάνταστα, ρομαντικά και τρόπον τινά καλαίσθητα αταίριαστα. Ο φωτισμός είχε σοβαρά προβλήματα, πλην των σκηνών στην κεντρική σκηνή-καμαρίνι και στην πλαϊνή σκηνή.

Η φωνή της Μάρας Κωνσταντίνου είναι ναι επιβλητική και έχει μια γκάμα τόνων, δεδομένο. Ερμηνευτικά υπήρξαν όμως κάποιες δυσκολίες. Οι βίαια εναλασσόμενες σκηνές μαρτυρούν ή μια γενική σύλληψη ιδέας ή φτωχή δραματουργία. Δεν έχω μετρήσει τις αλλαγές της πρωταγωνίστριας επί σκηνής αλλά ξέρω ότι αν και αναγκαίες βάση του κειμένου μπορούσαν να μην είναι όλες ή οι περισσότερες... επί σκηνής. Επιπλέον 2-3 τραγούδια μπορούσαν να παραλείπονταν κάνοντας τη διάρκεια της παράστασης μικρότερη. Βάσει όλων αυτών λοιπών παρατήρησα μια ατίθαση ερμηνεία και -ανούσιους- αυτοσχεδιασμούς με ποτό στα ποτήρια.

Αναρωτήθηκα αρκετές φορές αν αυτή η ιστορία είναι βγαλμένη από την ζωή, αν είναι βιογραφική. Θα μπορούσε, αλλά όχι τώρα, είναι σε ένα πρώιμο στάδιο. Η αρχή ήταν δυναμική, και η χαρακτήρα τους έργου, η Μόνα, ήταν δυναμική στα όρια της επιθετικότητας. Ξεκίνησε ως μια femme fatal, μοιραία γυναίκα, η οποία στο τέλος εξελίχθηκε σε μια καταθλιμμένη νεαρή κοπέλα που ψάχνει απεγνωσμένα την αγάπη (λίγο Sex and the city). Προς το τέλος αναρωτήθηκα γιατί εμφανίστηκε μια κούκλα για showman την ώρα που ο Αντρέας ήταν πριν λίγα δευτερόλεπτα στη σκηνή με τα ίδια σχεδόν ρούχα.


Τα εύσημα της βραδιάς απονέμονται στην ζωντανή ορχήστρα και η έκπληξη της βραδιάς ήταν ο Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος ο οποίος με πολύ κέφι, χαρά αλλά και... σκέρτσο έφερε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο του.

Ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Λέα Μαλένη
Δραματουργία: Λέα Μαλένη, Βαλεντίνος Κόκκινος
Σχεδιασμός φωτισμού: Σταύρος Τάρταρης
Σκηνικός χώρος – κοστούμια: Θέλμα Κασουλίδου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μελίντα Ιακωβίδου, Παναγιώτης Λοϊζίδης
Επιλογή τραγουδιών: Μάρα Κωνσταντίνου
Διασκευή και ενορχήστρωση τραγουδιών: Βασίλης Βουρβόπουλος

Ερμήνευσαν οι:  
Μάρα Κωνσταντίνου, Αντρέας Παπαμιχαλόπουλος, Τζούλη Γρηγορίου, Παναγιώτης Λοϊζίδης
Μουσικοί επί σκηνής: 
Βασίλης Βουρβόπουλος, Χάρης Ιωάννου, Νίκος Ιωάννου, Μάριος Νικολάου

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Faust

Προσπαθώ εδώ και ώρα να κάνω μια συνοπτική περίληψη του Φάουστ του Γκαίτε και δεν τα καταφέρνω. Με τις περιλήψεις ποτέ δεν είχα καλή σχέση... Το πρώτο βιβλίο-μέρος του Φάουστ κυκλοφόρησε στις αρχές του 19ου αιώνα και βασίζεται στον μύθο του Δόκτορα Φάουστ, ενός υπαρκτού προσώπου του 15ου-16ου αιώνα, ο οποίος πούλησε τη ζωή του στον διάβολο. Υπήρξαν αρκετές διαφορές της παράστασης σε σχέση με το έργο, όμως στο πρόγραμμα της παράστασης αναγράφεται ξεκάθαρα “ελεύθερα βασισμένο στο πρώτο μέρος της τραγωδίας του Γ.Β. φον Γκαίτε”.


Υπάρχει ένας πρόλογος στο κείμενο με τρία πρόσωπα: τον σκηνοθέτη, τον θεατρικό συγγραφέα και ένα “αστείο” πρόσωπο. Ο πρόλογος αυτός ήταν η εν σκηνή προετοιμασία των ηθοποιών, κατά την προσέλευση του κοινού; Όπως και να 'χει η σκηνή ήταν χωρίς λόγια. Μετά έχουμε την εμφάνιση του Μεφιστοφελή, όπου ηγείται μιας αόρατης συμφωνικής ορχήστρας και έπειτα, όταν εμφανίζεται στην σκηνή ο Φάουστ, γίνεται η σκιά του Φάουστ. Πάλι χωρίς λόγια. Η σκηνή απόγνωσης του Φάουστ και η απογοήτευση του από την γνώση, την επιστήμη (πτώση των βιβλίων) ήταν επίσης χωρίς λόγια.

Από την παράσταση απουσιάζει η αίσθηση της “συμφωνίας” του Φάουστ με τον Διάβολο, στο έργο ο Φάουστ υπογράφει με τον διάβολο μια συμφωνία: ο Μεφιστοφελής να υπηρετεί για όσο ζει τον ίδιο με αντάλλαγμα την ψυχή του. Στην παράσταση δόθηκε η αίσθηση της συμμόρφωσης.

Στη συνέχεια είναι η -άλογη και πάλι- σκηνή του κελαριού. Στο έργο ο Φάουστ εκφράζει την απαρέσκεια του για τους μεθυσμένους πελάτες του κελαριού, κάτι που γίνεται και στην παράσταση με την μη-συμμετοχή του στα όσα εκτυλίσσονται. Δεν υπάρχει όμως ο χαρακτήρας της ευγενούς κυρίας. Ο Μεφιστοφελής κάνει τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται σαν ζωά, ενστικτωδώς, εξού και η παρατεταμένη σκηνή σεξ και εναλλαγής συναισθημάτων (απουσία ηθικής).

Η απουσία λόγου και πλοκής (αλλά και κουρτίνας, ειδικά πριν την έναρξη) προκαλούν κάποιου είδους νευρικότητα στους θεατές -εκτός κι αν το 'χουν ξαναδεί το έργο- αλλά και στους ηθοποιούς. Τα πρώτα 30 λεπτά ήταν σχεδόν βασανιστικά, φορτικά. Όταν ο λόγος υπεισέρχεται στην παράσταση γίνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να δοθεί η αίσθηση ότι το έργο δεν είναι ένα λαϊκό ανάγνωσμα ή ανάγνωσμα για την παραλία. Το έργο έχει μια βαρύτητα και στην παράσταση η βαρύτητα δόθηκε στο “κείμενο”, στην ομιλία (η διπλή επανάληψη του “Γεια!” από τον Φάουστ και την Μαργαρίτα, η απάντηση-μονόλογος του Φάουστ στην ερώτηση του Μεφιστοφελή). Το τρίπτυχο κίνηση-φωτισμός-ομιλία με παραπέμπουν σε παραστάσεις του Robert Wilson.

Η παράσταση αυτή φαίνεται να είναι μια επικών διαστάσεων "εικαστίκ" απόδοση του Φάουστ του Γκαίτε. Χρειαζόταν ή όχι μια πιο έντονη φιλοσοφική νύξη; Δεν ξέρω, αυτό εναπόκειται στον θεατή. Ο Φάουστ είναι ο μέσος άνθρωπος, ο λογικός που διψά για γνώση, ο ιδεαλιστής (εραστής της πραγματικότητας) αλλά και ο ανικανοποίητος. Δεν είναι ο Μεφιστοφελής το alter ego του Φάουστ; Είναι ο μηδενιστής εαυτός μας, με αυτοκαταστροφικές τάσεις και σε καμία περίπτωση δεν έχει θεολογικό χαρακτήρα διαβόλου. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί σκηνοθέτες επιλέγουν τον Μεφιστοφελή να έχει κέρατα ή να κουτσαίνει, στην παράσταση αυτή όμως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, δόθηκε αντιθέτως έμφαση στην “ανθρώπινη” πλευρά του Μεφιστοφελή.

Με λιγότερη αμφιβολία μπορώ να πω ότι θα μπορούσε να δοθεί περισσότερη έμφαση στην τραγωδία της Μαργαρίτας. Το έργο του Γκαίτε είναι χωρισμένο σε δυο βασικά μέρη: στην Τραγωδία του Φάουστ και στην Τραγωδία της Μαργαρίτας. Η Μαργαρίτα είναι μια γυναίκα, αυτήν που επιθυμεί ο Φάουστ. Αυτός ο έρωτας είναι πηγή κακών. Μένει έγκυος, ο Φάουστ σε μια μονομαχία με τον αδερφό της τον σκοτώνει, δηλητηριάζεται η μητέρα της, η Μαργαρίτα σκοτώνει το παιδί της και τελικά πεθαίνει. Κατ' εμέ πάντα τα κακά που βρήκαν την Μαργαρίτα ίσως να πέρασαν γρήγορα... δραματουργικά 

 
Ερμηνευτικά δεν υπήρχε συμβιβασμός με τίποτα λιγότερο από το πολύ καλό και άριστο. Άνετη και συγχρονισμένη κίνηση επί σκηνής σημαίνει τέλεια συνεργασία (ειδικά στην σκηνή όπου συναντώνται Μεφιστοφελής και Φάουστ). Όλοι οι κύριοι ηθοποιοί είχαν τους δικούς τους “μανιερισμούς” χωρίς όμως υπερβολές: συγκρατημένος σαν χαρακτήρας και ερμηνευτικά ο Χριστόδουλος Μαρτάς, η αιθέρια μορφή της Μαργαρίτας αποδόθηκε από την Τζωρτζίνα Τάτση, ο Νεκτάριος Θεοδώρου ήταν άνετος επί σκηνής και φαινόταν effortless, το ιντερμέδιο της Μαρίνας Βροντή ήταν αξιαγάπητο και απλά ευχάριστο και ο Προκόπης Αγαθοκλέους που φαίνεται να ξεδιπλώθηκε αρκετά για να φτάσει στο Μεφιστοφελή. Ήταν, συνοπτικά, μια αριστουργηματική υλοποίηση της σύλληψης του έργου.

Ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Στέφανος Δρουσιώτης
Σύνθεση κειμένου: Στέφανος Δρουσιώτης, Κωνσταντίνος Μελίδης
Δραματουργία: Κωνσταντίνος Μελίδης
Σκηνικά: Κωνσταντίνα Ανδρέου
Κοστούμια – ενδυματολογία: Αντρέας Ζεν
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Εικαστική επιμέλεια: Κύνθια Λιβανίου
Μουσική επιμέλεια: Στέφανος Δρουσιώτης
Επιμέλεια κίνησης: Αριάνα Μαρκουλίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Βροντή
Διεύθυνση φωτογραφίας: Μάριος Στυλιανού
Μοντάζ: Ζωή Αλεξάνδρου
Animation: Ευγενία Μαδιάνου
Επεξεργασία ήχου: Χάρης Νικολάου

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί:
Χριστόδουλος Μαρτάς, Προκόπης Αγαθοκλέους, Τζωρτζίνα Τάτση, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μαρίνα Βροντή, Μαρίνα Αργυρίδου, Αριάνα Μαρκουλίδου, Έλενα Αντωνίου, Αλέξανδρος Αχτάρ

Πλήθος: Ανδρονίκου Ειρήνη, Αντωνίου Γιώτα, Αντωνίου Σταυριάνα, Αριστοτέλους Δήμητρα, Αστραίου Ζέτα, Βάλβη Μαρία, Δημητρίου Μελίνα, Ευσταθίου Βίκυ, Καραγιώργη Ειρήνη, Κριστ Αλεξάνδρα, Κυριάκου Κατερίνα, Κωνσταντίνου Ντία, Λιβέρδος Χριστόφορος, Μεστάνας Φειδίας, Νικολάου Κωνσταντίνα, Νικολάου Σαββίνα, Noyer Benedicte, Παναγιώτου Ελευθερία, Παπαντωνίου Κυβέλη, Παντελή Ειρήνη, Παύλου Αντρέας, Πιερίδου Ηλιάνα, Σάββα Πολυξένη, Σουρμελής Θεόδωρος, Σωκράτους Ευαγγελία, Φιλίππου Κωνσταντίνα, Χριστοδούλου Λουκάς, Χριστοφή Βαρβάρα, Χριστοφίδη Δανάη.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Παρεξήγησις γλυκείας χώρας Κύπρου

Κάτι αλλάζει φέτος στα Κύπρια, και απ' ότι φαίνεται δεν θα είναι η τελευταία φορά που αλλάζουν τα δεδομένα για το διεθνές αυτό φεστιβάλ ύψιστης πολιτισμικής σημασίας. Φέτος αποφασίστηκε όπως τούδε και στο εξής οι διοργανώσεις να διέπονται από μια θεματολογία και η φετινή διοργάνωση έχει ως θέμα Μυθολογία, Μύθοι και Ιστορία ως πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η πρώτη θεατρική παράσταση του φεστιβάλ ήταν η παραγωγή του Κύρου Παπαβασιλείου: Παρεξήγησις γλυκείας χώρας Κύπρου.
Όταν άκουσα τον τίτλο φοβήθηκα. Νόμιζα πως πρόκεται για μια αναπαράσταση του Χρονικού ή για μια επικαιροποίηση του. Ο τίτλος όμως είναι παράφραση του μεσαιωνικού χρονικού του Λεόντιου Μαχαιρά, Εξήγησις – Παρεξήγησις, άρα αποκλείεται από τον τίτλο η αναπαράσταση των γεγονότων. Η παράσταση είναι όντως βασισμένη στο μεσαιωνικό χρονικό του μοναχού το οποίο είναι γνωστό περισσότερο για το γλωσσικό του ύφος και την γλώσσα την οποία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας.

Όμως το περιεχόμενο της παράστασης ήρθε και έδεσε με τη θεματολογία της φετινής διοργάνωσης. Με αφορμή τα γραφόμενα του Μαχαιρά για τον Βασιλιά Ιανό (βασιλιάς της Κύπρου 1398-1432) και τα όσα εξελίχθησαν στην πολιορκία της Αμμοχώστου και στην επανάσταση του Ρε-Αλέξη, οι συντελεστές μας οδήγησαν στα άδυτα της “Ιστορίας και του μύθου”. Η παράσταση ήταν χωρισμένη σε τρία μέρη: το Χρονικό, την ανάκριση του συγγραφέα και την πραγματικότητα. Δηλαδή το πρώτο μέρος ήταν αφιερωμένο στην γραπτή ιστορία, την καταγραφή της Ιστορίας (Χρονικό), τι αφήνει στην απ' έξω η Ιστορία (ανάκριση, στην οποία μαθαίνουμε ότι ο αδερφός του Λεόντιου ήταν σύμμαχος του Ιανού) και τι τελικά εκλαμβάνουμε εμείς σαν ιστορία. Είναι αδύνατον να μην κάνεις τις συνδέσεις.

Με τα ελάχιστα σχόλια στο πρώτο και δεύτερο μέρος μπορεί να περάσει από το μυαλό σου ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ένα κλισέ θέμα αλλά έγινε σε αυτήν την παράσταση με έναν αξιοπερίεργο τρόπο. Το τρίτο μέρος ήταν συγκινησιακά φορτισμένο, αφού νοουμένου προηγήθηκε η ομαλή μετάβαση της σκέψης από τα τρία μέρη-άξονες της παράστασης. Η αναφορά σε πρόσφατα ιστορικά γεγονότα προκαλούσε τη συζήτηση και η σκέψη του τι τελικά είναι Ιστορία και για ποιον είναι σημαντικό ή όχι; Βρισκόμαστε άλλωστε σαν λαός σε μια τόσο δύσκολη θέση.

Πίσω από κάθε ιστορία και πίσω από την Ιστορία ολόκληρη υπάρχουν άνθρωποι. Για αυτό λέμε την Ιστορία εμείς την κάνουμε. Το ίδιο με τα ρούχα, τα ρούχα εσύ τα φοράς, δεν σε φοράνε αυτά. Φαντάζομαι είναι και ο λόγος που επιλέχθηκε ένα αόριστο σκηνικό χωρίς φαινομενική σημασία. Φιλοσοφικά λοιπόν μ' άρεσε το concept της παράστασης, τεχνικά την εξέλαβα ως μια πειραματική παράσταση που έχει μέσα πολλές θεατρικές “πρακτικές” και φόρμες όμως δεν έχει την μορφή θεάτρου. Είναι όμως μια καλή βάση και το θεώρησα έργο εν εξελίξει. Τέλος την βρήκα ερμηνευτικά φτωχή.

Ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Κύρος Παπαβασιλείου
Δραματουργία: Κύρος Παπαβασιλείου, Γιώργος Βαλαής
Ηθοποιοί: Γιώργος Βαλαής, Μαρία Βαρνακκίδου, Μαρία Καρασούλα, Θοδωρής Πεντίδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Σόσε Εσκιτζιάν
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Όθωνος
Επιμέλεια Κίνησης: Θοδωρής Πεντίδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Βαρνακκίδου
Επιμέλεια Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά
Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Θεακρίνος: Ελένη

Το φετινό Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος είχε απ' όλα, εκτός Αριστοφάνη. Το Φεστιβάλ έκλεινε με τη Μήδεια του Built-up Area στην Λευκωσία και την Ελένη από το Αμφίκτιο Θέατρο στην Πάφο. Δε θα αναφερθώ στους λόγους που γράφω με τόση καθυστέρηση (και μετά από μια κριτική και μια απάντηση στην κριτική) την κριτική μου για την Ελένη. Πάει ο πρόλογος.

Όλοι ξέρουμε τον μύθο της Ωραίας Ελένης πως αυτή απήχθη από τον Πάρη και πως μια γυναίκα ήταν η αιτία ενός πολέμου. Επίσης οι περισσότεροι ξέρουν τον στίχο ενός ποιήματος του Σεφέρη “για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη” (“Ελένη", Ποιήματα, Αθήνα, Ικαρος, 1985). Αξιοσημείωτο για αυτούς είναι ότι το ποίημα “προλογίζεται” με στίχους του Ευριπίδη στην προμετωπίδα. Επομένως όλοι έχουμε ακουστά έναν άλλον μύθο... ο μύθος αυτός θέλει την Ελένη να μην πάτησε καν το πόδι της στην Τροία.

Εδώ έρχεται ο Ευριπίδης, με την Ελένη. Φιλολογικά, ίσως “εδώ” να έρχεται πρώτος ο Γοργίας, αλλά αυτό δεν είναι επί του παρόντος... Φιλολογικά και πάλι υπάρχει ένα άλλο ερώτημα -θυμάμαι το άκουγα από το σχολείο- αν η Ελένη είναι τραγωδία ή κωμωδία.. Αδυνατώ να κατανοήσω το δίλημμα. Η Ελένη του Ευριπίδη είναι γραμμένη γύρω στα 412 π.Χ και είναι -κατ' εμέ αναμφισβήτητα- μια τραγωδία και μάλιστα πολιτική.


Αυτή η παραγωγή πέρασε λίγο στο φλου. Στο πρόγραμμα του φεστιβάλ δεν αναγράφονται οι γυναίκες ηθοποιοί του Χορού, αναγράφεται (ακόμα και σήμερα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ) “12 κορίτσια από την Σχολή του Σατιρικού Θεάτρου”, λες και η Σχολή και οι κοπέλες δεν έχουν όνομα. Επιπλέον η σκηνογράφος, Μαρίζα Παρτζίλη, απεχώρησε από την παραγωγή χωρίς επίσημη ανακοίνωση από μεριάς διοργανωτών (αμφοτέρων, του φεστιβάλ και της παραγωγής). Παρόλα αυτά τεχνικά η παραγωγή δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις άλλες.

Ο Νίκος Χαραλάμπους έρχεται αντιμέτωπος με την Ελένη για δεύτερη φορά, η πρώτη φορά ήταν το καλοκαίρι του 1992 στον ΘΟΚ, σε μετάφραση και πάλι Ζενάκου. Επομένως ο σκηνοθέτης φαίνεται να έχει μια εμπειρία με το κείμενο, το έργο και τη σημασία.

Η αρχή του έργου, απότομη και ξενική. Ακόμα με ταλανίζει η αιώρηση της Ελένης με την έναρξη του Προλόγου. Και όπως συνεχίζει το έργο κάποιοι φόβοι επαληθεύονται. Θα σταθώ στον Χορό, γιατί νιώθω ότι εκεί δόθηκε η μεγαλύτερη έμφαση σκηνοθετικά. Ο Χορός ήταν ένα αεικίνητο πλήθος. Συχνές, βίαιες στο μάτι και ασυντόνιστες μετακινήσεις. Ο Χορός δεν θα μπορούσε με τίποτα να είναι αυτό που προστάζει το κείμενο: Ελληνίδες δούλες, αιχμάλωτες, ακόλουθες της Ελένης.

Που είναι η λειτουργική σημασία του Χορού; Στο δεύτερο μισό ίσως και να λαμβάνω “vibes” πως συμπονεί την Ελένη, αλλά ήταν περισσότερο Βάκχες παρά δούλες. Αυτός ο Χορός ήταν αδόκιμος. Θεωρώ επίσης αδόκιμο το να ονομάσεις Κορυφαίες τέσσερις γυναίκες που δεν είχαν καμία σχέση ή επαφή με τον Χορό. Όπως και να 'χει οι Κορυφαίες ήταν ίσως το πιο κοντινό στον Χορό που οραματίστηκε ο Ευριπίδης. Ο Χορός πρέπει να κάλυψε όλη την έκταση του θεάτρου (από την ορχήστρα μέχρι τα διαζώματα και τους διαδρόμους) πράγμα που αποκλείει τον θεατή από το να έχει σταθερό βλέμμα. Δεν μπορούσα να συγκεντρώσω το βλέμμα μου στο εκάστοτε σημείο πλοκής. Οι μετακινήσεις αυτές “στοίχησαν” πάρα πολύ στον θεατή ειδικά με το άναμμα των φωτών της πλατείας.

Ερμηνευτικά δεν ξεχώρισε κανείς. Κανείς εκτός ο Μάνος Γαλανής. Μόνο κατά την Έξοδο (διάλογος Θεοκλύμενου-Αγγελιαφόρου) φάνηκε ότι η τραγωδία αυτή του Ευριπίδη δεν είναι η απόλυτη τραγωδία, αυτό που λέει και ο σκηνοθέτης στο σημείωμα του. Αλλά ερμηνευτικά μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι συμφωνούμε με τον σκηνοθέτη ότι η Ελένη δεν είναι σε καμία περίπτωση κωμωδία. Ναι μεν οι ερμηνείες ήταν όλες τραγικές (δηλ. που έχουν σχέση με την τραγωδία) αλλά ήταν τόσο αταίριαστες όσο και τα κοστούμια.

Πέραν των αψυχολόγητων αποκοπών του κειμένου, η παράσταση έπασχε... συναισθηματικά. Με την αποκοπή των χορικών χάνεται η επαφή του κοινού με το πρωτότυπο κείμενο, ένα Αρχαίο Ελληνικό δράμα (και κωμωδία και τραγωδία) δεν αποτελείται μόνο από διαλόγους! Όταν ο Ευριπίδης παρουσίασε την Ελένη το έργο μπορούσε να θεωρείτο και μεταμοντέρνο, γιατί υπήρξε το πριν με τους κανόνες του και το τώρα με τις συνθήκες του, ο συγγραφέας αμφισβήτησε υπό τις κατάλληλες συνθήκες τις τότε σύγχρονες πρακτικές. Αυτό δεν ίσχυε για την παράσταση αυτή.

Η παράσταση του Αμφίκτιου θεάτρου ήταν πολλαπλά πολυσύνθετη (sic), ίσως υπερβολικά σύνθετη...

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση: Λεωνίδας Ζενάκος
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Νίκος Χαραλάμπους
Μουσική: Λουκάς Ερωτοκρίτου
Κίνηση: Νάταλι Αμμάν
Βοηθός Σκηνοθέτις: Χριστιάνα Μούζουρα
Διεύθυνση Παραγωγής: Κώστας Χατζησταύρου

Ερμηνεύουν: Κύνθια Παυλίδου, Χάρης Κκολός, Σκεύος Πολυκάρπου, Βασιλική Διαλυνά, Νάτια Χαραλάμπους, Μάνος Γαλανής, Μάριος Κακουλλής, Μάριος Στυλιανού, Μάρκος –Ιούλιος Δρουσιώτης.
Κορυφαίες: Ειρήνη Ανδρονίκου, Έφη Χαραλάμπους, Ειρένα Ιωαννίδου, Έλενα Χειλέτη
Χορός: Βασιλική Ανδρέου, Ξάνθια Αργυρού, Χριστίνα Βραχίμη, Δέσποινα Κατσαντώνη, Μαρία Κονή, Μαρία Κωνσταντίνου, Άντρια Νικολάου, Θέμιδα Νικολάου, Έλενα Παπαμιχαήλ, Θέμις Ππόλου, Ειρήνη Σαλάτα, Μαρία Χριστοφόρου.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Τὸ γλωσσικὸν ζήτημαν ζεῖ;

Δεν πίστευα στα αυτιά μου και στα μάτια μου όταν έβλεπα ειδήσεις και όταν διάβαζα άρθρα για τις δηλώσεις της κυρίας Ρεπούση από το βήμα της Βουλής για τα αρχαία ελληνικά (ΑΕ) -γιατί για τα λατινικά χεστήκανε οι εθνικόφρονες φιλόλογοι. Χαίρομαι όμως που βλέπω ξεσπάσματα λογικής μέσα στην τόση παραφροσύνη των ΜΜΕ και διάφορων ιστότοπων που την είδαν Διαφωτισταί της πατρίδος και δεν μαζεύονται... Όχι η κα. Ρεπούση δεν εισηγήθηκε κατάργηση κανενός μαθήματος -ούτε καν των Θρησκευτικών- πρότεινε όπως τα ΑΕ και λατινικά να γίνουν προαιρετικά για τους μαθητές των Λυκείων στην Ελλάδα για την Β' και Γ' Λυκείου. Στην Κύπρο, αυτό ισχύει.

Αν υπάρχει Φιλόλογος, σπουδαγμένος που παρακολούθησε βασικά μαθήματα Γλωσσολογίας, που λέει ότι τα ΑΕ δεν είναι νεκρή γλώσσα, κάτι πάει στραβά. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή... στραβός είναι ο γιαλός! Δεν θέλω να το συζητήσω περισσότερο αυτό... Οι ορισμοί υπάρχουν στα βιβλία που οι Φιλόλογοι έπρεπε να είχαν υπόψη τουλάχιστον και υπάρχουν και στο ίντερνετ για μας τα πετεινά. Τα ΑΕ είναι νεκρή γλώσσα, τέλος.


Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η επίδειξη ισχύος-κενολογία του Δρ. Μπαμπινιώτη γραμμένη σε μπαρόκ ελληνικά... Άκου φληναφήματα! Ποιος ξανάκουσε αυτή τη λέξη; Με την ίδια λογική -τη μηδενική- ο Πανιερώτατος Χρυσόστομος ο Δεύτερος εξέδωσε εγκύκλιο για τα αναλυτικά προγράμματα (ΑΠ) των νέων ελληνικών. Στην συνοδική εγκύκλιο ο Μακαριώτατος εκφράζει τους φόβους του για αναγωγή της τοπικής διαλέκτου, της κυπριακής, σε επίσημη γλώσσα του κράτους επειδή τα ΑΠ υποβαθμίζουν την ελληνική γλώσσα. Ο Παναγιότατος μάλιστα στρέφει τα πυρά του κατά του κριτικού γραμματισμού.

Δεν με ξενίζει η κίνηση αυτή. Ούτε του δόκτορα ούτε του κληρικού. Ο... Δεύτερος αναφέρει ευθαρσώς στην εγκύκλιο του “Χρειαζόμαστε μια κοινωνία με ταυτότητα. Κι αυτή η ταυτότητα δε μπορεί να είναι άλλη από την ελληνική και την ορθόδοξη”. Και στην ίδια εγκύκλιο τονίζει ότι το μάθημα των Θρησκευτικών δεν πρέπει να γίνει θρησκειολογικό μάθημα. Τώρα κατανοούμε όλοι πόσο υπέρμαχος είναι ο Αρχιεπίσκοπος του κριτικού γραμματισμού που -όπως γράφουν τα ΑΠ- ως στόχο έχει:

“να διαμορφώσει, κατ’ επέκταση, ενεργούς πολίτες, δηλαδή πολίτες που να λειτουργούν με ισονομία, να διεκδικούν με δημοκρατικό τρόπο τα δικαιώματά τους και να πολεμούν κάθε μορφής κοινωνικό αποκλεισμό (λόγω καταγωγής, διαφορετικού γλωσσικού και πολιτισμικού υπόβαθρου, φύλου, σεξουαλικότητας, αναπηρίας, είτε λόγω οποιασδήποτε άλλης, κατασκευασμένης από την ηγεμονική κουλτούρα, έννοιας της «διαφορετικότητας»).” ΝΑΠ, Νέα Ελληνική Γλώσσα

Σε ένα πράγμα συμφωνώ με τις πρόσφατες δηλώσεις του Αρχιποιμένα: "Έχουμε δημοκρατία και πρέπει να την περιφρουρήσουμε και δεν θα κάνει ο καθένας ότι θέλει". Με μια μικρη-μικρή αντίθεση: εγώ εκλαμβάνω και τον Αρχιεπίσκοπο ως τον "καθένα" και όντως δεν γίνεται να κάνει ό,τι θέλει.


Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη ψευδείς κινδυνολογίες στις οποίες βρίσκουν άλλοθι υπολείμματα πολιτικής να επωμίζονται το βάρος της εξαφάνισης του έθνους και να κάνουν ό,τι κάνουν, ρωτήστε τον Υπουργό Δικαιοσύνης κ. Ιωνά Νικολάου ποιους εννοώ, προχτές έμαθε ότι υπάρχουν. Η γλώσσα, όπως και η κοινωνία, συνεχώς μεταβάλλεται και καλά κάνετε να το χωνέψετε. Λυπάμαι επίσης προκαταβολικά για την ανακοίνωση του Υπουργού Παιδείας κ. Κυριάκου Κενεβέζου στην οποία εκφράζει την ευαρέσκειά του για το ζωηρό και συνεχές ενδιαφέρον (sic) της Εκκλησίας της Κύπρου για θέματα παιδείας.

ΥΓ. Ακόμη περισσότερο λυπάμαι για τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς και ακαδημαϊκούς που ΔΕΝ απάντησαν.

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Σεπτέμβριος at last

Μετά από ένα ήρεμο καλοκαίρι να 'σου και η επόμενη ανάρτηση... Αυτή η ηρεμία είναι ίσως και εκνευριστική. Μετά από ένα εκνευριστικό λοιπόν καλοκαίρι, βρεθήκαμε με ένα πτυχίο στο χέρι -η λαϊκή ρήση άλλο λέει στο χέρι. Α και τώρα το χαρτί είναι στο συρτάρι, αφού δεν φαίνεται να μας χρησιμεύει κάπου. Μπήκαμε και σε μια λίστα, τον Φλεβάρη θα έρθει λέει ένας τετραψήφιος αριθμός που θα σου λέει πόσο μακριά είσαι από το όνειρο που είχες παιδί: να μαθαίνεις εσύ, μεγάλος πια, άλλα παιδιά.

Φύγαν και 2-3 emails με το βιογραφικό μου, καμία -θετική- απάντηση. Στην καφετέρια ήθελαν κορίτσι τελικά και από την ψησταριά καμία απάντηση λες και ποτέ δεν έκανα αίτηση για την θέση “Εξυπηρέτηση πελατών”. Στην άλλη δουλειά -ίσως στην πιο... δουλειά απ' όλες- ήθελαν πείρα, την οποία ακόμη απορώ που θα την βρω... Αυτή η πείρα και πού βρίσκεται είναι υπαρξιακό ερώτημα πια στον ίδιο βαθμό με το “Τι υπάρχει πέρα από τον γαλαξία μας;”.

Τα νέα σχέδια που αναμένεται να ανακοινώσει το Υπουργείο Εργασίας με αφήνουν παγερά αδιάφορο... παγερά όμως. Είδαμε και τα προηγούμενα σχέδια... Η ανεργία καλπάζει ακόμα. Η Βανδή με τον Λεμπέση θαρρώ τα λέγανε τόσα χρόνια “Ουυυ, κι ανεβαινει” αλλά εμείς τίποτα. Καλέ δεν λέγαμε πρωτύτερα ότι θα 'ρθουν κάτι Κινέζοι να μας σώσουν; Μετάνιωσαν; Δεν βρήκαν απευθείας πτήση Πεκίνο-Λάρνακα και προτίμησαν άλλον προορισμό; Τους έκατσαν πολλά τα ναύλα του αεροδρομίου; Κάτι πρέπει να έγινε. Εισηγούμαι να κάνουμε ερευνητική επιτροπή και για αυτό!

Το δήλωσα στη μάνα μου: “Σερβιτόρος δεν γίνομαι”. Στην ανάγκη ναι, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός! Και μου λένε συγγενείς και φίλοι να μην παραπονιέμαι. Καλά μωρέ, είστε σοβαροί; Από όταν ήμουν ενάμιση μέτρο παρά κάτι εκατοστά σου λέω θέλω να γίνω καθηγητής και θα πάω τώρα σερβιτόρος; Τέτοια υποτίμηση δεν έχει κάνει ο οίκος αξιολόγησης στα πιο τρελά του όνειρα! Πας δουλειά, παίρνεις ψωρολεφτά με καθυστέρηση τουλάχιστον 10 μέρες και θα είσαι και ευχαριστημένος; Όχι! Αρνούμαι.

Καταρχάς παράγουμε ψευδή στατιστικά στοιχεία. Θυμάμαι σε μάθημα Εργασιακής ψυχολογίας λέγαμε πως σε περιόδους οικονομικής κρίσης οι άνθρωποι λένε πως νιώθουν ικανοποιημένοι από την εργασία τους (επαγγελματική ικανοποίηση) απλά και μόνο επειδή έχουν δουλειά, ακόμα και αν αυτό δεν ισχύει. Και είναι απολύτως λογικό, σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης οι εργαζόμενοι έχουνε μεγαλύτερες απαιτήσεις από την εργασία τους. Κατάλαβες τώρα γιατί παραπονιέμαι; Για χάρη της επιστήμης της Στατιστικής.

Όπως και να 'χει ο Σεπτέμβρης έκανε την είσοδό του. Πως κάνει είσοδο η Πάολα στη σκηνή, καμία σχέση! Προσπαθώ να σκεφτώ τι άλλαξε και δεν βρίσκω τίποτα... Η θερμοκρασία άλλαξε. Τα υπόλοιπα όπως τα ξέραμε είναι και άντε βρε... και καλά να 'μαστε.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Θεα(σ)τρωθείτε 2013-14

Αν και η σεζόν πρόκειται να ξεκινήσει σύντομα, λίγα μόνο θεατρικά σχήματα έχουν ανακοινώσει ολοκληρωμένο ρεπερτόριο της σεζόν. Το θέατρο Ανεμώνα γιορτάζει τα 30 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα Τένεσι Ουίλιαμς με την παραγωγή Λεωφορείο ο Πόθος σε σκηνοθεσία Αντρέα Τηλεμάχου, ο οποίος κατέχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο... της Μπλανς Ντουμπουά. Μια δόση γκλαμουριάς θα έχουν τα κοστούμια τα οποία φέρουν την υπογραφή του κύπριου σχεδιαστή μόδας Γρηγόρη Εγγλέζου.

Το Θέατρο Διόνυσος αποφάσισε δυο έργα για την επόμενη σεζόν. Αρχή θα γίνει με το γνωστό για το θέατρο Διόνυσος ...Από έρωτα του Θοδωρή Αθερίδη, σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου, το οποίο ξανανέβηκε λίγα μόλις χρόνια πριν με τον Χριστόδουλο Μαρτά στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεύτερο έργο το Bedside Manners του Ντέρεκ Μπένφιλντ, τα στοιχεία για την παραγωγή αυτή θα ανακοινωθούν αργότερα.

Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ)
Πρεμιέρα κάνει η Κεντρική Σκηνή με το μουσικό έργο Όπερα της Πεντάρας των Κουρτ Βέιλ και Μπρέχτολ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία του Στέφανου Κοτσίκου (Φήμες, Νηλ Σάιμον, Κεντρική Σκηνή, 2009-10). Το έργο εξηγεί σε απλά... ελληνικά τι είναι καπιταλισμός πριν καν φανεί ότι το σύστημα αυτό δεν δουλεύει, πρωτοανεβάστηκε το 1928 ένα σχεδόν χρόνο πριν την πρώτη Παγκόσμια Οικονομική κρίση και έρχεται και για δεύτερη φορά στον ΘΟΚ (πρώτη παραγωγή 1983) όταν αυτή μπαίνει πια στο πετσί μας. Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 27 Οκτωβρίου.

Η αφίσα της παραγωγής του ίδιου έργου το 1983, από το αρχείο ΘΟΚ
Το επόμενο έργο της Κεντρικής Σκηνής θα είναι η κωμωδία του Γιώργου Τζαβέλλα Μια ζωή την έχουμε όπως την είδαμε από την Φίνος Φιλμ. Η πλοκή σχετικά απλή: ένας τραπεζίτης ανακαλύπτει ένα πλεονάζον ποσό το οποίο και το καταχράζεται και βλέπουμε πως αλλάζει η ζωή του. Η σκηνοθεσία περίεργη ήδη από το άκουσμα του ονόματος του σκηνοθέτη. Σκηνοθέτης λοιπόν ο, πολυπράγμων, Κωνσταντίνος Ρήγος. Τρίτη και τελευταία παραγωγή Ο εχθρός του λαού του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία του Σέρβου σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Γραμμένο στα 1882 το έργο διαδραματίζεται σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Νορβηγίας όπου ένας γιατρός ανακαλύπτει μια μόλυνση στα νερά της περιοχής και προσπαθεί να πάρει με το μέρος του, συμπολίτες και φίλους του. Ένα έργο με έντονη πολιτική χροιά θα προσπαθήσει να μας υποβάλει το ερώτημα “Ποιός είναι τελοσπάντων ο εχθρός του λαού;”

Άκρως ενδιαφέρον το ρεπερτόριο της Νέας Σκηνής η οποία κατ' εμέ θα κλέψει κυριολεκτικά τις παραστάσεις. Οι Αστερισμοί του Νικ Πέιν ανεβαίνουν ταυτόχρονα στην Νέα Σκηνή ΘΟΚ και στο Θέατρο Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το έργο του 29χρονου συγγραφέα βραβεύθηκε με το βραβείο Καλύτερο θεατρικό έργο της χρονιάς στο Λονδίνο όπου και ανέβηκε και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές. Το έργο ανακαλύπτει έννοιες όπως φιλία, ελεύθερη βούληση και αγάπη με φόντο την κβαντική φυσική.
Πανελλήνια πρώτη για την Νέα Σκηνή με την Πέτρα του Γερμανού δραματουργού Μάριους Φον Μάγιενμπεργκ σε σκηνοθεσία της Αθηνάς Ξενίδου (Κουτί με τις σκιές, Νέα Σκηνή, 2007-8). Τέλος για πρώτη φορά στην ιστορία του το Κρατικό θέατρο παρουσιάζει δραματοποιημένη Κυπριακή Ποίηση υπό την σκηνοθεσία του Άδωνι Φλωρίδη και πενταμελούς ομάδας δραματουργίας.

Η Παιδική Σκηνή, ή όπως τώρα ονομάζεται Σκηνή 0-18 παρουσιάζει το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο το οποίο κάνει πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρια. Το έργο σκηνοθετεί ο Ελλαδίτης σκηνοθέτης Κώστας Γάκης και δεύτερη παραγωγή της Σκηνής 0-18 είναι Οι μπλε ιστορίες της κόκκινης καρδίας του Κύπριου συγγραφέα Λουκά Πραστίτη σε σκηνοθεσία Αίγλης Σπυριδάκη.

Επιστροφές, η συνέχεια.
Τρελαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου και το μιούζικαλ τζέπης Καλι-Καντζαρ και Σια των Λέας Μαλένη, Χριστίνας Κωνσταντίνου και Βαλεντίνου Κόκκινου σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη επιστρέφουν για ακόμη ένα κύκλο παραστάσεων.
Μεγάλη επιστροφή και για την Στέλα Φυρογένη η οποία επαναφέρει το Ιγκόκνιτο για λίγες μόνο παραστάσεις, 20 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Θέατρο Σωτήρας, 24 Σεπτεμβρίου Δημοτικό Θέατρο Λάρνακας και 18 και 19 Σεπτεμβρίου, 02, 03, 10 και 11 Οκτωβρίου στις Αποθήκες ΘΟΚ (Παλιά Νέα Σκηνή, Λατσιά).
Θέατρο Ένα
Με μια επιστροφή ανοίγει και το Θέατρο ένα την φετινή σεζόν. Το Ράους των Ρέππα-Παπαθανασίου επιστρέφει για λίγες παραστάσεις στη Λευκωσία.
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν και το Θέατρο ένα υπόσχεται και φέτος πολλά, και η αρχή γίνεται στις 18 Οκτωβρίου με το Πάθος του Δράκουλα, μια μαύρη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Κόμη Δράκουλα. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο Σωτήρης Μεστάνας. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων θα απολαύσουμε το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι σε σκηνοθεσία του Αντρέα Χριστοδουλίδη. Και τη σεζόν θα κλείσει η ανεπανάληπτη Έρικα Μπεγέτη με το λατρεμένο έργο του Δημήτρη Ψαθά Μαντάμ Σουσού!

Σατιρικό Θέατρο
Η βρετανική μαύρη κωμωδία The Ladykillers του Ουίλιαμ Ρος ζωντανεύει στη Κεντρική σκηνή του Σατιρικού με την Δέσποινα Μπεμπεδέλη στο πρωταγωνιστικό ρόλο. Το έργο γυρίστηκε σε ταινία δυο φορές: η πρώτη το 1955 σε σκηνοθεσία Αλεξάντερ Μακέντρικ, βραβευμένη με 1 Όσκαρ και 2 BAFTA, και η δεύτερη το 2004 με τον Τομ Χανκς η οποία βραβεύθηκε από την Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Κανών. Σκηνοθεσία: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Γιώργος Μουαΐμης, Στέλιος Καυκαρίδης, Πόπη Αβραάμ, Μαριάννα Καυκαρίδου, Σπύρος Γεωργίου, Βασίλης Μιχαήλ, Ανδρέας Ρόζου και Μιχάλης Κορναράκης. 


Η δεύτερη παραγωγή της Κεντρικής σκηνής ορίστηκε για τις αρχές του 2014, έτος -για το Σατιρικό τουλάχιστον- μνήμης για τα 40 χρόνια από τα γεγονότα του 1974. Κυπριακό έργο Λήδρας και Ρηγαίνης του Ανδρέα Κουκκίδη, έργο το οποίο εκτυλίσσεται στα μπαρ των ιστορικών οδών Λήδρας και Ρηγαίνης στης Λευκωσίας και επαναφέρει μνήμες πολέμου και πραξικοπήματος.

Η Πάνω Σκηνή κάνει πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2014 με το έργο Ο κόσμος της καρδιάς του Ντέιβιντ Έλτριντζ, βραβευμένο στο Λονδίνο με βραβείο Καλύτερου Θεατρικού έργου, και η Κάτω Σκηνή τον Δεκέμβριο με το έργο Σεξ, ναρκωτικά και ροκ εν ρολ και με δεύτερη παραγωγή την άνοιξη του 2014 τον Νάσο του Ανδρέα Θωμόπουλου

Η Παιδική Σκηνή κάνει πρεμιέρα τον Οκτώβριο και ανοίγει την σεζόν με τον Μορμόλη του Χάχφλεντ (αγαπημένο από την Παιδική Σκηνή ΘΟΚ το 1978 και 1985)! Ενώ δεύτερο έργο της Σκηνής κουκλοθεάτρου θα είναι η Πίπη Φακιδομύτη.

Μην ξεχνάμε τις ανεξάρτητες παραγωγές... Η Pravan Proactions παρουσιάζει το Παλτό βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκογκόλ μόνο τον Οκτώβριο για περιορισμένες παραστάσεις στο πλαίσιο του Project Nicosia. Παραστάσεις θα δοθούν στο πρώην cafe Da Capo στην λεωφόρο Μακαρίου στην Λευκωσία στις 6, 9, 11-13, 18-20, 23, 25 και 26 Οκτωβρίου. Μια πλειάδα ηθοποιών και σκηνοθετών υπογράφουν τη σκηνοθεσία του έργου, με τους Νεκτάριο Θεοδώρου, Μάριο Μεττή και Ελένη Σιδερά να έχουν τους κύριους ρόλους, τον Φώτη Νικολάου να υπογράφει τις χορογραφίες και τον Αντώνη Αντωνίου τη μουσική.

Αυτά κι άλλα πολλά... Καλή θέαση