Θεακρίνος: Δωδέκατη νύχτα

Όταν θεατρικά σχήματα ανεβάζουν Σαίξπηρ έχουν την τάση να τον ανεβάζουν σε μπαρόκ ελληνικά, με πολλά στολίδια και απόλυτη σοβαρότητα. Έτσι όμως αρνούνται να αναμετρηθούν με τον ίδιο τον Σαίξπηρ. Θυμάμαι στην ανοικτή συζήτηση μετά την παράσταση του ΘΟΚ, Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο, το κοινό στάθηκε πολύ στο χιούμορ της παράστασης και όλοι συνεχώς ρωτούσαν αν ήταν προσθήκες του σκηνοθέτη ή του μεταφραστή ή αν όντως έτσι είναι το κείμενο. Το σοβαρότερο πρόβλημα του να ανεβάσει κάποιος Σαίξπηρ σήμερα είναι η υπέρμετρη σοβαρότητα που του αποδίδουμε.

Δεν λέω ότι ο Σαίξπηρ έγραφε βλακείες και ούτε αυτό τον κάνει λιγότερο σημαντικό. Ο Σαίξπηρ είναι ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του κλασικού θεάτρου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να τον αποδομήσουμε... Ανέφερα προηγουμένως την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο, έργο που κατατάσσεται στις τραγωδίες που έγραψε ο Σαίξπηρ. Αυτός ίσως να ήταν ο προβληματισμός γύρω από το χιούμορ, το ότι κατατάσσεται στις τραγωδίες του, σε κάτι “σοβαρό”. Από την άλλη αν και η Δωδέκατη νύχτα κατατάσσεται στις κωμωδίες ο κόσμος αγνοεί ότι ο συγγραφέας καταπιάνεται με σοβαρά θέματα.

Ξεκινώ από την σκηνοθεσία γιατί η “καινοτομία” της παράστασης βασίζεται σ' αυτή... Η σκηνοθεσία έρχεται να φέρει μια νέα “θεώρηση” για το έργο, απαλλαγμένο από σοβαροφάνεια και θεατρικά κλισέ. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει με το σύνολο των ηθοποιών να σπάσει τα όρια του “ακαδημαϊκού” Σαίξπηρ και μας δείξουν τελικά την άλλη πλευρά του νομίσματος (ή την ίδια αλλά δεν την ξέραμε). Το όραμα της Δωδέκατης Νύχτας στο Υπόγειο του Σατιρικού θεάτρου είναι αυθόρμητο και αυθεντικό, όπως ακριβώς και οι δημιουργοί του.

Η απουσία κοστουμιών εποχής ή “βασιλικών” σκηνικών από μόνα τους τοποθετούν την παράσταση στο σήμερα (ή και όχι) και μας φέρνουν πιο κοντά στην θεατρική σύμβαση -και παίζοντας με άλλες συμβάσεις (βλπ. έναρξη) το δεδομένο είναι ότι βλέπουμε θέατρο. Η Δωδέκατη νύχτα είναι μια κωμωδία παρεξηγήσεων, και οι παρεξηγήσεις αυτές βασίζονται στις μεταμφιέσεις των ηρώων της, όπως ακριβώς και το θέατρο -πολύ χονδρικά- βασίζεται στην μεταμφίεση. Η παράσταση είχε δόσεις φαντασίας και φρεσκάδας χωρίς φειδώ και για αυτόν τον λόγο η παρεξήγηση... πέτυχε.

Είμαστε κάπου μεταξύ αυτού του κόσμου και ενός φανταστικού και τι μπορεί να βοηθήσει περισσότερο να αναδειχθεί αυτό από το θέατρο το ίδιο; Βρισκόμαστε ή όχι στην Ιλλυρία; Βρισκόμαστε ή όχι στο υπόγειο του Σατιρικού; Υπήρξαν στιγμές, ειδικά οι στιγμές που όλοι οι ερμηνευτές ήταν επί σκηνής, οι οποίες εικαστικά ήταν έξοχες, αναφέρω χαρακτηριστικά την έναρξη με την φουρτούνα.

Η ομάδα των 15 ηθοποιών επί σκηνής έχει δουλέψει σκληρά και αυτό φαίνεται. Κανείς δεν ξεχωρίζει ερμηνευτικά παρά μόνο ο Φέστε (Αθηνά Σάββα), ο οποίος σαν σαλτιμπάγκος φέρνει όλο το θεωρητικό υπόβαθρο (ερωτήματα όπως αυτά της προηγούμενης παραγράφου) επί σκηνής. Και παρά την περιπλοκότητα του έργου καταφέρνουν να μας δώσουν όλα τα θέματα του έργου: το love story, την μεταμφίεση, τα ζητήματα φύλου, την -σεξουαλική- έλξη, τον έρωτα, χωρίς βέβαια να ξεχάσουν το πιο βασικό: ότι κάνουμε θέατρο και πως κάνουμε θέατρο. Συγχαρητήρια σε όλους!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Λέανδρος Ταλιώτης

Ιδέα Σκηνικού: Λέανδρος Ταλιώτης, Χάρης Καυκαρίδης

Μουσική: Γιώργος Κολιάς

Ενδυματολογία – Κατασκευές: Άνδρια Ευαγόρου

Μακιγιάζ: Γιώργος Βαβανός

Κομμώσεις: Μάριος Νεοφύτου

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:

Ανδρέας Σιαμαρής, Γρηγόρης Πετρή, Ήβη Νικολαΐδου, Ανδρέας Καρούμπας, Κωνσταντίνα Μενοίκου, Μαριλένα Ιωάννου, Πάνος Ζαμπακκίδης, Αθηνά Σάββα, Τερέζα Ευριπίδου, Ειρήνη Κογκορόζη, Άνδρια Ευαγόρου, Λήδα Καραγιάννη, Πωλίνα Ματθαίου, Ειρήνη Καραγιώργη, Μαρία Ζίττη, Ιφιγένεια Αβραάμ