Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017

Τρομάρας



- ... του Βιζυηνού
- Μα στην καθαρεύουσα;;;
(Βασισμένο σε αληθινή ιστορία)

Πρόσφατα οι συμμαθητές μου από το Λύκειο διοργάνωσαν ένα reunion. Δεν πήγα, γιατί -ας πούμε- ότι τα σχολικά χρόνια δεν ήταν και τα καλύτερά μου. Κάποιος ονόμασε τα παιδιά «μικρούς πρωτόγονους» και αυτό κρύβει μια μεγάλη αλήθεια μέσα του. Στο σχολείο, στην σπουδαιότερη ίσως κοινωνική ζωή των παιδιών, κρίνονται πολλά, όχι όλα. Και το σχολείο, όπως και το σπίτι, πρέπει να είναι ένα υγιές περιβάλλον για το παιδί και την ψυχολογία του. Στα δικά μου χρόνια –όχι δα και πολύ παλιά- οι δάσκαλοι ήταν ανίκανοι να κάνουν κάτι, έλεγαν «εν μωρά μάνα μου», «εν τζαι εννοούν το». Υπήρξαν όμως και αυτοί που προσπαθούσαν.

Το θέατρο είναι ένα τεράστιο παιδαγωγικό και αισθητικό εργαλείο, το οποίο δεν χαίρει εκτίμησης στην Κύπρο ως τέτοιο. Το θέατρο στα σχολεία δεν πρέπει να θεωρείται απλά «ψυχαγωγία», αλλά να εντάσσεται λειτουργικά σε όλα τα μαθήματα, από τα μαθηματικά στην ιστορία. Εντάξει, δεν είναι η ώρα να μιλήσω για το εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά να πω δυο λόγια για το τι προσπαθώ να κάνω κατανοητό. Το θέατρο δεν είναι κάτι εξωγήινο, δεν είναι μια απλή δραστηριότητα, έχει μέσα κοινωνικές, πολιτιστικές (ακόμα και πολιτικές) συνισταμένες.

Ο Τρομάρας του Βιζυηνού γράφτηκε πριν εκατόν και πλέον χρόνια. Ο Θανάσης, ένα ψιλόλιγνο αγόρι, γίνεται περίγελος των παιδιών γιατί τρομάζει εύκολα. Αποκτά άθελά του ένα παρατσούκλι, αλλά όλοι έχουμε ονόματα. Έτσι κι ο Θανάσης δεν θέλει να τον λένε Τρομάρα αλλά να τον φωνάζουν με το όνομά του. Αποφασίζει να καταπολεμήσει τους φόβους του με σύμμαχό του τον εαυτό του. Βρίσκεται λοιπόν πρωταγωνιστής μιας αναπάντεχης περιπέτειας, η οποία του επιτρέπει να συνειδητοποιήσει ότι όλα τα εφόδια που χρειαζόταν ήταν μέσα του.



Όλοι είμαστε άνθρωποι. Τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο δύσκολο για μερικούς να το καταλάβουν. Όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα είμαστε οι ίδιοι. Η κοροϊδία, ο εκφοβισμός, ο ρατσισμός δεν έχουν θέση στη ζωή μας. Ας δούμε τα πράγματα στην απλότητά τους και έτσι ίσως μπορέσουμε να τα κατανοήσουμε ευκολότερα. Ουτοπικό; Οραματισμός; Φιλοδοξία; Όλα τα παραπάνω;

ΥΓ. Ευχαριστώ τον ΑντίΛογο που με σκέφτηκε και που με εμπιστεύθηκε, Νεοκλή και Χριστίνα. Ευχαριστώ και την Άνδρη που μας παρέδωσε μια όμορφη διασκευή και μια σπουδαία πρώτη ύλη για να δουλέψουμε πάνω της. Ευχαριστώ τους συνταξιδιώτες μου, την Έλενα για τα κοστούμια και τα σκηνικά, τον Βαλεντίνο για την μουσική, τον Κούλη για τα φώτα και τον Αντρέα, την Θέμιδα, τον Βασίλη, τον Μάριο και την Βαλάντω. Τέλος ευχαριστώ την Χαρά για την προθυμία της και την βοήθειά της. Καλοτάξιδο. 

 Ο ΤΡΟΜΑΡΑΣ του Γεώργιου Βιζυηνού σε διασκευή Άνδρης Θεοδότου από το Θέατρο ΑντίΛογος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου