Γράμμα στην Δ.

Τα πράγματα έχουν ως εξής. Είμαι κουρασμένος ψυχολογικά, την σωματική κούραση να την χέσω. Μακάρι τα προβλήματά μας να 'ταν μόνο σωματικά.

Πάμε σε δουλειές που δεν θέλουμε, σχολές που δεν γουστάρουμε, καφεστιατόρια που δεν μας αρέσουνε... Είμαστε κενοί;

Γιατί δεν κάνουμε την ζωή μας ευκολότερη ήθελα να 'ξερα, έτσι θα 'ταν και οι ζωές των άλλων ευκολότερες. Τώρα μόνο παράπονα, τώρα μόνο προβλήματα, και η ζωή συνεχίζεται...

Αναρωτιόμουν αν η ζωή έχει βαθύτερα νοήματα, αλλά αν δεν βρήκαμε το πιο απλό νόημα, τι να τα κάνω τα βαθύτερα, όχι πες μου!

Άλλος κι εσύ. Δεν μιλάς. Μια μύγα στην μάζα και μπορεί να το χαίρεσαι κιόλας. Όχι δεν θέλω να υποφέρεις, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν υποφέρει τυχαία και κανείς νοήμων δεν θέλει τους άλλους να υποφέρουν. Είναι τελικά πολλά τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και ακόμη περισσότερα αυτά που δεν κάνουμε τον κόπο να καταλάβουμε.

Κοίτα, δεν ζητώ κατανόηση, ζητώ να γίνουμε ξανά άνθρωποι... όχι ανθρωπάκια, άνθρωποι...

Το φεγγάρι έφτασε στη μέση τ' ουρανού κι εμείς ακόμα κοιτάμε το ηλιοβασίλεμα.

Γεια σου αγαπημένε,

ίσως σε μια άλλη πρεμιέρα μιας σκέψης να τα πούμε.

Εγκαρδίως,

Ω.