Τους ίππους λύσατε

Υπάρχει μια κοσμική τάξη στο σύμπαν μας που αν το σκεφτείς πολύ μπορεί και να χάσεις τα λογικά σου. Πολλοί αρχαίοι λαοί ασχολήθηκαν με τ' άστρα, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Χαλδαίοι, Αιγύπτιοι και Αρχαίοι Έλληνες. Η συμπαντική τελεολογία του αρχαίου κόσμου εκδηλώνεται και στα σωζώμενα τουλάχιστον έργα της εποχής. Οι Αρχαίες Ελληνικές Τραγωδίες δεν αποτελούν εξαίρεση.

...και πράσινα άλογα

Το έργο είναι βαθιά υπαρξιακό, δεν μιλάει για έρωτα ή για το σεξ (μόνο). Μιλάει για τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο σαν ένα άτομο σε μια χημική ένωση... Ένας άνθρωπος σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο δεν μπορεί να πράττει όπως θέλει, χωρίς να αφαιρεί από αυτόν το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Έτσι κι ο Ιππόλυτος... Ένα άτομο σε μια χημική ένωση το οποίο θεώρησε ότι είναι ανώτερο (;) από άλλα και έτσι το σύστημα, η ένωση τον ξέρασε.

Συμβολισμοί και υπαινιγμοί

Οι άνθρωποι της τραγωδίας είναι έρμαια των θεών και της σύγκρουσης τους. Όπως και σήμερα... (ή έτσι νομίζουμε). Τελικά... η Ομηρική Αφροδίτη κάθεται με τα χέρια στον σβέρκο κι απολαμβάνει όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, όπως ο Θεός μετά την έκτη μέρα δημιουργίας του κόσμου... Τελικά... η Άρτεμις εισέρχεται στο “προσκήνιο” με την μορφή ανθρώπου. Η κάθαρση σ' αυτό το έργο περιορίζεται απόλυτα στην αποκατάσταση της αλήθειας. Ό,τι έγινε δεν μπορεί να ξεγίνει.

Και χωρίς να μας φτάνουν όλα αυτά η Άρτεμις διακηρύσσει την έναρξη ενός νέου Ιερού Πολέμου. Όπως και σήμερα... Αδίστακτοι θεοί ή αδίστακτοι εκπρόσωποι τους βροντοφωνάζουν από μικρόφωνα κι από παράθυρα ειδήσεων πως είναι ανηλεείς αλλά είναι οι “σωστοί”.

Ποιά θα είναι η δικαίωση για τον νέο κύκλο αίματος που πρόκειται να ανοίξει; Η αποκατάσταση της αλήθειας την επόμενη φορά νομίζω δεν θα είναι αρκετή.

Ο Ιππόλυτος δεν είναι ακριβώς ήρωας, αλλά ούτε και θύμα. Είναι ο νέος Άνθρωπος. Και νέος όχι ηλικιακά. Νέος ως προς το το επιζητεί. Πιστεύει σε κάτι και το υποστηρίζει με όλη του τη δύναμη. Πολλοί μιλάνε για την Φαίδρα, αλλά αν το θέμα μας ήταν η Φαίδρα η τραγωδία θα 'φερε το όνομά της -συγγνώμη Νιόβη για την ισοπέδωση. Ακριβώς αυτό γίνεται και σήμερα, η Σαλαμίνα είναι η Φαίδρα και ο Ιππόλυτος... είναι ο Ιππόλυτος.

Επικινδυνότητα δηλώσεων ή Πας μην Έλλην, Barbarós

Ας ξεκινήσουμε από το δύσκολο κομμάτι λοιπόν, την αποκατάσταση της αλήθειας, αν θέλουμε να δούμε και εμείς κάθαρση στη δική μας τραγωδία. Ας μιλήσουμε για την Σαλαμίνα και το πόσο “ελληνική” είναι, η πόλη και το ρωμαϊκό της θέατρο κ.ά.. Ας σκεφτούμε κιόλας πριν μιλήσουμε. Σε μια εποχή που η Μεσόγειος ξεβράζει ανθρώπους, σε μια εποχή που μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς να ξέρουμε καλά-καλά γιατί, σε μια εποχή που η αταξία φαίνεται να εισβάλλει σε κάθε έννοια που έχουμε στο μυαλό μας μπορεί και να χάσουμε κάποιοι τα λογικά μας.

Αν είναι να καταφέρουμε κάτι καλό* τουλάχιστον, ας είναι... Αν είναι ευκαιρία το θέατρο (στην Κύπρο) να γίνει πλατφόρμα κριτικής σκέψης και κοινωνικής αλλαγής, ας είναι... Ένας πολιτικός μπορεί να είναι μόνο πολιτικός αλλά ο καλλιτέχνης μπορεί -και οφείλει (;)- να είναι και πολιτικός. Οι καλλιτέχνες δεν έχουν σύνορα, δεν έχουν σημαίες.

*Πληθυντικός ευγενείας, χαριτολογώντας. Η δήλωση δεν κρύβει κανένα Μεσσιανικό σύνδρομο.

 

Αντίο Ιππόλυτε... Καληνύχτα Αϊλάν...