Αντιγόνη

Αντιγόνη, η μάνα του Θανάση

[Πρωτότυπο κείμενο βασισμένο στην Αντιγόνη του Σοφοκλή και την ιστορία της κυρίας Ανδριανής Νικολάου που αναζητά δικαιοσύνη για την δολοφονία του γιου της ακόμη και σήμερα]

 

ΑΝΤΙΓΟΝΗ/ΑΝΔΡΙΑΝΗ:

(Μιλά στον Κρέοντα και στους Θηβαίους γέροντες)

Δεν ήταν ο Δίας ούτε η θεά Δίκη που είπαν ότι είναι άδικο,

Κανείς θεός δεν είπε πως έκαμα κάτι λάθος

Γιατί τους νόμους των θνητών τους φτιάχνουν οι Θεοί,

Μα δυστυχώς τους εποπτεύουν Εισαγγελείς.

Ποιος είσαι εσύ και πώς μπορείς τον αιώνιο τον νόμο να ξεγράψεις;

Από πάντα οι νόμοι τούτοι είχαν δύναμη,

Το δίκιο, το σωστό, προτού καν ανακαλύψουμε τους Θεούς μας.

Δεν θα έσκυβα το κεφάλι μου ποτέ σε χθεσινό νόμο, ανθρωπινό

Γιατί παραπάνω φοβάμαι το άγραφο, το θεϊκό.

Κι αν με σκοτώσουν, όπως το παιδί μου, δε φοβάμαι

Τόσα τα βάσανα μου και η δυστυχία που ο θάνατος μοιάζει κέρδος.

Έθαψα το παιδί μου, το κατευόδωσα, κι ας το ξέθαψαν και περιμένει.

Μια μέρα θα πάω να τον βρω κι εγώ, όμως θέλω η ψυχή του να αναπαυθεί επιτέλους

Αλλά εσείς δεν τον αφήνετε, εσύ κι ο κάθε Κρέοντας.

Κι αν με νομίζεις ανόητη, ανόητος είσαι εσύ.

 

(Μπαίνει η Ισμήνη, βουβή κι αυτή)

Δεν πλάστηκα για να μισώ, αλλά έμαθα με κόπο να αγαπώ.

Μα η αγάπη δεν είναι αρκετή σαν είναι στα λόγια μόνο, αδερφοί μου.

 

(Φεύγοντας με τον Φύλακα)

Πόλη μου,

Βρύση, δάσος, δρόμοι κι ουρανοξύστες της πόλης μου, σας χαιρετώ

Πάω πίσω στην φυλακή μου, στον πρωτάκουστο μου τάφο.

Μοίρα κακή του γένους μου με κυνηγά και με τραβά εκεί.

Γη, βαθιά σκαμμένη, φυλακή μου

Δεξου με νύφη στα σπλάχνα σου

Πάω να βρω τους δικούς μου

Παρέα της Κίρκης, των Σειρήνων.

Πρώτα θα αγκαλιάσω το παιδί μου,

Γιε μου.

Εγώ σε γέννησα, εγώ σ' ανάθρεψα, εγώ σε νεκροστόλισα, εγώ σε έκλαψα

Κι ας φάνηκε σε κάποιους αμαρτία που ήθελα να μάθω την αλήθεια

Αντί άλλοι να ντρέπονται, ντρέπομαι τώρα εγώ.

Για το συμφέρον το κοινό και το δημόσιο, αιδώ!

Θεοί, ποιος από σας μου στάθηκε προστάτης;

Μα τι σας μιλώ; Σας άκουα, έκαμα το χρέος μου κι εσείς άπραγοι.

Θα στραφώ στους θνητούς, μακάρι να μ' ακούσουν.

Εσείς λοιπόν, εσείς θνητοί, δέχεστε την αδικία;

(Η Αντιγόνη αποχωρεί. Ο Χορός τραγουδά, η πλοκή και η ζωή συνεχίζεται.)