Θεακρίνος: Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου

Τώρα, στην περίφημη μεγάλη ηλικία των-σχεδόν-27-χριστε-μου, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στα 13 έβρισκα τον Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου δύσκολο βιβλίο. Λίγο η εφηβεία, λίγο η κακιά η ώρα του Γυμνασίου και λίγο ο πολύ λάθος τρόπος διδασκαλίας της λογοτεχνίας το έκαναν να μοιάζει ακατόρθωτο. Τώρα διαβάζει κανείς -ενήλικας- το βιβλίο επιεικώς εύκολα. Και όταν λέω εύκολα, το λέω με τον τιμητικότερο δυνατόν τρόπο.

"Φρέσκαρα" τη μνήμη μου, ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο, πριν τις ακροάσεις για το έργο. Η ταχύτητα με την οποία το διάβαζα φάνταζε ιλιγγιώδης σε σχέση με την ταχύτητα με την οποία το βιβλίο ξεψυχούσε στα χέρια μου, τότε στο Γυμνάσιο. Αργά και βασανιστικά τότε. Τώρα με όρεξη και ζωντάνια.

Η σιγουριά που είχα για την παραγωγή επιβεβαιώθηκε. Την παρακολούθησα μόλις σήμερα (στην προτελευταία παράσταση). Η συνταγή είχε ξαναδοκιμαστεί άλλωστε πέρσι με το Τρίτο Στεφάνι. Ο Τάκης Τζαμαργιάς και πάλι στο σκηνοθετικό πηδάλιο, να ξεπερνά ποικιλοτρόπως τον εαυτό του. Φαντάζομαι ότι το ανέβασμα του έργου πριν καμιά πενταετία στο Εθνικό της Ελλάδας (δεν το είδα, εικάζω λοιπόν) τον βοήθησε ακόμη περισσότερο να δημιουργήσει τον νέο αυτό Περίπατο, ή μια πιο ολοκληρωμένη πρόταση, η οποία βέβαια αντιστοιχούσε στην ίδια σκηνοθετική ενόραση.

Η μουσική ένδυση και υπόκρουση του χαρισματικού Δημήτρη Ζαβρού έδωσε εξέχουσα σημασία στο έργο. Τα σκηνικά του Εδουάρδου Γεωργίου έδωσαν λύσεις πρακτικές, χρηστικές αλλά ευανάγνωστες και βοήθησαν στο κτίσιμο των διάφορων ατμοσφαιρών. Ατμοσφαιρικές λοιπόν ήταν και οι κινήσεις του θιάσου, η κινησιολογία με ευφάνταστα σχήματα και λεπτές «χορογραφίες» που έδεναν τους ηθοποιούς μεταξύ τους και με το κοινό. Η «μετάφραση» του έργου, τόσο μέσα από την διασκευή αλλά και την σκηνοθετική γραμμή, την οποία φαίνεται να ακολουθούν όλοι οι τεχνικοί συντελεστές, ήταν ουσιώδης και άμεση.

Και τώρα αναρωτιέμαι ποιός είχε τη φαεινή εκείνη ιδέα να αφαιρεθεί το βιβλίο της Άλκης Ζέη. Αναρωτιέμαι τώρα, αφορμώμενος από την παράσταση, αν θα έπρεπε να αλλάξει το μάθημα της γλώσσας και λογοτεχνίας, να μην υποχρεώνονται τα παιδιά να διαβάζουν αλλά να ερεθίζονται να διαβάζουν. Να τους πείθουμε, μέσα από τέτοιες παραστάσεις να διαβάζουν τα βιβλία, από μόνοι τους. Να αφήνουν την φαντασία τους να δημιουργούν αυτούς τους κόσμους.

Όπως για παράδειγμα στο έργο ο Στορμ, ο σκύλος του Εγγλέζου, δεν υπάρχει αλλά τα παιδιά τον είδαν. Με τα μάτια τους. Αυτό δεν έχει σημασία; Μιλάμε ναι, για ένα έργο σκληρό (και εν πολλοίς πολιτικό) αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ακατάλληλο για παιδιά. Τα καλά παιδικά θεατρικά έργα μιλάνε, όπως και τα κλασικά θεατρικά, σε όλους μας. Παιδικό θεατρικό δεν σημαίνει χορός και τραγούδια, ούτε μιούζικαλ, σημαίνει θέατρο. Αφήστε τα παιδιά να είναι παιδιά, αφήστε τα να φαντάζονται και αφήστε τα να ζωγραφίζουν τον ουρανό με ό,τι χρώμα θέλουν πέραν του μπλε παστέλ…

Ταυτότητα της παράστασης

Ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου, της Άλκης Ζέη

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Δραματοποίηση: Σάββας Κυριακίδης, Τάκης Τζαμαργιάς

Σκηνικά / Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου

Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός

Μουσική Διδασκαλία: Χριστίνα Αργύρη

Κίνηση: Έλενα Χριστοδουλίδου

Video Art: Χρήστος Δήμας

Σχεδιασμός Φωτισμών: Γεώργιος Κουκουμάς

Ακουστικός Σχεδιασμός: Γιώργος Χριστοφή

Βοηθός Σκηνοθέτη: Θέμης Νικολάου

Βοηθοί Σκηνογράφου / Ενδυματολόγου: Ελένη Ιωάννου, Έλλη Εμπεδοκλή

Ερμηνεύουν με αλφαβητική σειρά:

Ηλίας Ανδρέου, Ανδρέας Βασιλείου, Φανή Γεωργακοπούλου, Άννα Γιαγκιώζη, Άντρεα Δημητρίου, Μικαέλλα Θεοδουλίδου, Στέλιος Καλλιστράτης, Γιάννης Καραούλης, Αντρέας Μακρής, Δημήτρης Μαχαίρας, Ντίνα Μιχαηλίδη, Σώτος Σταυράκης, Βικτώρια Φώτα, Αντώνης Χαντζής.