Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Θεακρίνος: Το τέλειο έγκλημα


Ανοίγει η πόρτα και βλέπεις ένα τεράστιο πίνακα στο πάτωμα, σαν να παίζεις Cluedo, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι στο οποίο πρέπει να λύσεις ένα σενάριο φόνου. Ποτέ δεν ήμουν καλός με το παιχνίδι, δοκίμασα την τύχη μου και δεν τα κατάφερα να εξιχνιάσω κανέναν φόνο. Ούτε αυτόν τον εξιχνίασα…

Το Τέλειο έγκλημα είναι βασισμένο σε έμμετρα –μακάβρια κατά τ’ άλλα- ποιήματα του Χάινριχ Χόφμαν, με ήρωες παιδιά. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν και τώρα αντιμετωπίζουν τον δαιμόνιο Σοκ-σοκ-σοκ-σοκheaded Πήτερ, ο οποίος μοιάζει τώρα περισσότερο στον Πουαρό παρά στον ήρωα του Χόφμαν. Πέντε ηθοποιοί καλούνται να υποδυθούν διάφορους ρόλους για να λύσουν το μυστήριο. Σύμμαχος τους η μουσικός επί σκηνής, Χριστίνα Αργύρη, να αποδίδει μια ανάλαφρη διάθεση, η οποία προσγειώνει τον θεατή στον κωμικό κόσμο των διασκευαστών.

Οι ηθοποιοί δεν αλλάζουν κοστούμια, αλλάζουν τους εαυτούς τους, μεταμορφώνονται με τα απολύτως απαραίτητα μέσα σε άλλους χαρακτήρες. Το ιδιαίτερα απαιτητικό σκηνικό –μην το βλέπετε έτσι, είναι κι αυτό ύπουλο σαν κάποιον χαρακτήρα- ωθούν τους ηθοποιούς να είναι σε εγρήγορση, αποδίδουν κινηματογραφικά ενσταντανέ και δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο. Ο καθένας γνωρίζει καλά τις δυνατότητες του και προσφέρει απλόχερα το μερίδιο του στο να συμπληρωθεί η ιδέα του team. Μπορεί να είναι πολλές οι πληροφορίες, μπορεί κάποιος να συγχυστεί, αλλά όσα δεν καταλαβαίνεις θα λυθούν σε λίγο.

Και η πλοκή ξετυλίγεται μπροστά σου, σαν ένα παιχνίδι, μια σπαζοκεφαλιά, σαν ένα κουβάρι αλλά σκηνοθετημένη και χορογραφημένη με τρόπο έξυπνο. Με ξεκάθαρα κωμικά στοιχεία, γκροτέσκ πολλές φορές, αλλά με σαφείς επιρροές από χολιγουντιανές ταινίες, νουάρ α λα 70’s, και ιδιαίτερα τον κυνισμό και τα (ψυχο)σεξουαλικά πάθη των ηρώων, οι οποίες παρωδούνται. Ο κόπος, το μεράκι, η φαντασία και το παιχνίδι ήταν όντως οι γραμμές του σκηνοθέτη. Σκηνικά και κοστούμια παραπέμπουν στην εποχή που προτάσσει το έργο και ταυτόχρονα διατηρούν την σκηνοθετική γραμμή. 

Συντελεστές και ηθοποιοί βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος. Με κοινό γνώμονα τον κυνισμό που προανέφερα και με την πρόθεση να μην ασεβήσουν προς την νοημοσύνη του κοινού, με σαχλές ή κλισέ τεχνικές, χαρίζουν στην παράσταση τέτοιο ρυθμό που δεν μπορείς να βαρεθείς... δεν προλαβαίνεις και να θες. Μόλις φτάσει το τέλος θα καταλάβεις πως πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα και μάλλον θα συνεχίσεις να γελάς.

Ταυτότητα της παράστασης:
Κείμενο: Μαρίνα Βρόντη & Βαλεντίνος Κόκκινος
Σκηνοθεσία: Μάριος Κακουλλής
Χορογραφία: Χάρης Κούσιος
Μουσική: Χριστίνα Αργύρη
Μετάφραση και επιμέλεια στίχων: Σταύρος Σταύρου
Σκηνικά: Έλενα Τερέπεη
Κοστούμια: Ρέα Ολυμπίου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σταύρος Τάρταρης
Βοηθός Παραγωγής : Ήβη Νικολαίδου
Παίζουν (αλφαβητικά): Παναγιώτης Κυριάκου, Πάνος Μακρής, Πολυξένη Σάββα, Τζωρτζίνα Τάτση, Βασίλης Χαραλάμπους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου