Απαίσιος και Δόξος;

Σαν άνθρωποι, κοινωνικά όντα, που προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τον σχετικισμό, μάθαμε ότι ο χρόνος περνάει και μάλιστα εις βάρος μας. Έχω βασανιστεί πολλές φορές από την σκέψη πως έχω κάποια ηλικία και πως δεν μπορώ πια να κάνω πράγματα που έπρεπε να έχω ήδη κάνει. Χαζό enough, το ξέρω. Τι σχέση έχει το τι μπορείς να κάνεις με την ηλικία, με έναν αριθμό; Εδώ θα έρθουν οι γιατροί και οι βιολόγοι και θα μας πουν πως υπάρχουν πράγματα άμεσα συνυφασμένα με την βιολογική κατάσταση του ανθρώπου (π.χ. κύηση, μια γυναίκα στα 60 είναι αδύνατον να μείνει έγκυος κ.ά.) και θα συμφωνήσω. Αλλά καταπιανόμαστε σήμερα με λιγότερο “ρεαλιστικά” προβλήματα.

Καθόμαστε -οι νέοι- και σκεφτόμαστε ότι δεν κάναμε κάτι σοβαρό με την ζωή μας. Θέλουμε να αλλάξουμε πράματα και δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε. Θεωρώ ότι οι προηγούμενες γενιές απέτυχαν στο να κατευθύνουν την νέα γενιά, και η νέα γενιά απέτυχε γιατί δεν θεωρεί ότι είναι αρκετή για την αλλαγή. Και υπάρχουν σημάδια που αποδεικνύουν τοπικώς την αποτυχία αμφοτέρων. Καταρχάς οι παλαιότερες γενιές αρνούνται να συμβιβαστούν με το νέο, το σύγχρονο, το μοντέρνο, κρατάνε κατά νου τα παλιά δεδομένα και εξυμνούν το παρελθόν (με τα καλά και με τα κακά του). Επιπλέον η δική μου η γενιά δεν έχει κριτική σκέψη. Παραιτούμαστε μοιρολατρικά από την ζωή μας παραδίδοντας την, ουσιαστικά, στο έλεος της κοινωνίας και του καθωσπρεπισμού, χωρίς αντίσταση, και αυτό είναι που με λυπεί περισσότερο.

Φαίνεται ότι ο αγώνας για διαβίωση είναι ισχυρότερος από κάθε άλλο αγώνα.

Και κάπου εδώ ξεκαθαρίζω τη θέση μου. Δεν είμαι απόλυτος, αλλά αν δεν αρχίζω να παρατηρώ δεν θα έχω τι να πω. Απλά πρέπει να καταλάβουν κάποιοι άνθρωποι, προσφάτως ανανεωμένοι και τώρα τρίγωνοι, ότι η νόρμα ναι μεν σε κάνει να ανήκεις σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο όμως ο κομφορμισμός σε κάνει να μην ανήκεις στον εαυτό σου. Ξεχάσαμε να είμαστε εγωιστές και βλέπουμε ένα ουτοπικό “εμείς” και μια ουτοπική πατρίδα, την πατρίδα “μας” που μέχρι προχθές σε έκλανε -excuse my French- και παραδοθήκαμε στις Καντιανές παραφιλοσοφικές αρλούμπες.

Με πληγώνει όταν βλέπω κορίτσια να βάφουν μαλλιά και νύχια τους επειδή το κάνουν και οι φίλες τους. Με πληγώνει εξίσου όταν βλέπω αγόρια με shake-πρωτεΐνης να φουσκώνουν και μετά να μετατρέπουν το λίπος σε μυική μάζα για να προσελκύσουν κορίτσια (και δεν τα καταφέρνουν, αν τα κατάφερναν να πω... άντε ας πάει και το παλιάμπελο). Με πληγώνει να βλέπω ανθρώπους να ποστάρουν στο φέισμπουκ τι θα ψηφίσουν στις εκλογές γιατί νομίζουν ότι είναι η καλύτερη επιλογή, ενώ άκριτα και ανιστόρητα παραβλέπουν το -πρόσφατο- παρελθόν της Κύπρου. Με πληγώνει όταν βλέπω εκείνα τα συρματοπλέγματα πάνω από προστατευτικά κιγκλιδώματα έξω από την Βουλή με πρόφαση την προστασία. Με πληγώνει να βλέπω ειδήσεις.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο αισθητικό. Δεν έχω σιχαθεί να βλέπω ξανθές κοπέλες (που κορίτσια, μεταξύ μας, το ξανθό δεν πάει σε όλες) και παραφουσκωμένους τρίγωνους άντρες (που αγόρια, μεταξύ μας, οι περισσότεροι είστε γελοίοι ειδικά όταν ανοίξετε το στόμα σας). Έχω σιχαθεί να βλέπω πολιτικούς που δεν ξέρουν τελικά ποιανών τα συμφέροντα προωθούν (που ψηφοφόροι, μεταξύ μας, τους ψηφίσατε για να είναι εκεί) και έχω σιχαθεί να βλέπω τον Αρχιεπίσκοπο να παίρνει θέση για τα πάντα, έχω σιχαθεί να ακούω πως για την χρηματοπιστωτική κρίση φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι, έχω σιχαθεί να ακούω ράδιο και να βλέπω τηλεόραση το μεσημέρι. Έχω κουραστεί...

Λέω φτάνει, αλλά δεν έχω λεφτά να φύγω. Το κουράγιο δεν ξέρω αν το έχω αλλά ο άνθρωπος είναι ευπροσάρμοστο ζώο, εδώ πέρασε παγετούς και ξηρασίες, σεισμούς και τσουνάμι, τυφώνες και καταιγίδες, εκλογές και κριτικές... Στην χώρα θα κολλήσουμε;