Love is love

(Αυτ)Απάντηση σε άρθρο μου στο 120ο τεύχος της Φοιτητική, το μηνιαίο περιοδικό του Δημοσιογραφικού Ομίλου Πανεπιστημίου Κύπρου. (Φοιτητική, 120, 29)

Επαναδιατυπώνω τώρα που έχω μπροστά μου περιθώριο και δεν βιάζομαι να μαζέψω το τεύχος και να αρχίσω διόρθωμα... Τι είναι αγάπη; Θα ήταν μάταιο να δώσω ορισμό στο τι είναι αγάπη, γιατί αν το κάνω θα είναι ένα κακό λήμμα ενός υποθετικού λεξικού. Ας “αρκεστούμε” στο ότι είναι ένα σύνολο από πράγματα, διάφορα και αντιθετικά πολλές φορές. Νομίζω όλοι ξέρουμε τι πάει να πει αγάπη, ακόμα και αυτοί που τάχατες δεν ξέρουν ή λένε ότι είναι πολύ νέοι ακόμη ή ακόμη περισσότερο αυτοί που πλασάρουν την ιδέα ότι είναι αλλεργικοί στα μέλια και στις αγάπες.

Το πρόβλημα και ο προβληματισμός μου είναι στο που πάμε με το ζήτημα της αγάπης. Στα τσακίδια και ακόμα παραπέρα; Ίσως. Δεν θέλω να γενικολογήσω τώρα και να πλάσω τώρα τάσεις της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας γιατί δεν είναι δυνατόν όλοι να κάνουν το ίδιο πράγμα με τον ίδιο τρόπο. Όμως υπάρχει μια τάση όχι απλά αντίδρασης αλλά και αντίστασης. Σαν τα παιδιά που ότι τους λένε το απορρίπτουν χωρίς αντίσταση και πολλές φορές κάνουν και ακριβώς το αντίθετο.

Αχ και να ίσχυαν και στην πολιτική αυτές οι τάσεις... *παύση της άβολης παρέμβασης*

Οι γονείς μου και η γενιά τους έφτασαν τα συνοικέσια, έφτασαν την αγάπη την... κτιστή και ήταν, λίγο ή πολύ, απομακρυσμένοι από παραμύθια και παραμυθίες. Καθώς τα χρόνια περνούσαν όμως, και τα πάντα έγιναν πιο προσιτά θεωρήσαμε ότι και η αγάπη είναι πιο προσιτή. Με την ανάπτυξη της φιλοσοφίας και με διάφορα φιλοσοφικά και παραφιλοσοφικά ρεύματα του τύπου κάρμα και μοίρα, και δεν ξέρω 'γω τι άλλο, επαναπαυθήκαμε να το πω; Σταματήσαμε; Ελπίζουμε; Με αυτήν την σειρά;

Οφείλω κάπου εδώ να παραδεχτώ πως και εγώ έχω περάσει την θεωρία του πρίγκιπα ή της πριγκιποπούλας (με ή χωρίς άλογο δεν έχει σημασία) και του βατράχου μη σου πω, αλλά και του ενός και μοναδικού έρωτα. Αυτά τα παραφιλοσοφικά ρεύματα εννοούσα προηγούμενως... Αλλά τα έχω ξεπεράσει! Ενστερνίζομαι το ότι “η πρώτη αγάπη είναι και η τελευταία” μόνο ποιητικά. Φιλοσοφικά καθόλου έτσι δεν είναι τα πράγματα!

Συνεχίζοντας. Η γενιά μας χαρακτηρίζεται από κάτι άλλο που δεν χαρακτηριζόταν η προηγούμενη ή των γονιών μας. Την απελευθέρωση του σεξ (σεξ χωρίς δεσμεύσεις, προγαμιαίο σεξ κτλ). Σε κοινωνίες όπως η δική μας, ήτοι κλειστές, ο πουριτανισμός δίνει και παίρνει χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνουμε σεξ! Αντιθέτως, κάποιος, κάπου, σε κάποια γωνιά αυτού του νησιού κάνει σεξ αυτή την στιγμή και για να έφθασε το εκατομμύριο ο πληθυσμός μας πάει να πει πως από σεξ σχεδόν χόρτασε αυτό το νησί.

Μετά την μαζική καταπίεση έρχεται η αναρχική εξέγερση. Σου έχουν πει πως το σεξ είναι βασικό συστατικό μιας σχέσης. Και τους πίστεψες. Ναι, αλήθεια λένε, αλλά μην κολλάς εκεί! Δηλαδή αν ο άλλος είναι μπάζο και δεν ξέρει να σου πει μια κουβέντα ή μιλάει συνεχώς για το νέο απόκτημα της ομάδας του ή να σου αναλύει λεπτό προς λεπτό την οικονομική κίνηση του χρηματιστηρίου αλλά στο σεξ είναι κορυφή τι θα κάνεις; Για 10 λεπτά κάνεις έτσι; Γιατί γελάς; Για τα 10 λεπτά; Ε σόρυ αλλά ο τύπος που θεωρεί το να πάει στο γήπεδο και να βρίσει τις μανάδες του κόσμου, πιο σημαντικό από το σεξ μην νομίσεις ότι θα αντέξει πάνω από 13 λεπτά.

Οι νέοι βλέπουμε τους συντρόφους μας μόνο σαν ερωτικούς συντρόφους πρωτίστως. Όλα ξεκινούν από το σεξ και εκεί τελειώνουν... αν τελειώνουν! Υπάρχουν και ανοργασμικοί άνθρωποι... πολλοί... πήξαμε μην σου πω. Αλλά δεν τους κατηγορώ, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι που δεν ξέρουν να ικανοποιούν και μερικοί από αυτούς δεν έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν και να βελτιωθούν με τον καιρό. Γιατί πρώτα κάνει ο νέος σεξ να δει αν του αρέσει και μετά προχωράει. Ντροπής πράματα. Για αυτό πήξαμε και στα διαζύγια!

Ο άνθρωπος κάποτε είχε συναισθήματα. Και τα μόνο συναισθήματα που του έμειναν σήμερα είναι το κατινιό, το θάψιμο και ο θυμός του κέρατου ή για να το πω με μια λέξη οθυμόςπουμολιςέμαθεςότιέφαγεςκέρατο. Αχ, συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες... Κάποτε μπορούσαν να το διαχειριστούν οι άνθρωποι αλλά σήμερα επαναπαύονται στην αριθμητική υπεροχή του πληθυσμού του πλανήτη και ότι θα βρεθεί άλλος, που τα μαθηματικά άλλα λένε, γιατί με τους ρυθμούς που αλλάζουμε συντρόφους θα βρεθούν τα παιδιά μας αδέλφια πρώτου βαθμού, τύπου Κάιν και Άβελ (και σύντομα κοντά σας το σίκουελ με τους φόνους). Και χωρίς να τους φτάνει αυτό, στολίζουν τις ελπίδες τους α-προ-κα-λυ-πτα -εδώ τσαντίζομαι- με το ότι μάλλον ΔΕΝ ήταν... ο Εκείνος.

Να θυμηθώ όταν γίνω Υπουργός Υγείας να καθιερώσω υποχρεωτικό άσμα σε νοσηλευτήρια το Αυτός που περιμένω της Άννας! 

Που τα έχεις μωρέ τα στάνταρ σου εκεί πάνω; Μακάρι και το IQ σου να ταν τόσο ψηλό!