I'll never forget it you know

Με την λήξη των τετραετών σπουδών μου στο δημόσιο πανεπιστήμιο της Κύπρου, το Πανεπιστήμιο Κύπρου -ευφυέστατο όνομα- αναρωτιέμαι τι να έχω άραγε συγκρατήσει... Γνώση; Εμπειρία; Μνήμες; Όλα τα παραπάνω; Κανένα από τα παραπάνω; Ιδού τρεις μνήμες:

Υπάρχει μια κινεζική παροιμία, εξαιρετικά σοφή που λέει: “Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα δώσ'του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή μάθε του ψάρεμα”. Την άκουσα για πρώτη φορά σε μια διάλεξη, ένα πρωινό Σαββάτου στην Παλιά Λευκωσία, από τον καθηγητή μου κ. Καπλάνη. Ήταν η πρώτη επιστημονική συνάντηση με θέμα Comics και Λογοτεχνία που διοργανώθηκε από το τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής. Το παρόν του έδωσε και ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής, κ. Γ. Καζαμίας.

Ο κ. Καπλάνης εξέφρασε την άποψη του για τις εναλλακτικές μεθόδους μάθησης. Κάπου εδώ να πω ότι η ημερίδα έγινε με αφορμή το μάθημα του ίδιου του καθηγητή στο ΒΝΕΣ του Πανεπιστημίου Κύπρου, στο οποίο ανατέθηκε σε φοιτητές να δημιουργήσουν comic βασισμένο σε ένα έργο της πρώιμης Κρητικής Λογοτεχνίας, ήταν η πρώτη φορά που το comic ανατέθηκε ως μέθοδος διδασκαλίας σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Cool isn't it? Και αμέσως μετά ο καθηγητής ανέφερε την παροιμία. Ο Κοσμήτορας απάντησε με ιδιαίτερα ειρωνικό ύφος -ακριβώς πριν αποχωρήσει- “Πρώτα θα πρέπει να μάθουμε στους φοιτητές μας τι είναι ψάρι, θάλασσα και καλάμι, πριν τους μάθουμε να ψαρεύουν”. Δεν θα το ξεχάσω. Για αυτό δεν με αγγίζουν οι υποτιμήσεις της Moody's ή των Standard & Poor's... Για τόσο χαζούς μας έχουν μερικοί.

Πρώτο μάθημα, εισαγωγικό, Εισαγωγή στην Νεοελληνική Λογοτεχνία. Δεν είχα ιδέα τι γίνεται στο πανεπιστήμιο. Άκουσα ότι ήταν μια επέκταση του Λυκείου (τουλάχιστον στην Κύπρο) και ο καθηγητής, κ. Βουτουρής, νομίζω το ξεκαθάρισε λέγοντας με το καθιερωμένο “δασκαλίστικο” ύφος “Να ξεχάσετε ό,τι ξέρατε”. Για να μας ψαρώσει; Δεν ξέρω.

Μια φορά έτυχε να επιπλήξει το ακροατήριο το μάθημα μετά την ενδιάμεση εξέταση γιατί λέει δεν πήγαμε στην βιβλιοθήκη των περιοδικών. Όχι τίποτα, επειδή ξέραμε και που είναι! Όπως και να έχει, πήρα τον λόγο και είπα πως είναι αδύνατον να “συγχρονιστούμε” όχι μόνο με το πρόγραμμα του Πανεπιστημίου να έχουμε 6 μαθήματα, όλα εισαγωγικά, αλλά και με τις απαιτήσεις από όλα τα μαθήματα και όλους τους καθηγητές και μόλις 6 βδομάδες με το καλημέρα να έχουμε... εξετάσεις! Δεν θα το ξεχάσω. Κανείς από το ακροατήριο δεν με υπερασπίστηκε, ούτε καν συμφώνησε μαζί μου όταν ρώτησε ο καθηγητής... Άξιοι της μοίρας μας.

Εισαγωγικό μάθημα Ιστορίας με τον κ. Γιωργή. Πρώτο μάθημα η βοηθός του βρυχάται επειδή δεν την ενημέρωσαν σωστά από την Φοιτητική Μέριμνα πόσοι ήταν οι εγγεγραμμένοι φοιτητές και σχολιάζει λακωνικά “Έλεος! Δημόσιοι Υπάλληλοι!”. Τράτζικ... Μπορώ να πω εδώ μια άλλη παροιμία, καθόλου κινέζικη, οι ΒΝΕΣ την ξέρουμε καλά, από κάτι emails...

Όπως και να έχει πρώτο, δεύτερο μάθημα, δεν θυμάμαι. Γινόταν μια συζήτηση για τις “προϋποθέσεις”. Προϋποθέσεις να περάσουμε το μάθημα, έτσι λέμε τις απαιτήσεις του μαθήματος όταν δεν συνάδουν με τους στόχους του. Στην ασύνειδη γενικολογία λοιπόν ο καθηγητής έλεγε πως οι φοιτητές δεν πάνε θέατρο και δεν ξέρουν ιστορικά μνημεία της Λευκωσίας αλλά προτιμούν να πηγαίνουν σε καφετέριες για να ξοδεύουν τα λεφτά τους, και συνέχισε κάνοντας αναφορά στα αυτοκίνητα των φοιτητών, που βλέπει παρκαρισμένα, απομνημονεύοντας μάρκες. Δεν θα το ξεχάσω. Για ενάμιση χρόνο (όσο έχω άδεια οδηγού δηλαδή) ερχόμουν στο Πανεπιστήμιο με ένα μεταχειρισμένο κίτρινο - μπανανί Mazda του 2005, το ένα και μοναδικό αυτοκίνητο της οικογένειας μου. Η γενικολογία είναι επικίνδυνη αγαπητοί μου...

Υπάρχουν όμως και οι ευχάριστες μνήμες... Υπάρχουν, δεν υπάρχουν;