Ο Μεσαίωνας του 21ου

Αναντίλεκτα θα έλεγα πως η ύφεση, η οποία ξεκινάει από το κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο, έχει γίνει η τελευταία λέξη της μόδας -πραγματικά τελευταία γιατί πέθανε κι η μόδα- για όλα τα επίπεδα της ζωής μας και πως όλο αυτό που ζούμε, από οικονομικής πλευράς μέχρι ψυχολογικής, μας έχει οριοθετήσει σε ένα νέο Μεσαίωνα. Ζούμε αυτή τη φορά έναν πολιτικό Μεσαίωνα -σε αντίθεση με τον θρησκευτικό ορίτζιναλ Μεσαίωνα.

Ο Μεσαίωνας είναι μια συμβατική ορολογία που χρησιμοποιούμε για την περίοδο από τον 5ο μέχρι τον 15ο αιώνα μ.Χ. που κατ' αυτά τα χρόνια καταλύεται η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ενισχύεται η Ανατολική Ρωμαϊκή (αυτή που λέμε εμείς σήμερα Βυζαντινή Αυτοκρατορία) και εδραιώνεται στην Ευρώπη ο Χριστιανισμός ως θρησκεία. Παράλληλα στην Μέση Ανατολή εμφανίζεται το Ισλάμ και μετά από τις έντονες ανησυχίες των Ευρωπαίων, ξεσπούν οι Σταυροφορίες. Αντίθετα με την κοινή γνώμη λοιπόν, ο Μεσαίωνας ή οι Σκοτεινοί Αιώνες δεν ήταν τόσο... σκοτεινοί, ήταν περίοδος έντονης ζύμωσης. Αλίμονο, αν μη τι άλλο, αν σταματούσε η ανθρώπινη δραστηριότητα για 10 περίπου αιώνες.

Μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, όμως υπάρχει μια έντονη διαφορά του τότε με το τώρα: σήμερα όλα γίνονται με ραγδαίους ρυθμούς. Η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά, ανακαλύψαμε π.χ. την Οικονομολογία η οποία θα μας πει με μαθηματική ακρίβεια ότι η οικονομική κρίση που ζούμε δεν ξέσπασε λόγω του μεγάλου ποσοστού αλλοδαπών που κατοικούν στην χώρα μας και θα μας απαλλάξουν από λογιών λογιών δεισιδαιμονίες. Και έτσι φτάσαμε σε ένα στάδιο “απομυθοποίησης” της πολιτικής, η οποία τα περασμένα χρόνια είχε θεοποιηθεί.

Όσον αφορά στις συγκρίσεις θα αρκεστώ σε αυτό: η Ευρωπαϊκή Ένωση στα μάτια μου είναι ένα βασίλειο και μάλιστα φεουδαρχικό. Υπάρχει μια κοινή πολιτική -οικονομική σε αυτή την περίπτωση- την οποίαν ακολουθούν οι κατά τόπους ηγέτες. Και αυτή η κοινή πολιτική φαίνεται να είναι ο Ανώτατος άρχοντας. Ας πούμε ότι μέχρι τώρα δούλευε αυτή η πολιτική, όμως τώρα τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα. Και κάθε φορά που γίνεται κάτι, είτε αυτό είναι έκρηξη, κούρεμα ή ακύρωση μιας πτήσης, ψάχνουμε ποιός φταίει (και δεν σημαίνει ότι το βρίσκουμε πάντα σωστά). Έτσι σήμερα, κάπου έχει χαθεί αυτή η Αρχή, στην οποία επιθυμούμε να ρίξουμε την ευθύνη, γιατί φαίνεται πως κανείς από τους πολιτικούς δεν έχει δίκαιο, απλά φταίνε όλοι. 

Με την απροσωπία της κρίσης και την κακή διαχείριση των πολιτικών ο κόσμος βρίσκει την αντίσταση μάταιη. Καταρχάς διότι είναι τώρα περισσότερο από κάθε φορά που φαίνεται πως ο κόσμος δεν μπορεί να επέμβει σε τόσο κρίσιμες αποφάσεις, όπως για παράδειγμα το Μνημόνιο, γιατί οι αποφάσεις φαίνονται να έρχονται ουρανόθεν. Επιπλέον η τοπική πολιτική ελίτ προβάλλει την δικαιολογία της πίεσης και του εξαναγκασμού για να αποφύγει την παραδοχή της ευθυνοφοβίας που την διακατέχει εδώ και χρόνια.

Δεν είναι απλά ότι οι πολιτικοί είναι ευθυνοφοβικοί, αλλά είναι και φυγόπονοι! Για αυτό δεν υπάρχει εξέλιξη της πολιτικής ζωής στην Κύπρο, αναλωνόμαστε με γνωστά ονόματα, συνήθως οικογένειες και κουμπαριλίκκια, και ακολουθούμε τις γραμμές του κόμματος, σχεδόν πάντα άκριτα και τις περισσότερες φορές ανελέητα, και πάνω από όλα αφαιρετικά (αν το κόμμα μου έχει δίκαιο όλα τα άλλα έχουν απόλυτο άδικο). Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε επειδή καλλιεργήσαμε το σύστημα και ενσωματωθήκαμε σε αυτό, κοινωνιολογικά. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε χωρίς όμως να το κατανοήσουμε και να το ελέγξουμε, και δεν το χωνεύουμε.

Για αυτό βρισκόμαστε σε αυτόν τον... Μεσαίωνα. Τα μυαλά μας έχουν στραφεί λίγο πίσω, ευτυχώς δεν παρατηρώ -ακόμη- μια “πίσω ολοταχώς” πρακτική, που δεν ξέρω αν αυτό είναι καλύτερο από την μεγάλη συσπείρωση ψηφοφόρων στα κόμματά τους και στην κομματοφοβία που κυριαρχεί στην Κύπρο. Διότι μεταξύ μας είναι τραγελαφικό αν νομίζει κανείς ότι οι Ακελικοί είναι κομμουνιστές και οι Συναγερμικοί είναι όλοι mild-δεξιοί. Οι πολιτικοί της γενιάς των ενεργών βουλευτών δεν είναι πιστοί στην τέχνη της Πολιτικής ή καλύτερα στην Πολιτική Επιστήμη. Έχουν περισσότερο εμπορικό χαρακτήρα παρά πολιτικό.

Απουσιάζει η πολιτική συνείδηση; Ο σύντομος βίος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν στερείται πολιτικής συνείδησης! Παρά τον σχεδόν μισό αιώνα ιστορίας της έχει προσφέρει απλόχερα μαθήματα Πολιτικής, και παρακαλώ μην ξεκινήσετε Οι πολιτικοί του τόπου μας όχι μόνο δεν έπιασαν το νόημα και τα δωρεάν μαθήματα Πολιτικής, αλλά χλευάζουν την ίδια την Πολιτική, με τους λόγους τους, την κωλυσιεργία τους, τις ελεεινές απαντήσεις σε άλλο κόμμα που σκοπό δεν έχουν να απαντήσουν και να επιχειρηματολογήσουν αλλά να περνάνε την ώρα τους ευχάριστα, και στο τέλος της μέρας πλασάρουν την δουλειά τους λες και αυτοπροτείνονται για Νόμπελ Τασσυνόπιττας -excuse my French. Με λίγα λόγια οι πολιτικοί των ημερών μας έχουν θράσος, αλλά... τα καταφέρνουν όσο τους αφήνουμε, είναι σαν τους οδηγούς που περνάνε με κόκκινο και σου ζητάνε και τα ρέστα.

το τροπάριο με το “ήρωες έχυσαν αίμα για να είμαστε ελεύθεροι” αυτό δεν είναι Πολιτική είναι κάτι άλλο.

Καταλογίζει ο καθένας μας στο κάθε βουλευτή το αλάθητο και τους καταντήσαμε Πάπες... (και) για αυτό φτάσαμε στον νέο Μεσαίωνα. Απλά δεν ξέρω αν υπάρχει η θέληση να οδηγηθούμε σε έναν νέο Διαφωτισμό.

Αχ ναι, συγγνώμη, δεν είναι ώρα για τέτοιους στοχασμούς, πήρε το πρωτάθλημα το Αποελίν. Προτεραιότητες πάνω απ' όλα. Και καλό μήνα!