Θεακρίνος: Ινκόγκνιτο

Είναι η περίοδος που τα θέατρα αρχίζουν να προετοιμάζονται για καλοκαιρινές παραγωγές και συνήθως η περίοδος αυτή είναι θεατρικά αδρανής. Στον ΘΟΚ ακόμα μαζεύουν τα σπασμένα, όχι από τους υαλοπίνακες, αλλά από την ακύρωση του Ματωμένου γάμου: η Φιλονικία από παραγωγή Νέας Σκηνής έγινε παραγωγή Κεντρικής και η Νέα Σκηνή έμεινε άδεια, κενό που ήρθε να καλύψει η Γεθσημανή. Παράλληλα πυρετώδεις οι προετοιμασίες για την Επιδαυριανή Σαμία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ο οποίος καταφθάνει στο νησί μια βδομάδα πριν την επίσημη πρεμιέρα, κρατούν αρκετούς ηθοποιούς, συμπεριλαμβανομένης της Στέλας Φυρογένη, απασχολημένους.

Παρόλα αυτά ο ΘΟΚ υποδέχεται το καλοκαίρι με μια επίσης γνώριμη παράσταση, το Ινκόγκνιτο. Το Ινκόγκνιτο είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην παγκόσμια ημέρα θεάτρου, στις 27 Μαρτίου 2009 και ήταν παραγωγή της Πειραματικής Σκηνής ΘΟΚ, η οποία καταργήθηκε στην αρχή της τρέχουσας σεζόν. Η παράσταση με την Φυρογένη και τον Γιώργο Χριστοδουλίδη είχε λάβει διθυραμβικές κριτικές και αν θυμάμαι καλά έληξε “άδοξα” με “ασθένεια ενός από τους συντελεστές” όπως μου είπαν χαρακτηριστικά από το τηλεφωνικό κέντρο του ΘΟΚ για να μου πουν ότι η παράσταση στην οποία είχα κράτηση ακυρώθηκε.

Είπα ότι είναι σημάδι, ότι κάποιος -ο ΘΟΚ συγκεκριμένα, τίποτα μεταφυσικό- μου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία. Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία και είπα να πάω γιατί ήθελα και μια απόδειξη ότι η δημιουργικότητα και η καινοτομία δεν είναι νεκρές. Μπήκαμε στο κτίριο πλαγίοθεν και κάτσαμε στην Κεντρική σκηνή (αν και το έργο ανεβαίνει για Νέα) περιμετρικά ενός νοητού ορθογωνίου. Η είσοδος της Φυρογένη στη σκηνή ήταν το προλόγισμα για το τι θα ακολουθούσε. 

Στην μια άκρη της σκηνής ο ταλαντούχος μουσικός Χριστοδουλίδης (που τελευταία τον είδαμε και στην Γεθσημανή) και στην άλλη η Φυρογένη αποτελούσαν δυο άκρα, την στάση και την κίνηση, την “ησυχία” και τον “θόρυβο” αντίστοιχα, αλλά ήταν παράλληλα δυο άκρα που έκλειναν ένα κύκλωμα και -τεχνολογικό hint- η λάμπα άναψε. Η χημεία της ηθοποιού με τον μουσικό επί σκηνής ήταν απόλυτη και εμφανής.

Το εκτόπισμα της Φυρογένης στη σκηνή ήταν επιβλητικό. Και έχεις τον φωτισμό να σου το τονίζει. Τα ιδιαίτερα εφέ στον φωτισμό, δεν κάλυπταν την Φυρογένη, της έδιναν το προβάδισμα να χαθεί σε αυτά και να αναδειχθεί με την ιδιαίτερη φωνή της και ένα τρομερό χάρισμα να λέει μια “απαγορευμένη” λέξη χωρίς να σε κάνει να νιώθεις άσχημα, ακομπλεξάριστη θα την έλεγα θαρρώ. Γέλιο, νοσταλγία, σκέψη και λατρεία. Η ηθοποιός με τη βοήθεια πάντα του μουσικού επί σκηνής είναι φάρος και οδηγεί τα συναισθήματά μας και αυτό το ταξίδι γίνεται Incognito, δεν είναι actually η υποκριτική και η μουσική αλλά είναι οι ιστορίες και τα τραγούδια που σε μαγεύουν και σε προκαλούν να αισθανθείς.

Χωρίς να πολυλογώ, η παραγωγή αυτή είναι κάτι για το οποίο έπρεπε να είναι όλοι περήφανοι, υπάρχει λόγος. Αυτό είναι θέατρο. Σε αντίθεση με την Σαμία, αυτή η αναβίωση λειτουργεί συμπληρωματικά (περίπου το εν τρίτο της παράστασης είναι καινούργιο υλικό) αλλά δεν ακυρώνει την ύπαρξη της, η λειτουργία του ηθοποιού και της παράστασης ως ταξίδι δια μέσου συναισθημάτων και μάλιστα υπό κάλυψην (Ινκόγκνιτο) συνέχισαν να υφίστανται. Δεν επρόκειτο για μια “αναβίωση”, μια “επανάληψη” όπως επρόκειτο -και πρόκειται- για τη Σαμία, πρόκειται για ένα έργο που ανανεώνεται και επαναπροσφέρεται στο κοινό, ίσως στο ίδιο αλλά βασικά στο καινούργιο κοινό.

Ταυτότητα της παράστασης:

Έρευνα-επιμέλεια κειμένων/Επιμέλεια παραγωγής: Στέλα ΦυρογένηΜουσική επιμέλεια-Διασκευή τραγουδιών/Σύνθεση:
Γιώργος Χριστοδουλίδης, Στέλα ΦυρογένηPerformers επί σκηνής: Στέλα Φυρογένη, Γιώργος ΧριστοδουλίδηςVideo Art: Νικολέτα ΚαλαθάΣχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Κουκουμάς