Θεακρίνος: Ράους (Ουστ απ' εδώ)

Πολλά θέατρα και θεατρικά σχήματα ανεβάζουν έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου, ενός εξαιρετικού και εμπορικού συγγραφικού διδύμου. Έχουμε δει παραγωγές στο Σατιρικό σε σκηνοθεσία Δέσποινας Μπεμπεδέλη -με την “Μύγα Τσε-τσε” να ξεχωρίζει απ' όλες κατ' εμέ- και στο Διόνυσο τους “Μπαμπάδες με ρούμι” σε Κυπριακή εκδοχή του Χάρη Πισία. Το θέατρο Ένα επέλεξε και αυτό την οδό του “εμπορικού” θεάτρου και επέλεξε να ανεβάσει για 4ο έργο -λόγω των 25χρονων του θεάτρου φέτος ανέβηκαν 4 παραγωγές και όχι 3- το “Ράους”.

Το “Ράους” είναι ένα από τα πιο πρόσφατα έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου και αυτό δίνει ένα προτέρημα, ένα προβάδισμα ως προς το αποτέλεσμα. Κάποιος που έχει παρακολουθήσει πάνω από 3 παραστάσεις με έργα των Ρέππα-Παπαθανασίου μπορεί άνετα να καταλάβει τον τρόπο γραφής τους και τα μοτίβα τα οποία είναι σταθερά. Όμως το “Ράους” δεν είναι τόσο απόλυτα σύμφωνο με τα υπόλοιπα γιατί είναι το πιο επίκαιρο. Ήταν η σωστή επιλογή για να το πούμε ξάστερα.

Ας δούμε την πλοκή: τρεις “τυπικοί” τύποι (οι δυο είναι ζευγάρι με τις ατασθαλίες του) κληρονομούν ένα νεοκλασσικό στην Αθήνα το οποίο είναι μπουρδέλο. Αν και δήθεν ηθικολόγοι μόλις μυριστούν το χρήμα και τα πιθανά κέρδη από την διαχείριση του οίκου ανοχής αλλάζουν χαρακτήρα και μπαίνουν στο πνεύμα της “αισχροκέρδειας” αιτούνται μάλιστα για χορηγία από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί όπως φαίνεται σε αυτό το αρχοντικό έζησε ο μεγάλος ποιητής Άγγελος Σικελιανός για ένα χρονικό διάστημα και στα χαρτιά φαίνεται πως το σπίτι φιλοξενεί έναν Σύλλογο υπό την επωνυμία του ποιητή.

Το κείμενο μπορούσε να συρρικνωθεί σε κάποια σημεία γιατί υπήρχαν στιγμές που γελούσαμε δίχως σταματημό, ούτε καν ανάσα δεν μπορούσαμε να πάρουμε, και μετά στιγμές που τα πρόσωπα μας ήταν ανέκφραστα. Φυσικά αυτό σημαίνει πως ο σκηνοθέτης αντιμετώπισε και προσέγγισε το κείμενο καλοπροαίρετα και μόνον καλοπροαίρετα. Το βασικό σε αυτή την παράσταση ήταν πως τίποτα δεν ήταν παρατραβηγμένο, από τα σκηνικά, στην υποκριτική σπιρτάδα των ηθοποιών και από τις έξυπνες ατάκες που προστέθηκαν, στον φωτισμό. Ίσως η υπερβολή στο σκηνικό να είχε κάποιο θετικό-τερο αποτέλεσμα (π.χ. ο πίνακας δίπλα από την πόρτα δεν ήταν καθόλου αποκρουστικός)

Δεν μπορώ παρά να ξεχωρίσω από τους ηθοποιούς υποκριτικά την Έρικα Μπεγέτη και την Χριστίνα Κωνσταντίνου ενώ οι ατάκες των χαρακτήρων των Μεστάνα και Μακρή απογείωσαν κυριολεκτικά το έργο.

Είμαι σίγουρος πως ο σκηνοθέτης Ανδρέας Αραούζος ή όποιος έριξε την ιδέα στο τραπέζι δεν θα είχε την παραμικρή ιδέα πως αυτό το έργο θα ήταν ακόμη πιο επίκαιρο μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Να και ένα καλό! Γελάμε!

Ταυτότητα της παράστασης:

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Γιάννου

Φωτισμοί: Τζόζεφ Χριστοδουλίδης

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Έρικα Μπεγέτη, Μανώλης Μιχαηλίδης, Χριστίνα Κωνσταντίνου, Πέννυ Φοινίρη, Σωτήρης Μεστάνας, Μαριέλλα Σαββίδου, Αντρέας Μακρής και Μάνος Γαλανής.