Schoolin' Life

Φαντάζομαι την χαρά που κάνουν οι γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Σκέφτονται, αχ τι ωραία, μεγαλώνουν και τους στέλνουμε κάπου να μάθουν κάποια πράγματα! Και πάντα σκέφτονται το σχολείο ως το κατεξοχήν παράδειγμα του “το τερπνόν μετά του ωφελίμου” όπου τα παιδιά εκτός από γνώση κερδίζουν κοινωνικές δεξιότητες αφού έρχονται σε επαφή με κόσμο, παιδιά της ηλικίας τους και καθηγητές. Λάβλυ, ίζενιτ;

Και τώρα διακόπτουμε την κανονική ροή με τα πουλάκια και τους παραδεισένιους ήχους και τις χαρούμενες εικόνες που σχηματίσατε στο μυαλουδάκι σας και ας πάμε σε μια άλλη όψη της πραγματικότητας, την πραγματικότητα. Τα χρόνια του σχολείου δεν είναι για όλους τόσο ωραία, και δεν αναφέρομαι στα μαθήματα. Τα δύσκολα μαθήματα ήταν το πιο εύκολο κομμάτι της καθημερινότητας μου στο σχολείο... Το σχολείο για μένα ήταν μια ζούγκλα, όχι κόλαση, απλά ζούγκλα.

Δημοτικό... Τα μαθήματα ήταν παντελώς βαρετά, η καθηγήτρια της Ιστορίας εκτός από απαράδεκτη κουπ είχε και απαράδεκτο τουπέ. Αλλά τάχατες ήταν όλα βασικά... Και τα θρησκευτικά! Λέμε τώρα... Που μεταξύ μας προτείνω να αλλάξουμε τίτλο γιατί είναι παραπλανητικός και να το κάνουμε “Η Ορθόδοξη πίστη: show must go on”. Στην πέμπτη τάξη χάρηκα πάρα πολύ που η δασκάλα μας έμεινε έγκυος και είχαμε αντικαταστάτρια και στην έκτη τάξη νευρίασα πολύ όταν ο δάσκαλος δεν μου έβαλε αστεράκι επειδή έγραφα τον αριθμό ένα “με επίσημο τρόπο” (sic) 1 και όχι μια γραμμή κάθετη.

Τουλάχιστον τα παιδιά θα ήταν αθώα ε; Όχι... Ξέρεις τα παιδιά μπορεί να μιλούν με ειλικρίνεια χωρίς τόσες τύψεις έτσι όταν με κορόιδευαν ήταν ειλικρινείς και ταυτόχρονα δεν ένιωθαν τύψεις. Δεν θεωρούσαν κακό να με φωνάζουν με το αντίστοιχο θηλυκό του ονόματος μου, αντιθέτως το θεωρούσαν απολύτως φυσιολογικό επειδή δεν έπαιζα μπάλα. Ήταν αποτέλεσμα της υπέρμετρης βλακείας και χαζομάρας των γονέων που μάθαιναν στα παιδιά τους ότι τα αγόρια παίζουν μπάλα και τα κορίτσια σχοινάκι.

Στο Γυμνάσιο κατόρθωσα να “προφυλαχτώ” από την νέα ζούγκλα που με περίμενε έξω με το να... μην βγαίνω έξω. Σοφότατη επιλογή! Υπήρξαν μαθήματα που τα πήγαινα καλά και υπήρξαν μαθήματα στα οποία ήμουν μπάζο, λογικόν. Και φτάσαμε στο Λύκειο το οποίο είχε την φήμη της μεγαλύτερης ζούγκλας έβερ, όντως, ακόμα και αν τα παιδάκια του Δημοτικού ήταν ένα στάδιο πριν την ενηλικίωση... Την πρώτη τάξη την έβγαλα... μέσα στην τάξη, την δεύτερη όμως άρχισα να βγαίνω από την τάξη και καλά έκανα. Αλλά τελικά υπήρχαν έξω παιδιά που άνοιγαν το στόμα τους και έλεγαν ότι ήθελαν.

Δυστυχώς δεν μπορώ να επιρρίπτω ευθύνες πια στους γονιούς σας, τι να σας κάνω, μαντράχαλοι γίνατε και νου δε βάλατε. Είστε σχεδόν ενήλικες και αδυνατώ να σας δικαιολογώ ναι μεν για τα λάθη των γονιών σας αλλά αλίμονο αν δεν έχετε αναπτύξει μέχρι τώρα προσωπικότητα. Πριν ναι, ήσασταν παιδιά που λέγατε κάτι με ειλικρίνεια και δεν νιώθατε τύψεις γιατί εκεί έφτανε το IQ σας. Τώρα όμως έχετε και κοτζάμ όνομα, δικό σας, bullys, λέτε κάτι τάχατες με ειλικρίνεια και πάλι δεν νιώθετε τύψεις γιατί μέχρι εκεί φτάνει το IQ-ραδIQ σας (που δεν μεταβλήθηκε θετικώς από τότε που σας ξέρω, που ήσασταν με το ζόρι μισό μέτρο).

Μπορώ να απαριθμήσω πάμπολλες εκφράσεις, ατάκες και ανέκδοτα αλλά δεν το κάνω γιατί τώρα δεν έχει νόημα. Επανέρχομαι στο σήμερα, στην μετα-πανεπιστημιακή εποχή που έχουν το θράσος μερικοί-μερικοί να με κάνουν add στο φατσοβιβλίο. Το μόνο που κάνω είναι να πατάω Delete Request, το λιγότερο που μπορώ να κάνω. Συγγνώμες δε θέλω, δεν τις έχω ανάγκη. Μπορεί η μάνα μου να ξέρει ότι γίνονταν όλα αυτά στο σχολείο και να είχε την στερεοτυπική αντίληψη για το καλό σχολείο που προστατεύει τις προσωπικότητες του μαθητή (my ass) αλλά ξέρω εγώ και μου είναι αρκετό.

Οι bullys είναι επικίνδυνοι και δεν έχουν χώρο στα σχολεία!

Α, και πριν το ξεχάσω. Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Ζώα, ε ζώα!