Τικ-Τοκ

Κάθε φορά που γράφω ένα πολιτικό κείμενο για την σημερινή κατάσταση νιώθω ότι απαντάω σε σαχλά κείμενα όπως το Theparty is over και σε γλυακανάλατα γράμματα όπως του Αλκίνοου.

Σε καμιά χώρα, ποτέ στην Ιστορία, ένας αγώνας για επιβίωση δεν κερδήθηκε με φιλανθρωπία! Αντικαταστήσαμε μια πιθανή επανάσταση -θεωρώντας την μάλλον μάταιη- με την φιλανθρωπία...

Οι εξελίξεις έρχονται και φεύγουν. Πριν ένα μήνα το χρέος ήταν δέκα-κάτι δισεκατομμύρια ευρώ, πότε έγινε δεκαεπτά δεν ξέρω και τώρα διάβασα πως πουλάμε και χρυσό για να τα βγάλουμε πέρα... Ε με όλα αυτά λογικό είναι ο κόσμος να ανησυχεί. Είπαμε είναι καλό πράγμα η αβεβαιότητα αλλά νομίζω τώρα το παράκαναν! Και αυτό φαίνεται, αλλάζουμε 25 διαθέσεις σε μια μέρα, και όχι δεν φταίει ο καιρός, την μια είμαστε καλά και ετοιμαζόμαστε για τριήμερα και την άλλη είμαστε σε κατάθλιψη 7,1 της κλίμακας βρίξτερ!

Εμείς είμαστε μια οικογένεια πατροπαράδοτη. Η σχέση μας με τα λεφτά είναι τυπική. Τα αγαπάμε και τα μισούμε ταυτοχρόνως. Το μεγαλύτερον ποσόν των χρημάτων δεν είναι σε τρεχούμενους λογαριασμούς -χάρις στα μεγαλόπνοα και αμιγώς Κυπριακά σχέδια των γονιών μου- και ένας τρεχούμενος λογαριασμός σε μια τράπεζα καλύπτει τα έξοδα του νοικοκυριού μας. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα λεφτά, και αν με ρωτήσετε δεν ξέρω πόσα μένουν στον λογαριασμό μέχρι το τέλος του μήνα και δεν ξέρω κι' όλας πόσα έχω εγώ ο ίδιος.

Οι γονείς μου ξέρουν με κάθε ακρίβεια, με κάθε σεντ τις καταθέσεις τους. Λογικό από την μια γιατί διαχειρίζονται το σπίτι (ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνα-ίντερνετ, φαγητό κτλ) αλλά από την άλλη παρατηρώ μιας μορφής ψύχωση με τα χρήματα, εξού και οι καταθέσεις σε γραμμάτια, τα υπολογισμένα επιτόκια και το κάθε σεντ στην άμυνα κ.ο.κ. Εγώ ανησύχησα ότι δεν θα τα βγάλουμε πέρα μέχρι να ανοίξουν οι τράπεζες, αυτοί ανησύχησαν μήπως χάσουν τα λεφτά που μάζευαν εδώ και χρόνια.

Εντάξει οφείλω να παραδεκτώ (όπως και οφείλουν οι ίδιοι να παραδεκτούν) ότι έκαναν μοιραία λάθη με δάνεια και άλλα δάνεια για αποπληρωμή άλλου δανείου και δεν μαζεύεται, όμως δεν παύει τα λεφτά που μάζευαν να τα μάζευαν από τα δεδουλευμένα τους. Δεν πήραν bonuses, ούτε χοντρά επιδόματα για κάποιον τυπικό λόγο, ούτε υπουργοί είναι, ούτε υψηλόβαθμα στελέχη σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, ούτε ούτως καλούμενοι “καλοπληρωμένοι” δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι δυο απλοί άνθρωποι, ο πατέρας μου ήταν και άνεργος για περισσότερο από 4 χρόνια και είναι τώρα και οι δυο εργάτες. Για αυτό δεν αντέχω να μου λένε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι -δημόσιοι ή μη- για την κρίση.

Οι τράπεζες είναι κερδοσκοπικοί εταιρείες και όπως σε κάθε εταιρεία, που έχει εισοδήματα, η κεφαλή της αποφασίζει πως να διαχειριστεί αυτά τα λεφτά. Με την πάροδο του χρόνου έχουν χάσει την απλή, την λειτουργική τους ιδιότητα (αυτήν της διαχείρισης συναλλάγματος και διακίνησης χρήματος) και μετατράπηκαν σε μεγαλοθηρία ενός φαύλου -απ' ότι φαίνεται- συστήματος. Έτσι με τις μίζες των golden boys από προσέλκυση μεγαλοκαταθετών, κάποιοι -ήτοι πρόεδροι διοικητικών συμβουλίων- έγιναν πλουσιότεροι και εξέθεσαν σε τρομερό κίνδυνο σημαντικά ποσά των τραπεζών, για σκοπούς επένδυσης (κερδοσκοπικές εταιρείες είπαμε). Με στόχο να βγάλουν μεγαλύτερα κέρδη πήραν χρήματα και τα ρίσκαραν, καζίνο, κανονικά. Έτσι χάθηκε η ασφάλεια, οι τράπεζες έκλειναν την χρονιά τους με λιγότερα κέρδη απ' ότι άλλες χρονιές και έτρεχαν όσοι προλάβαιναν να φύγουν (βλπ. Μαρφίν-Λαϊκή).

Ο Κύπριος βρέθηκε σε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Στο Euronews είδα μια συνέντευξη και ένας γεράκος στην Λήδρας έλεγε πως αυτό που ζει τώρα είναι χειρότερο από το 1974.Δεν με παραξένεψε καθόλου. Η παλιά γενιά αγαπά τα χρήματα (περισσότερο απ' ότι τα μισεί) γιατί τα λεφτά τον έφτασαν εδώ, η γενιά των γονιών μου έζησε αυξήσεις που εμείς ποτέ δεν θα δούμε. Εμφανίστηκαν τόσα καινούργια πράγματα γιατί άλλαξε η ζωή. Εγώ μάλλον τα μισώ περισσότερο τα λεφτά, γιατί σαν νέος ξέρεις ότι το όνειρο έχει κάποιο κόστος, για παράδειγμα θέλω να κάνω θέατρο, χρειάζομαι λεφτά κτλ.

Διότι έτσι είναι πια, τα λεφτά πάνω από όλα. Και δεν καταλαβαίνω την άποψη μερικών ανθρώπων πως μετά το CyprusAid όλα είναι πάλι καλά. Μαζέψαμε τρόφιμα, μπράβο μας. Τα δώσαμε, μπράβο στους διοργανωτές. Μα ποιος έδωσε τα τρόφιμα; Ο Κύπριος από το υστέρημα του. Αυτό δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Καταρχάς οι άπορες οικογένειες δεν μπορούν να πληρώσουν ρεύμα και νερό με τρόφιμα, δεδομένο πρώτο. Επίσης κάνουμε ό,τι μπορούμε, π.χ. αν έρθει ο γείτονας μου και μου πει πως δεν έχει να φάει θα του δώσω να φάει, δεν θα τον παραπέμψω σε κοινωνικό παντοπωλείο. Επιπλέον μόλις ανοίχτηκε ένας ανήλεος πόλεμος προς όλους, θα μειωθούν μισθοί, θα απολυθεί κόσμος, θα αφεθούν οι νέοι, θα ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα και θα ακριβύνουν τα όνειρα. Και δεν καταστροφολογώ, ανοίξτε και διαβάστε το Μνημόνιο, σε απλά αγγλικά είναι. Δεν θα έχουμε υστέρημα.

Σε καμιά χώρα, ποτέ στην Ιστορία, ένας αγώνας για επιβίωση δεν κερδήθηκε με φιλανθρωπία! Αντικαταστήσαμε μια πιθανή επανάσταση -θεωρώντας την μάλλον μάταιη- με την φιλανθρωπία...

Δεν θέλω Plan B, κύριοι, θέλω να ζήσω. Τέλος.